George Martin - Het spel der tronen

‘Drogo’s khalasar is weg,’ zei ze.

‘Een khal die niet kan rijden is geen khal,’ zei Jhogo.

‘De Dothraki volgen slechts de sterken,’ zei ser Jorah. ‘Het spijt me, prinses. Ze waren niet te stuiten. Ko Pono was de eerste die vertrok. Hij noemde zich Khal Pono, en velen volgden hem. Niet lang daarna deed Jhaqo hetzelfde. De rest is ’s nachts weggeslopen, in grote en kleine groepen. Er zijn zeker twaalf nieuwe khalasars op de Zee van Dothrak waar eens alleen die van Drogo was.’

‘De ouden zijn overgebleven,’ zei Aggo. ‘De vreesachtigen, de zwakken en de zieken. En wij, de gezworenen. Wij zijn nog over.’

‘Ze hebben Khal Drogo’s kudden meegenomen, khaleesi,’ zei Rakharo. ‘We waren met te weinig om hen tegen te houden. Het is het recht van de sterken om van de zwakken te nemen. Ze hebben ook veel slaven meegenomen, van de khal en van u, maar ze hebben er ook een paar achtergelaten.’

‘Eroeh?’ vroeg Dany, denkend aan het bange kind dat ze buiten de stad van de lammermensen had gered.

‘Mago, die nu Khal Jhaqo’s bloedruiter is, heeft haar genomen. Hij besteeg haar van achteren en van voren en gaf haar aan zijn khal, en Jhaqo gaf haar aan zijn andere bloedruiter s. Ze waren met zes man. Toen ze klaar waren sneden ze haar de keel door.’

‘Zo was haar lot, khaleesi,’ zei Aggo.

Als ik omkijk ben ik verloren. ‘Een gruwelijk lot,’ zei Dany, ‘maar minder gruwelijk dan dat van Mago zal zijn. Dat beloof ik jullie, bij de oude goden en de nieuwe, bij de lammergod, de paardengod en alle levende goden. Ik zweer het bij de Moeder der Bergen en de Schoot der Wereld. Voor ik met hen afgerekend heb zullen Mago en Ko Jhaqo smeken om de genade die zij Eroeh hebben betoond.’

De Dothraki keken elkaar onzeker aan. ‘ Khaleesi,’ legde haar dienstmaagd Irri uit, als aan een kind, ‘Jhaqo is nu een khal met twintigduizend ruiters achter zich.’

Ze hief het hoofd op. ‘En ik ben Daenerys Stormgeboren, Daenerys van het huis Targaryen, van het bloed van Aegon de Veroveraar en Maegor de Wrede en het oude Valyria voor hen. Ik ben de dochter van de Draak, en ik zweer jullie dat deze mannen krijsend de dood zullen vinden. Breng me nu bij Khal Drogo.’

Hij lag op de kale, rode aarde en staarde omhoog naar de zon. Een twaalftal bloedvliegen was op zijn lichaam gaan zitten, maar hij leek ze niet te voelen. Dany wapperde ze opzij en knielde naast hem neer. Zijn ogen waren wijd open, maar zagen niets, en ze begreep meteen dat hij blind was. Toen ze zijn naam fluisterde leek hij het niet te horen. De wond op zijn borst was zo goed en zo kwaad als het ging geheeld en er zat een grijsrood, afschuwelijk litteken op.

‘Waarom ligt hij hier alleen in de zon?’ vroeg ze.

‘Hij schijnt de warmte aangenaam te vinden, prinses,’ zei ser Jorah. ‘Zijn ogen volgen de zon, al ziet hij hem niet. Hij kan min of meer lopen. Hij gaat waarheen hij gebracht wordt, maar niet verder. Hij eet als hem voedsel in de mond wordt gestopt en drinkt als er water op zijn lippen wordt gedruppeld.’

Dany kuste haar zon-en-sterren teder op zijn voorhoofd, stond op en keek naar Mirri Maz Duur. ‘Uw bezweringen zijn duur, tnaegi.’

‘Hij leeft,’ zei Mirri Maz Duur. ‘U vroeg om leven. U hebt voor leven betaald.’

‘Dit is geen leven voor een man als Drogo. Zijn leven was gelach, vlees dat roosterde boven een vuurkuil en een paard tussen zijn benen. Zijn leven was een arakh in zijn hand en belletjes die rinkelden in zijn haar als hij op een vijand afreed. Zijn leven, dat waren zijn bloedruiters en ik en de zoon die ik hem zou baren.’

Mirri Maz Duur gaf geen antwoord.

‘Wanneer zal hij weer zijn zoals hij was?’ wilde Dany weten.

‘Als de zon opgaat in het westen en ondergaat in het oosten,’ zei Mirri Maz Duur. ‘Als de zeeën droogvallen en de bergen als bladeren in de wind warrelen. Als uw schoot opnieuw ontkiemt en u een levend kind baart. Dan keert hij weer, en niet eerder.’

Dany gebaarde naar ser Jorah en de anderen. ‘Ga. Ik wil deze maegi alleen spreken.’ Mormont en de Dothraki trokken zich terug.

‘Je wist het,’ zei Dany toen ze weg waren. Alles aan en in haar deed pijn, maar haar woede verleende haar kracht. ‘Je wist wat ik kocht, je kende de prijs, en toch liet je me die betalen.’

‘Ze deden er verkeerd aan mijn tempel te verbranden,’ zei de zware vrouw met de platte neus bedaard. ‘Dat heeft de Grote Herder vertoornd.’

‘Dit is niet het werk van een god,’ zei Dany kil. Als ik omkijk ben ik verloren. ‘Je hebt me bedrogen. Je hebt het kind in mijn schoot vermoord.’

‘De hengst die de wereld bestijgt zal nu geen steden verbranden. Zijn khalasar zal geen naties in het stof vertrappen.’

‘Ik heb voor je gepleit,’ zei ze gekweld. ‘Ik heb je gered.’

‘Mij gered?’ spuwde de Lhazareenvrouw. ‘Drie ruiters hadden mij genomen, niet zoals een man een vrouw neemt, maar van achteren, zoals een hond een teef neemt. De vierde was in me toen jij voorbijkwam. En jij dacht dat je mij gered had? Ik zag het huis van mijn god, waarin ik talloze goede lieden had genezen, in vlammen opgaan. Ook mijn huis hebben ze verbrand, en op straat zag ik stapels hoofden. Ik zag het hoofd van de bakker die mijn brood bakte. Ik zag het hoofd van een jongen die ik slechts drie manen daarvoor van de doodoogkoorts had gered. Ik hoorde kinderen huilen toen de ruiters hen met hun zwepen wegdreven. Vertel me nog eens een keer wat je hebt gered.’

‘Je leven.’

Mirri Maz Duur lachte wreed. ‘Kijk naar je khal en zie wat het leven waard is als al het overige verdwenen is.’

Dany riep de mannen van haar khas en gebood hun Mirri Maz Duur mee te nemen en aan handen en voeten te binden, maar de maegi glimlachte tegen haar toen ze haar wegvoerden, alsof ze een geheim deelden. Eén woord, en Dany had haar hoofd kunnen laten afslaan… maar wat had ze dan? Een hoofd? Als het leven geen waarde had, wat was dan de dood?

Ze brachten Khal Drogo weer naar haar tent, en Dany beval hun een badkuip te vullen. Ditmaal dreef er geen bloed in het water. Ze baadde hem zelf, waste het vuil en het stof van zijn armen en borst, reinigde zijn gezicht met een zachte doek, spoelde zijn lange zwarte haar met zeep uit en kamde de knopen en klitten eruit tot het glansde zoals in haar herinnering. Toen ze klaar was, was het al geruime tijd donker en zijzelf uitgeput. Ze stopte even om te eten en te drinken maar kon alleen maar wat aan een vijg knabbelen en een mondjevol water binnenhouden. Slaap zou als een bevrijding zijn gekomen, maar ze had genoeg geslapen… te lang, in feite. Deze nacht was ze aan Drogo verschuldigd, om alle nachten die waren geweest, en die nog konden komen.

Vervuld van de herinnering aan hun eerste rit leidde ze hem naar buiten, het donker in, want de Dothraki geloofden dat alles wat belangrijk was in het leven van een man onder de open hemel diende te geschieden. Ze hield zichzelf voor dat er krachten waren, sterker dan haat, en bezweringen, ouder en waarachtiger dan alles wat de maegi in Asshai had geleerd. De nacht was zwart en maanloos, maar aan de hemel schitterde miljoenen sterren. Dat beschouwde ze als een voorteken.

Geen zachte deken van gras verwelkomde hen hier, maar slechts de harde, stoffige grond, kaal en bezaaid met stenen. Geen bomen ruisten in de wind, en er was geen beek die haar angsten met de milde muziek van water kon bezweren. Dany zei bij zichzelf dat de sterren voldoende zouden zijn. ‘Denk terug, Drogo,’ fluisterde ze. ‘Denk terug aan die keer dat we voor het eerst samen reden, de dag van onze bruiloft. Denk terug aan de nacht dat we Rhaego maakten, met de khalasar om ons heen en jouw ogen op mijn gezicht. Denk terug aan het koele, zuivere water in de Schoot der Wereld. Denk daaraan terug, mijn zon-en-sterren. Denk terug, en keer weer.’