Joanne Rowling - Harry Potter en de gevangene van Azkaban

‘Die!’ zei Sjaak vol verachting. ‘Die luisteren gewoonnie! Kijken ook nooit goed. Zien gewoon helemaal niks, hunnie.’

‘Maak madame Teutel effe wakker, Sjaak,’ zei Goof. ‘We zijn bijna in Abergavenny.’

Sjaak liep langs het bed van Harry en ging een smalle houten trap op. Harry keek uit het raam en begon steeds nerveuzer te worden. Het was alsof Goof nog nooit eerder achter het stuur van een bus had gezeten. De Collectebus reed om de haverklap over het trottoir, maar maakte geen ongelukken; de straatlantaarns, brievenbussen en vuilniscontainers sprongen snel opzij als de bus naderde en keerden op hun oude positie terug als hij voorbij was.

Sjaak kwam weer naar beneden met een enigszins groen uitziende heks met een grote reismantel om. ‘We zijn d’r, madame Teutel,’ zei Sjaak opgewekt toen Goof keihard remde en alle bedden bijna een halve meter naar voren gleden. Madame Teutel drukte een zakdoek tegen haar mond en wankelde het trapje af. Sjaak gooide haar tas naar buiten en sloeg de deuren dicht; er klonk opnieuw een keiharde KNAL en plotseling denderden ze over een smal landweggetje, terwijl bomen haastig opzij sprongen.

Zelfs als hij niet in een bus had gezeten die steeds oorverdovend knalde en sprongen van honderden kilometers maakte, had Harry toch niet kunnen slapen. Met een wee gevoel in zijn maag dacht hij opnieuw aan wat er met hem zou gebeuren en vroeg zich af of de Duffelingen er al in geslaagd zouden zijn om tante Margot weer aan de grond te krijgen.

Sjaak had de Ochtendprofeet opengevouwen en zat te lezen, met zijn tong tussen zijn tanden. Op de voorpagina stond een grote foto van een man met ingevallen wangen en lang, vuil, verward haar, die met langzaam knipperende ogen naar Harry staarde. Om de een of andere reden kwam hij hem bekend voor.

‘Die man!’ zei Harry, die zijn eigen problemen even vergat. ‘Die is op het Dreuzelnieuws geweest!’ Sjaak keek naar de voorpagina en grinnikte.

‘Sirius Zwarts,’ zei hij knikkend. ‘Ja, tuurlijk issie op ’t Dreuzelnieuws geweest. Je bent niet echt goed bij, hè Marcel?’

Hij grinnikte nogal neerbuigend toen hij Harry’s niet-begrijpende blik zag en gaf hem de voorpagina. ‘Je moet de krant ‘ns wat vaker lezen, Marcel.’

Harry hield de pagina in het kaarslicht en las:

Zwarts Nog Steeds Op Vrije Voeten

Sirius Zwarts, misschien wel de beruchtste gedetineerde die ooit gevangen heeft gezeten in Fort Azkaban, is nog steeds voortvluchtig, bevestigde het Ministerie van Toverkunst vandaag.

‘We doen er alles aan om Zwarts zo snel mogelijk weer op te pakken en verzoeken de magische gemeenschap om toch vooral kalm te blijven,’ verklaarde Cornelis Droebel,de Minister van Toverkunst, hedenmorgen.

Droebel wordt door sommige leden van het Internationaal Overlegorgaan van Heksenmeesters bekritiseerd omdat hij de Dreuzelpremier op de hoogte heeft gesteld van de crisis.

‘Nou — ik bedoel — wat had ik dan moeten doen?’ verklaarde een geïrriteerde Droebel. ‘Zwarts is stapelgek. Hij is een gevaar voor iedereen die zijn pad kruist, of dat nou een tovenaar is of een Dreuzel. De minister president heeft me verzekerd dat hij niets zal loslaten over Zwarts’ ware identiteit. En laten we wel wezen — wie zou hem geloven als hij dat wel deed?’

Dreuzels verkeren in de veronderstelling dat Zwarts bewapend is met een pistool (een soort metalen toverstaf die Dreuzels gebruiken om elkaar uit te moorden), maar de magische gemeenschap is bang voor een herhaling van de slachtpartij van twaalf jaar geleden, toen Zwarts met één enkele vloek dertien mensen om zeep hielp.

Harry keek naar de diepliggende ogen van Sirius Zwarts; het enige deel van zijn uitgemergelde gelaat dat leek te leven. Harry had nog nooit een vampier ontmoet, maar wel plaatjes gezien tijdens lessen Verweer tegen de Zwarte Kunsten, en Zwarts had met zijn wasachtige, doodsbleke huid veel van een vampier weg.

‘Niet iemand die je in een donker steegje tegen ’t lijf wil lopen, issetniet?’ zei Sjaak, die keek hoe Harry het artikel las.

‘Heeft hij dertien mensen vermoord met één vloek?’ zei Harry, die de pagina teruggaf aan Sjaak.

‘Klopt,’ zei Sjaak. ‘En met getuigen d’rbij. Op klaarlichte dag. Daar was een hoop stennis over, wasset niet Goof?’

‘Jep,’ zei Goof kort en bondig.

Sjaak draaide zich om in zijn leunstoel en legde zijn handen op de rugleuning, zodat hij Harry beter kon aankijken.

‘Zwarts was een aanhanger van Jeweetwel,’ zei hij.

‘Wat, van Voldemort?’ zei Harry, zonder erbij na te denken.

Zelfs Sjaaks puisten verbleekten, en Goof gaf zo’n ruk aan het stuur dat een hele boerderij opzij moest springen om niet tegen de bus te botsen.

‘Ben je niet goed gaar of zo?’ piepte Sjaak. ‘Waarvoor zeggie die naam nou?’

‘Sorry,’ zei Harry haastig. ‘Sorry. Dat was ik even vergeten —’

‘Vergeten!’ zei Sjaak zwakjes. ‘Allemachies, moetje m’n hart horen bonken…’

‘Dus — dus Zwarts was een volgeling van Jeweetwel?’ vroeg Harry verontschuldigend.

‘Ja,’ zei Sjaak, die nog steeds over zijn borst wreef. ‘Ja, dat klopt. Heel dik met Jeweetwel, zegge ze. Maar toen die kleine Harry Potter Jeweetwel z’n vet gaf —’

Harry streek zenuwachtig zijn pony over zijn voorhoofd.

‘- zijn de volgelingen van Jeweetwel ook opgepakt, issetniet Goof?

De meesten wisten dat ’t bekeken was toen Jeweetwel zelf d’r niet meer was en gaven zich over, maar Sirius Zwarts niet. Ik heb gehoord dattie dacht dattie onderbaas zou worden als Jeweetwel de boel had overgenomen. Hoe ’t ook zij, ze dreven Zwarts klem in een straat vol Dreuzels en toen haalde nie opeens z’n toverstaf tevoorschijn en blies de halve straat op, plus een tovenaar en een stuk of twaalf Dreuzels die toevallig in de weg liepen. Erg, hè? En weetje wat Zwarts toen deed?’ vervolgde Sjaak op dramatische fluistertoon.

‘Wat?’ zei Harry.

‘Hij lachte,’ zei Sjaak. ‘Hij bleef gewoon staan lachen. En toen d’r versterking arriveerde van ’t Ministerie van Toverkunst, ging ie zo mak als een lammetje mee, nog steeds schaterend. Omdattie stapelgek was, hè Goof? Issie niet gek?’

‘Als ie dat niet was voor ie naar Azkaban ging, is ie ’t nu in elk geval wel,’ zei Goof met zijn trage stem. ‘Ik zou mezelf nog eerder opblazen dan één voet in die bajes te zetten. Maar ’t is natuurlijk wel z’n verdiende loon… na alles wat ie gedaan heeft…’

‘Ze hadden d’r een hele kluif aan om ’t in de doofpot te stoppen, issetniet Goof?’ zei Sjaak. ‘De hele straat in puin en al die Dreuzels dood… Wat zeiden ze ook alweer dat ’t geweest was?’

‘Gasexplosie,’ gromde Goof.

‘En nou issie weer op vrije voeten,’ zei Sjaak, die opnieuw naar de foto van Zwarts’ hologige gezicht keek. ‘D’r was nog nooit iemand ontsnapt uit Azkaban, hè Goof? Ik snap nie hoe ie dat voor mekaar heeft gekregen. Griezelig. Maar goed, ik denknie dattie ’t redt tegen die cipiers van Azkaban. Wat denkie, Goof?’ Goof huiverde plotseling.

‘Praat alsjeblieft ergens anders over, Sjaak. Van die bewakers van Azkaban gaan m’n nekharen overeind staan.’ Sjaak legde de krant met tegenzin weg en Harry leunde tegen het raampje van de Collectebus. Hij voelde zich rotter dan ooit. Onwillekeurig moest hij denken aan wat Sjaak over een paar dagen misschien tegen zijn passagiers zou zeggen: ‘Hebbie ’t gehoord van Harry Potter? Z’n bloedeigen tante opgeblazen! We hebben hem nog in de bus gehad, issetniet Goof? Hij probeerde te vluchten…’

Harry had de tovenaarswetten net zo zwaar overtreden als Sirius Zwarts. Was het opblazen van tante Margot ernstig genoeg om naar Azkaban gestuurd te worden? Harry wist niets van die tovenaarsgevangenis, alleen dat iedereen die er iets over zei dat altijd op dezelfde, angstige toon deed. Hagrid, de jachtopziener van Zweinstein, was vorig jaar per abuis twee maanden naar Azkaban gestuurd. Harry zou de doodsangst op Hagrids gezicht toen hij hoorde wat hem te wachten stond nooit vergeten en Hagrid was een van de dapperste mensen die Harry kende.