Джон Толкін - Уладар Пярсьцёнкаў - Дзьве вежы

Нібы абуджаная слабым Сэмавым выгукам ад салодкага, злараднага сну пра сакавітую ежу, павучыха павольна перавяла жудасны позірк на яго. Але не пасьпела ўцяміць, што з такім шаленствам не сустракалася незьлічоныя гады, як зіхоткае лязо ўпілося ў яе нагу й адцяла клюшню. А Сэм скочыў пад яе нагамі ды імгненным выпадам другой рукі джгнуў гронку вачэй на яе пахіленай галаве. Вялізнае вока, працятае, паблякла.

Зараз маленькі разьюшаны зьвярок быў упрост пад Вялікай Шэлаб, на момант недасягальны для яе джала й кіпцюроў. Велізарнае пуза сьвяцілася над хобітам засьмердлай гнільлю, і ад смуроду Сэм амаль страціў прытомнасьць. Аднак ягонага шаленства хапіла яшчэ на ўдар, і не пасьпела павучыха адказаць, расплюшчыць малога нахабу пузам, як ён наўсьцяж паласнуў з адчайнаю сілаю зыркім эльфавым лязом.

Але Шэлаб ў адрозьненьне ад цмокаў ня мела слабых месцаў, апрача вачэй. Скура яе была вузлаватая, зарослая шматвекавым брудам і тоўстымі рубцамі шнараў, разьдзьмутая знутры пластамі смуроднай поскудзі, непрабівальная. Лязо пакінула жудасны шнар, але ж тыя мярзотныя складкі й зморшчыны аніякая чалавечая моц не прабіла б. Ані эльфы, ані гномы не маглі б скаваць сталь, здольную на такое, нават калі б рука Бэрэна ці Турына трымала яе. Атрута забурліла, пырснула з раны. Раскірачыўшы ногі, павучыха абрынулася пузам на Сэма – ды пасьпяшалася. Бо Сэм яшчэ цьвёрда стаяў на нагах і, выпусьціўшы ўласны корд, абедзьвюма рукамі схапіўся за эльфаў клінок, трымаючы яго вастрыём угару, каб ня даць апусьціцца жудаснай столі. I так Шэлаб уласнаю жорсткаю воляю, зь сілай, больш моцнай, чым у любога ваяра, насунулася на востры шып. Глыбока-глыбока зайшоў ён, пакуль Сэма павольна прыплюшчвала да зямлі.

Такога болю й страху Шэлаб ня ведала, нават не ўяўляла за ўсе незьлічоныя гады сваіх злачынстваў. Ані найсталейшы ваяр былога Гондару ані найшалёнейшы орк, загнаны ў кут, не пратрымаліся б столькі супраць яе й не кранулі б мечам Шэлабіну нутрыну, яе ўлюбёнае, найкаштоўнейшае ўласнае цела. Яна скаланулася. Ускінуўшы пуза, адсунула яго ад крыніцы болю, выпрастала дрыготкія ногі дый, трасучыся, адскочыла назад.

Сэм укленчыў побач з Фродавай галавою, здурнелы ад лютага смуроду, але абедзьвюма рукамі яшчэ трымаючы корд. Праз смугу перад вачыма ўсё ж пабачыў Фродаў твар – і ўцята перамог сябе, пераадолеў дурноту. Павольна ўзьняў галаву й заўважыў страшыдлу ўсяго за колькі крокаў, убачыў, як яна глядзіць на яго. Складзеныя дугі яе ног уздрыгвалі, яна напружвалася для другога скоку – на гэты раз расьціснуць, заджаліць да сьмерці, не заліць маленькай порцыяй атруты, каб сьцішыць мітусьню ахвяры, але каб забіць, а тады разадраць на кавалкі.

I калі хобіт сам схіліўся, пазіраючы на яе, чытаючы сваю сьмерць у ейным позірку, раптоўная думка прыляцела да яго, нібы папярэджаньне ад нейкага далёкага голасу, і ён зашнарыў на грудзёх левай рукою, і адшукаў жаданае: халодным, цьвёрдым і мёртвым падаўся яму на дотык фіял Галадрыелі ў гэтым сусьвеце вусьцішы.

– Галадрыель! – гукнуў ён слаба, і тады нібы здалёк, але вельмі ясна пачуў сьпеў эльфаў пад зорамі ў любых начных ценях Шыру, пачуў эльфаву музыку ў залі Агменю ў Эльрандавай сядзібе.

I ягоны язык вызваліўся, і з вуснаў ягоных пачуліся гукі мовы, яму невядомай:

I з тымі словамі, хістаючыся, ён узьняўся на ногі й зноў стаў сабою, хобітам Сэмам, сынам Гэйхада, які абараняе свайго гаспадара й сябру.

– Ну, давай цяпер, ты, быдляціна! Ты параніла майго гаспадара, паскуда, і ты стакроць пашкадуеш! Мы сьпяшаемся, але ўжо знойдзем час паквітацца з табою! Давай, пакаштуй Джала зноў!

I быццам ягоны неўтаймоўны дух адчыніў браму моцы, прыхаванай у шклянцы, і тая палыхнула раптоўна, як паходня. Запалала, як зорка, што пакінула нябёсныя сутарэньні ды працяла ноч невыносным сьвятлом. Аніколі раней гэткае жахлівае сьвятло не абрыналася на пысу Шэлаб. Промні разьдзіралі яе параненую галаву, палілі й нішчылі, невыносным болем успыхнула параненае вока, і зь яго асьляпляльны боль, бы ліхаманка, перакінуўся на здаровыя. Шэлаб адсунулася прэч, малоцячы пярэднімі лапамі ў паветры, сьляпая, з зрокам, выпаленым знутры маланкаю, ашалелая, звар'яцелая. Адвярнулася нарэшце, адкацілася прэч дый папаўзла, мацаючы клюшнямі каменьне й дзіркі ў чорнай скале.