George Martin: Het spel der tronen

Ze knikte kalm, als had ze zijn antwoord niet gehoord, en wendde zich tot de laatste van haar voorvechters. ‘Ser Jorah Mormont,’ zei ze, ‘eerste en grootste van mijn ridders, u heb ik geen bruidsgeschenk te bieden, maar ik zweer u dat u op een dag uit mijn handen een zwaard zult ontvangen zoals de wereld nog nimmer heeft gezien, gesmeed in een drakensmidse en vervaardigd van Valyrisch staal. En ik vraag ook u om een eed.’

‘Die krijgt u, koningin,’ zei ser Jorah. Hij knielde en legde zijn zwaard aan haar voeten. ‘Ik zweer dat ik u zal dienen, u zal gehoorzamen en zonodig voor u zal sterven.’

‘Wat er ook gebeurt?’

‘Wat er ook gebeurt.’

‘Aan die eed zal ik u houden. Ik bid dat u nimmer zult betreuren dat u hem hebt gezworen.’ Dany hielp hem overeind. Ze ging op haar tenen staan om bij zijn lippen te kunnen, gaf de ridder een lichte kus en zei: ‘U bent de eerste van mijn koninginnegarde.’

Toen ze haar tent binnenging voelde ze dat de khalasar naar haar staarde. De Dothraki mompelden en wierpen haar uit de hoeken van hun donkere, amandelvormige ogen vreemde, scheve blikken toe. Dany besefte dat ze haar voor gek versleten. En misschien was ze dat wel. Ze zou er snel genoeg achter komen. Als ik omkijk ben ik verloren.

Het bad waar Irri haar in hielp was gloeiend heet, maar Dany gaf geen krimp en slaakte geen kreet. Ze vond de hitte aangenaam, die gaf haar een schoon gevoel. Jhiqui had het badwater geparfumeerd met de oliën die ze op de markt van Vaes Dothrak had gekocht, en de stoom wolkte vochtig en welriekend op. Doreah waste haar haren en kamde alle klitten eruit. Irri schrobde haar rug. Dany sloot haar ogen en liet zich door de welriekende warmte omhullen. Ze voelde hoe het hete water de schrijnende plek tussen haar dijen doorweekte en huiverde toen het in haar vloeide. Haar pijn en stijfheid leken weg te smelten. Ze zweefde.

Toen ze schoon was hielpen haar dienstmaagden haar het water uit. Irri en Jhiqui waaierden haar droog terwijl Doreah haar haren borstelde tot het als een rivier van vloeibaar zilver over haar rug stroomde. Ze parfumeerden haar met kruidenbloesem en kaneel, een tipje op beide polsen, achter haar oren, op de tepels van haar melkzware borsten. Het laatste tipje was voor haar geslacht. Irri’s vinger was licht en koel als de kus van een minnaar toen hij zachtjes tussen haar lippen gleed. Na afloop stuurde Dany hen allemaal weg opdat zij Khal Drogo kon voorbereiden op zijn laatste rit, die naar de nachtlanden. Ze waste zijn lichaam en borstelde en oliede zijn haar. Voor het laatst liet ze het door haar vingers glijden en woog ze de zwaarte ervan, denkend aan die eerste keer dat ze het had gestreeld, de nacht van hun bruidsrit. Zijn haar was nooit afgesneden. Hoeveel mannen konden sterven zonder dat hun haar ooit was afgesneden? Ze drukte haar gezicht ertegenaan en snoof het donkere aroma van de olie op. Hij geurde naar gras en warme aarde, naar rook, zaad en paarden. Hij rook naar Drogo. Vergeef me, zon van mijn leven, dacht ze. Vergeef me alles wat ik heb gedaan en alles wat ik nog te doen heb. Ik heb de prijs betaald, mijn ster, maar die was te hoog, te hoog… Dany vlocht zijn haar, schoof de zilveren ringen om zijn snor en knoopte een voor een zijn belletjes vast. Zoveel belletjes, van goud, zilver en brons. Zo zouden zijn vijanden weten dat hij in aantocht was en door angst overmand worden. Ze kleedde hem in paardenharen leggings en hoge laarzen en gespte hem een zware gordel van gouden en zilveren penningen om. Om zijn gehavende borst schikte ze een beschilderd vest. Het was oud en verbleekt, maar dit had Drogo het liefst gedragen. Voor zichzelf koos ze een zandzijden broek uit, sandalen met riemen tot aan haar knieën en net zo’n vest als Drogo droeg.

De zon ging al onder toen ze hen riep om zijn lichaam naar de brandstapel te brengen. De Dothraki keken stilzwijgend toe hoe Jhogo en Aggo hem uit de tent droegen. Dany volgde hen. Ze legden hem op zijn kussens en zijde, zijn hoofd naar de Moeder der Bergen in het verre noordoosten gekeerd.

‘Olie,’ beval ze, en ze haalden de kruiken en goten ze leeg over de brandstapel, zodat de zijde en het sprokkelhout en de bundeltjes gedroogd gras doorweekt werden, totdat de olie onder de houtblokken uit sijpelde en de lucht doortrokken was van de geur. ‘Breng me mijn eieren,’ beval Dany haar dienstmaagden. Iets in haar stem maakte dat ze het op een lopen zetten.

Ser Jorah nam haar bij een arm. ‘Mijn koningin, Drogo zal in de nachtlanden geen drakeneieren nodig hebben. Verkoopt u ze liever in Asshai. Als u er een verkoopt kunnen we een schip aanschaffen dat ons naar de Vrijsteden terugbrengt. Als u ze alledrie verkoopt bent u de rest van uw leven een rijke vrouw.’

‘Ik heb ze niet gekregen om ze te verkopen,’ zei Dany. Ze klom zelf op de brandstapel om de eieren rond haar zon-en-sterren te leggen. Het zwarte naast zijn hart, onder zijn arm. Het groene naast zijn hoofd, met zijn vlecht eromheen gekruld. Het roomwit-met-gouden tussen zijn benen. Toen ze hem voor de laatste maal kuste proefde Dany de zoete olie op zijn lippen. Toen ze van de brandstapel klom merkte ze dat Mirri Maz Duur naar haar keek. ‘Je bent gek,’ zei de godsvrouw schor.

‘Is het zo’n grote stap van waanzin naar wijsheid?’ vroeg Dany.

‘Ser Jorah, neem deze maegi en bind haar vast op de brandstapel.’

‘Op de… nee, koningin, luister naar mij…’

‘Doe wat ik zeg.’ Hij bleef aarzelen, tot haar woede oplaaide. ‘U hebt gezworen mij te gehoorzamen, wat er ook gebeurde. Rakharo, help hem.’

De godsvrouw slaakte geen kreet toen ze naar de brandstapel van Khal Drogo werd gesleurd en tussen zijn schatten werd vastgebonden. Dany goot zelf de olie over het hoofd van de vrouw. ‘Dank je, Mirri Maz Duur,’ zei ze, ‘voor de lessen die je me hebt geleerd.’

‘Je zult me niet horen schreeuwen,’ antwoordde Mirri. De olie droop uit haar haren en doorweekte haar kleren.

‘Jawel,’ zei Dany, ‘maar ik ben niet op je kreten uit, alleen op je leven. Ik weet nog wat je me hebt gezegd. Leven kan slechts met de dood worden gekocht.’ Mirri Maz Duur opende haar mond maar zei niets terug. Toen ze een stap naar achteren deed zag Dany dat de verachting uit de onaandoenlijke, zwarte ogen van de maegi was geweken en plaats had gemaakt voor iets dat vrees had kunnen zijn. Toen viel er niets anders meer te doen dan de zon te observeren en uit te kijken naar de eerste ster.

Als een paardenvorst sterft wordt zijn paard met hem gedood, opdat hij fier de nachtlanden in kan rijden. De lijken worden in de openlucht verbrand, en de khal stijgt op zijn vurige ros ten hemel om zijn plaats te midden van de sterren in te nemen. Hoe feller de man bij zijn leven heeft gebrand, hoe helderder zijn ster in het duister zal schijnen. Jhogo merkte het als eerste op. ‘ ’Daar,’ zei hij met omfloerste stem. Dany keek en zag het, laag in het oosten. De eerste ster was een roodgloeiende komeet. Bloedrood, vuurrood: de staart van de draak. Ze had zich geen krachtiger voorteken kunnen wensen. Dany nam de toorts uit Aggo’s hand en stak hem tussen de houtblokken. De olie vatte onmiddellijk vlam, het sprokkelhout en het gedroogde gras een hartslag later. Kleine vlammetjes schoten als rappe rode muizen langs het hout omhoog, gleden over de olie en sprongen van bast op tak op blad. Een toenemende hitte blies haar in het gezicht, zacht en heftig als de adem van een minnaar, maar binnen enkele tellen was het onverdraaglijk heet geworden. Dany deed een stapje achteruit. Het hout knetterde, steeds luider en luider. Mirri Maz Duur hief een schrille rouwklacht aan. De vlammen kolkten en kronkelden en joegen achter elkaar aan de verhoging op. De lucht zelf leek te vervloeien van de hitte, en de schemering trilde. Dany hoorde houtblokken kraken en splijten. De vlammen raasden over Mirri Maz Duur heen. Haar lied werd luider, scheller… toen kreunde ze, herhaalde malen, en haar lied werd een doodsbange jammerklacht, ijl, hoog en vol gruwelijke pijn. En nu bereikten de vlammen haar Drogo, en nu waren ze overal om hem heen. Zijn kleren vatten vlam, en heel even was de khal gehuld in fladderende flarden oranje zij en sliertjes kringelende rook, grijs en vettig. Dany’s lippen weken vaneen, en ze merkte dat ze haar adem inhield. Een deel van haar wilde naar hem toe, zoals ser Jorah had gevreesd, wilde zich in de vlammen storten om hem om vergiffenis te smeken en hem nog één keer met haar lichaam te omvangen, opdat het vuur het vlees van hun beenderen zou smelten tot ze voor altijd één zouden zijn.