Laurell Hamilton - Pocałunek Ciemności

Oprócz tego miałam dziesięciocalowy nóż w pochwie, której koniec przywiązany był do nogi skórzanym paskiem. Dzięki temu mogłam wyjmować nóż tak szybko jak rewolwerowiec z Dzikiego Zachodu. Dzięki paskowi pochwa lepiej pasowała do ruchów nogi. Gdyby nie była przywiązana, musiałabym ją przesuwać za każdym razem, kiedy zmieniałam pozycję.

Miałam też składany nóż Spyerco przypięty nad fiszbinami stanika. Podczas swojej bytności na dworze zawsze nosiłam dwa noże. Broń palną można było nosić tylko w niektórych częściach kopców faerie. Ale wolno było mieć przy sobie noże. Na bankiecie na moją cześć, który miał się odbyć dziś wieczorem, zamierzałam mieć więcej broni. Dziewczyna nigdy nie ma za dużo biżuterii ani uzbrojenia.

Doyle miał z tyłu Śmiertelny Strach. Jego rękojeść wystawała spod ramienia jak pistolet z kabury. Miał też torbę sportową pełną broni. Kiedy zapytałam go, dlaczego nie użył jej przeciwko sluaghom, powiedział: – Żadna z nich nie mogłaby sprowadzić na nich prawdziwej śmierci. Chciałem, żeby wiedzieli, że nie żartuję. – Szczerze mówiąc, zawsze uważałam, że zrobienie komuś w plecach dziury większej od pięści to wystarczający dowód na to, że się nie żartuje. Wielu Strażników uważa jednak pistolety za podrzędną broń. Noszą je między ludźmi, lecz, nie licząc wojny, prawie nigdy ich nie używają. To, że Doyle wziął pistolety, oznaczało, że sprawy mają się naprawdę źle. Chyba że w czasie, gdy mnie nie było, nastąpiła radykalna zmiana polityki dworu. Gdyby inni strażnicy nosili broń palną, wiedziałabym o tym.

Samolot obniżył lot tak nagle, że nawet ja sapnęłam. Doyle jęczał. – Mów do mnie, Meredith – wystękał.

– O czym?

– O czymkolwiek.

– Moglibyśmy porozmawiać o zeszłej nocy – powiedziałam.

Obrzucił mnie wściekłym spojrzeniem. Gdy samolot znów zanurkował, zamknął oczy i wyszeptał: – Opowiedz mi jakąś historię.

– Nie jestem w tym dobra.

– Proszę, Meredith.

Nazwał mnie Meredith, zawsze to jakiś postęp. – Mogę ci opowiedzieć historię, którą już znasz.

– Dobrze.

– Mój dziadek ze strony matki to Uar Okrutny. Zyskał ten przydomek nie tyle dlatego, że był skończonym łajdakiem, ile dlatego, że był ojcem trzech synów, którzy byli potworami, nawet jak na standardy istot magicznych. Żadna kobieta nie przespałaby się z nim po narodzinach jego synów. Powiedziano mu jednak, że może być ojcem normalnych dzieci, jeśli znajdzie jakąś istotę magiczną, która będzie dobrowolnie z nim sypiała.

Przyjrzałam się zamkniętym oczom Doyle’a i jego nieprzeniknionej twarzy. – Proszę, mów dalej – powiedział.

– Moja babcia jest w połowie skrzatem, a w połowie człowiekiem. Była gotowa sypiać z nim, byle tylko stać się członkiem Dworu Seelie. – Nawiasem mówiąc, nie obwiniałam jej o to. Jeszcze lepiej niż ja wiedziała, jak to jest należeć do dwóch tak bardzo różnych światów.

Samolot wyrównał lot, ale nadal drgał, kiedy wiatr szarpał nim z każdej strony. Burzliwy lot. – Nie nudzę cię? – zapytałam.

– Cokolwiek powiesz, będzie dla mnie fascynujące, dopóki nie dosięgniemy bezpiecznie ziemi.

– Wiesz, jesteś uroczy, kiedy się boisz.

Popatrzył na mnie wściekle zwężonymi oczami, po czym znowu je zamknął. – Proszę, mów dalej.

– Babcia urodziła śliczne bliźniaczki. Przekleństwo Uara się skończyło, a babcia stała się jedną z dam dworu, dlatego że urodziła mu dzieci. Z tego, co wiem, mój dziadek nigdy już więcej nie tknął swojej „żony”. Był jednym z tych pięknych i błyskotliwych dżentelmenów. Teraz, gdy został uwolniony od przekleństwa, babcia była dla niego odrobinę zbyt pospolita.

– On jest potężnym wojownikiem – powiedział Doyle, z oczami nadal zamkniętymi.

– Kto?

– Uar.

– Prawda, musiałeś walczyć przeciwko niemu podczas wojen w Europie.

– Był godnym przeciwnikiem.

– Chcesz, żebym zmieniła o nim zdanie?

Samolot leciał właśnie prosto i względnie łagodnie od jakichś trzech minut. To wystarczyło Doyle’owi, żeby całkiem otworzył oczy. – Skąd ta gorycz w głosie?

– Dziadek przez całe lata bił babcię. Myślał, że sama od niego odejdzie. Nie mógł rozwieść się z nią bez jej zgody, bo była matką jego dzieci.

– Czemu go nie opuściła?

– Bo gdyby nie była już żoną Uara, nie miałaby wstępu na dwór. A nie pozwolono by jej zabrać ze sobą córek. Została, żeby mieć pewność, że jej dzieci będą bezpieczne.

– W największe zmieszanie wprawiło królową to, że twój ojciec zaprosił matkę twojej matki, żeby towarzyszyła wam dwojgu na wygnaniu.

– Babcia zajmowała się naszym domem.

– A zatem była służącą – powiedział Doyle.

Tym razem to ja posłałam mu wściekłe spojrzenie. – Nie, była… była jego prawą ręką. Wychowywali mnie wspólnie przez te dziesięć lat.

– Kiedy uciekłaś, twoja babcia opuściła dwór. Otworzyła własny interes jako gospodyni domowa.

– Czytałam o tym w czasopismach „Victoria” i „Good Hous keeping”. Pensjonat prowadzony przez skrzata. Była członkini dworu królewskiego gotuje i podaje do stołu.

– Nie rozmawiałaś z nią przez te trzy lata, odkąd wyjechałaś? – zapytał.

– Przez te trzy lata nie kontaktowałam się z nikim. Nie chciałam nikogo narażać. Po prostu zniknęłam, wszystko i wszystkich pozostawiając za sobą.

– Zostawiłaś klejnoty i pamiątki rodowe, które prawnie ci się należały. Królowa była zdumiona, że wyjechałaś jedynie z tym, co miałaś na sobie.

– I tak nie mogłabym ich sprzedać.

– Miałaś pieniądze, które ojciec dla ciebie odłożył. – Patrzył na mnie, starając się zrozumieć.

– Od ponad trzech lat jestem w pełni samodzielna. Niczego od nikogo nie wzięłam. Jestem kobietą niezależną, wolną od jakichkolwiek zobowiązań.

– Co znaczy, że możesz powołać się na prawo dziewicy, kiedy wrócisz na dwór.

Skinęłam głową. – Właśnie. – Według starej celtyckiej tradycji dziewica to kobieta, która jest niezależna, nic nikomu nie jest winna co najmniej przez trzy lata. Bycie dziewicą oznaczało, że byłam poza wszelkimi zatargami. Nie mogłam zostać zmuszona do wzięcia udziału w jakimkolwiek sporze. Był to sposób na życie na dworze, a jednocześnie poza nim.

– Bardzo dobrze, księżniczko, bardzo dobrze. Znasz prawo i wiesz, jak je wykorzystać dla własnej korzyści. Jesteś równie mądra, co uprzejma, prawdziwa rzadkość na Dworze Unseelie.

– Powołanie się na prawo dziewicy pozwoliło mi dokonać hotelowej rezerwacji bez ryzykowania gniewu królowej – powiedziałam.

– Łamała sobie głowę, dlaczego nie chcesz zatrzymać się na dworze. Było nie było, zamierzasz do nas wrócić, prawda?

Skinęłam głową. – Tak, ale nie od razu. Najpierw muszę się zorientować, jak wielkie niebezpieczeństwo mi grozi.

– Niewielu ryzykowałoby gniew królowej – powiedział.

Odszukałam jego oczy, ponieważ chciałam zobaczyć, jak zareaguje na moje następne słowa. – Książę Cel na pewno. Nigdy go za nic nie ukarała.

Doyle zacisnął powieki, kiedy wymieniłam imię Cela, ale nic poza tym. Gdybym na to nie czekała, w ogóle nie zauważyłabym żadnej reakcji.

– Cel jest jej jedynym dziedzicem – powiedziałam – nie zabije go. On o tym wie.

Doyle spojrzał na mnie pustym wzrokiem. – Nie mnie oceniać, co królowa czyni albo nie ze swoim synem i dziedzicem.

– Nie musisz bawić się ze mną w kotka i myszkę. Wszyscy wiemy, kim jest Cel.