Margaret Weis - De Draken van de Herfstschemer

Het had dagen geduurd voordat het draconenleger over de muur van Pax Tharkas was geklommen, omdat de poort werd geblokkeerd door rotsblokken en de torens werden verdedigd door greppeldwergen. Onder leiding van Sestun gooiden de greppeldwergen vanaf de muren stenen, dode ratten en soms zelfs elkaar naar de gefrustreerde draconen. Daardoor hadden de vluchtelingen genoeg tijd om de bergen in te trekken, waar ze niet ernstig werden bedreigd, hoewel zich soms schermutselingen voordeden met kleine groepen draconen.

Flint bood aan om met een groep mannen de bergen in te trekken, op zoek naar een plek waar de mensen de winter konden doorbrengen. Flint was bekend met dit berggebied, want het vaderland van de heuveldwergen bevond zich slechts iets verder naar het zuiden. Flint en zijn groep ontdekten een vallei omringd door hoge, onherbergzame toppen met verraderlijke passen die in de winter volgepakt lagen met sneeuw. Die passen konden gemakkelijk worden verdedigd tegen het machtige drakenleger, en er waren grotten waarin ze zich konden verbergen voor de woeste draken.

Via een gevaarlijk pad trokken de vluchtelingen door de bergen naar de vallei. Al snel werd de weg achter hen geblokkeerd door een lawine, die bovendien hun sporen uitwiste. Het zou nog maanden duren voordat de draconen hen vonden.

De vallei ver onder de bergtoppen was warm en bood beschutting tegen de felle winterwind en de sneeuw. In de bossen wemelde het van hetwild. Heldere beekjes stroomden toe vanuit de bergen. De mensen rouwden om hun doden, verheugden zich in hun herwonnen vrijheid, bouwden schuilplaatsen en vierden een bruiloft.

Op de laatste dag van de herfst, toen de zon achter de bergen onderging en de met sneeuw bedekte toppen hulde in een gloed zo rood als stervende draken, traden Waterwind en Goudmaan in het huwelijk.

Toen ze getweeën naar Elistan waren gegaan om hem te vragen hun huwelijk in te zegenen, was hij diep vereerd geweest en had hij hun gevraagd hem te vertellen wat bij hun volk gebruikelijk was. Allebei antwoordden ze rustig dat hun volk dood was. De Que-shu waren verdwenen, en met hen hun gebruiken.

‘Dit wordt ónze ceremonie,’ zei Waterwind. ‘Het begin van iets nieuws, niet een voortzetting van iets wat verdwenen is.’

‘Al zullen we de nagedachtenis van ons volk in ons hart eren,’ voegde Goudmaan er zachtjes aan toe, ‘we moeten vooruit kijken, niet achterom. We zullen het verleden eren door er de goede en droevige dingen uit mee te nemen die ons hebben gemaakt tot wat we zijn. Maar we laten ons niet langer door het verleden dicteren.’

Daarom bestudeerde Elistan de schijven van Mishakal om te leren wat de oude goden over het huwelijk te zeggen hadden. Hij vroeg Goudmaan en Waterwind om hun eigen geloften te schrijven en daarvoor in hun hart te zoeken naar de ware betekenis van hun liefde. Die geloften zouden immers ten overstaan van de goden worden afgelegd en hen tot na de dood aan elkaar verbinden.

Eén gewoonte van de Que-shu hield het stel wel in ere, en dat was het gegeven dat het bruidsgeschenk en het bruidegomgeschenk niet konden worden gekocht. Dat symbool van de liefde moesten de geliefden zelf vervaardigen. De geschenken zouden tijdens het uitspreken van de geloften worden uitgewisseld.

Toen de stralen van de zon zich spreidden aan de hemel, nam Elistan zijn plaats op een kleine heuvel in. Aan de voet van die heuvel verzamelden de mensen zich. Uit het oosten kwamen Tika en Laurana, ieder met een toorts in hun handen. Achter hen liep Goudmaan, stamhoofdsdochter. Haar haren vielen als een waterval van gesmolten goud, doorspekt met zilver om haar schouders. Op haar hoofd had ze een kroon van herfstbladeren. Ze droeg de eenvoudige, met bont afgezette tuniek van hertenleer die ze ook tijdens hun avontuur aan had gehad. Om haar hals glinsterde het medaillon van Mishakal. Haar bruidsgeschenk was gewikkeld in een doek zo fijn als een spinnenweb, want haar geliefde moest het als eerste zien.

Tika liep plechtig en met troebele ogen van verwondering voor haar uit. Het hart van het jonge meisje was vervuld van haar eigen dromen.

Voor haar leek het grote mysterie dat mannen en vrouwen deelden helemaal niet zo beangstigend meer te zijn als ze had gevreesd, maar een zoete, mooie ervaring.

Laurana, die naast Tika liep, hield haar toorts hoog geheven om het wegstervende daglicht te ondersteunen. De mensen prevelden om Goudmaans schoonheid, maar vielen stil als Laurana langskwam. Goudmaan was een mens, en haar schoonheid was die van bomen, bergen en de hemel. Laurana’s schoonheid was die van de elfen, bovenaards en mysterieus.

De twee vrouwen brachten de bruid naar Elistan toe en draaiden zich toen om naar het westen in afwachting van de bruidegom.

Fel brandende toortsen verlichtten Waterwinds weg. Met een zachte, weemoedige uitdrukking op hun gezicht gingen Sturm en Tanis hem plechtig voor. Waterwind kwam achter hen aan, hoog boven hen uittorenend, en zijn gezicht stond net zo streng als anders. Maar zijn ogen straalden een vreugde uit die het licht van de toortsen overtrof. Zijn zwarte haar was gekroond met herfstbladeren en over zijn bruidegomgeschenk lag een zakdoek van Tasselhof. Achter hem liepen Flint en de kender. Caramon en Raistlin kwamen als laatste. De magiër droeg zijn eigen staf met het lichtgevende kristal in plaats van een toorts.

De mannen brachten de bruidegom naar Elistan toe en voegden zich toen bij de vrouwen. Tika had opeens Caramon aan haar zijde. Verlegen raakte ze zijn hand aan. Met een tedere glimlach naar haar omvatte hij haar kleine hand, zodat die geheel verdween in zijn grote hand.

Toen Elistan naar Waterwind en Goudmaan keek, moest hij denken aan het afschuwelijke verdriet, de angst en de gevaren die ze hadden getrotseerd, en bedacht hij hoe hard het leven voor hen was geweest. Had de toekomst wel iets anders in petto? Even werd hij zo overweldigd door emoties dat hij niets kon zeggen. Het bruidspaar zag zijn verdriet, begreep het wellicht ook, en ze staken geruststellend hun armen naar hem uit. Elistan trok hen tegen zich aan en fluisterde woorden die alleen voor hun oren bestemd waren.

‘Jullie liefde en jullie geloof in elkaar hebben deze wereld weer hoop geschonken. Allebei waren jullie bereid je leven op te offeren voor die belofte van hoop, en ieder van jullie heeft ooit het leven van de ander gered. Nu schijnt de zon, maar zijn stralen worden zwakker en voor ons ligt de nacht. Voor jullie is het net zo, mijn vrienden. Jullie wacht een lange duisternis voordatje de ochtend zult bereiken. Maar jullie liefde zal je als een toorts de weg wijzen.’

Toen deed Elistan een stap achteruit en sprak de genodigden toe. Zijn stem, die in eerste instantie hees klonk, werd steeds sterker, want hij voelde zich omringd door de vrede van de goden en wist dat zij dit paar hun zegen gaven.

‘De linkerhand is de hand van het hart,’ zei hij terwijl hij Goudmaans linkerhand in de linkerhand van Waterwind legde en zijn eigen linkerhand eroverheen hield. ‘Wij geven elkaar de linkerhand, opdat de liefde in het hart van deze man en deze vrouw zich mag samenvoegen tot iets groters, zoals twee beekjes samenkomen om een machtige rivier te vormen. De rivier stroomt door het land, vertakt zich in zijrivieren en verkent nieuwe wegen, maar wordt immer aangetrokken door de eeuwige zee. Ontvang hun liefde, Paladijn, grootste der goden. Zegen hen en schenk hun vrede, in elk geval in hun hart, al is er in dit verscheurde land geen vrede te vinden.’

In de gewijde stilte sloegen mannen en vrouwen hun armen om elkaar heen. Vrienden gingen dichter bij elkaar staan, kinderen zwegen en kropen tegen hun ouders aan. Harten vol rouw vonden troost. Vrede vervulde hen.

‘Leg dan nu jullie geloften aan elkaar af,’ zei Elistan, ‘en wissel de geschenken van jullie hand en hart uit.’

Goudmaan keek Waterwind recht in de ogen en sprak zachtjes.