Martin, R.R. - Een storm van zwaarden - Staal en sneeuw

‘Robert?’ kraste Sandor Clegane ongelovig.

‘Ned Stark heeft ons gestuurd,’ zei Jaak Geluk met zijn pothelm, ‘maar hij zat op de IJzeren Troon toen hij ons instructies gaf, dus waren we feitelijk niet zijn mannen, maar die van Robert.’

‘Robert is nu koning over de wormen. Is dat de reden dat jullie onder de aarde zitten — om zijn hofhouding te vormen?’

‘De koning is dood,’ gaf de vogelverschrikker-ridder toe, ‘maar wij zijn nog altijd de mannen des konings, al is de koninklijke banier die we meevoerden verloren gegaan bij Mommersfoort, toen de slagers van je broer ons overvielen.’ Hij legde een vuist op zijn borst. ‘Robert is gedood maar zijn rijk blijft voortbestaan. En wij verdedigen haar.’

‘Háár?’ De Jachthond snoof. ‘Is het je moeder, Dondarrion? Of je hoer?’

Dondárrion? Beric Dondarrion was knap geweest. Sansa’s vriendin Jeane was verliefd op hem geworden. Zelfs Jeane Poel was niet zo blind dat ze deze man knap zou vinden. Maar toen Arya nog eens naar hem keek zag ze de restanten van een gevorkte, purperen bliksemschicht op het gebarsten email van zijn kuras.

‘Stenen, bomen en rivieren, daaruit bestaat dat rijk van jou,’ zei de Jachthond juist. ‘Is het nodig om stenen te verdedigen? Robert zou gevonden hebben van niet. Als hij iets niet kon naaien, bevechten of opdrinken vond hij het saai, dus dat zou hij ook van jullie hebben gevonden… “Dappere Gezellen”.’

In de holle heuvel stak een storm van verontwaardiging op. ‘Als je ons nog eens zo noemt, hond, laat ik je je tong inslikken.’ Liem trok zijn zwaard.

De Jachthond staarde vol verachting naar het wapen. ‘Heldhaftig hoor, een geboeide gevangene met ontbloot staal bedreigen. Waarom maak je me niet los? Dan zullen we eens zien hoe dapper je bent.’ Hij zond de Dolle Jagersman achter hem een blik toe. ‘En jij? Of heb je al je moed in je kennels achtergelaten?’

‘Nee, maar ik had jou in een kraaienkooi moeten ophangen.’ De Jagersman trok een mes. ‘Dat kan nog steeds.’

De Jachthond lachte hem in zijn gezicht uit.

‘Wij zijn hier broeders,’ verklaarde Thoros van Myr. ‘Heilige broeders die het rijk, onze god en elkander trouw gezworen hebben.’

‘De Broederschap zonder Banieren.’ Tom Zevens naren tokkelde een snaar aan. ‘De Ridders van de Holle Heuvel.’

‘Rídders?’ snierde Clegane. ‘Dondarrion is een ridder, maar de rest is wel de treurigste troep vogelvrij en die ik ooit heb gezien. Zelfs als ik schijt komt er wat beters uit.’

‘Elke ridder kan de ridderslag geven,’ zei de vogelverschrikker die Beric Dondarrion was, ‘en elke man die je hier voor je ziet heeft een zwaard op zijn schouder voelen neerdalen. Wij zijn het vergeten genootschap.’

‘Laat me gaan, en ik zal jullie ook vergeten,’ raspte Clegane. ‘Maar als jullie van plan zijn me te vermoorden, schiet dan verdomme een beetje op. Jullie hebben me mijn zwaard, mijn paard en mijn goud afgenomen, dus neem mijn leven nou ook maar, en snel een beetje… maar bespaar me dat vrome gemekker.’

‘Je zult snel genoeg sterven, hond,’ beloofde Thoros, ‘maar dat zal geen moord zijn, alleen gerechtigheid.’

‘En of,’ zei de Dolle Jagersman, ‘en dat is een milder lot dan je verdient, na alles wat jij en je soortgenoten gedaan hebben. Leeuwen noemen jullie jezelf. Bij Scherre en de Mommersfoort zijn meisjes van zes en zeven verkracht en zuigelingen voor de ogen van hun moeders in tweeën gehakt. Geen leeuw heeft ooit zo gruwelijk huisgehouden.’

‘Ik was er niet bij in Scherre of bij de Mommersfoort,’ zei de Jachthond. ‘Schuif een ander die dode kindertjes maar in de schoenen.’

Thoros diende hem van repliek. ‘Ontken je dat het huis Clegane op dode kinderen is gebouwd? Ik heb gezien hoe ze prins Aegon en prinses Rhaenys voor de IJzeren Troon neerlegden. Jullie zouden met recht twee bebloede kindertjes als wapen kunnen voeren, in plaats van die lelijke honden.’

De Jachthond trok met zijn mond. ‘Hou je me voor mijn broer? Is het een misdaad om als Clegane geboren te zijn?’

‘Moord is een misdaad.’

‘Wie heb ik vermoord?’

‘Heer Lothar Mallering en ser Gladden Wyld,’ zei Harwin.

‘Mijn broers Lister en Lennocks,’ verklaarde Jaak Geluk.

‘Baas Beck en Muits de molenaarszoon uit Donneelwoud,’ riep een oude vrouw vanuit de schaduwen.

‘De weduwe van Vrolijck, die zo’n goede minnares was,’ voegde Groenebaard eraan toe.

‘Die septons bij Slikven.’

‘Ser Andris Carlhem. Zijn schildknaap Lucas Tronk. Alle mannen, vrouwen en kinderen van Veldsteen en Muisbergmolen.’

‘Heer en vrouwe Deddings, die zo rijk waren.’

Tom Zevensnaren nam de opsomming over. ‘Alyn van Winterfel, Joth Snelboog, Kleine Mat en zijn zusje Randa, Aambeeld Reyn. Ser Ormond, Ser Dodeler. Peet van Moring, Peet van Lanswoud, Ouwe Peet en Peet van Schermerslo. Blinde Hul de Houtsnijder. Vrouw Merie. Merie de Hoer. Bekka de Bakker. Ser Reimon Darring, heer Darring, heer Darring de jongere. De Bastaard van Vaaren. Wil de Pijlrnaker. Harseler. Vrouw Nolla…’

‘Genóég.’ Het gezicht van de Jachthond stond nu strak van woede. ‘Je bazelt. Die namen die je noemt zeggen me niets. Wie waren al die lui?’

‘Mensen,’ zei heer Beric. ‘Grote en kleine, jonge en oude. Goede en slechte mensen, die gespietst zijn door Lannister-speren of wier buik is opengereten door Lannister-zwaarden.’

‘Niet mijn zwaard. Wie zegt van wel is een smerige leugenaar.’

‘Jij dient de Lannisters van de Rots van Casterling,’ zei Thoros.

‘Vroeger. Samen met duizenden anderen. Is ieder van ons schuldig aan de misdaden van alle anderen?’ Clegane spuwde. ‘Misschien zijn jullie toch ridders. Jullie liegen als ridders, dus wie weet moorden jullie ook als ridders.’

Liem en Jaak Geluk begonnen tegen hem te schreeuwen, maar Dondarrion stak een hand op om stilte te gebieden. ‘Wat wil je daarmee zeggen, Clegane?’

‘Een ridder is een zwaard op een paard. De rest, de geloften en de gewijde oliën en de gunsten van de dames, dat zijn zijden linten die aan het zwaard zijn vastgeknoopt. Misschien is het mooier als er linten aan hangen, maar zonder is het even dodelijk. Nou, barst maar met je linten, en die zwaarden kunnen jullie in je reet steken. Ik ben niet anders dan jullie. Het enige verschil is dat ik er niet om lieg. Dus maak me af, maar noem me geen moordenaar, terwijl je mekaar staat te vertellen dat jullie stront niet stinkt. Hóren jullie dat?’

Arya schoot zo snel langs Groenebaard dat hij haar niet eens zag. ‘Je bént een moordenaar!’ krijste ze. ‘Je hebt Mycah gedood, ontken het maar niet. Je hebt hem vermóórd.’

De Jachthond staarde haar zonder een zweem van herkenning aan. ‘En wie was die Mycah, jongen?’

‘Ik ben geen jongen. Maar Mycah wel. Hij was een slagersjongen, en jij hebt hem gedood. Jory zei dat je hem bijna doormidden gehakt had, en hij had niet eens een zwaard.’ Ze voelde dat ze nu naar haar keken, de vrouwen, de kinderen en de mannen die zich de Ridders van de Holle Heuvel noemden. ‘Wie is dat nou weer?’ vroeg iemand.

De Jachthond gaf antwoord. ‘Bij de zevende hel!’ Het zusje. Dat kreng dat Joffs fraaie zwaard in de rivier smeet.’ Hij stootte een blaffend gelach uit. ‘Weet je niet dat je dood bent?’

‘Nee, jij bent dood,’ kaatste ze terug.

Harwin pakte haar bij haar arm om haar weg te trekken, terwijl heer Beric zei: ‘Het meisje noemt je een moordenaar. Ontken je dat je die slagersjongen Mycah hebt gedood?’

De forse kerel haalde zijn schouders op. ‘Ik was het gezworen schild van Joffry. Die slagersjongen had een prins van den bloede aangevallen.’

‘Gelogen!’ Arya kronkelde in Harwins greep. ‘Dat was ík. Ik had Joffry geslagen en Leeuwenpoot in de rivier gegooid. Mycah was alleen maar weggelopen, zoals ik hem had gezegd.’