Margit Sandemo: Ciemność

– Farangil także! – Marco usiłował przekrzyczeć wrzaski rzucającej się dziewczyny.

Dolg posłał mu zdumione spojrzenie.

– Farangil? Niebezpieczny kamień, przynoszący śmierć?

– Musisz – zdecydował Marco.

Dolg natychmiast wyciągnął płomienny czerwony kamień, szepnął mu coś, Indra jako jedyna wychwyciła kilka słów wśród całego tego zamieszania.

Brzmiało to jak „oddziel zło i zniszcz je”, ale pewna nie była.

Usłyszała, że Móri odmawia zaklęcie nad Eleną.

Walka była zacięta, lecz trwała krótko. Na skutek oddziaływania białej magii ostatni złośliwy wybryk czarownicy Griseldy wreszcie został zatarty.

Elena się uspokoiła. Indra z lękiem pomyślała, że może farangil wyrządził krzywdę dziewczynie, ale Marco powiedział:

– Nic złego się nie stało, ona zaraz dojdzie do siebie.

Elena popatrzyła na nich zdumiona, jakby przebudziła się ze złego snu. Potem usiadła, zasłoniła twarz rękami i zaczęła cicho szlochać.

Pozwolili jej się wypłakać.

Indra siedziała zasłuchana w niezwykłą, wprost szumiącą w uszach ciszę. Przestała już uważać to miejsce za baśniowo piękne. Przeciwnie, ogarnęły ją mdłości. Białe kwiaty wydzielały z siebie dziwny zapach, którego wcześniej nie zauważyła, a otaczający ich las był czarny i zwarty niczym mur czujnej, groźnej wrogości. Indra zapragnęła znaleźć się jak najdalej stąd i zapewne nie ona jedna miała takie życzenie.

Elena zaszlochała jeszcze drżąco, próbowała zebrać siły.

– Czuję się teraz jakoś inaczej, jakbym stała się łagodniejsza, lepsza i prawie zadowolona, ale tylko prawie. Mam wrażenie, że od wielu tygodni nic mnie nie cieszyło…

Jaskari powiedział jej o uroku rzuconym przez Griseldę. Elena tylko pokiwała głową, jakby z wielu rzeczy nagle zdała sobie sprawę.

– Cóż to za przeklęta baba! Powinna się smażyć w piekle!

Znów odetchnęła głęboko, ze szlochem.

– Nie pojmuję, jak mogliście ze mną wytrzymać – załkała, wycierając nos. – Po tysiąckroć błagam was wszystkich o wybaczenie. Chyba nie byłam sobą.

– Masz zupełną rację – powiedział Móri życzliwie, gładząc ją po włosach. – To nie była twoja wina, nie musimy ci więc niczego wybaczać.

Indra pomyślała, że niezdecydowana Elena musiała być dla Griseldy niezwykle łatwym łupem, ale głośno tego nie powtórzyła. Dziewczynie potrzeba teraz wszelkiego wsparcia z ich strony.

– Możesz nam już chyba opowiedzieć coś więcej o tym mężczyźnie, którego spotkałaś, i o tym, jak przebiegło to spotkanie – poprosił Ram, nie pojmując, dlaczego Indra tak mocno szturcha go w bok.

Elena schyliła głowę.

– O tym akurat bardzo nie chciałabym mówić, to było zbyt straszne – wyznała cicho. – Wiem jedynie, że on był Duszą Ciemności i że nic z tego nie pojmuję.

– To rozumiemy – rzekł Móri. – Bo ciemność może znaczyć tak wiele, w rzeczywistości jakby nie ma dna, jest niezgłębiona.

– Dziękuję ci – szepnęła Elena. – Takich słów właśnie potrzebowałam. I, na miłość boską, odejdźmy stąd czym prędzej!

Zamyślali wysłać dziewczęta z Jaskarim do osady, by pilnowały bagażu i oczywiście po to, by znalazły się w bezpiecznym miejscu, nikt bowiem nie wiedział, co może wydarzyć się przy jeziorze.

Najpierw jednak Ram telefonicznie skontaktował się z Goramem.

– Kiedy dotrzesz do gondoli, nawiąż łączność przez system komunikacyjny ze Strażnikiem, przebywającym przy wejściu!

Ponieważ ze względu na mur nie dawało się nawiązać bezpośredniego kontaktu z Królestwem Światła, przy jednym z nielicznych wejść postawiono człowieka. Jego zadaniem było przyjmowanie informacji i przekazywanie raportów Rokowi w kwaterze głównej.

Ram dalej mówił do Gorama:

– Poproś, by przybyli z posiłkami. Muszą także już teraz wziąć ze sobą Święte Słońce, które ma tu zapłonąć. Trzeba jak najprędzej wprowadzić światło, ale niech nie zapalają Słońca, dopóki nie damy im znać. Porozmawiam z nimi, gdy tylko znajdą się poza murem.

Goram obiecał przekazać informacje.

– A teraz – mówił dalej Ram – ty i Lilja polecicie do osady i zabierzecie stamtąd dziewczęta. One wrócą już do domu.

Goram zaprotestował. Nie chciał wracać. Czy nie lepiej by było, gdyby on wraz z pasażerkami przelecieli szybko ponad całą okolicą? Może znajdą więcej takich opuszczonych osad?

Ram. ustąpił pod warunkiem, że Goram nawet na chwilę nie wypuści Jaskariego ani dziewcząt z gondoli. I nie wolno mu lądować.

Goram przyrzekł, że tak właśnie będzie.

Ram przerwał połączenie.

Jaskari popatrzył na niego zdziwiony.

– Dlaczego posiłki?

Zamiast szefa Strażników odezwał się Marco:

– Ram ma rację, możemy mieć tu wielkie problemy.

Jaskari przez chwilę zastanawiał się, jakiego rodzaju mogą to być trudności, lecz nie chciał o nic więcej pytać. Posłusznie zabrał ze sobą chętną Elenę i opierające się Berengarię i Indrę, by przez przełęcz wrócić do osady. Indra uważała za wielką niesprawiedliwość fakt, iż nie będą mogły obejrzeć zakończenia akcji, a Berengaria najzupełniej się z nią zgadzała.

– Na pewno najlepiej zrobimy, odchodząc stąd – oświadczyła jednak Elena. – To może być naprawdę nieprzyjemne, a nasza obecność może tylko wszystko skomplikować.

– Mądrze pomyślane, Eleno – pochwalił ją Marco. – Pamiętajcie, że mamy do czynienia z pierwotną siłą przyrody.

Dziewczyna rozjaśniła się jak nigdy przedtem. Doprawdy, ktoś pochwalił ją za mądrość!

Indra trochę obrażona dreptała wraz z innymi przez przełęcz. Gdyby nie Elena, zarówno ona, jak i Berengaria, no i oczywiście Jaskari, mogliby być świadkami niezwykle interesujących wydarzeń.

A może mimo wszystko nie? Nie podobał jej się wyraz twarzy trzech potężnych magów. Zbyt wielkie malowało się na nich napięcie i czujność, zbyt duża niepewność.

Móri i Dolg nie powinni być tak niepewni, a przede wszystkim nie Marco.

Berengaria i Jaskari parli naprzód, lecz Elena nie mogła maszerować tak prędko, była bowiem i psychicznie, i fizycznie wycieńczona. Indra postanowiła więc dotrzymać jej towarzystwa.

– Eleno… co właściwie stało się tam, w tym lesie? spytała delikatnie.

Elena zadrżała.

– Nie chcę o tym mówić – oświadczyła żałośnie.

– Przypuszczam, że dobrze by ci zrobiło, gdybyś się komuś zwierzyła. A ja uważam się za twoją najlepszą przyjaciółkę. Wiesz doskonale, że jeśli chodzi o zwierzenia, potrafię milczeć jak grób.

– Wiem, Indro, ale to takie trudne.

– Eleno, nie miałaś na sobie majtek – powiedziała cicho Indra.

Przyjaciółka drgnęła gwałtownie i wsunęła rękę do kieszeni.

– Czy oni to widzieli?

– Tylko ja, kiedy przytrzymywałam ci te wierzgające nogi.

– Ach, Boże – szepnęła Elena. – Boże, co mam zrobić?

– Czy do czegoś doszło?

Dlaczego zawsze wiadomo, o co chodzi, gdy ktoś zadaje takie pytanie? Elena odparła czym prędzej:

– Nie, nie, w porę się wywinęłam. Ale mogło skończyć się bardzo źle, gdybyście się nie pojawili.

– Jak on wyglądał?

Elena nagle odwróciła się do niej z prawdziwą rozpaczą w oczach.

– Ach, on był taki piękny, Indro! Wprost fantastyczny, nieodparty. Nie tak przystojny jak Marco, Dolg czy Jaskari, lecz tak niesamowicie pociągający, że słowami nie da się tego opisać.

– Chyba na tym właśnie polega czyjaś uroda – zamyśliła się Indra. – Na sile przyciągania. Tak naprawdę można być brzydkim jak sam troll, lecz ta druga osoba i tak tego nie widzi.