Margaret Weis - De Draken van de Herfstschemer

Toen sprak Waterwind:

Nadat de geloften waren uitgesproken, wisselde het bruidspaar geschenken uit. Verlegen overhandigde Goudmaan haar geschenk aan Waterwind. Met bevende handen pakte hij het uit. Het was een ring, gevlochten van haar eigen lokken, dat op zijn plaats werd gehouden door gouden en zilveren ringen die net zo fijn waren als de haren die ze omvatten. Goudmaan had Flint de sieraden van haar moeder gegeven, en de vingers van de oude dwerg hadden niets van hun vaardigheid ingeboet.

In het verwoeste Soelaas had Waterwind een vallentak gevonden die aan het drakenvuur was ontsnapt en in zijn reistas gestopt. Nu was die tak het geschenk dat Waterwind aan Goudmaan gaf: een volmaakt gladde, eenvoudige ring. Als het werd opgepoetst, kreeg het hout van de boom een rijke gouden gloed, doorspekt met strepen en kringen van heel zacht bruin. Toen Goudmaan hem in haar hand hield, moest ze denken aan die avond dat ze de machtige vallenbomen voor het eerst had gezien, toen ze vermoeid en bang Soelaas waren binnengestrompeld, in het bezit van de blauw kristallen staf. Ze begon zachtjes te huilen en veegde haar tranen weg met Tas’ zakdoek.

‘Zegen deze geschenken, Paladijn,’ zei Elistan, ‘deze symbolen van liefde en opoffering. Mogen deze twee tijdens de donkerste uren van hun leven op deze geschenken neerkijken en hun pad verlicht zien door liefde. Machtige, stralende god, god van mensen en elfen, god van kenders en dwergen, zegen deze man en deze vrouw, uw kinderen. Moge de liefde die zij vandaag in hun hart planten worden gevoed door hun ziel en uitgroeien tot een levensboom die beschutting en bescherming biedt aan iedereen die zijn toevlucht zoekt onder zijn reikende takken. Met het verstrengelen van de handen, het afleggen van geloften en het uitwisselen van geschenken zijn jullie, Waterwind, kleinzoon van Zwerver, en Goudmaan, stamhoofdsdochter, één. Eén in jullie hart, één onder de mensen, één in de ogen van de goden.’

Waterwind nam zijn ring uit de hand van Goudmaan en schoof die om haar slanke vinger. Goudmaan nam haar ring uit de hand van Waterwind. Die knielde voor haar neer, zoals bij de Que-shu gebruikelijk was. Maar Goudmaan schudde haar hoofd.

‘Sta op, krijger,’ zei ze, glimlachend door haar tranen heen.

‘Is dat een bevel?’ vroeg hij zachtjes.

‘Het laatste bevel van de stamhoofdsdochter,’ fluisterde ze.

Waterwind stond op. Goudmaan schoofde ring aan zijn vinger. Toen nam Waterwind haar in zijn armen. Hun lippen, hun lichamen, hun zielen versmolten. De genodigden juichten, en overal werden toortsen aangestoken. De zon zakte weg achter de bergen, en de hemel baadde in een paarlen gloed van paarse en zacht rode tinten, die zich al snel verdiepten tot het diepe blauw van de nacht.

De bruid en bruidegom werden door de juichende menigte de heuvel afgedragen, waarop het feest kon beginnen. Enorme tafels, vervaardigd van vurenhout uit het bos, waren op het gras klaargezet. De kinderen, die blij waren dat de indrukwekkende ceremonie er eindelijk op zat, renden schreeuwend rond en speelden drakendodertje. Die avond werd niemand geplaagd door angst en zorgen. Mannen openden de grote vaten bier en wijn die ze uit Pax Tharkas hadden meegenomen en begonnen te drinken op de bruid en bruidegom. Vrouwen kwamen reusachtige schalen brengen, hoog opgetast met wild, groenten en fruit uit het bos en de voorraadkamers van Pax Tharkas.

‘Uit de weg, geef me de ruimte,’ bromde Caramon terwijl hij aan een tafel ging zitten. Lachend schoven de reisgenoten voor hem opzij. Maritta en twee andere vrouwen kwamen op hem af en zetten een enorm bord vol hertenvlees voor hem op tafel.

‘Eindelijk een behoorlijke maaltijd,’ verzuchtte de grote krijger.

‘Hé,’ brulde Flint terwijl hij met zijn vork een sissend stuk vlees van Caramons bord pikte. ‘Ga je dat nog opeten?’

Rustig dooretend goot Caramon zwijgend een kan bier leeg over het hoofd van de dwerg.

Tanis en Sturm zaten naast elkaar zachtjes te praten. Af en toe dwaalde Tanis’ blik af naar Laurana. Zij zat aan een andere tafel geanimeerd met Elistan te praten. Tanis bedacht dat ze er beeldschoon uitzag die avond, en besefte dat ze heel anders was dan het koppige, verliefde meisje dat hem vanuit Qualinesti was gevolgd. Dat was een verandering die hem wel aanstond, besloot hij. Maar toch vroeg hij zich onwillekeurig af wat zij en Elistan zo interessant vonden.

Sturm legde zijn hand op Tanis’ arm. De halfelf schrok ervan. Hij was de draad van het gesprek kwijt. Blozend wilde hij zijn verontschuldigingen aanbieden, maar toen zag hij de uitdrukking op Sturms gezicht.

‘Wat is er?’ vroeg Tanis, die geschrokken half overeind kwam.

‘Sst, niet bewegen!’ beval Sturm. ‘Alleen kijken, daar. Zie je wie daar in zijn eentje zit?’

Verbaasd keek Tanis in de richting die Sturm aanwees. Toen zag hij de man zitten, ver van iedereen, over zijn bord gebogen, etend alsof hij het voedsel niet echt proefde. Telkens als iemand in de buurt kwam, kromp de man ineen en hield de voorbijganger nerveus in de gaten tot hij weer weg was. Opeens keek hij op, misschien omdat hij Tanis’ blik kon voelen, en keek hen recht aan. Met een kreet liet de halfelf zijn vork vallen.

‘Maar dat kan helemaal niet!’ zei hij met verstikte stem. ‘We zagen hem sterven, samen met Eben! Hoe kan iemand het overleven als—’

‘Dan heb ik dus gelijk,’ zei Sturm grimmig. ‘Jij herkent hem ook. Ik dacht al dat ik gek aan het worden was. Kom, dan gaan we met hem praten.’

Toen ze echter opkeken, was hij verdwenen. Snel keken ze om zich heen, maar het was nu onmogelijk om hem nog terug te vinden.

Zodra de zilveren en de rode maan opkwamen, vormden de getrouwde stellen een kring om de bruid en bruidegom om bruiloftsliederen te zingen. Ongetrouwde stellen dansten buiten de kring, terwijl de kinderen schreeuwend op en neer sprongen, genietend van het feit dat ze laat mochten opblijven. Er brandden felle vreugdevuren, overal klonken stemmen en muziek, en de zilveren en de rode maan verlichtten de hemel. Goudmaan en Waterwind stonden met hun armen om elkaar heen in het midden van de kring, en in hun ogen schitterde een licht waar de manen en het vuur bij in het niet vielen.

Tanis stond aan de rand van het feestgewoel naar zijn vrienden te kijken. Laurana en Gilthanas voerden onder het zingen van een vreugdelied een prachtige, sierlijke oude elfendans uit. Sturm en Elistan praatten over hun plannen om naar het zuiden te trekken, op zoek naar de legendarische havenstad Tarsis de Schone, waar ze schepen hoopten te vinden die de mensen konden wegvoeren uit dit door oorlog verscheurde land. Tika, die het beu was om Caramon te zien eten, plaagde Flint net zo lang totdat die er, met vuurrode konen die dwars door zijn baard heen zichtbaar waren, mee instemde om met haar te dansen.