Margaret Weis - De Draken van de Herfstschemer

Waar zou Raistlin zijn, vroeg Tanis zich af. De halfelf herinnerde zich dat hij de magiër tijdens het banket nog had gezien. Hij had weinig gegeten en stilletjes zijn kruidendrankje gedronken. Tanis had hem nog bleker en zwijgzamer gevonden dan anders. Hij besloot naar hem op zoek te gaan. Het gezelschap van de cynische magiër met de duistere ziel stond hem die avond meer aan dan muziek en gelach.

Tanis wandelde de maanverlichte duisternis in. Op de een of andere manier wist hij dat hij in de goede richting liep, en inderdaad, na een tijdje vond hij Raistlin, gezeten op de stomp van een oude boom waarvan de door bliksem verwoeste, zwartgeblakerde resten verspreid op de grond lagen. De halfelf ging naast de zwijgende magiër zitten.

Achter de halfelf versmolt een kleine gestalte met de schaduw van de bomen. Eindelijk zou Tas te horen krijgen waar die twee over praatten! Met zijn vreemde ogen staarde Raistlin in de richting van het land in het zuiden, waarvan tussen twee bergtoppen door een klein stukje zichtbaar was. De wind kwam nog steeds uit het zuiden, maar begon nu te draaien. De temperatuur daalde. Tanis voelde Raistlins frêle lichaam rillen. Toen hij hem in het maanlicht eens goed bekeek, viel het Tanis plotseling op hoezeer de magiër op zijn halfzus Kitiara leek. Het was een vluchtige indruk die bijna net zo snel ging als hij gekomen was, maar het was genoeg om Tanis aan de vrouw te doen denken. Dat wakkerde zijn onrust nog verder aan. Rusteloos gooide hij een stukje boombast van de ene hand naar de andere.

‘Wat zie je in het zuiden?’ vroeg Tanis abrupt.

Raistlin keek hem vluchtig aan. ‘Wat zie ik toch steeds met die ogen van mij, halfelf?’ fluisterde de magiër verbitterd. ‘Ik zie dood, dood en vernietiging. Ik zie oorlog.’ Hij gebaarde naar boven. ‘De sterrenbeelden zijn niet teruggekeerd. De Koningin van de Duisternis is niet verslagen.’

‘We hebben de oorlog niet gewonnen, dat klopt,’ zei Tanis, ‘maar we mogen toch wel zeggen dat we een belangrijke slag—’

Raistlin hoestte en schudde mismoedig het hoofd.

‘Zie je dan helemaal geen hoop?’

‘Hoop is een ontkenning van de realiteit. Het is de wortel die je voor de neus van een ploegpaard hangt zodat hij zal blijven lopen in een zinloze poging om hem te bereiken.’

‘Vind je dan dat we het maar gewoon moeten opgeven?’ vroeg Tanis terwijl hij geërgerd het stuk boombast weggooide.

‘Ik vind dat we die wortel zouden moeten weghalen en met open ogen moeten doorlopen,’ antwoordde Raistlin. Hoestend sloeg hij zijn gewaad strakker om zich heen. ‘Hoe wil je tegen de draken vechten, Tanis? Want er zullen er meer komen. Meer dan je je kunt voorstellen. En waar is Huma? Waar is de Drakenlans? Nee, halfelf. Begin tegen mij niet over hoop.’

Tanis gaf geen antwoord, en de magiër deed er verder het zwijgen toe. Stilletjes bleven ze zitten, de een met zijn blik nog steeds naar het zuiden gericht, de ander kijkend naar de grote gaten aan de met sterren bezaaide hemel.

Tasselhof liet zich op het zachte gras onder de dennenbomen zakken. ‘Geen hoop,’ herhaalde de kender somber. Hij had er al spijt van dat hij de halfelf was gevolgd. ‘Ik geloof er niks van,’ zei hij, maar zijn blik dwaalde af naar Tanis, die naar de sterren zat te staren. Tanis geloofde het wel, besefte de kender, en die gedachte vervulde hem met angst.

Sinds de dood van de oude tovenaar had zich in Tasselhof ongemerkt een verandering voltrokken. Hij begon te beseffen dat dit avontuur geen grapje was, dat er een doel aan ten grondslag lag waarvoor mensen bereid waren hun leven te geven. Hij vroeg zich af waarom hij erbij betrokken was geraakt, maar bedacht toen dat hij Fizban misschien al het antwoord had gegeven: omdat de kleine dingen die hij voorbestemd was te doen op de een of andere manier belangrijk waren voor het grote geheel.

Tot op dat moment was het echter nooit bij de kender opgekomen dat het allemaal misschien wel voor niets zou zijn. Het zou misschien geen enkel verschil maken: ze zouden misschien moeten lijden en afscheid nemen van mensen van wie ze hielden, zoals Fizban, en de draken zouden uiteindelijk misschien toch winnen.

‘Maar toch,’ zei de kender zachtjes, ‘moeten we blijven hopen, moeten we het blijven proberen. Dat is belangrijk, het proberen en het hopen. Misschien wel het belangrijkst van alles.’

Er zweefde zachtjes iets omlaag dat langs Tas’ neus streek. De kender stak zijn hand uit om het te vangen.

Het was een wit kippenveertje.

‘Het lied van Huma’ was het laatste, en volgens velen het beste, werk van de elfenbard Quivalen Soth. Na de Catastrofe zijn slechts delen ervan bewaard gebleven. Er wordt beweerd dat je er aanwijzingen in kunt aantreffen omtrent de toekomst van de wereld als je het aandachtig bestudeert.