George Martin: Het spel der tronen

‘Stervende,’ zei ze. ‘Zoals we al vreesden.’

Op het verweerde gezicht van haar oom was de pijn duidelijk te lezen. Hij haalde zijn vingers door zijn dikke grijze haar. ‘Wil hij me ontvangen?’

Ze knikte. ‘Hij zegt dat hij te ziek is om ruzie te maken.’

Brynden Zwartvis grinnikte. ‘Ik ben al te lang krijgsman om dat nog te geloven. Hoster is in staat me dat meisje Roodweyn voor de voeten te gooien op het moment dat we zijn brandstapel aansteken, verdomd als het niet waar is.’

Catelyn glimlachte, wetend dat het waar was. ‘Ik zie Robb niet.’

‘Die is met Grauwvreugd naar de zaal gegaan, geloof ik.’

Theon Grauwvreugd zat op een bank in de grote zaal van Stroomvliet onder het genot van een hoorn bier haar vaders garnizoen te onthalen op een verslag van de slachtpartij in het Fluisterwoud. ‘Een aantal probeerde te vluchten, maar we hadden de vallei aan twee kanten in de tang, en we kwamen met zwaarden en lansen uit het donker aanzetten. De Lannisters zullen wel gedacht hebben dat de Anderen zelf hen besprongen toen die wolf van Robb zich onder hen mengde. Ik zag hoe hij iemand een arm van zijn schouder rukte, en hun paarden werden krankzinnig zodra ze zijn lucht opsnoven. Ik zou niet weten hoeveel man er…’

‘Theon,’ onderbrak ze hem, ‘waar kan ik mijn zoon vinden?’

‘Heer Robb is naar het godenwoud gegaan, vrouwe.’

Precies wat Ned gedaan zou hebben. Hij is evenzeer zijn vaders zoon als de mijne, laat ik dat niet vergeten. O goden, Ned… Ze trof Robb aan onder het groene bladerdak, te midden van hoogoprijzend roodhout en grote, oude olmen. Hij knielde voor de hartboom, een slanke weirboom met een gezicht dat eerder triest dan woest keek. Zijn zwaard stond voor hem, met de punt in de aarde en zijn gehandschoende handen om het gevest gevouwen. Om hem heen lagen anderen geknield: Grootjon Omber, Rickard Karstark, Maege Mormont, Galbart Hanscoe, en nog meer. Ook Tytos Zwartewoud was er, en zijn grote ravenmantel waaierde uit achter zijn rug. Dit zijn degenen die de oude goden aanhangen, besefte ze. Ze vroeg zich af welke goden zij tegenwoordig aanhing en wist het antwoord niet.

Het ging niet aan, hen bij hun gebeden te storen. Je moest de goden geven wat hun toekwam… zelfs wrede goden die haar Ned én haar vader afnamen. Dus wachtte Catelyn. De wind van de rivier streek door de hoge takken, en aan haar rechterkant zag ze de Radertoren, de muren door klimop overwoekerd. Terwijl ze zo stond kwamen haar herinneringen weer boven. Haar vader had haar onder deze bomen leren paardrijden, en dat was de olm waar Edmar was uitgevallen, die keer dat hij zijn arm had gebroken, en daar verderop, onder dat prieel, hadden zij en Lysa voor de grap met Petyr gekust.

Daar had ze al jaren niet meer aan gedacht. Wat waren ze allemaal nog jong geweest — zij niet ouder dan Sansa, Lysa jonger dan Arya, en Petyr nóg jonger, maar wel gretig. De meisjes hadden hem heen en weer geschoven, beurtelings serieus en lacherig. Het stond haar zo levendig voor de geest dat ze bijna zijn bezwete vingers op haar schouders kon zien en de muntgeur van zijn adem kon ruiken. Er groeide altijd munt in het godenwoud, en Petyr kauwde er graag op. Hij was zo’n vrijpostig klein joch dat hij voortdurend in moeilijkheden kwam. ‘Hij probeerde zijn tong in mijn mond te steken,’

had Catelyn haar zuster naderhand bekend toen ze alleen waren. ‘Bij mij ook,’ had Lysa gefluisterd, verlegen en ademloos. ‘Ik vond het lekker.’

Robb kwam langzaam overeind en stak zijn zwaard in de schede, en Catelyn merkte dat ze zich afvroeg of haar zoon ooit een meisje had gekust in het godenwoud. Dat moest wel. Ze had Jeane Poel met vochtige ogen naar hem zien staren en een aantal dienstmeisjes ook, zelfs een paar die al achttien waren… hij had aan een veldslag deelgenomen en mannen gedood met zijn zwaard, natuurlijk was hij gekust. De tranen stonden haar in de ogen. Boos veegde ze ze weg.

‘Moeder,’ zei Robb toen hij haar zag staan, ‘we moeten krijgsraad houden. Er moeten beslissingen genomen worden.’

‘Je grootvader wil je graag spreken,’ zei ze. ‘Robb, hij is heel ziek.’

‘Dat zei ser Edmar ook al. Het spijt me, moeder… voor heer Hoster en voor u. Maar eerst moeten we beraadslagen. Er is nieuws uit het zuiden. Renling Baratheon heeft de kroon van zijn broer opgeëist.’

‘Renling?’ zei ze geschokt. ‘Ik had gedacht dat heer Stannis toch zeker…’

‘Dat dachten we allemaal, vrouwe,’ zei Galbart Hanscoe. De krijgsraad werd gehouden in de grote zaal, aan vier lange schraagtafels die in een open vierkant waren opgesteld. Heer Hoster was te zwak om aanwezig te zijn: hij lag te slapen op zijn balkon en droomde van de zon op de rivieren van zijn jeugd. Edmar zat op de hoge zetel van de Tullings, met naast zich Brynden Zwartvis en zijn vaders baandermannen aan zijn linker-en rechterkant en langs de zijtafels. Het nieuws van de zege bij Stroomvliet had de gevluchte heren van de Drietand bereikt, en ze waren weer teruggekomen. Karyl Vannis kwam binnen, heer Karyl nu, sinds zijn vader aan de voet van de Guldentand was gesneuveld. Hij was in gezelschap van ser Marq Pijper, en ze hadden een Darring bij zich, de zoon van ser Reimon, een knaapje dat niet ouder was dan Bran. Heer Jonos Vaaren was uit de ruïnes van Steenhaag gearriveerd, scheldend en met een boos gezicht, en hij ging aan tafel zo ver mogelijk van Tytos Zwartewoud af zitten. De heren uit het noorden zaten aan de andere kant, zodat Catelyn en Robb haar broer pal tegenover zich hadden. Zij waren met minder. De Grootjon zat links van Robb, met daarnaast Theon Grauwvreugd. Galbart Hanscoe en vrouwe Mormont zaten aan Catelyns rechterhand. Heer Rickard Karstark, somber en hologig van verdriet, nam plaats als een man die een nachtmerrie doormaakt, zijn lange baard ongekamd en ongewassen. Twee van zijn zonen waren in het Fluisterwoud gebleven, en er was geen nieuws van de derde, zijn oudste, die bij de Groene Vork de speren van de Karstarks tegen Tywin Lannister had aangevoerd.

De discussie woedde tot diep in de nacht. Alle heren hadden recht van spreken, en spreken deden ze… en schreeuwen, vloeken, redeneren, vleien, schertsen, onderhandelen, met kroezen op tafel slaan, dreigen, de zaal uitlopen en nors of glimlachend terugkomen. Catelyn zat erbij en luisterde ernaar. Rous Bolten had de gehavende resten van hun andere leger aan het uiteinde van de heirweg gehergroepeerd. Ser Heiman Langhart en Walder Frey hadden de Tweeling nog in handen. Heer Tywins krijgsmacht was de Drietand overgestoken en naar Harrenhal getogen. En er waren twee koningen in het rijk. Veel baanderheren wilden onmiddellijk tegen Harrenhal optrekken om slag te leveren met heer Tywin en de macht van de Lannisters voor eens en altijd te breken. De jeugdige heethoofd Marq Pijper drong er daarentegen op aan dat ze in het westen bij de Rots van Casterling zouden toeslaan. Weer anderen maanden tot geduld. Jason Mallister wees erop dat Stroomvliet pal op de aanvoerlijnen van de Lannisters lag, en dat ze dus moesten afwachten, zorgen dat heer Tywin van verse troepen en proviand verstoken bleef en intussen hun eigen verdediging versterken en hun vermoeide troepen rust gunnen. Heer Zwartewoud wilde niets van dat alles weten. Ze moesten afmaken wat ze in het Fluisterwoud waren begonnen. Naar Harrenhal optrekken en ook het leger van Rous Bolten erbij halen. Wat Zwartewoud aanried sprak Vaaren zoals altijd tegen: heer Jonos Vaaren stond op en drong erop aan dat ze koning Renling trouw zouden zweren en naar het zuiden zouden trekken om hun krijgsmacht bij de zijne te voegen.

‘Renling is geen koning,’ zei Robb. Het was de eerste keer dat haar zoon het woord nam. Hij kon luisteren, net als zijn vader.

‘U wilt toch niet beweren dat u Joffry trouw blijft, heer?’ zei Galbart Hanscoe. ‘Hij heeft uw vader ter dood laten brengen.’