Margit Sandemo: Ciemność

Nawet gdyby chciała uciec, i tak by nie mogła, stała bowiem jak przykuta, nie będąc w stanie się ruszyć. Znalazła wreszcie kogoś w swej samotności, istotę podobną sobie w swym głodzie erotycznej bliskości, mężczyznę, który jej pragnął i który chciał się nią zaopiekować.

Dalej jej świadomość nie była w stanie się posunąć, jak gdyby myśli natrafiały na jakieś przeszkody. Liczyło się tylko tu i teraz, to on o wszystkim decydował.

„Nareszcie”, mówiły jego myśli, mieszające się z jej myślami. „Czekałem, czekałem przez tysiąc lat”.

To nie była prawda, Elenie podpowiadała to intuicja, nie wiedziała także, na kogo czy też na co on czekał, była również świadoma, że nie poprzestał na samym tylko oczekiwaniu.

„To prawda”, odpowiedziały jego myśli, mógł bowiem czytać myśli Eleny. „Miałem wiele kobiet, lecz to były tylko żałosne kobiety moich niewolników, nie było żadnej z tego wielkiego jasnego królestwa. Teraz nadeszła chwila mego triumfu!”

O dziwo, Elena nie obraziła się za te słowa. Wypełniło ją poczucie dumy, że została wybrana.

Szkoda, że inne dziewczęta tego nie widzą, pomyślała. Ale i nie zobaczą. On jest mój!

„Chodź”, powiedziały jego myśli.

Delikatnie objął ją za ramiona i poprowadził ku ciemności pod drzewami. Elena szła za nim przepełniona uniesieniem, jakie wywoływał już sam tylko ciężar jego dłoni. Zalewały ją fale pożądania, czuła, jak nogi się pod nią uginają.

– Kim jesteś? – spytała ochrypłym głosem. „Jestem Ciemnością”, rozległa się odpowiedź w jej głowie.

„Jestem Sercem Ciemności, jej duszą, duchem, twarzą, istotą, czym tylko chcesz. Pójdź ze mną teraz, bo tak długo na ciebie czekałem”.

Jego ręka wciąż opiekuńczo spoczywała na ramieniu dziewczyny, ciemność bowiem chroni, skrywa przerażonych przed groźnym wrogiem, a jego spojrzenie było miękkie, tak samo miękkie, jak miękka i potrafi być ciemność.

Elena popatrzyła w bok na jeziorko, które mijali. „To Oko Ciemności”, wyjaśnił. „Podobają ci się moje kwiaty?”

– O, tak – odszepnęła Elena, przytłoczona, ciemność bowiem często bywa przytłaczająca. – Co to za kwiaty?

Nie odpowiedział, może nie zrozumiał jej pytania.

Z leciutkim, ledwie wyczuwalnym ukłuciem w sercu przypomniała sobie jakąś opowieść z kronik Ludzi Lodu. Ogród Shamy, śmierci, ogród pełen kwiatów, które były wybranymi przez niego ludźmi. Ale tamte kwiaty były czarne, te zaś białe, a to zupełnie co innego. Mimo to wyczuwała bijący od nich smutek, tęsknotę…

Przez moment zawahała się na widok ogłuszającej ciemności, ku której ją prowadził. Ciemność bowiem to lęk przed cieniami, które poruszają się albo nieruchomieją w jakimś kącie. On jednak pochylił się do niej uspokajającym gestem i popatrzył w oczy, tak że zobaczyła, jak bardzo jest samotny. Ciemność bowiem niekiedy może oznaczać również samotność i smutek.

Dookoła robiło się coraz mroczniej. Jeziorko zmieniło się najpierw w złociste przebłyski wśród drzew, wreszcie zniknęło całkiem.

Elena nie zadawala sobie już pytania, czy tego chce. Ogarnęło ją takie poczucie bezpieczeństwa, jakiego potrafi przydać ciemność, wstąpiła w swe własne tajemnicze sny, bo przecież ciemność to również sny i marzenia. Często zakazane.

Ciemność potrafi skryć tak wiele. Bezgraniczne szczęście, potajemne łzy. Być w ciemności to tak jakby znaleźć się w bezpiecznym schronieniu, które zamyka się wokół człowieka i przynosi pociechę. Ciemność to sen, w którym przyjemnie się ukryć, schować swój strach i nieczyste sumienie.

Elena się nie bała, przy nim czuła się nieskończenie bezpieczna, pozwoliła mu, by dotykał jej twarzy, szyi, przesuwał rękę po ramionach. Cieszyła się, że tak ładnie i lekko się ubrała. Zrobiła to chyba z jakiegoś powodu, żeby kogoś odzyskać, ale teraz już nic pamiętała, kto to mógł być. Istniało tylko to, co działo się teraz.

Była naga, nie miała nawet butów, miękki mech pieścił jej stopy. Nie czuła już chłodu, jej ciało było jak ogień, a może raczej jak żar.

Jego pewne siebie dłonie wiedziały, w jaki sposób obudzić wibracje, lecz ona nawet tego nie potrzebowała, była gotowa, by wreszcie zostać kobietą jakiegoś mężczyzny. Ona także długo czekała, a on był taki piękny, tak niezmiernie pociągający, olśniewająco zmysłowy, choć przecież w tej ciemności niczego nie widziała. Pamiętała jedynie jego rysy, oczy, cudownie piękne ciało. Gorące dłonie pieściły ją w miejscach, które uważała za niemal święte, lecz pozwalała mu na to bez żadnych sprzeciwów. Pragnęła tego, życzyła sobie z całego serca.

Mech układał się tak miękko wokół jej ciała. Jego chłód nie był wcale nieprzyjemny, łagodził tylko pożar namiętności. Z zamkniętymi oczyma przyjmowała jego pieszczoty, wysublimowane, przeciągane zbliżenie. Niedługo, już niedługo będę gotowa, mój panie i mistrzu.

To nieznośne, nie zdołam już dłużej wytrzymać. Przyjdź do mnie i weź mnie jako swą kobietę, niczego innego nie pragnę.

Jego ręce były takie łagodne, dokładnie tak, jak łagodna i ciepła potrafi być ciemność. I tajemnicze, on był tak tajemniczy, jak tajemnicza potrafi być noc. Elena westchnęła z rozkoszy, lecz również z pożądania, bo on tak dręczył ją swoją delikatnością.

Nagle zauważyła dokonującą się w nim jakąś przemianę, wyczula twarde zdecydowanie. Teraz, pomyślała, to stanie się właśnie teraz!

Ale było coś jeszcze. Zmienił się nie tylko jego stosunek do niej. Czyżby… czyżby on sam się zmienił?

Elena szeroko otworzyła oczy, lecz nic nie mogła zobaczyć. Gorączkowo obmacywała jego twarz, gdy on już przygotowywał się, by w nią wtargnąć. Powiodła dłońmi po jego dopiero co jedwabiście miękkich ramionach i krzyknęła ze strachu.

Ciemność bowiem nie jest jedynie bezpieczna, bywa groźna, przerażająca, pełna koszmarów dręczących dzieci i dorosłych.

Ciemność to również strach.

– Cóż to, u diaska, może być? – zdziwił się Jaskari.

Stali na szczycie niewielkiego pasma wzgórz, skąd mieli widok na dolinę ze złotym jeziorem, otoczonym białymi kwiatami.

W górze na przełęczy odnaleźli ślady Eleny. Wyczytali z nich, że wspięła się na jedno ze wzgórz, prędko jednak stwierdzili, że zaraz też z niego zeszła. Najwyraźniej nie próbowała wchodzić na sąsiednie wzgórze, na to, które pokonał Jaskari, bo za pomocą reflektorów odkryli ślady dziewczyny dalej na ścieżce.

– Biedaczka – mruknął Jaskari. – Usiłowała mnie znaleźć i poszła wprost na zatracenie.

Jeszcze nie wiedzieli, do jakiego stopnia miał rację.

A teraz oglądali sielankowe otoczenie jeziora. Urokliwe, zaklęte miejsce, zaklęte na wiele więcej sposobów, niż im się to wydawało.

– Spójrzcie na ten czarny las – mruknęła Berengaria. – Na jego widok ciarki przechodzą mi po plecach.

– Bardzo mi się tu nie podoba – stwierdziła Indra.

Przeklęcie tu pięknie, widok wprost jak ze snu, a mimo to ani trochę mi się tu nie podoba.

– Łagodnie mówiąc – wpadł jej w słowo Móri. A fakt, że nawet on w tym miejscu czuł się nieswojo, sprawił, że i innym ciarki przeszły po plecach.

– Te kwiaty tam – cicho powiedział Marco, a nikt nie zareagował na to, że ściszył głos. – Coś z nimi jest nie tak.

– Ja też o tym pomyślałem – przyznał Dolg. – Mam ochotę wyjąć mój błękitny szafir.

Szafir, ów kamień, umiejący leczyć, dający życie, przynoszący pociechę. Indra obserwowała Dolga, usiłując wyczytać z jego twarzy, co ma na myśli, lecz jej się to nie udało.