Martin, R.R.: Een storm van zwaarden: Staal en sneeuw

Als de Magnar slot Zwart bij verrassing inneemt wordt het een slachtpartij, jongens die in hun bed voor de bijl gaan voor ze zelfs maar beseffen dat ze worden aangevallen. Jon moest ze waarschuwen, maar hoe? Hij werd er nooit op uit gestuurd om te foerageren of te jagen, en ze lieten hem ook nooit alleen op wacht staan. Bovendien vreesde hij voor Ygritte. Hij kon haar niet meenemen, maar als hij haar achterliet zou de Magnar haar dan voor zijn verraad laten boeten? Twee harten die slaan als een…

Ze sliepen iedere nacht onder dezelfde vachten, en hij viel in slaap met haar hoofd op zijn borst, terwijl haar rode haar onder zijn kin kriebelde. Haar geur was een deel van hem geworden. Haar scheve tanden, het gevoel van haar borst in zijn handpalm, de smaak van haar mond… ze waren zijn vreugde en zijn wanhoop. Menige nacht lag hij zich met een warme Ygritte naast zich af te vragen of zijn vader ook zulke verwarde gevoelens had gekoesterd ten aanzien van zijn moeder, wie dat ook geweest was. Ygritte heeft de kuil gegraven en Mans Roover heeft me erin geduwd.

Elke dag die hij bij de wildlingen doorbracht maakte zijn taak er moeilijker op. Hij moest een manier zien te vinden om deze mannen te verraden, en als dat lukte werd dat hun dood. Hij wilde net zomin hun vriend zijn als de geliefde van Ygritte, en toch… de Thenns spraken de Oude Taal en wisselden nauwelijks een woord met Jon, maar met Jarls rovers, de mannen die de Muur opgeklommen waren, lag het anders. Hen had Jon ondanks zichzelf beter leren kennen: de broodmagere, stille Errok en het gezelschapsdier Grik de Geit, de jongens Quort en Botzer, en Hennepen Daan de touwslager. Het ergst was Dil, een knaap met een paardenhoofd, ongeveer even oud als Jon zelf, die dromerig over het wildlingenmeisje sprak dat hij wilde stelen. ‘Ze brengt geluk, net als jouw Ygritte. Ze is door vuur gekust.’

Jon moest op zijn tong bijten. Hij wilde niets over Dils meisje of Botzers moeder horen, over het plekje aan zee waar Heink de Helm vandaan kwam, over Griks vurige verlangen om de groene mannen op het Gezichteneiland te bezoeken, of over die keer dat een eland Teenvinger een boom in had gejaagd. Hij wilde niets weten over de puist op het achterste van Dikke Puist, over de hoeveelheid bier die Steenduimpje op kon of over Quorts kleine broertje, dat hem had gesmeekt niet met Jarl mee te gaan. Quort kon niet ouder zijn dan veertien, al had hij zijn vrouw al gestolen en was er een kind op komst. ‘Wie weet wordt hij wel in een kasteel geboren,’ pochte de jongen. ‘In een kasteel, net als een heer!’ Hij was erg onder de indruk van de ‘kastelen’ die ze hadden gezien, waarmee hij de wachttorens bedoelde.

Jon vroeg zich af waar Spook nu was. Was hij naar Slot Zwart gegaan of had hij zich bij een troep wolven in de bossen aangesloten? Hij bespeurde de aanwezigheid van de schrikwolf niet, zelfs niet in zijn dromen. Daardoor leek het net of er een lichaamsdeel geamputeerd was. Zelfs als Ygritte naast hem sliep voelde hij zich alleen. Hij wilde niet alleen sterven.

Tegen de middag werd het geboomte minder dicht, en over golvende vlakten liepen ze naar het oosten. Het gras kwam tot aan hun middel en bosjes wilde tarwe wiegden zacht bij elke windvlaag, maar het grootste deel van de dag was het warm en licht. Tegen zonsondergang kwamen er echter in het westen dreigende wolken opzetten. Die slokten weldra de oranje zon op, en Len voorspelde dat er een zware storm op til was. Zijn moeder was een woudheks, dus alle rovers waren het erover eens dat hij de gave bezat om het weer te voorspellen. ‘Hier in de buurt is een dorpje,’ zei Grik de Geit tegen de Magnar. ‘Twee, drie mijl. Daar kunnen we beschutting zoeken.’

Het was ruim na donker en de storm woedde al voordat ze er waren. Het dorp lag aan een meer en was al zo lang verlaten dat het merendeel van de huizen ingestort was. Zelfs de kleine houten herberg die eens een welkome aanblik voor reizigers moest hebben geboden stond er half vervallen en zonder dak bij. Daar zullen we nauwelijks beschutting vinden, dacht Jon neerslachtig. Telkens als het weerlichtte kon hij op een eiland in het meer een ronde stenen toren zien oprijzen, maar zonder boten hadden ze geen kans die te bereiken. Errok en Dil waren vooruit geslopen om de bouwvallen te verkennen, maar Dil kwam vrijwel meteen terug. Styr bracht de stoet tot stilstand en zond een troep Thenns op een drafje vooruit, hun speren in de hand. Jon zag het nu ook: de gloed van een vuur kleurde de schoorsteen van de herberg rood. We zijn niet alleen. In zijn binnenste rolde de vrees zich op als een slang. Hij hoorde een paard hinniken, gevolgd door kreten. Rijd met hen, eet met hen, vecht met hen, had Qhorin gezegd.

Maar het gevecht was al voorbij. ‘Er is er maar een,’ zei Errok toen hij terugkwam. ‘Een oude man met een paard.’

De Magnar schreeuwde bevelen in de Oude Taal, en een twintigtal Thenns verspreidde zich langs de rand van het dorp, terwijl anderen door de huizen slopen om er zeker van te zijn dat zich niemand meer tussen het onkruid en de gevallen stenen verschool. De overigen gingen op een kluitje in de dakloze herberg zitten en verdrongen elkaar om dichter bij de haard te komen. De afgebroken takken die de oude man als brandhout had gebruikt, leken meer rook dan warmte te genereren, maar ieder beetje warmte was welkom in zo’n onrustige, regenachtige nacht. Twee Thenns hadden de man tegen de grond gegooid en doorzochten nu zijn spullen. Een derde hield zijn paard vast, terwijl drie anderen zijn zadeltassen plunderden.

Jon liep weg. Zijn hak trapte met een soppend geluid een rotte appel plat. Styr zal hem doden. Dat had de Magnar in Grijsgaard met zoveel worden gezegd: iedere knieler die ze tegenkwamen zou meteen ter dood worden gebracht, zodat hij geen alarm kon slaan. Rijd met hen, eet met hen, vecht met hen. Hield dat in dat hij zwijgend en machteloos moest toezien hoe ze een oude man de keel afsneden?

Bij de rand van het dorp kwam Jon oog in oog te staan met een van de wachtposten die Styr had uitgezet. De Thenn gromde iets in de Oude Taal en wees met zijn speer naar de herberg terug. Terug naar waar je thuishoort, vermoedde Jon. Maar waar is dat?

Hij liep langs het water en ontdekte een bijna droge plek onder de scheve, met leem afgedichte tenen wand van een bouwvallig huisje. Toen Ygritte hem vond zat hij daar te kijken naar de regen die op het water van het meer neerstriemde. ‘Ik ken deze plek,’ zei hij tegen haar toen ze naast hem ging zitten. ‘Die toren… kijk bij de volgende bliksemflits eens naar de bovenkant en vertel me dan wat je ziet.’

‘Als jij dat wilt,’ zei ze, en toen: ‘Een paar Thenns zeggen dat ze daar geluiden hebben gehoord. Geschreeuw, zeggen ze.’

‘De donder.’

‘Geschreeuw, zeggen zij. Misschien zijn het spoken.’

De hofstede bood een grimmige, spookachtige aanblik zoals hij daar op zijn rotsige eilandje zwart tegen de storm afstak, terwijl de regen het meer eromheen geselde. ‘We kunnen er een kijkje gaan nemen,’ opperde hij. ‘Ik betwijfel of we nog natter kunnen worden dan we al zijn.’

‘Zwemmen? In die storm?’ Om dat idee moest ze lachen. ‘Is dit een truc om de kleren van mijn lijf te krijgen, Jon Sneeuw?’

‘Heb ik daar nog een truc voor nodig?’ plaagde hij haar. ‘Of kun je soms geen slag zwemmen?’ Zelf was Jon een uitstekende zwemmer. Hij had die kunst als jongen in de grote slotgracht van Winterfel geleerd.

Ygritte stompte hem tegen zijn arm. ‘Jij weet niets, Jon Sneeuw. Ik ben een halve vis, als je het weten wilt.’

‘Een halve vis, een halve geit, een half paard… Jij bestaat uit te veel helften, Ygritte.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘We hoeven niet te zwemmen, als we zijn waar ik denk dat we zijn. We kunnen lopen.’