Margit Sandemo: Ciemność

Ten niezwykły mrok rozjaśniany jedynie złocistym jeziorkiem i bielą kwiatów, które wśród tej ciemności wydawały się lekko szare. Co tu się kryło? I jak to możliwe, żeby akurat w tym miejscu było tak strasznie ciemno? Owszem, góra i pasmo wzgórz przesłaniały Królestwo Światła, ale to jeszcze nie tłumaczy wszystkiego.

Nagle Elena poczuła, że ciarki przechodzą jej po plecach. Między pniami w najmroczniejszej okolicy coś zaczęło się poruszać.

Mniej więcej w tym samym czasie Jaskari wrócił do osady i podszedł do innych mężczyzn, siedzących na zboczu i zajętych dyskusją.

– I jak? – spytał Ram.

Jaskari wzruszył swymi imponująco szerokimi ramionami.

– Nic, absolutnie nic nie widziałem. Zmarnowany wysiłek.

– Szkoda – zmartwił się Marco. – Sam las?

– To taka gęstwina jak te roje komarów wokół Mývatn na Islandii. Powołuję się tu na dramatyczny opis Indry. No, a do czego wy doszliście?

Wyglądali na dość zrezygnowanych.

– Musimy się dowiedzieć, kto zaprogramował te istoty – stwierdził Móri. – Musimy przekonać się, kto to zrobił.

– „Zaprogramował” to dobre określenie – pokiwał głową Jaskari. – Może trochę zbyt nowoczesne jak na tutejsze okoliczności, lecz absolutnie na miejscu. Od czego zaczynamy?

– Oczywiście musimy wykorzystać gondolę orzekł Ram bez entuzjazmu. – I nic nie poradzimy na to, że wystraszymy w ten sposób ludzi, zwierzęta i wszystkie inne stwory. Musimy wreszcie zacząć po suwać się naprzód.

– Czy poprosimy o posiłki? – spytał Goram.

– Na razie jeszcze nie – odparł Ram po namyśle. – Alinie jest wykluczone, że będziemy do tego zmuszeni.

Dziewczęta wyszły z chaty.

– Wygląda jak wychuchana – pochwaliła się Indra. – Zostawiłyśmy nawet bukiecik niepozornych zwiędłożółtych kwiatków. Niech te paskudy się ucieszą, jak wrócą ze swoimi żonami, które czort wie gdzie pochowali.

– A gdzie Elena? – rzuciła nagle Berengaria.

– Nie ma jej z wami? – zdziwił się Dolg. – Myśleliśmy, że właśnie tak jest.

– A my myślałyśmy, że jest przy was – oświadczyła Indra.

Zapadła cisza.

– Kiedy widziałyście ją ostatnio? – zaniepokoił się Ram.

Wszystkie zaczęły z całych sił myśleć.

– Wkrótce potem, jak Jaskari odszedł – odpowiedziała w końcu Lilja. – Ale nie widziałam, żeby gdzieś szła. Po prostu nagle jej nie było. Pomyślałyśmy, że wyszła do was.

– Ona nie wybrała się z tobą, Jaskari? – spytał Marco. W jego oczach pojawił się wyraźny niepokój.

– Ależ skąd! Przecież na to nie pozwoliłem.

Znów zapadła cisza, a potem zaczęli wołać. Ich głosy bezdźwięcznie niosły się po lasach.

– Elena ostatnio zachowywała się tak dziwnie – zamyślił się Goram.

– Ach, tak? A więc ty również to zauważyłeś? -odezwał się Móri.

– Zupełnie zwariowała – cierpko dodała Indra. -Nikt z nas nie rozumie, co w nią wstąpiło.

– Nie powinna się tak zachowywać – stwierdził Goram. – Przecież teraz, kiedy wszyscy wypili eliksir Madragów…

– Chwileczkę – przerwała mu Indra wzburzona. -Czy Elena tak naprawdę go wypiła?

Umilkli. Nikt nie potrafił odpowiedzieć, bo przecież w momencie picia eliksiru żadne z nich mogło akurat nie być przy Elenie.

– Pytam, ponieważ ona przed kilkoma dniami oświadczyła, że nam nie potrzebny jest chyba żaden czarnoksięski wywar, bo przecież wszyscy i tak jesteśmy tacy dobrzy.

– Z tego, co mówisz, wynika, że nie zażyła eliksiru Madragów – oznajmił Marco.

– Ojej! – westchnęła Berengaria.

– Tak, ale to jeszcze nie wszystko – wtrąciła Indra. – Elena zrobiła się nieprzyjemna, jeszcze zanim o tej zupie Madragów w ogóle zaczęła być mowa. Zawsze była trochę tchórzliwa i wpatrzona w siebie, ale nie taka zła jak ostatnio. Za tym musi się kryć coś więcej.

Znów zaczęli się zastanawiać.

– Bez względu na to, co się dzieje, musimy zaaplikować jej wywar, gdy tylko się pojawi.

Nastrój w grupie natychmiast się pogorszył. Co będzie, jeśli Elena nie pojawi się ogóle?

Jaskari wyglądał, jakby nagle doznał objawienia.

– Zaczekajcie chwilę, zaczekajcie!

– Przecież czekamy – przypomniała mu Berengaria. – Wypluj wreszcie to, co masz na języku, drogi krewniaku.

– No, to na pewno nic takiego.

– Pozwól nam to ocenić – zachęcił go Ram. – Słuchamy.

Potężny blondyn Jaskari miał dziwną minę.

– Wiecie, to takie niejasne wspomnienie, może jedynie coś, co sobie wmówiłem.

– Och, mówże wreszcie, bo inaczej… – zniecierpliwiła się Indra, ale Jaskari nie miał ochoty wysłuchać do końca jej groźby. Przerwał jej.

– No więc dobrze, to było wtedy, kiedy siedziałem razem z Elena w restauracji, a Griselda musiała być gdzieś w pobliżu. Nie widziałem wtedy tej wiedźmy, ale coś jakby objawia mi się w pamięci. Mam wrażenie, że widziałem czyjąś rękę po drugiej stronie balustrady. Dłoń z dwoma palcami skierowanymi ku Elenie. Wtedy nie zastanawiałem się, co to może znaczyć.

– Czy to było coś takiego? – zapytał Móri, wyciągając w stronę Jaskariego dłoń z palcami wskazującym i małym skierowanymi w jego stronę tak, jakby miały to być rogi.

– O, tak, właśnie tak! – odparł Jaskari, który na ten widok aż się trochę cofnął.

Móri uśmiechnął się.

– Nie bój się, nie rzuciłem na ciebie żadnego przekleństwa. Ale Griselda musiała tak postąpić z Eleną, wydaje mi się, że masz rację.

Indra jęknęła.

– Czy nigdy nie pozbędziemy się Griseldy? Czy ta czarownica będzie żyła już przez całą wieczność? Nawet po tej swojej ostatecznej śmierci?

– To zapewne jej ostatnie śmiertelne podrygi – cierpko stwierdził Marco. – No cóż, to może wyjaśnić paskudne humory Eleny. Griselda najprawdopodobniej rzuciła na nią urok, przez który Elena nigdy nie zazna szczęścia albo na przykład straci wszystkich przyjaciół.

– Albo… dała jej diabelską duszę – uzupełniła Indra.

Bez względu na wszystko faktem pozostawało jedno: Elena zniknęła, i to już jakiś czas temu. I w jaki sposób zdołają ją odnaleźć?

– Gondola! – przypomniał sobie ktoś.

– Mamy do niej daleko – stwierdził Ram. – Ale, Goramie, ty wraz z Lilja natychmiast się do niej udacie i przylecicie za nami. My zaś zaczniemy szukać najbardziej naturalną drogą…

Jaskari pokiwał głową, głęboko przy tym wzdychając.

– Ona musiała iść za mną, bo przecież zauważylibyście ją, gdyby ruszyła tędy w dół.

– Właśnie – przyznał Ram z ponurą miną. – Musiała iść za tobą i prawdopodobnie zgubiła się, kiedy wspiąłeś się na wzgórze.

Zostawili bagaż w chacie i wyruszyli na poszukiwania.

Przez krótki moment Elenie wydawało się, że to Jaskari wychodzi z mrocznego lasu.

Prędko jednak się przekonała, że tak nie jest.

Zdrętwiała na całym ciele. Zaczęła ciężko oddychać.

Ktoś czy też coś, co nadchodziło w jej stronę przez pas trawy, było czarne jak sama noc. Mężczyzna tak niezwykłej urody, że Elena nie wierzyła własnym oczom.

Spowity był w długą do ziemi opończę, równie czarną jak reszta jego staromodnego stroju i włosy sięgające niemal do ziemi. Czarne miał również oczy, różniące się jednak od oczu Lemuryjczyków, widoczne były bowiem białka. Jedynie one wraz z białym uśmiechem rozjaśniały jego niezwykle potężną majestatyczną postać.

Ta twarz była niesamowicie fascynująca, nieco przerażająca w swej zarazem pogodnej i dzikiej piękności. Elena pojęła teraz, skąd wzięło się owo uczucie, że ma do czynienia z czymś tak pierwotnym, Zrozumiała też owo nieme wabienie. Oto miała do czynienia z istotą natury, z najwyższą mocą.