Susanna Clarke - Jonathan Strange i pan Norrell

W dwunastym, trzynastym i czternastym wieku istniała w Anglii liczna społeczność magów oraz elfów stale praktykujących magię, a magia z natury rzeczy jest trudna do regulowania, tym bardziej że magom nie zawsze przyświecały szlachetne intencje. John Uskglass najwyraźniej poświęcił sporo czasu i energii na stworzenie organu władzy sądowniczej mającego sprawować kontrolę nad magią i magami. Kiedy magia upowszechniła się w Anglii, królowie Anglii Południowej z wdzięcznością skorzystali z doświadczeń północnego sąsiada. Osobliwością tamtych czasów jest fakt, że choć Anglia była podzielona na dwa państwa o odrębnym sądownictwie, organ kierujący sprawami magii był taki sam dla obu krajów. Południowoangielskim odpowiednikiem Ławy Pięciu Smoków była instytucja zwana Londyńską Małą Ławą Smoków. Miała swą siedzibę w pobliżu Blackfriars.

W latach 1572–1867 londyńska siedziba Akademii Adwokatów i Doktorów Prawa, w której mieściły się sądy Kościoła i admiralicji.

Pod koniec siedemnastego wieku w królewskim mieście Newcastle żył pewien rękawicznik, który miał córkę — małą, odważną istotkę, która pewnego dnia zaginęła. Szukali jej matka, ojciec i bracia. Szukali sąsiedzi, lecz nikt nie natrafił na żaden ślad. Późnym popołudniem dostrzegli dziecko, schodzące ze wzgórza kamienistą, pokrytą błotem drogą. Część poszukiwaczy myślała przez chwilę, że nieopodal widzi jakąś postać, lecz dziewczynka dotarła do domu sama. Zupełnie nic jej się nie stało, a kiedy zdołano poskładać wszystkie fragmenty jej opowieści, przedstawiała się ona następująco:

Mała wyszła z domu, żeby pobłąkać się po mieście. Wkrótce natrafiła na ulicę, której nigdy wcześniej nie widziała. Ulica była szeroka, wybrukowana i prowadziła pod górę, wyżej niż kiedykolwiek dotarła dziewczynka, wprost do bramy, podwórca i ogromnego domu z kamienia. Dziecko weszło do budynku i zajrzało do wielu pokojów, lecz wszędzie panowała cisza i pustka, wszędzie leżał kurz i biegały pająki. Z jednej strony domu znajdował się apartament, w którym na ściany i podłogę padały cienie liści, jakby za oknami rosły zielone drzewa (była zima). W jednym z pokojów wisiało tylko długie lustro. Pokój i zwierciadło najwyraźniej się pokłóciły, gdyż w odbitym w lustrze pomieszczeniu przebywało mnóstwo ptaków, podczas gdy w rzeczywistości pokój był całkiem pusty. Mimo to dziecko rękawicznika wszędzie słyszało ich śpiew. W domu ciągnął się długi ciemny korytarz. Z jego końca dobiegał szum wody, jakby znajdowało się tam mroczne morze lub rzeka. Z okien niektórych pokojów widać było Newcastle, z innych dziecko dostrzegło zupełnie odmienne miasto, a z jeszcze innych — wysokie dzikie wrzosowiska i zimne błękitne niebo.

Dziewczynka zobaczyła kręte schody. Na dole były szerokie, lecz gwałtownie się zwężały i coraz bardziej wiły, aż wreszcie na samej górze zmieniały się w szczeliny i szczerby w murze. Tylko dziecko mogło je dostrzec i tylko ono mogło się przez nie prześliznąć. Te położone najwyżej prowadziły do drzwiczek ze zwykłego drewna.

Nie mając powodów do obaw, dziewczynka pchnęła drzwi i niemal natychmiast krzyknęła. Wydało się jej, że tysiące ptaków fruwało w powietrzu, przez co nie wiedziała, czy to dzień, czy noc, bo widać było tylko plątaninę czarnych skrzydeł. Wiał wiatr jakby z oddali; dziewczynka miała wrażenie, że dotarła do kruczego nieba. Dziecko rękawicznika przestraszyło się okropnie, lecz w następnej chwili usłyszało, jak ktoś woła je po imieniu. Ptaki momentalnie znikły, a dziewczynka znalazła się w małym pokoju o kamiennych ścianach i kamiennej podłodze. W pomieszczeniu nie było żadnych mebli, lecz na podłodze siedział mężczyzna, który skinął na małą, ponownie wymówił jej imię i powiedział, by się nie obawiała. Miał długie włosy i dziwne czarne obszarpane ubranie. Nic nie wskazywało na to, że jest królem, a jedynym magicznym przedmiotem była wielka srebrna misa z wodą, stojąca u jego stóp. Dziewczynka spędziła kilka godzin z mężczyzną, a gdy zapadł zmierzch, nieznajomy sprowadził ją na dół budynku i do miasta, skąd dotarła do domu.

Patrz Tom III, rozdział jedenasty, przypis 3.

Bodaj najdziwniejszą historię o powrocie Johna Uskglassa opowiedział pewien baskijski marynarz, który przeżył rozbicie wielkiej armady hiszpańskiego króla. Okręt marynarza zatonął podczas burzy u północnych wybrzeży Anglii, ale marynarzowi i jego dwóm kompanom udało się dotrzeć na ląd. Obawiali się podchodzić do wsi, lecz była zima i okolicę skuwał lód — mogli zamarznąć. Gdy nadeszła noc, ujrzeli pusty kamienny budynek na wysokim, nagim i zamarzniętym wzgórzu. W środku panowały niemal kompletne ciemności, lecz wysoko w ścianie znajdowały się szczeliny, przez które wpadało światło gwiazd. Marynarze legli na gołej ziemi i zasnęli.

Baskijskiemu marynarzowi przyśniło się, że obserwuje go król. Gdy się ocknął, zimowy mrok nad jego głową przeszywały snopy przyćmionego szarego światła. Wydało mu się, że w cieniu po drugiej stronie budynku widzi kamienne podium. Gdy światło nabrało intensywności, na podium ujrzał krzesło lub tron, a na nim mężczyznę. Był on blady, otulony czarną szatą, miał długie, czarne włosy. Przerażony marynarz obudził kompanów i pokazał im nieznajomego na tronie. Obcy zdawał się ich obserwować. Nawet nie drgnął, mimo to rozbitkom nie przyszło do głowy, że mężczyzna być może nie żyje. Rzucili się pędem ku drzwiom i uciekli przez zamarznięte pola.

Baskijski marynarz wkrótce stracił towarzyszy: jeden z nich zmarł w ciągu tygodnia z zimna i przygnębienia, a drugi uparł się wrócić do Zatoki Biskajskiej, więc udał się na południe. Nikt nie wie, co się z nim stało. Baskijski marynarz pozostał w Cumbrii, gdzie przygarnęli go miejscowi rolnicy. Został służącym na jednej z farm i poślubił młodą dziewczynę z sąsiedniego gospodarstwa. Przez całe życie opowiadał historię o kamiennym budynku na wysokich wzgórzach, a jego nowi przyjaciele i sąsiedzi przekonali go, że mężczyzną na czarnym tronie był Król Kruków. Bask nigdy nie odnalazł domu z kamienia, nie udało się to także jego dzieciom i przyjaciołom.

Przez całe życie, za każdym razem, kiedy wchodził do ciemnych pomieszczeń, mówił: „Pozdrawiam cię, Panie, i przyjmuję cię całym sercem” — na wypadek gdyby czekał na niego w mroku blady król o długich, czarnych włosach. Król mógł przebywać w tysiącu miejsc w całej północnej Anglii, w tysiącu mrocznych miejsc.

Peter Watershippe, Kres magicznego lasu (1444). W tym niesłychanie szczegółowym dziele autor, mag, precyzyjnie opisał, w jaki sposób angielska magia podupadła po opuszczeniu Anglii przez Johna Uskglassa. W1434 roku (rok odejścia Uskglassa) Watershippe miał dwadzieścia pięć lat i zaczynał praktykować magię w Norwich. Kres magicznego lasu wydaje się książką napastliwą, dopóki nie porówna się jej z dwoma późniejszymi tekstami Watershippe’a: Obrona mych uczynków, spisana w zamku Newark podczas niesprawiedliwego uwięzienia przez mych wrogów (1459/1460) oraz Zbrodnie fałszywego króla (książka napisana prawdopodobnie w roku 1461, a opublikowana w roku 1697 w Penzance).

Londyński dom lorda Liverpoola, wiekowa, staromodna, dziwacznie zaprojektowana posiadłość nad Tamizą.

Mieszkańcy Brukseli oraz członkowie rozmaitych armii zajmujących miasto z zainteresowaniem przyjęli do wiadomości, że znaleźli się w odległym kraju. Niestety, zbytnio pochłonęły ich przygotowania do nadchodzącej bitwy (a bogatszą i bardziej frywolną część populacji przygotowania do wieczornego balu u księżnej Richmondu), toteż mało kto znalazł czas na wyprawę po okolicy i poznanie mieszkańców Ameryki. W rezultacie przez długi czas nie uświadamiano sobie, gdzie dokładnie Strange umieścił Brukselę tamtego czerwcowego popołudnia.