Джон Толкін - Уладар Пярсьцёнкаў - Дзьве вежы

Як толькі яна праціснула мяккае булькатлівае цела й складзеныя ногі праз дзірку, то пабегла з жудаснай хуткасьцю, рыпячы нагамі, раптоўна падскокваючы. Апынулася паміж Сэмам і ягоным гаспадаром. Альбо Сэма не заўважыла, альбо не хацела пакуль што набліжацца да носьбіта сьвятла й палявала спачатку на Фрода, пазбаўленага фіяла. А Фрода ўсё бесклапотна бег па сьцязе, не падазраючы пра небясьпеку. Хутка бег, але Шэлаб – хутчэй, вось ужо ёй не стае некалькі скокаў...

Сэм вохнуў ды сабраў рэшткі сілаў, каб закрычаць.

– Спадару, ззаду! Азірніцеся, спадару! Я...

Доўгая ліпучая рука закрыла яму рот, другая абхапіла шыю, і нешта абвілося вакол нагі. Перахоплены зьнячэўку, ён зваліўся назад, проста ў рукі нападніка.

– Патрапілісься! – прашыпеў Глыкс яму на вуха. – Нарэсьсьце, мая кашштоўнасьсьць, патрапіўсься нам гідкі тоўссты хобітсс, таксс! Мы з гэтым разьберамосься. А яна возьме другога, таксс, Шшэлаб возьме яго, не Сьмеяголь, бо ён жа абяцаў, ён пальцам пана не кране! Але ён злавіў цябе, гідкі брудны маленькі шшныраксс!

Ён хоркнуў на Сэмаву шыю.

Шаленства ад здрады, ад адчаю не пасьпець, калі гаспадар у сьмяротнай небясьпецы, дало Сэму зьнянацку такую злосьць ды моц, якіх ён ня мог уявіць. Не чакаў такога Глыкс ад няўклюдага дурнаватага хобіта, якім лічыў Сэма. I сам здрадца ня вывернуўся б гэтак спрытна й рэзка. Глыксава рука сасьлізнула з Сэмавага роту, а Сэм нахіліўся й рвануў наперад, намагаючыся выбрацца з Глыксавай хваткі, вызваліць шыю. Яшчэ трымаў корд у правай руцэ, а ў левай – Фараміраў падарунак, падарожны кій. Сэм адчайна выгнуўся, спрабуючы пырнуць ворага. Але Глыкс стаўся спрытнейшым. Ягоная правая рука ўскінулася, схапіла Сэмава пясьце, пальцы сашчапіліся, як абцугі, і пачалі бязьлітасна выкручваць руку, нахіляючы наперад і долу. Зь енкам болю Сэм выпусьціў меч, і той ляснуўся аб зямлю, а Глыксава рука ўсё шчыльней здушала глотку.

Тады Сэм апошнім адчайным намаганьнем адсунуўся, моцна ўперся нагамі ды раптоўна адштурхнуўся, адкінуўся назад з усяе моцы.

Не чакаючы ад Сэма нават такіх простых хітрыкаў, Глыкс упаў разам зь ім, і цяжар каржакаватага хобіта прыйшоўся яму на жывот. Рэзкае шыпеньне вырвалася зь ягонага роту, і на імгненьне хватка на Сэмавай шыі паслабла, хоць другая рука ўсё яшчэ трымала Сэмава пясьце. Сэм жа выбраўся канчаткова, рушыў наперад ды ўскочыў і павярнуўся направа, яшчэ трыманы за правую руку. Узьняўшы левай кій, Сэм размахнуўся й абрынуў яго зь сьвістам на выцягнутую Глыксаву руку, і патрапіў якраз пад локаць.

Глыкс віснуў і расьціснуў пальцы, а Сэм крочыў наперад і, ня трацячы часу, каб перакінуць кій у другую руку, ударыў пачвару яшчэ раз. Па-зьмяінаму спрытна Глыкс сьлізнуў прэч, і ўдар, накіраваны ў галаву, трапіў на сьпіну. Кій храснуў ды зламаўся. Але Глыксу было досыць. Наскочыць ззаду й ухапіць было ягоным улюбёным прыёмам, і амаль заўжды пасьпяховым. Аднак гэтым разам, здурнелы ад нянавісьці, ён памыліўся – пакпіў да таго, як абедзьвюма рукамі схапіў ахвяру за шыю. Усё, усё пайшло наўскасяк у ягоным цудоўным пляне, калі тое жудаснае сьвятло нечакана зьявілася ў цемры. А зараз ён апынуўся нос да носу з шалёным ворагам, памерам амаль зь яго самога. Такія бойкі былі не для Глыкса. Сэм падхапіў зь зямлі корд і замахнуўся. Глыкс завішчэў, скочыў убок на карачкі й кінуўся прэч, перавальваючыся, бы рапуха. I не пасьпеў Сэм нават крануць яго, як той ужо даваў драла зь незвычайнаю хуткасьцю назад, да тунэлю.

З кордам у руцэ Сэм кінуўся за ім. На які момант забыўся на ўсё, апрача лютага шаленства й жаданьня забіць Глыкса. А дагнаць не пасьпеў. Глыкс зьнік. I тады, калі перад хобітам паўстала чорная дзірка й насустрач хваляю выкаціўся смурод, думка пра Фрода й павучыху громам грымнула ў Сэмавым розуме. Ён разьвярнуўся й дзіка панёсься па сьцежцы, гукаючы, выклікваючы гаспадарова імя. Ён спазьніўся. Гэтая частка Глыксавага пляну спраўдзілася.

Фрода ляжаў ніцма на зямлі. Пачвара нахілілася над ім, у хцівасьці не зьвяртаючы ўвагі на Сэма й ягоныя выклікі, пакуль той зусім не наблізіўся. Падбягаючы, Сэм убачыў, што Фрода ўжо цалкам спавіты ў павуціньне, ад глізнаў да плячэй, і пачвара пярэднімі нагамі прыўзьняла яго, каб адвалачы ў логава.

Побач з Фрода, з Сэмавага боку, ляжаў эльфскі клінок, бескарысны, выпалы зь бясьсільнай рукі гаспадара. Сэм, ахоплены ці адвагаю, ці вернасьцю, ці ўпрост шалёнаю злосьцю, не марнаваў часу на развагі. З рыкам скочыў наперад, падхапіў гаспадароў корд у левую руку й кінуўся на пачвару. Не было нападу шалёней у жорсткім жывёльным сьвеце, дзе здараецца часам, што маленечкі зьвярок з слабымі зубамі кідаецца ў адчаі на волатавую драпежную груду тоўстай шкуры й рогу, баронячы свайго брата.