Margit Sandemo: Lilja I Goram

Lilja wciąż stała samotnie, kiedy inni tłumnie opuszczali park. Spoglądała w ślad za grupą, która miała wyruszyć w nową, pełną przygód podróż. Co ona by dała za to, żeby móc być z nimi! Zwłaszcza że Goram też miał jechać. Niech wszystkie dobre siły go tam strzegą. W Ciemności kryje się tak wiele niebezpieczeństw, nawet dla kogoś, kto przynosi radosne wiadomości. Wiele może się stać, zanim zdążą te wiadomości przekazać.

Nagle stanął przed nią Goram. Miał niezwykłą zdolność pojawiania się dosłownie znikąd. Lilja przestała oddychać.

– Przestraszyłem cię? – uśmiechnął się serdecznie. – Liljo, chciałem ci tylko podziękować za czas, który razem spędziliśmy, i życzyć ci wszystkiego najlepszego w przyszłości.

Głośno przełknęła ślinę.

– Ale chyba od czasu do czasu się spotkamy? Całkiem przypadkiem.

Potrząsnął głową.

– Nie sądzę. Saga to nie mój teren.

Coś w niej umarło. Jakby pękła zbyt napięta struna.

– Rozumiem – wyszeptała. – Dbaj o siebie… w Ciemności.

– Dziękuję, będę dbał. Miło było cię poznać!

Potem pogładził ją lekko palcem po policzku, odwrócił się i odszedł.

Lilja wciąż stała, nie mogła się ruszyć. Jej pozostawała tylko tęsknota i żal. Goram nie wiedział, jak podziałało na nią jego dotknięcie. Lemuryjczyk nigdy nie powinien w ten sposób dotykać człowieka.

Jak ona będzie teraz żyć?

– Moja baśń ma smutne zakończenie – szepnęła żałośnie.