Olga Gromyko - Wiedźma Opiekunka. Część 1

Trzeba przyznać, że w jego słowach było sporo gorzkiej prawdy. Zastawiając Szkołę, miałam przy sobie dyplom, wyprawkę w postaci dwudziestu kładni i konia, którego musiałam jeszcze spłacić.

– Konia bez stażu nie dostaniesz – mściwie dorzucił mistrz, dokładnie przewidując tok moich myśli – Kupiony za uczelniane pieniądze! Lewituj sobie na miotle jak ostatnia wiedźma.

– Ale to mój koń! – zaprotestowałam. Nową kobyłę dostałam rok temu zamiast Stokrotki, która zaginęła gdzieś na mokradłach. Myszata Wiewiórka nie miała żadnych szczególnych zalet, ale była lepsza niż nic.

– Koń jest własnością szkoły i dostałaś go do czasowego, zauważ, CZASOWEGO użytku! Zastanów się co takiego złego jest w dworskim życiu? Szacunek, niewymagająca praca, wysoka płaca, trzypokojowe apartamenty w pobliżu królewskiej sypialni. Skończysz staż i za jakieś dwa lata wykupisz swoją Wiewiórkę, a póki co możesz…

– Dwa lata sypiania w pobliżu?! A co, gdy on nabierze zwyczaju pukania nocą do moich drzwi?

– To nie otwieraj – poradził poważnie Mistrz – Popuka, popuka i sobie pójdzie.

– Pójdzie już to widzę! Chyba tylko po strażników i taran!

powód do oburzenia jak najbardziej miałam. Trzecim problemem Belorii, po tradycyjnych durniach i drogach, był jej król Naum, który objął tron jakieś siedem lat temu i do tego czasu zdążył zjednać sobie wyjątkowo wręcz niechęć całego narodu belorskiego. Szczęśliwie dla Nauma, naród mu się trafił cierpliwy i pobłażliwy traktujący wszystkie fanaberie monarchy jako zło konieczne. W dowolnym innym królestwie dawno już zostałby otruty a w najlepszym razie z hukiem wyleciał z pałacu. Natychmiast po zajęciu trony Naum rozpoczął swoją karierę zawodową od ataku na sąsiednie państwo – Winessę. Tam ucieszono się z jego osoby jeszcze mniej niż u nas i zgotowano zbrojne powitanie. Król zapłacił okup w postaci solidnego kawałka granicznych terytoriów, zasmęcił się i podniósł podatki, żeby zrekompensować sobie utratę dochodów z kopalni miedzi (które to kopalnie Winessa otrzymała razem z terytorium). Zwykli ludzie, którym w sumie było wszystko jedno, na kogo harują, porównali minimum życiowe Belorii i Winessy i jako, że ta ostatnia wypadła znacznie lepiej, zebrali swój nędzny dobytek i zaczęli powoli emigrować. W końcu miejsca w ich nowej ojczyźnie znalazło się teraz pod dostatkiem.

Król szybko obniżył podatki, jednak to zaszkodziło jeszcze bardziej – nie mając pojęcia, czego oczekiwać po nieprzewidywalnym monarsze i zwyczajowo spodziewając się najgorszego, chłopi poczęli uciekać do Winessy całymi tłumami. Gospodarka zachwiała się w posadach ale szczęśliwie dla Nauma, Starmin zalały fale uciekinierów z Atrii, niewielkiego królestwa na północy, na którego tronie zasiadał nie mniej durny władca. Nie zdążyli nawet zadomowić się w nowym miejscu, kiedy Naum, który w tym czasie odzyskał pewność siebie ponownie podniósł podatki, co spowodowało, że nowo przybyli bez chwili wahania poszli w ślady rodowitych mieszkańców. A poza tym Naum zarządził reformę monetarna (dzięki, której cena belorskiego kładnia spadła dwukrotnie), wymyślił prawo dotyczące kościelnych (z błogosławieństwem archipatrona, głównego belorskiego kapłana, Naum poddany został ogólnej anatemie, którą po trzykroć ogłaszano codziennie we wszystkich świątyniach) i prawie natychmiast zniósł prawo pierwszej nocy poślubnej (z racji katastrofalnego wzrostu zachorowań na choroby weneryczne), wymyślił dodatkowy podatek od konie (na skutek którego biedne stworzenia masowo padały ofiarą epidemii), a oprócz tego popełnił mnóstwo innych, wcale nie mniej sławetnych czynów, które wpędziły wszystkich myślących ludzi Straminu w głęboki smutek.

Z wyraźnym naciskiem wyłożyłam mistrzowi swoje uczciwe zdanie o pracodawcy i natychmiast miałam okazję poczuć na sobie wszystkie uroki blokady psychosomatycznej. Nie mogłam poruszyć nawet palcem, a mistrz biegał po gabinecie ze wzburzeniem powiewając brodą i wznosił ręce do sufitu, jak gdyby przywołując Wyższy Rozum do podziwiania mojej głupoty – że niby magiczka nie ma prawa marzyć o niczym innym jak mieszkanie w pałacu i spełnianiu królewskich.

– Gdy dożyjesz moich lat, zrozumiesz, ze chciałem dla ciebie tylko dobrze!

– A jeśli nie dożyję? – Deaktywacja zaklęcia zajęła mi tylko kilka chwil, czego mistrz zupełnie się nie spodziewał: zamilkł w pół słowa i z wyrazem zaskoczenia na twarzy odwrócił się w moim kierunku.

– Tak szybko poradziłaś sobie z neutralizacją?!

Skinęłam zawstydzona.

– Ale to… doskonale!

Pochmurnie patrzyłam na mistrza, zupełnie nie podzielając jego zachwytów. Żeby go szlak trafił, ten cały dyplom z wyróżnieniem. Gdybym była zwykłą trójkową studentką, już podążałabym traktem do Dogewy, ale całe grono pedagogiczne płakałby z zachwytu: dzięki bogom, że się jej w końcu pozbyliśmy! Ale nie, nasz kochany monarcha musi mieć towar pierwsza klasa!

– Całe dwa lata! – nie mogłam się uspokoić. – Najlepsze lata królowi na zatracenie!

– Właśnie dlatego najlepsze, że z wiktem i opierunkiem – z fałszywym optymizmem zapewnił mnie arcymag. – Nie będzie stażu to nie będziesz oficjalnie uważana za magiczkę. Z adnotacją z Dogewy tym bardziej.

– A czy nie można jakoś skrócić tego okresu? Przynajmniej do roku?

– Za późno. Szkoła, reprezentowana przez moją osobę, już zawarła z królem kontrakt, który nie może zostać zerwany przez ciebie.

– A przez Szkołę?

W odpowiedzi podał mi kwotę rekompensaty. Gwizdnęłam z szacunkiem. Mało prawdopodobne, żeby udało mi się zebrać taki majątek nawet w ciągu pięciu lat tego typu pracy. Tym bardziej, że o ile słyszałam, uczciwa robota była w pałacu wyjątkowo marnie opłacana, a nie miałam najmniejszych chęci brać łapówek w zamian za przymykanie oczu na to i owo.

– I kiedy zaczynam tę, za przeproszeniem pracę?

– Od jutra.

– Co?! – zakrzyknęłam z jeszcze większą rozpaczą – A bal absolwentów?!

– Przecież bal jest dziś wieczorem – Mistrz ściągnął brwi w wyrazie niezrozumienia.

– Dokładnie! A jutro będzie poranek absolwenta!

Stary mag z dezaprobatą pokręcił głową:

– Co jest dla ciebie ważniejsze: balanga czy pierwsza prawdziwa praca?

– Ja na tą balangę czekałam dziesięć lat! Może tylko z tego powodu do tej całej Szkoły przyszłam!

– Wiesz co głupie dziecko, uciekaj stąd, zanim zamienię cię z powrotem w pierwszoklasistę albo i w coś gorszego – nakazał ze zmęczeniem mistrz – Trzeba było wcześniej myśleć. Opuszczać wykłady, dostawać dwójki. A teraz bądź tak miła i odpowiadaj tytułowi dyplomowanego specjalisty.

Ze złością odwróciłam się na pięcie i prawie biegiem ruszyłam do wyjścia. Bo jeszcze nie wiadomo, kto kogo zmieni! Oj, pośpieszyłam się ze zdjęciem tej całej blokady, stałby sobie teraz mistrz w muzeum w towarzystwie preparatów, pokrywał się kurzem, pierwszy rok by do niego prowadzili na wycieczki…

– A przy okazji…

Zatrzymałam się w drzwiach, zbyt wściekła, by się oglądać.

– Jeśli chodzi o egzamin, postawiłem ci piątkę. Gratulacje. Ostatnie, czego się mogłem spodziewać przy twoim braku szacunku dla łatwych metod i oczywistych rozwiązań! – Mistrz prychnął z aprobatą. – Byłem pewny, że nie użyjesz Mirtona. Nawet sobie „lustra” nie przygotowałem. Jak się okazało nie słuszne. I zanim miałam okazję przemyśleć sobie to stwierdzenie, drzwi zamknęły się, klepiąc mnie w tyłek.

Dobry nastrój na balu absolwentów był nie do odratowania. Nie cieszyło mnie ani jedzenia, ani po raz pierwszy dozwolony alkohol, ani nowa srebrzysto – niebieską jedwabna sukienka, uszytą przez dogewskie krawcowe. Była pożegnalnym prezentem od Lena i wpędziła w dziką zazdrość połowę absolwentek (po raz kolejny udowadniając przy okazji, że złość piękności szkodzi). Natchniona i opowiadająca o prawdach wyższych przemowa mistrza, w której rozpisane zostały uroki czekającej nas drogi zawodowej, nie wywołała we mnie oczekiwanego entuzjazmu. Powstrzymałam się przed oklaskami – jako, że sufit auli i tak groził zawaleniem – i po cichu wyślizgnęłam się na zewnątrz. Ściągnęłam ze stóp strasznie niewygodne pantofle i przespacerowałam się na bosaka po ciepłej ziemi. Przez chwilę postałam przy ogrodzeniu, podziwiając gwiazdy i uciekającą w nieznane drogę, która w świetle księżyca lśniła lekko.