George Martin: Het spel der tronen

‘En dus is hij slecht,’ antwoordde Robb. ‘Maar bij mijn weten is Renling daarom nog geen koning. Joffry is en blijft de oudste wettige zoon van Robert, dus volgens alle wetten van het rijk komt de troon hem rechtens toe. Mocht hij sterven — en als het aan mij ligt gebeurt dat ook — dan heeft hij een jongere broer. Tommen komt na hem in de opvolging.’

‘Tommen is net zo goed een Lannister,’ snauwde ser Marq Pijper.

‘Inderdaad,’ zei Robb zorgelijk. ‘Maar al is geen van hen tweeën koning, dan nog blijft de vraag waarom Renling dat zou worden. Hij is de jongere broer van Robert. Bran kan geen heer van Winterfel worden vóór mij, en Renling kan geen koning worden vóór heer Stannis.’

Vrouwe Mormont was het met hem eens. ‘Heer Stannis heeft er meer recht op.’

‘Renling is gekroond,’ zei ser Marq Pijper. ‘Zowel Hooggaarde als Stormeinde steunt zijn aanspraak, en de mannen van Dorne zullen niet achterblijven. Als Winterfel en Stroomvliet hun strijdkrachten bij de zijne voegen heeft hij vijf van de zeven grote huizen achter zich. Zes, als de Arryns in actie komen. Zes tegen de Rots! Mijne heren, binnen het jaar hebben we al hun hoofden op pieken: de koningin, de kind-koning, heer Tywin, de Kobold, de Koningsmoordenaar, ser Kevan, allemaall Dat zal onze winst zijn wanneer we ons achter koning Renling scharen. Wat kan heer Stannis daartegenover stellen, dat we van al die dingen zouden afzien?’

‘Het recht,’ zei Robb koppig. Catelyn vond hem griezelig veel op zijn vader lijken toen hij dat zei.

‘Dus je wilt dat we ons voor Stannis verklaren?’ vroeg Edmar.

‘Ik weet het niet,’ zei Robb. ‘Ik heb om raad gebeden, maar de goden antwoordden niet. De Lannisters hebben mijn vader als verrader ter dood gebracht, en we weten dat dat een leugen was, maar als Joffry de rechtmatige koning is, en wij voeren oorlog tegen hem, dan zijn we inderdaad verraders.’

‘Mijn vader dringt op voorzichtigheid aan,’ zei de bedaagde ser Stevron met de wezelachtige glimlach van een Frey. ‘Wacht. Laat deze twee koningen hun spel der tronen spelen. Als ze zijn uitgevochten kunnen we onze knieën voor de overwinnaar buigen of ons tegen hem keren, net wat we willen. Nu Renling zich bewapent zal heer Tywin een wapenstilstand waarschijnlijk toejuichen… en de veilige terugkeer van zijn zoon eveneens. Edele heren, sta mij toe hem in Harrenhal op te zoeken en te onderhandelen over gunstige voorwaarden en losgeld…’

Hij werd door verontwaardigd gebrul overstemd. ‘ Lafhartig!’ bulderde de Grootjon. ‘Bedelen om een wapenstilstand is een blijk van zwakheid,’ verklaarde vrouwe Mormont. ‘Losgeld? Om de dooie dood niet, we mogen de Koningsmoordenaar niet laten gaan!’ riep Rickard Karstark.

‘Waarom geen vrede?’ vroeg Catelyn.

De heren keken haar aan, maar het waren Robbs ogen die ze op zich gericht voelde, en alleen de zijne. ‘Vrouwe, ze hebben mijn vader, uw heer gemaal vermoord,’ zei hij grimmig. Hij trok zijn zwaard en legde het voor zich op tafel, het blinkende staal op het ruwe hout.

‘Dit is de enige vrede die ik de Lannisters te bieden heb.’

De Grootjon brulde zijn goedkeuring uit, en anderen vielen hem bij. Ze schreeuwden, trokken zwaarden en sloegen met hun vuisten op tafel. Catelyn wachtte tot ze tot bedaren waren gekomen. ‘Heren,’ zei ze, ‘heer Eddard was uw leenheer, maar ik heb zijn bed gedeeld en zijn kinderen gebaard. Denkt u dat mijn liefde voor de uwe onderdoet?’ Het verdriet snoerde bijna haar keel dicht, maar Catelyn haalde diep adem en vermande zich. ‘Robb, als dat zwaard hem weer terug kon brengen zou ik het je niet meer laten opsteken voordat Ned weer naast me stond… maar hij is er niet meer, en geen honderd Fluisterwouden kunnen daar iets aan veranderen. Ned is er niet meer, noch Daryn Hoornwoud, noch de dappere zonen van heer Karstark, en nog vele andere goede mannen, en geen van hen keert ooit terug. Moeten er nog meer doden vallen?’

‘U bent een vrouw,’ bromde de Grootjon met zijn basstem. ‘Vrouwen begrijpen zulke dingen niet.’

‘U bent van het zachte geslacht,’ zei heer Karstark, het verdriet nog levendig op zijn gezicht gegrift. ‘Een man wil wraak.’

‘Bezorg me Cersei Lannister, heer Karstark, en u zult zien hoe zacht een vrouw kan zijn,’ antwoordde Catelyn. ‘Misschien heb ik geen verstand van tactiek en strategie… maar ik weet wanneer iets zinloos is. We zijn ten strijde getrokken omdat de legers van de Lannisters het rivierengebied plunderden en Ned gevangen zat en ten onrechte van verraad werd beticht. We hebben gestreden om onszelf te beschermen en om mijn heer gemaal vrij te krijgen. Welnu, het een is gelukt en het ander voor eeuwig onbereikbaar. Ik zal tot mijn laatste snik om Ned rouwen, maar ik moet ook om de levenden denken. Ik wil mijn dochters terug, en die heeft de koningin nog in haar macht. Als ik onze vier Lannisters tegen hun twee Starks moet ruilen zal ik dat als een koopje beschouwen en de goden danken. Ik wil dat jij veilig bent, Robb, en dat je op je vaders zetel over Winterfel heerst. Ik wil dat je je eigen leven leidt, een meisje kust, een vrouw trouwt en een zoon verwekt. Ik wil hier een streep onder zetten. Ik wil naar huis, heren, om mijn echtgenoot te bewenen.’

Het was heel stil in de zaal toen Catelyn uitgesproken was.

‘Vrede,’ zei haar oom Brynden. ‘Vrede is lieflijk, vrouwe… maar op welke voorwaarden? Het heeft geen zin, om zwaarden tot ploegscharen om te smeden als je er morgen weer zwaarden van moet maken.’

‘Waarvoor zijn Torrhen en mijn Eddard gesneuveld als ik met niets dan hun gebeente naar Karborg moet terugkeren?’ vroeg Rickard Karstark.

‘Een waar woord,’ zei heer Vaaren. ‘Gregor Clegane heeft mijn velden verwoest, mijn mensen afgeslacht en Steenhaag in een rokende puinhoop veranderd. Moet ik nu door de knieën voor degenen die hem gestuurd hebben? Waarvoor hebben we gevochten als we alles weer in de oude toestand herstellen?’

Tot Catelyns verrassing en ontsteltenis was heer Zwartewoud het met hem eens. ‘En als we vrede met koning Joffry sluiten, plegen we dan geen verraad jegens koning Renling? Wat, als de hertenbok de leeuw overweldigt? Waar blijven wij dan?’

‘Wat ieder van u persoonlijk ook besluit, ik zal een Lannister nooit als mijn koning erkennen,’ verklaarde Marq Pijper.

‘Ik ook niet,’ gilde het joch van Darring. ‘Nooit!’

Opnieuw brak het geschreeuw los. Vertwijfeld ging Catelyn zitten. Ze was er zo dichtbij geweest, dacht ze. Ze hadden bijna geluisterd, bijna… maar de kans was verkeken. Er zou geen vrede komen, geen kans om de wonden te helen, geen veiligheid. Ze keek naar haar zoon, sloeg hem gade zoals hij het debat van de heren beluisterde, zijn voorhoofd gefronst, bezorgd, maar onlosmakelijk met deze oorlog verbonden. Hij had beloofd met een dochter van Walder Frey te trouwen, maar ze zag’zij n ware bruid nu duidelijk voor zich: het zwaard dat hij op tafel had gelegd.

Catelyn dacht aan haar dochters en vroeg zich net af of ze hen ooit zou terugzien, toen de Grootjon met een zwaai overeind kwam.

‘MIJNE HEREN!’ bulderde hij, en zijn stem kaatste dreunend van de dakbalken terug. ‘Dit is wat ik deze twee koningen te zeggen heb!’

Hij spuwde. ‘Ik maal niets om Renling Baratheon, en even weinig om Stannis. Waarom zouden zij over mij en de mijnen heersen vanaf de een of andere bloemige zetel in Hooggaarde of Dorne? Wat weten zij van de Muur of het Wolfswoud of de grafterpen van de Eerste Mensen? Zelfs hun goden zijn verkeerd. En mogen de Anderen ook de Lannisters halen, ik heb mijn buik van hen vol.’ Hij stak een hand over zijn schouder en trok zijn enorme tweehands-slagzwaard. ‘Waarom zouden we onszelf niet weer regeren? We hebben ons met de draken verbonden, maar de draken zijn allemaal dood!’