George Martin - Het spel der tronen

Jon kon zijn ogen nauwelijks van hem afhouden. Zo hoort een koning eruit te zien, dacht hij bij zichzelf terwijl de man langsliep. Toen zag hij de ander langswaggelen, half onzichtbaar achter zijn broer. Tyrion Lannister, de jongste van heer Tywins gebroed en verreweg de lelijkste. Alles wat de goden Cersei en Jaime vergund hadden, hadden ze Tyrion onthouden. Hij was een dwerg, half zo lang als zijn broer, en had moeite het tempo bij te houden op zijn onvolgroeide beentjes. Zijn hoofd was te groot voor zijn lijf en had een dierlijk platgedrukt gezicht met daarboven een sterk vooruitstekend voorhoofd. Onder zijn steile haar dat zo blond was dat het bijna wit leek gluurden één groen en één zwart oog uit. Jon bekeek hem gefascineerd. De laatste van de edele heren die binnenkwamen waren zijn oom, Benjen Stark van de Nachtwacht, en zijn vaders pupil, Theon Grauwvreugd. Benjen wierp Jon in het voorbijgaan een warme glimlach toe. Theon negeerde hem volledig, maar dat was niets nieuws. Nadat iedereen was gaan zitten werden er heildronken uitgebracht en wederzijdse dankbetuigingen uitgesproken, en daarna kon het feest beginnen.

Daarna was Jon gaan drinken, en dat deed hij nog steeds. Onder tafel streek er iets langs zijn been. Jon zag rode ogen die naar hem omhoogstaarden. ‘Alweer honger?’ vroeg hij. Midden op de tafel lag nog een halve kip met honing. Jon stak een hand uit om er een poot af te trekken maar bedacht toen iets beters. Hij reeg het gevogelte in zijn geheel aan zijn mes en liet het karkas tussen zijn benen op de vloer vallen. Spook viel er fel en geluidloos op aan. Zijn broers en zusters hadden hun wolven niet mee mogen nemen naar het banket, maar aan deze kant van de zaal waren meer honden dan Jon kon tellen, en niemand had iets van zijn welp gezegd. Hij hield zichzelf voor dat hij ook in dat opzicht gelukkig was. Zijn ogen prikten. Jon wreef er heftig in en vervloekte de rook. Hij sloeg nog een teug wijn achterover en keek toe hoe zijn schrikwolf de kip verslond. Tussen de tafels liepen honden die de diensters op de voet volgden. Een daarvan, een zwarte bastaardteef met gele spleetjes van ogen, ving de geur van de kip op. Ze bleef staan en kroop onder de bank om een hapje mee te pikken. Jon sloeg de confrontatie gade. De teef gromde met een laag keelgeluid en kwam dichterbij. Spook keek in stilte op en richtte die vurige rode ogen van hem op de hond. De teef grauwde uitdagend en boos. Spook verroerde zich niet. Hij stond opgericht boven zijn buit, sperde zijn muil open en ontblootte zijn gebit. De teef verstrakte, blafte nogmaals en zag toen van het gevecht af. Ze draaide zich om en sloop weg, met een laatste uitdagende grauw om haar figuur te redden. Spook hervatte zijn maaltijd. Jon grijnsde en stak een hand onder de tafel om door de ruige witte vacht te woelen. De schrikwolf keek naar hem op, beet zachtjes in zijn hand en at weer door.

‘Is dat een van die schrikwolven waar ik zo veel over gehoord heb?’ vroeg een welbekende stem vlak bij hem.

Verheugd keek Jon op toen zijn oom Ben een hand op zijn hoofd legde en door zijn haar woelde, ongeveer zoals Jon bij de wolf had gedaan. ‘Ja,’ zei hij. ‘Hij heet Spook.’

Een van de pages onderbrak het schuine verhaal dat hij aan het vertellen was om aan tafel ruimte te maken voor de broer van hun heer. Benjen Stark ging met zijn lange benen schrijlings op de bank zitten en pakte de wijnbeker uit Jons hand. ‘Zomerwijn,’ zei hij na ervan genipt te hebben. ‘Niets is zo zoet. Hoeveel bekers heb je al op, Jon?’

Jon glimlachte.

Ben Stark schoot in de lach. ‘Ik was er al bang voor. Ach, ja. Ik geloof dat ik nog jonger was dan jij toen ik voor het eerst echt goed dronken werd.’ Uit een schaal naast hem greep hij een geroosterde ui waar de bruine jus van afdroop en beet erin. De ui kraakte. De gelaatstrekken van zijn oom waren scherp en somber als een bergpiek, maar in zijn blauwgrijze ogen glom altijd een zweem van vrolijkheid. Hij was in het zwart gekleed, zoals het een man van de Nachtwacht betaamde. Vanavond was het kostbaar zwart fluweel, met hoge leren laarzen en een brede riem met een zilveren gesp. Rond zijn nek hing een zware, zilveren halsketen. Benjen sloeg Spook geamuseerd gade terwijl hij zijn ui at. ‘Een heel rustige wolf,’ merkte hij op.

‘Hij lijkt niet op de andere,’ zei Jon. ‘Hij laat nooit enig geluid horen. Daarom heb ik hem Spook genoemd. Daarom, en omdat hij wit is. De andere zijn allemaal donker, grijs of zwart.’

‘Achter de Muur zijn nog schrikwolven. We horen ze op onze wachtritten.’ Benjen Stark keek Jon langdurig aan. ‘Eet je gewoonlijk niet bij je broers aan tafel?’

‘Meestal wel,’ antwoordde Jon met vlakke stem. ‘Maar deze avond meende vrouwe Stark dat de koninklijke familie beledigd zou kunnen zijn als er een bastaard tussen hen in werd gezet.’

‘Ik begrijp het.’ Zijn oom gluurde over zijn schouder naar de hoge tafel aan het andere uiteinde van de zaal. ‘Mijn broer verkeert vanavond zo te zien niet in feeststemming.’

Dat was Jon ook opgevallen. Een bastaard leerde vanzelf op zulke dingen te letten en de waarheid te lezen die in de ogen van de mensen school. Zijn vader nam weliswaar de vormen in acht, maar hij was zo gespannen als Jon hem maar zelden had meegemaakt. Hij zei weinig en staarde met omfloerste blikken de zaal in zonder iets te zien. Twee zetels verderop had de koning al de hele avond stevig zitten drinken. Zijn brede gezicht boven de grote zwarte baard had een kleur als vuur. Hij bracht vele heildronken uit, lachte luidkeels om elke grap en viel als een uitgehongerd man op elke schotel aan. Maar de koningin naast hem leek als uit ijs gehouwen. ‘De koningin is ook boos,’ zei Jon op gedempte, kalme toon tegen zijn oom.

‘Vader heeft de koning vanmiddag meegenomen naar de crypte. De koningin wilde niet dat hij ging.’

Benjen mat Jon behoedzaam met zijn blik. ‘Jou ontgaat niet veel, hè Jon? We zouden een man als jij op de Muur goed kunnen gebruiken.’

Jon zwol van trots. ‘Robb voert zijn lans met meer kracht dan ik, maar ik ben een beter zwaardvechter, en Hullen zegt dat ik als ruiter voor niemand in het kasteel onderdoe.’

‘Opmerkelijke prestaties.’

‘Neem me mee als u teruggaat naar de Muur,’ zei Jon in een plotselinge opwelling. ‘Als u het vraagt zal vader wel toestemming geven. Ik weet dat hij dat zal doen.’

Oom Benjen bestudeerde zorgvuldig zijn gezicht. ‘Voor een jongen is de Muur een hard oord.’

‘Ik ben bijna volgroeid,’ wierp Jon tegen. ‘Op mijn eerstvolgende naamdag word ik vijftien, en Maester Luwin zegt dat bastaarden eerder volwassen worden dan andere kinderen.’

‘Dat is maar al te waar,’ zei Benjen, en zijn mondhoeken krulden omlaag. Hij greep Jons beker van de tafel, schonk hem weer vol uit een emmer die bij hem in de buurt stond en nam een diepe teug.

‘Daeren Targaryen was pas veertien toen hij Dorne veroverde,’ zei Jon. De Jonge Draak was een van zijn helden.

‘Een verovering die één zomer standhield,’ bracht zijn oom naar voren. ‘Die gekroonde knaap van jou verloor vijfduizend man toen hij Dorne innam en nog eens twintigduizend toen hij het probeerde te verdedigen. Iemand had hem moeten vertellen dat oorlog geen spelletje is.’ Hij nam nog een slokje wijn. ‘Bovendien,’ zei hij en veegde zijn mond af, ‘was Daeren Targaryen pas achttien toen hij stierf. Of was je dat gedeelte vergeten?’

‘Ik vergeet niets,’ pochte Jon. De wijn maakte hem stoutmoedig. Hij probeerde kaarsrecht te gaan zitten om langer te lijken. ‘Ik wil in de Nachtwacht dienen, oom.’

Hij had er lang en intens over nagedacht, ’s nachts in bed, terwijl zijn broers om hem heen lagen te slapen. Robb zou op een dag Winterfel erven en als landvoogd van het Noorden het bevel over grote legers voeren. Bran en Rickon zouden Robbs baandermannen zijn en in zijn naam over ridderhoven heersen. Zijn zusters Arya en Sansa zouden met de erfgenamen van andere grote huizen trouwen en naar het zuiden trekken om de vrouwe te worden van een eigen kasteel. Maar wat voor positie kon een bastaard hopen te verwerven?