George Martin: Het spel der tronen

Hij wees met het wapen naar Robb. ‘Daar zit de enige koning voor wie ik ooit mijn knie zal buigen, heren,’ donderde hij. ‘De Koning in het Noorden!’

En hij knielde en legde zijn zwaard aan de voeten van haar zoon.

‘Op die voorwaarde wil ik vrede sluiten,’ zei heer Karstark. ‘En hun rode kasteel en hun ijzeren stoel mogen ze ook houden.’ Hij liet zijn zwaard uit de schede glijden. ‘De Koning in het Noorden!’ zei hij en knielde naast de Grootjon.

Maege Mormont stond op. ‘De Winterkoning!’ verklaarde ze en legde haar puntige strijdhamer naast de zwaarden. En ook de heren van de rivier rezen op, Zwartewoud, Vaaren en Mallister, huizen die nimmer vanuit Winterfel geregeerd waren, en toch zag Catelyn hen opstaan en hun wapens trekken, waarna ze hun knieën bogen en de aloude woorden riepen die al in geen driehonderd jaar in het rijk vernomen waren, niet meer sinds Aegon de Draak de Zeven Koninkrijken had verenigd… maar die nu opnieuw weerklonken dat haar vaders houten zaal ervan galmde:

‘De koning in het Noorden!’

‘De koning in het Noorden!’

‘DE KONING IN HET NOORDEN! ’

Het land was rood, doods en dor, en goed hout was moeilijk te vinden. Haar sprokkelaars keerden terug met knoestig katoenbomenhout, bosjes purperstaart en schoven bruin gras. Ze namen de twee rechtste boompjes, hakten de grote en kleine takken eraf, pelden daarvan de bast af en kloofden ze, waarna ze de blokken in een vierkant legden. Het midden vulden ze op met stro, sprokkelhout, repen bast en bundels gedroogd gras. Rakharo koos een hengst uit de kleine kudde die hun restte. Hij haalde het niet bij Drogo’s vos, maar dat deden slechts weinig paarden. Aggo voerde hem midden in het vierkant een gerimpeld appeltje en velde hem in één tel met een bijlslag tussen de ogen.

Aan handen en voeten gebonden keek Mirri Maz Duur toe in het stof. Haar zwarte ogen stonden verontrust. ‘Een paard doden is niet voldoende,’ zei ze tegen Dany. ‘Bloed op zich is niets. Je hebt de woorden niet voor een bezwering, noch de wijsheid om ze te vinden. Dacht je dat bloedmagie kinderspel was? Je noemt me maegi, alsof het een vloek is, maar het betekent alleen maar ‘wijs’. Je bent een kind, en kinderlijk onwetend. Wat je ook van plan bent, het zal je niet baten. Bevrijd me uit deze kluisters, en ik zal je helpen.’

‘Ik ben het geblaat van die maegi zat,’ zei Dany tegen Jhogo. Hij bewerkte haar met zijn zweep, waarna de godsvrouw zich koest hield.

Over het kadaver van het paard bouwden ze een verhoging van houtblokken, stronken van kleine bomen, stammetjes van de grotere, en de dikste, rechtste takken die ze konden vinden. Ze rangschikten het hout van oost naar west, van zonsopgang naar zonsondergang. Op de verhoging werden Khal Drogo’s schatten opgestapeld: zijn grote tent, zijn beschilderde vesten, zijn zadels en tuigen, de zweep die hij van zijn vader had gekregen toen hij volwassen werd, de arakh waarmee hij Khal Ogo en zijn zoon had gedood, een enorme boog van drakenbeen. Aggo zou de wapens die Dany als bruidsgeschenk van Drogo’s bloedruiters had gekregen erbij hebben gelegd als zij het niet verboden had. ‘Die zijn van mij,’

zei ze, ‘en ik wil ze houden.’ Rond de schatten van de khal werd nog een laag sprokkelhout opgestapeld, en daarover werden bundels gedroogd gras uitgestrooid. Ser Jorah Mormont nam haar terzijde toen de zon langzaam naar het hoogste punt schoof. ‘Prinses…’ begon hij.

‘Waarom noemt u mij zo?’ vroeg Dany uitdagend. ‘Mijn broer Viserys was uw koning, nietwaar?’

‘Inderdaad, vrouwe.’

‘Viserys is dood. Ik ben zijn erfgename, de laatste met het bloed van het huis Targaryen in de aderen. Al het zijne is nu van mij.’

‘Mijn… koningin,’ zei ser Jorah terwijl hij op één knie zonk. ‘Het zwaard dat van hem was behoort u toe, Daenerys. En ook mijn hart, dat uw broer nimmer heeft toebehoord. Ik ben slechts een ridder, die u niets dan ballingschap te bieden heeft, maar ik smeek u, mij aan te horen. Laat Khal Drogo los. U zult niet alleen zijn. Niemand zal u naar Vaes Dothrak brengen als u dat niet wilt, dat beloof ik u. U hoeft u niet bij de dosh khaleen te voegen. Ga met mij mee naar het oosten. Yi Ti, Qarth, de Zee van Jade, Asshai bij de Schaduw. We zullen alle nog ongeziene wonderen zien en de wijnen drinken die de goden ons in hun goedgunstigheid schenken. Alstublieft, khaleesi. Ik weet wat u van plan bent. Doe het niet. Doe het niet!’

‘Het moet,’ zei Dany. Ze raakte zijn gezicht aan, liefdevol en bedroefd. ‘U begrijpt het niet.’

‘Ik begrijp dat u hem liefhad,’ zei ser Jorah met een stem die schor was van wanhoop. ‘Eens had ik mijn vrouw lief, maar ik ben niet samen met haar gestorven. U bent mijn koningin, mijn zwaard behoort u toe, maar vraag niet van mij dat ik werkeloos toezie wanneer u Drogo’s brandstapel beklimt. Ik wil u niet zien branden.’

‘Is dat wat u vreest?’ Dany kuste hem vluchtig op zijn brede voorhoofd. ‘Zo’n kind ben ik niet, waarde ser.’

‘U wilt niet met hem sterven? Zweert u dat, mijn koningin?’

‘Ik zweer het,’ zei ze in de gewone omgangstaal van de Zeven Koninkrijken die haar rechtens toebehoorden. De derde verdieping van de verhoging was van gevlochten takken, niet dikker dan een vinger, en bedekt met droge bladeren en. twijgjes. Die werden van noord naar zuid geschikt, van ijs naar vuur, en hoog opgetast met zachte kussens en zijden beddengoed. Toen ze klaar waren daalde de zon al naar het westen. Dany verzamelde de Dothraki om zich heen. Er waren er minder dan honderd over. Met hoeveel was Aegon begonnen? vroeg ze zich af. Het deed er niet toe.

‘U zult mijn khalasar vormen,’ zei ze tegen hen. ‘Ik zie de gezichten van slaven. Ik laat u vrij. Doe uw halsbanden af. Vertrek als u wilt, niemand zal u een strobreed in de weg leggen. Indien u blijft zal dat als broer en zuster, man en vrouw zijn.’ De zwarte ogen sloegen haar behoedzaam en ondoorgrondelijk gade. ‘Ik zie de kinderen, vrouwen, de gerimpelde gezichten van ouden van dagen. Gisteren was ik een kind. Vandaag ben ik een vrouw. Morgen zal ik oud zijn. Tot elk van u zeg ik: schenk mij uw hart en handen, en er zal altijd plaats voor u zijn.’ Ze wendde zich tot de drie jonge krijgers van haar khas.

‘Jhogo, jou schenk ik de zweep met het zilveren handvat die ik als bruidsgeschenk heb gekregen, en ik noem je ko en verlang de eed van je: dat je zult leven en sterven als bloed van mijn bloed en aan mijn zij zult rijden om het kwaad van mij te weren.’

Jhogo nam de zweep van haar aan, maar zijn gezicht stond verward. ‘ Khaleesi,’ zei hij aarzelend, ‘dit is ongepast. Als bloedruiter van een vrouw zou ik mij te schande maken.’

‘Aggo,’ riep Dany, zonder acht te slaan op Jhogo’s woorden. Als ik omkijk ben ik verloren. ‘Jou schenk ik de boog van drakenbeen die ik als bruidsgeschenk heb gekregen.’ Het was een dubbele, glanzend zwart en uitzonderlijk fraai, langer dan zijzelf. ‘Ik noem je ko en verlang de eed van je: dat je zult leven en sterven als bloed van mijn bloed en aan mijn zij zult rijden om het kwaad van mij te weren.’

Aggo nam de boog met neergeslagen ogen aan. ‘Die woorden kan ik niet zeggen. Slechts een man kan een khalasar aanvoeren of een ko aanwijzen.’

‘Rakharo,’ zei Dany, zijn weigering negerend, ‘voor jou is de grote arakh die ik als bruidsgeschenk heb gekregen, waarvan de greep en de kling met goud geciseleerd zijn. En ook jou noem ik mijn ko, en ik verlang van je dat je zult leven en sterven als bloed van mijn bloed en aan mijn zij zult rijden om het kwaad van mij te weren.’

‘U bent khaleesi,’ zei Rakharo terwijl hij de arakh aannam. ‘Ik zal aan uw zij naar Vaes Dothrak onder de Moeder der Bergen rijden en het kwaad van u weren tot u uw plaats bij de oude vrouwen van de dosh khaleen hebt ingenomen. Meer kan ik niet beloven.’