Margit Sandemo - Światła Elfów

Wciągnął głęboko powietrze.

– Ostatnie, co widziałem, to jak Móriego przeszywa miecz. Stał wtedy tam. Dość daleko pod lasem, jak widzicie. A tutaj są ślady, jakby wleczono coś ciężkiego… Wygląda na to, że mordercy ukryli go w lesie. 0, tam, ten stos gałęzi! Chodźcie! Zaczekaj, Nero, zaczekaj!

Pobiegli do gałęzi, ale kiedy znaleźli się blisko, wszystko stało się dla nich jasne. Gałęzie zostały najwyraźniej odrzucone na bok, natomiast na trawie w dalszym ciągu widoczny był odcisk ludzkiego ciała, które musiało tam leżeć dosyć długo.

Popatrzyli jeden na drugiego, gdy Nero obwąchał gałęzie i wydał z siebie przeciągłe wycie.

– Jego tu nie ma – stwierdził Dolg głucho.

– Jak widać.

– Te wszystkie ślady… – wtrącił woźnica.

– Tak. Ktoś tutaj był i zabrał ciało – potwierdził Erling. – Dużo ludzi.

– Czyżby wysłannicy kardynała zdołali tu dotrzeć? – zapytał Dolg ze łzami w głosie. – Czy przyszliśmy za późno? Teraz go już nie odnajdziemy. Nie wiemy zupełnie nic, co z nim zrobili!

– Nie, dlaczego mieliby to być słudzy kardynała? Przecież zatarli za sobą ślady. Po co mieliby tu wracać? – zastanawiał się Erling.

I jakby nagle wszyscy pomyśleli to samo. Patrzyli na siebie jak oniemiali.

– Ludzie ze wsi – powiedział w końcu woźnica niepewnie.

– Pogrzeb! – jęknął Erling. – O mój Boże, pogrzeb!

Dolg w największej rozpaczy zaczął się głośno żalić:

– O, nie! Oni nie mogą pochować mojego ukochanego taty! To największy czarnoksiężnik na świecie!

Chyba nigdy ludzie nie biegli tak szybko, jak ci czterej spod ruin zamku Graben. A najszybciej pędził Nero. Jakby wiedział, o co chodzi.