Martin, R.R. - Een storm van zwaarden - Staal en sneeuw

‘Had je de jongen prins Joffry zien aanvallen?’ vroeg heer Beric Dondarrion aan de Jachthond.

‘Ik vernam het uit zijn prinselijke mond. Het is niet aan mij om prinsen vragen te stellen.’ Clegane duwde met een ruk zijn handen in Arya’s richting. ‘De zuster van dit kind hier zei hetzelfde toen ze voor jullie dierbare Robert stond.’

‘Sansa is gewoon een leugenaar,’ zei Arya, opnieuw razend op haar zuster. ‘Het ging niet zoals zij zei. Helemaal niet.’

Thoros nam heer Beric terzijde. De twee mannen stonden op een zachte fluistertoon te praten, terwijl Arya ziedde van woede. Ze moeten hem doden. Ik heb om zijn dood gebeden, honderden keren.

Beric Dondarrion keerde zich weer naar de Jachthond toe. ‘Je bent aangeklaagd wegens moord, maar niemand hier weet of de beschuldiging waar of vals is, dus is het niet aan ons om je te oordelen. Slechts de Heer des Lichts is daar nu nog toe in staat. Ik veroordeel je tot een gerechtelijke tweekamp.’

De Jachthond fronste argwanend zijn wenkbrauwen, alsof hij zijn oren niet geloofde. ‘Ben je achterlijk of krankzinnig?’

‘Geen van beide. Ik ben een rechtvaardig heer. Bewijs je onschuld met een wapen, en je bent vrij om te gaan.’

‘Nee,’ riep Arya, vlak voordat Harwin een hand voor haar mond sloeg. Nee, dat kunnen ze niet maken. Dan is hij vrij. Met een zwaard in de hand was de Jachthond dodelijk, dat wist iedereen. Hij lacht ze uit, dacht ze.

En dat deed hij ook, een lange, raspende lach die van de wanden van de grot weerkaatste, een lach die barstte van de minachting. ‘En, wie zal het worden?’ Hij keek naar Liem Limoenmantel. ‘De held met de piskleurige mantel? Nee? Jij dan, Jagersman? Jij hebt wel vaker een hond een trap gegeven, probeer mij eens.’ Hij zag Groenebaard. ‘Jij bent groot genoeg, Tyrosh, kom jij maar naar voren. Of laten jullie de kleine meid zelf tegen mij vechten?’ Hij lachte opnieuw. ‘Kom op, wie is er levensmoe?’

‘Je krijgt mij tegenover je,’ zei heer Beric Dondarrion.

Arya dacht aan alle verhalen. Hij kan niet gedood worden, dacht ze, met de moed der wanhoop. De Dolle Jagersman sneed de touwen om Sandors polsen door. ‘Ik moet een zwaard en een harnas hebben.’ De Jachthond wreef over een opengehaalde pols.

‘Je zwaard krijg je,’ verklaarde heer Beric, ‘maar je onschuld zal je als harnas moeten dienen.’

Clegane trok met zijn mond. ‘Mijn onschuld tegen jouw borstplaat, gaat dat zo?’

‘Ned, help me mijn borstkuras afdoen.’

Arya kreeg kippenvel toen heer Beric haar vaders naam noemde, maar deze Ned was nog maar een jongen, een blonde schildknaap van hooguit tien of twaalf. Hij schoot snel toe om de gespen los te maken waarmee het gebutste staal om de heer van de Marken heen bevestigd was. De voering daaronder was verrot van de ouderdom en het zweet en viel op de grond zodra het metaal werd weggehaald. Gendry hapte naar adem. ‘Genadige Moeder.’

Heer Berics ribben stonden scherp afgetekend onder zijn huid. Op zijn borst, vlak boven zijn tepel, zat een kratervormig litteken, en toen hij zich omdraaide en om een zwaard riep zag Arya eenzelfde litteken op zijn rug. Die lans is dwars door hem heen gegaan. De Hond had het ook gezien. Is hij bang? Arya wilde dat hij bang zou sterven, net zo bang als Mycah geweest moest zijn.

Ned bracht heer Beric zijn zwaardriem en een lange, zwarte wapenrok. Omdat die over zijn wapenrusting hoorde hing hij losjes om zijn lichaam, maar de gevorkte, purperen bliksemschicht van zijn huis flitste er schuin overheen. Hij trok zijn zwaard uit de schede en gaf de riem aan zijn schildknaap terug.

Thoros bracht de Jachthond zijn zwaardriem. ‘Heeft een hond eer?’ vroeg de priester. ‘Mocht je van plan zijn je met geweld een uitweg te banen of een kind in gijzeling te nemen… Angui, Dennet, Kyl, schiet je veren in zijn lijf bij het eerste teken van verraad.’ Pas nadat de drie boogschutters een pijl op hun pees hadden gezet overhandig de Thoros Clegane de gordel.

De Jachthond trok met een ruk zijn zwaard en smeet de schede weg. De Dolle Jagersman reikte hem zijn eikenhouten schild aan, dat met ijzer beslagen was en de drie zwarte honden van Clegane op een gele ondergrond vertoonde. De jongen Ned hielp heer Beric met zijn eigen schild, dat zo versplinterd en gehavend was dat de purperen bliksem en de sterren eromheen bijna uitgewist waren.

Maar toen de Jachthond op zijn tegenstander af wilde, hield Thoros van Myr hem tegen. ‘Eerst bidden we.’ Hij keerde zich naar het vuur toe en hief zijn armen op. ‘Heer des Lichts, zie op ons neer.’ Door de hele grot heen verhief de Broederschap zonder Banieren zijn stem in respons: ‘ Heer des Lichts, verdedig ons.’

‘Heer des Lichts, bescherm ons in de duisternis.’

‘Heer des Lichts, laat uw aangezicht over ons stralen.’

‘Ontsteek uw vlam in ons midden, R’hllor,’ zei de rode priester. ‘Toon ons de waarachtigheid of de valsheid van deze man. Vel hem neer als hij schuldig is en schenk zijn zwaard kracht als hij waarachtig is. Heer des Lichts, schenk ons wijsheid.’

‘Want de nacht is duister,’ spraken de overigen op een zangtoon, Harwin en Angui even luid als alle anderen, ‘ en vol verschrikkingen.’

‘Deze grot is ook duister,’ zei de Jachthond, ‘maar ik ben hier de verschrikking. Ik hoop dat je god mild is, Dondarrion, want je zult zeer binnenkort tegenover hem staan.’

Zonder te glimlachen legde heer Beric de snede van zijn zwaard tegen de palm van zijn linkerhand en haalde hem er traag overheen. Uit de snee die hij had gemaakt liep het bloed donker over het staal.

En toen vatte het zwaard vlam.

Arya hoorde Gendry een gebed fluisteren.

‘Ik hoop dat je zult branden tot in de zevende hel!’ vloekte de Jachthond. ‘Jij, en Thoros ook.’ Hij wierp de rode priester een blik toe. ‘Als ik met hem afgerekend heb ben jij de volgende.’

‘Uit ieder woord dat je zegt spreekt je schuld, hond,’ antwoordde Thoros, terwijl Liem, Groenebaard en Jaak Geluk dreigementen en vervloekingen schreeuwden. Heer Beric stond zwijgend te wachten, kalm als stille wateren, zijn schild aan zijn linkerarm en zijn brandende zwaard in zijn rechterhand. Dood hem, dacht Arya, ik smeek het je, je moet hem doden. Zijn gezicht, dat van onderaf beschenen werd, was een dodenmasker, zijn ontbrekende oog een rode, vurige wond. Het zwaard stond van de punt tot de pareerstang in lichterlaaie, maar Dondarrion leek de hitte niet te voelen. Hij stond zo stil dat hij uit steen gehouwen leek.

Maar toen de Jachthond aanviel kwam hij snel genoeg in bewegmg.

Het vlammende zwaard sprong op het koude toe, en er wapperden langgerekte strepen vuur af, als de linten waarover de Jachthond had gesproken. Staal kletterde tegen staal. Zijn eerste houw was nog niet afgeweerd of Clegane haalde opnieuw uit, maar ditmaal kwam heer Berics schild ertussen. De splinters sprongen eraf, zo krachtig was de klap. De slagen kwamen hard en snel, van boven en beneden, van rechts en links, maar Dondarrion pareerde ze stuk voor stuk. De vlammen kronkelden om zijn zwaard, en waar het langs zoefde liet het rode en gele spookbeelden achter. Door iedere beweging van heer Beric werden ze aangewakkerd en gingen ze feller branden, totdat het leek of de Bliksemheer in een kooi van vuur stond. ‘Is dat wildvuur?’ vroeg Arya aan Gendry.

‘Nee. Dit is anders. Dit is…’

‘…magisch?’ voltooide ze toen de Jachthond terugweek. Nu was het heer Beric die aanviel en de lucht met vurige koorden vulde en de forsere man voetje voor voetje achteruit dreef. Clegane ving een slag met zijn schild op, en een van de geschilderde honden raakte zijn kop kwijt. Toen hij op zijn beurt uithaalde bracht Dondarrion zijn eigen schild ertussen en haalde uit voor een vurige, terugwaartse slag. De broederschap van vogelvrij en juichte haar leider toe: ‘ Je kunt hem hebben!’ hoorde Arya, en: ‘ Pak hem! Pak hem! Pak hem!’ De Jachthond weerde een slag naar zijn hoofd af, en zijn gezicht vertrok toen de hitte van de vlammen ertegenaan beukten. Hij gromde, vloekte en wankelde opzij.