Margaret Weis - De Draken van de Herfstschemer

Raistlin gilde het uit. Zijn lichaam werd doorboord door onzichtbare, duivelse wapens, en kermend van pijn liet hij zich op de grond vallen. Caramon slaakte een oorverdovende brul en sprong op Canaillaard af, maar daar was de priester op voorbereid. Hij haalde uit met Nachtbrenger en schampte daarmee de krijger. ‘Middernacht,’ fluisterde Canaillaard. Caramons gebrul ging over in een kreet van paniek toen de betoverde goedendag hem verblindde.

‘Ik kan niets zien! Tanis, help me!’ riep de grote krijger terwijl hij als een blinde rond strompelde. Met een grimmige lach gaf Canaillaard hem een stevige dreun op zijn hoofd. Caramon sloeg als een gevelde os tegen de grond.

Uit zijn ooghoek zag Canaillaard de halfelf op hem afspringen met een door elfen vervaardigd dubbelhandig zwaard. Canaillaard draaide zich snel om om Tanis’ slag met de massief eikenhouten greep van Nachtbrenger af te weren. Even waren de twee tegenstanders in evenwicht, maar uiteindelijk won Canaillaard het op pure kracht. Hij smeet Tanis op de grond.

De Solamnische ridder hief groetend zijn zwaard. Dat was een kostbare fout. Daardoor had Canaillaard tijd om een ijzeren naald uit zijn zak te pakken. Die hief hij, waarop hij opnieuw de Koningin van de Duisternis opriep om haar priester te verdedigen. Sturm, die al met grote passen op hem afliep, voelde opeens zijn lichaam steeds zwaarder worden, tot hij niet meer kon lopen.

Tanis, die op de grond lag, had het gevoel dat hij door een onzichtbare hand op de grond werd gehouden. Hij kon zich niet bewegen. Hij kon niet eens zijn hoofd draaien. Zijn tong was zo dik dat hij geen woordkon uitbrengen. Hij hoorde Raistlins gekwelde gegil wegsterven. Hij hoorde Canaillaard lachen en luidkeels een lofzang op de Duistere Koningin uitspreken. Tanis kon slechts vol wanhoop toekijken terwijl de Drakenheer met zijn goedendag geheven op Sturm afliep, klaar om een eind te maken aan diens leven.

‘Baravais, Kharas!’ zei Canaillaard in het Solamnisch. Hij hief de goedendag in een afschuwelijke, spottende imitatie van de riddergroet, wetend dat de ridder zich geconfronteerd zag met de ergste dood die hij zich kon voorstellen: overgeleverd aan de grillen van zijn vijand.

Opeens werd er een hand op Canaillaards pols geklemd. Vol verbijstering staarde hij ernaar. Het was de hand van een vrouw. Hij voelde een macht zo groot als die van hemzelf, een heiligheid zo groot als zijn onheiligheid. Door haar aanraking verslapte Canaillaards concentratie en haperden zijn gebeden tot de Duistere Koningin.

Op dat moment keek de Duistere Koningin zelf op, en ze zag een stralende god, gekleed in een oogverblindend witte wapenrusting, aan de horizon van haar plannen verschijnen. Ze was er niet klaar voor om het tegen die god op te nemen, had niet gerekend op zijn terugkeer, en daarom vluchtte ze weg om haar mogelijkheden te overdenken en haar oorlogsplannen aan te passen, want voor het eerst moest ze de mogelijkheid van een nederlaag onder ogen zien. De Koningin van de Duisternis trok zich terug en liet haar priester aan zijn lot over.

Sturm voelde de betovering uit zijn lichaam wegtrekken en merkte dat hij weer de controle had over zijn spieren. Hij zag dat Canaillaard zijn woede op Goudmaan richtte en woest naar haar uithaalde. De ridder sprong eropaf, terwijl hij vanuit zijn ooghoek Tanis zag opstaan met het elfenzwaard, dat glansde in het zonlicht, in zijn hand.

Samen renden de mannen op Goudmaan af, maar Waterwind was hen voor. De Vlakteman duwde haar uit de weg en ving met zijn zwaardarm de klap van de goedendag op waarmee de priester Goudmaans schedel had willen inslaan. Waterwind hoorde de priester schreeuwen: ‘Middernacht!’ Meteen werd zijn zicht belemmerd door dezelfde goddeloze duisternis die Caramon had overvallen.

De krijger van Que-shu had dit echter verwacht, dus raakte hij niet in paniek. Hij kon zijn vijand nog altijd horen. Resoluut negeerde hij de pijn in zijn arm, pakte zijn zwaard over in zijn linkerhand en stak daarmee in de richting waarin hij het gehijg van zijn vijand kon horen. Het zwaard ketste af op de stevige wapenrusting van de Drakenheer en vloog uit zijn hand. Waterwind tastte naar zijn dolk, al wist hij dat het hopeloos was, dat de dood niet meer kon worden afgewend.

Op dat moment besefte Canaillaard dat hij alleen was, beroofd van spirituele ondersteuning. Hij voelde de koude, skeletachtige hand van de wanhoop die zich om zijn hart sloot, en hij riep zijn Duistere Koningin aan. Zij had zich echter afgewend, in beslag genomen door haar eigen strijd.

Onder het drakenmasker begon Canaillaard te zweten. Hij vloekte op de helm, die hem leek te verstikken, waardoor hij niet genoeg adem kon krijgen. Te laat besefte hij hoe ongeschikt het masker was voor man-tot-mangevechten, omdat het zijn gezichtsveld beperkte. Hij zag de lange, verblinde, gewonde Vlakteman wel die recht voor hem stond. Hem kon hij op elk gewenst moment doden. Maar er waren nog twee krijgers in de buurt. De ridder en de halfelf waren bevrijd van de duivelse betovering die hij over hen had uitgesproken en kwamen nu dichterbij. Hij kon hen horen. Toen hij een beweging hoorde, draaide hij zich om en zag hij de halfelf met het glanzende elfenzwaard geheven op hem afrennen. Maar waar was de ridder? Canaillaard draaide zich om en deinsde achteruit, zwaaiend met zijn goedendag om hen op afstand te houden, terwijl hij met zijn vrije hand uit alle macht probeerde de drakenhelm van zijn hoofd te rukken.

Te laat. Op het moment dat Canaillaard zijn hand op het vizier legde, drong het magische zwaard van Kith-Kanan door zijn wapenrusting heen in zijn rug. De Drakenheer gilde het uit en draaide zich woest om, net op tijd om de Solamnische ridder in zijn door bloed vertroebelde gezichtsveld te zien opduiken. Het oeroude zwaard van Sturms voorvaderen drong in de buik van de priester, die zich op zijn knieën liet vallen. Nog steeds probeerde hij de helm af te doen, want hij kreeg geen adem en kon niets zien. Opnieuw voelde hij een zwaardsteek. De duisternis overspoelde hem.

Hoog boven zijn hoofd hoorde de stervende Matafleur, verzwakt door het bloedverlies uit haar vele wonden, haar kinderen haar naam roepen. Ze was in de war en gedesoriënteerd. Pyros leek van alle kanten tegelijk aan te vallen. Toen doemde de grote rode draak opeens vóór haar op, met op de achtergrond de flank van de berg. Matafleur zag haar kans schoon. Ze zou haar kinderen redden.

Een reusachtige steekvlam schoot uit Pyros’ bek en neusgaten, recht in het gelaat van de oude draak. Tevreden keek hij toe hoe haar kop verschrompelde en haar ogen smolten.

Maar Matafleur sloeg geen acht op de vlammen die in haar ogen brandden en haar voorgoed verblindden, en vloog recht op Pyros af.

De grote mannetjesdraak, verdwaasd van woede en pijn en ervan overtuigd dat hij zijn vijand had verslagen, werd volkomen verrast. Op het moment dat hij inademde om opnieuw vuur te kunnen spuwen, besefte hij vol afschuw in wat voor heikele positie hij zich bevond. Hij had zichdoor Matafleur tussen haar en de loodrechte wand van de berg laten manoeuvreren. Hij kon nergens naartoe en had geen ruimte om zich om te draaien.

Met alle kracht die ze in haar eens zo gespierde lijf had, vloog Matafleur tegen hem aan als een speer geworpen door de goden. Samen sloegen de draken tegen de berg. De top beefde en spleet uiteen; de wand van de berg was opeens gehuld in een zee van vlammen.

In de jaren daarna, toen de dood van Vuurslag tot een legende was uitgegroeid, waren er die beweerden dat ze de draak iets hadden horen fluisteren, voordat haar stem als rook door de herfstwind werd meegevoerd: ‘Mijn kinderen...’

De laatste dag van de herfst brak aan, helder en zonnig. Het was warm dankzij de geurige wind uit het zuiden, die nog niet was gaan liggen sinds de vluchtelingen waren weggegaan uit Pax Tharkas. Op hun vlucht voor de toorn van het drakenleger hadden ze meegenomen wat ze uit het fort konden bietsen.