Martin, R.R.: Een storm van zwaarden: Staal en sneeuw

Met de donderslag viel het duister. De Thenns stootten toe met hun speren toen de wolf tussen hen door schoot. De merrie van de oude man steigerde, dol geworden van de doodslucht, en haalde uit met haar hoeven. Jon had Langklauw nog in zijn hand en besefte plotseling dat hij nooit meer zo’n kans zou krijgen.

Terwijl hij zich naar de wolf toekeerde hieuw hij de eerste de beste man neer, schoof langs een tweede en haalde uit naar een derde. Temidden van die waanzin hoorde hij iemand zijn naam roepen, maar hij had niet kunnen zeggen of het Ygritte of de Magnar was. De Thenn die worstelde om het paard in bedwang te krijgen zag hem absoluut niet. Langklauw was vederlicht. Hij haalde uit naar ’s mans kuit en voelde hoe het staal tot op het bot vrat. Toen de wildling viel sloeg de merrie op hol, maar op de een of andere manier wist Jon met zijn vrije hand haar manen te grijpen en zich op haar rug te zwaaien. Een hand sloot zich om zijn enkel en hij liet zijn zwaard neerdalen en zag Botzers gezicht oplossen in een plas bloed. Het paard steigerde en maaide met de benen. Eén hoef trof een Thenn krakend op zijn slaap.

En toen waren ze weg. Jon deed geen poging het paard een bepaalde kant op te krijgen. Hij was maar net in staat erop te blijven zitten, terwijl ze door modder, regen en onweer stormden. Nat gras zwiepte in zijn gezicht en er suisde een speer langs zijn oor. Als dat paard struikelt en een been breekt zullen ze me achterhalen en doden, dacht hij, maar de oude goden waren met hem en het paard struikelde niet. De bliksem sidderde door het zwarte hemelgewelf en de donder rolde over de vlakten. Achter hem werd het geschreeuw zwakker en stierf weg.

Lange uren later hield het op met regenen. Jon bevond zich alleen in een zee van lang, zwart gras. Hij voelde een borende, bonzende pijn in zijn rechterdij, en toen hij omlaag keek zag hij tot zijn verbazing dat er een pijl uit de achterkant stak. Hoe komt die daar? Hij greep de schacht en gaf er een rukje aan, maar de pijlpunt was diep in het vlezige gedeelte: van zijn been gedrongen en toen hij bleef trekken veroorzaakte dat een folterende pijn. Hij trachtte zich de waanzinnige chaos bij de herberg te herinneren, maar het enige wat hem te binnen schoot was het beest, broodmager, grauw en gruwelijk. Het was te groot om een gewone wolf te zijn. Een schrikwolf dus. Dat moest wel. Hij had nog nooit een dier zo snel zien bewegen. Als een grijze wind… Kon het zijn dat Robb terug was in het noorden?

Jon schudde zijn hoofd. Hij wist geen enkel antwoord. Het was te moeilijk om na te denken… over de wolf, de oude man, Ygritte, wat dan ook…

Onhandig liet hij zich van de rug van de merrie glijden. Zijn gewonde been bezweek onder zijn gewicht en hij moest een schreeuw onderdrukken. Dit wordt een hel. Maar de pijl moest eruit, en van uitstel zou niets goeds komen. Jon sloeg zijn handen om de veren, haalde diep adem en duwde de pijl door. Hij gromde, en toen vloekte hij. Het was zo pijnlijk dat hij wel moest stoppen. Ik bloed als een rund, dacht hij, maar daar was niets aan te doen voordat de pijl eruit was. Met een grimas op zijn gezicht probeerde hij het nog eens… om opnieuw sidderend te stoppen. Nog eens. Deze keer schreeuwde hij wel, maar toen hij ophield stak de pijlpunt door de voorkant van zijn dij. Jon schoof zijn bebloede hozen opzij om een betere greep te hebben en haalde de schacht met vertrokken gezicht langzaam door zijn been. Hoe hij dat klaarspeelde zonder flauw te vallen zou hij nooit weten.

Naderhand lag hij op de grond en klemde zijn buit vast, zachtjes bloedend, te zwak om zich te verroeren. Na een poosje besefte hij dat hij waarschijnlijk zou doodbloeden als hij zichzelf niet dwong om in beweging te komen. Jon kroop naar het ondiepe stroompje waar de merrie uit stond te drinken, waste zijn dij met het koude water en bond er een reep stof omheen die hij van zijn mantel scheurde. Ook de pijl waste hij, waarbij hij hem omdraaide in zijn handen. Waren dat witte of grijze veren? Ygritte gebruikte altijd lichtgrijze ganzenveren voor haar pijlen. Heeft zij op me geschoten toen ik vluchtte? Jon kon het haar niet kwalijk nemen. Hij vroeg zich af of ze op hem of op het paard had gemikt. Als de merrie was neergegaan zou het afgelopen zijn geweest met hem. ‘Gelukkig zat mijn been in de weg,’ prevelde hij.

Hij rustte een poosje uit om de merrie te laten grazen. Ze liep niet ver weg. Een goeie zaak, want hinkend en wel had hij haar nooit kunnen vangen. Hij kon zichzelf er nog net toe bewegen om op te staan en op haar rug te klimmen. Hoe ben ik er die eerste keer eigenlijk opgekomen, zonder zadel of stijgbeugels en in één hand een zwaard? Nog zo’n vraag waarop hij geen antwoord had.

In de verte rommelde zachtjes de donder, maar boven hem brak het wolkendek. Jon zocht de lucht af tot hij de IJsdraak had gevonden, en wendde de merrie toen in noordelijke richting, naar de Muur en Slot Zwart. De bonzende pijn in zijn dijspieren toen hij het paard van de oude man aanspoorde deed hem ineenkrimpen. Ik ga naar huis, zei hij bij zichzelf. Maar als dat zo was, waarom voelde hij zich dan zo hol?

Hij reed door tot het ochtendgloren, terwijl de sterren als ogen omlaag staarden.