George Martin: Het spel der tronen

‘Het spijt ons van je vader,’ zei Grenn, ‘maar het maakt geen verschil. Als je de woorden eenmaal hebt gezegd kun je niet meer weg, wat er ook gebeurt.’

‘Ik móet,’ zei Jon fel.

‘Je hebt de woorden gezegd,’ bracht Pyp hem in herinnering. ‘ Nu vangt mijn wake aan, je hebt het gezegd. Die zal voor mijn dood niet eindigen.’

‘Ik zal leven en sterven op mijn post,’ voegde Grenn eraan toe en knikte.

‘Je hoeft me de woorden niet te vertellen. Ik ken ze even goed als jullie.’ Hij was nu boos. Waarom konden ze hem niet gewoon laten gaan? Ze maakten het er alleen maar moeilijker op.

‘Ik ben bet zwaard in de duisternis,’ hief Halder aan.

‘De waker op de muren,’ piepte Pad.

Jon vervloekte hen allemaal onomwonden. Ze trokken zich er niets van aan. Pyp bracht zijn paard dichterbij terwijl hij reciteerde: Ik ben het vuur dat brandt tegen de koude, bet licht dat de dageraad brengt, de hoorn die de slapenden wekt, het schild dat de rijken der mensen beschermt.’

‘Achteruit,’ waarschuwde Jon hem terwijl hij zijn zwaard ophief.

‘Ik meen het, Pyp.’ Ze droegen niet eens een wapenrusting, als het moest kon hij ze zo in mootjes hakken.

Matthar was achter hem om gereden. Hij voegde zich bij het koor.

‘Ik wijd mijn leven en eer aan de Nachtwacht.’

Jon gaf zijn merrie een trap en liet haar een cirkel beschrijven. De jongens waren overal om hem heen en sloten hem aan alle kanten in.

‘Voor deze…’ Halder kwam van links aandraven.

‘… en alle komende nachten,’ besloot Pyp. Hij greep naar Jons teugels. ‘Dus dit is je keus. Of je slaat mij dood, of je gaat met ons mee terug.’

Jon hief zijn zwaard op… om het machteloos te laten zakken.

‘Klootzakken,’ zei hij. ‘Jullie zijn allemaal klootzakken.’

‘Moeten we je boeien of geef je ons je woord dat je vreedzaam mee teruggaat?’ vroeg Halder.

‘Ik ga er niet vandoor, als je dat soms bedoelt.’ Spook dook van onder de bomen op en Jon keek hem woedend aan. ‘Ik heb nogal wat aan je gehad!’ zei hij. De diepliggende rode ogen keken hem veelbetekenend aan.

‘Laten we opschieten,’ zei Pyp. ‘Als we niet terug zijn voor het licht wordt eist de ouwe beer straks al onze hoofden.’

Van de terugweg herinnerde Jon zich weinig. Hij leek korter dan de rit naar het zuiden, misschien wel omdat hij elders was met zijn gedachten. Pyp gaf het tempo aan, galoppeerde, liep stapvoets, ging in draf over, en vervolgens weer in galop. Molstee kwam en ging. De rode lantaarn boven het bordeel was allang gedoofd. Ze schoten flink op. Een uur voor de dageraad zagen ze in de verte de torens van Slot Zwart donker tegen de bleke onmetelijkheid van de Muur afsteken. Ditmaal had het niets van een thuiskomst weg. Ze konden hem terugbrengen, zei Jon bij zichzelf, maar ze konden hem niet dwingen om te blijven. De oorlog zou morgen nog niet voorbij zijn, en overmorgen ook niet, en zijn vrienden konden hem niet dag en nacht bewaken. Hij zou zijn tijd afwachten, hen in slaap wiegen met de gedachte dat hij er vrede mee had om hier te blijven… en dan, als ze laks werden, was hij weer weg. De volgende keer zou hij de Koningsweg mijden. Hij kon langs de Muur naar het oosten rijden, helemaal tot aan zee wellicht, een omweg, maar wel veiliger. Of zelfs naar de bergen in het westen, en dan via de hoge passen naar het zuiden. Dat was de weg van de wildling, moeizaam en vol gevaren, maar daar zou hij tenminste niet gevolgd worden. Hij zou zich niet binnen driehonderd mijl van Winterfel of de Koningsweg wagen.

Samwel Tarling wachtte hen op in de oude stallen, tegen een baal hooi aangezakt, te nerveus om te slapen. Hij stond op en klopte zich af. ‘Ik… ik ben blij dat ze je gevonden hebben, Jon.’

‘Ik niet,’ zei Jon terwijl hij afsteeg.

Pyp sprong van zijn paard en keek vol weerzin naar de lichter wordende hemel. ‘Help ons eens om de paarden van ligstro te voorzien, Sam,’ zei de kleine jongen. ‘We hebben een lange dag voor de boeg, en dankzij heer Sneeuw beginnen we er onuitgerust aan.’

Toen het dag werd liep Jon zoals iedere ochtend naar de keukens. Hobb met de drie vingers zei niets toen hij hem het ontbijt van de ouwe beer aanreikte. Vandaag waren het drie hardgekookte bruine eieren met geroosterd brood, gebakken ham en een schaal gerimpelde pruimen. Jon nam het eten mee naar de koningstoren. Hij trof Mormont al schrijvend op de bank bij het venster aan. Zijn raaf drentelde over zijn schouders heen en weer en pruttelde: ‘ Maïs, maïs, maïs.’ De vogel krijste toen Jon binnenkwam. ‘Zet het eten maar op tafel,’ zei de ouwe beer terwijl hij opkeek. ‘Ik wil wat bier hebben.’

Jon opende een paar raamluiken, pakte de kruik met bier van de vensterbank en vulde een drinkhoorn. Hobb had hem een citroen gegeven, nog koud van de Muur. Jon kneep hem fijn in zijn vuist, zodat het sap tussen zijn vingers doorsijpelde. Mormont dronk zijn bier altijd met citroensap en beweerde dat hij daarom zijn eigen tanden nog had.

‘Je vader was je ongetwijfeld heel dierbaar,’ zei Mormont toen Jon hem zijn drinkhoorn bracht. ‘Wat ons lief is richt ons te gronde, jongen, iedere keer weer. Weet je nog wanneer ik dat tegen je zei?’

‘Jawel,’ zei Jon nors. Hij had geen zin om over zijn vaders dood te praten, zelfs niet met Mormont.

‘Zorg dat je dat nooit vergeet. Juist de harde waarheden moet je zorgvuldig koesteren. Geef me mijn bord. Alweer ham? Vooruit dan maar. Je ziet er moe uit. Was die rit bij maanlicht zo uitputtend?’

Jons keel was droog. ‘U weet het?’

‘ Weet het,’ echode de raaf vanaf Mormonts schouder. ’ Weet het.’

De ouwe beer snoof. ‘Zeg Sneeuw, dacht je dat ik tot bevelhebber van de Nachtwacht was gekozen omdat ik zo stom was als het achtereind van een varken? Aemon zei al dat je zou gaan. Ik zei dat je weer terug zou komen. Ik ken mijn mannen… én mijn jongens. Dat je de Koningsweg bent opgegaan was een erezaak… en dat je terugkwam ook.’

‘Mijn vrienden hebben me teruggebracht,’ zei Jon.

‘Had ik het over jouw eer?’ Mormont inspecteerde zijn bord.

‘Ze hebben mijn vader vermoord. Had u gedacht dat ik niets zou doen?’

‘Eerlijk gezegd dachten we dat je dit zou doen, en anders niet.’

Mormont probeerde een pruim en spuugde de pit uit. ‘Ik heb je in het oog laten houden. Ze hebben je zien weggaan. Als je broeders je niet hadden teruggehaald was je onderweg onderschept, en niet door vrienden. Tenzij je een paard met ravenvleugels hebt. Heb je dat?’

‘Nee.’ Jon voelde zich een complete dwaas.

‘Jammer, zo’n paard zouden we best kunnen gebruiken.’

Jon richtte zich hoog op. Hij hield zich voor dat hij in elk geval waardig zou kunnen sterven. ‘De straf voor desertie is mij bekend, heer. Ik ben niet bang voor de dood.’

‘Dood!’ riep de raaf.

‘Ook niet voor het leven, hoop ik,’ zei Mormont, zette zijn mes in de ham en voerde een flintertje aan zijn vogel. ‘Je bent niet gedeserteerd — nog niet. Je staat hier. Als we iedere jongen die ’s nachts naar Molstee ging moesten onthoofden hielden we alleen maar geesten over om de Muur te bewaken. Maar misschien ben je van plan morgen weer te vluchten, of over twee weken? Is dat het? Is dat wat je hoopt, jongen?’

Jon zweeg.

‘Dat dacht ik al.’ Mormont pelde een gekookt ei. ‘Je vader is dood, jongen. Denk je dat je hem terug kunt brengen?’

‘Nee,’ antwoordde hij nors.

‘Goed,’ zei Mormont. ‘We hebben de doden zien terugkeren, jij en ik, en dat maak ik liever niet nog eens mee.’ Hij at het ei in twee happen op en pulkte een stukje schaal tussen zijn tanden uit. ‘Je broer trekt te velde aan het hoofd van de verzamelde strijdkrachten van het noorden. Zijn baanderheren hebben stuk voor stuk meer zwaarden onder zich dan je in de hele Nachtwacht zult aantreffen. Waarom denk je dat ze jouw hulp nodig hebben? Ben je zo’n machtig krijgsman, of heb je een gnurker in je zak om je zwaard te betoveren?’