George Martin: Het spel der tronen

Ze rook de lucht van brandend vlees. Het verschilde niet van dat van paardenvlees dat in een vuurkuil werd geroosterd. De brandstapel brulde in de dichter wordende schemering als een groot beest boven het flauwere geluid van Mirri Maz Duurs gekrijs uit en stak langgerekte vlammentongen uit die aan de buik van de nacht likten. Toen de rook dikker werd deinsden de Dothraki hoestend achteruit. Enorme oranje vuurstralen ontplooiden hun banieren in die helse wind. De blokken sisten en knetterden, gloeiende stukjes as stegen op de rook omhoog en dreven als evenzovele pasgeboren vuurvliegjes het donker in. De hitte geselde de lucht met grote, rode vleugels en dreef de Dothraki naar achteren, dreef zelfs Mormont naar achteren, maar Dany hield stand. Zij was het bloed van de Draak, en het vuur was in haarzelf.

Ze had al lang geleden vermoed wat er aan de hand was, dacht Dany terwijl ze een stap naar de vuurzee deed, maar het komfoor was niet heet genoeg geweest. De vlammen draaiden voor haar ogen als de vrouwen die op haar bruiloft hadden gedanst. Ze wervelden en zongen, en sponnen sluiers van geel, oranje en karmozijnrood, beangstigend om te zien, maar lieflijk, o zo lieflijk, zinderend van de hitte. Dany spreidde haar armen voor hen uit, haar huid rood en gloeiend. Ook dit is een bruiloft, dacht ze. Mirri Maz Duur was stil geworden. De godsvrouw had haar een kind gevonden, maar kinderen groeien en kinderen leren. Nog een stap, en Dany kon zelfs door haar sandalen heen de hitte van het zand onder haar voetzolen voelen. Waar eens haar tranen hadden gevloeid stroomde het zweet over haar dijen en tussen haar borsten en in straaltjes over haar wangen. Achter haar schreeuwde ser Jorah iets, maar hij was niet belangrijk meer, het vuur was het enige belangrijke. De vlammen waren zo prachtig, het mooiste dat ze ooit had gezien, stuk voor stuk tovenaars in het geel, oranje en scharlakenrood, en lange mantels van rook zwierden om hen heen. Ze zag karmozijnen vuur leeuwen en grote gele slangen en eenhoorns van bleekblauwe vlammen. Ze zag vissen, vossen en monsters, wolven en schitterende vogels en bloeiende bomen, de ene nog mooier dan de andere. Ze zag een paard, een grote, grijze hengst in een omlijsting van rook, met golvende manen als een stralenkrans van blauw vuur. Ja, mijn lief, mijn zon-en-sterren, ja, stijg op en rijd nu. Haar vest was gaan smeulen, dus schudde Dany het van haar lijf en liet het op de grond vallen. Het ging in vlammen op terwijl zij nog een sprongetje naar het vuur deed, haar borsten ontbloot in de gloed. Stromen melk vloeiden uit haar rode, gezwollen tepels. Nu, dacht ze, nu, en even ving ze een glimp van Khal Drogo op, met een vlammende gesel in de hand op zijn rookhengst gezeten. Hij glimlachte, en de zweep schoot als een sissende slang op de brandstapel af.

Ze hoorde een knal, het geluid van brekende steen. De verhoging van hout, takjes en gras begon te schuiven en in te storten. Stukken brandend hout gleden op Dany af, en een regen van as en sintels daalde over haar neer. En met veel geraas stuiterde en bolderde er nog iets omlaag: een gebogen stuk steen, licht van kleur en met goud dooraderd, rokend en gebarsten. Het geloei overstemde alles, maar door de vurige regen heen hoorde Dany vaag het gegil van vrouwen en de verwonderde kreten van kinderen.

Leven kan slechts met de dood gekocht worden.

En er knalde nog iets, luid en scherp als de donder, en de rook sliertte en kringelde om haar heen en de brandstapel kantelde en de houtblokken explodeerden zodra het vuur hun geheime kern beroerde. Ze hoorde het krijsen van bange paarden en de stemmen van de Dothraki, die kreten van angst en ontzetting slaakten, en van ser Jorah, die vloekte en haar naam riep. Nee, wilde ze hem toeroepen. Nee, waarde ridder, vrees niet voor mij. Het vuur behoort mij toe. Ik ben Daenerys Stormgeboren, dochter van draken, bruid van draken, moeder van draken, ziet u het niet? Ziet u het niet? Met een dertig voet hoge straal vlammen en rook stortte de brandstapel in en daalde rondom haar op de grond neer. Onbevreesd stapte Dany de vuurstorm in om haar kinderen te roepen.

De derde knal was zo luid en scherp alsof de wereld verbrijzelde. Toen het vuur eindelijk doofde en de grond genoeg was afgekoeld om op te lopen, trof ser Jorah Mormont haar in de as aan, te midden van zwartgeblakerde houtblokken, gloeiende sintels en de verbrande botten van man, vrouw en paard. Ze was naakt, met roet besmeurd, haar kleren tot as verteerd, haar prachtige haar volledig weggeschroeid… maar ze was ongedeerd.

De roomwit met gouden draak zoog aan haar linkerborst, de groen met bronzen aan de rechter. Zij lagen in haar armen gewiegd. Het zwart met scharlakenrode beest lag om haar schouders gedrapeerd, zijn lange, gebogen nek opgerold onder haar kin. Toen het ser Jorah zag hief het de kop op en keek hem aan met ogen als gloeiende kolen. Woordeloos zonk de ridder op zijn knieën. Na hem kwamen de mannen van haar khas. Jhogo legde als eerste zijn arakh aan haar voeten neer. ‘Bloed van mijn bloed,’ mompelde hij terwijl hij zijn gezicht tegen de rokende aarde drukte. ‘Bloed van mijn bloed,’ hoorde ze Aggo herhalen. ‘Bloed van mijn bloed,’ riep Rakharo. En na hen volgden haar dienstmaagden, en daarna de anderen, alle Dothraki, mannen, vrouwen en kinderen, en Dany hoefde hen maar aan te kijken om te weten dat ze nu aan haar toebehoorden, vandaag, morgen en voor altijd, zoals ze nimmer aan Drogo hadden toebehoord.

Toen Daenerys Targaryen opstond siste haar zwarte, en bleke rook wolkte uit zijn bek en neusgaten. De andere twee lieten haar borsten los om hun roep bij de zijne te voegen, en doorschijnende vleugels ontvouwden zich en brachten de lucht in beroering. En voor het eerst in honderden jaren wekte de muziek van draken de nacht tot leven.

Het jongste der grote huizen, ontstaan in de Veroveringsoorlogen. Van de stichter, Orys Baratheon, ging het gerucht dat hij de bastaardbroer van Aegon de Draak was. Orys werkte zich van gewoon krijgsman op tot een van Aegons dapperste bevelhebbers. Toen hij Argilac de Arrogante, de laatste Stormkoning versloeg, gaf Aegon hem als beloning Argilacs kasteel, zijn grondgebied en zijn dochter. Orys trouwde met het meisje en nam de banier, de onderscheidingstekenen en de woorden van haar geslacht aan.

Het wapenteken van de Baratheons is een gekroonde hertenbok, zwart op een gouden veld.

Hun woorden zijn: Onzer is de furie.

KONING ROBERT BARATHEON, Eerste van die naam,

— zijn echtgenote, KONINGIN CERSEI, van het huis Lannister,

— hun kinderen:

— PRINS JOFFRY, erfgenaam van de ijzeren troon, twaalf,

— PRINSES MYRCELLA, een meisje van acht,

— PRINS TOMMEN, een jongen van zeven,

— zijn broers:

— STANNIS BARATHEON, heer van Drakensteen,

— zijn echtgenote, VROUWE SELYSE van het huis Florens,

— hun dochter, SHIRINE, een meisje van negen,

— RENLING BARATHEON, heer van Stormeinde,

— zijn kleine raad:

— GROOTMAESTER PYCELLE,

— HEER PETYR BAELISH, Pinkje genoemd, muntmeester,

— HEER STANNIS BARATHEON, vlootmeester,

— HEER RENLING BARATHEON, wachtmeester,

— SER BARRISTAN SELMY, bevelhebber van de koningsgarde,

— VARYS, een eunuch, de Spin genoemd, meester der fluisteraars,

— zijn hofhouding en volgelingen:

— SER ILYN PEYN, koninklijk scherprechter, een beul,

— SANDOR CLEGANE, de Jachthond genoemd, prins Joffry’s gezworen schild,

— JANOS s LINK, een man uit het volk, bevelhebber van de stadswacht van Koningslanding,

— JALABHAR XHO, een verbannen prins van de Zomereilanden,

— UILEBOL, een hofnar en zot,