Margaret Weis - De Draken van de Winternacht

Nu zagen ze niets meer. De toren leek te drijven op een zee van dichte mist die zelfs het geluid dempte, want de eerste uren hoorden ze wapengekletter en de kreten van de stervenden, maar ook die geluiden stierven weg. Het werd doodstil.

De dag verstreek. Laurana, die rusteloos door haar steeds donkerder wordende kamer ijsbeerde, stak kaarsen aan die flakkerden en knetterden door de smerige lucht. De kender was bij haar. Als Laurana door het raam van haar torenkamer naar beneden keek, zag ze in het spookachtige licht van de toortsen Sturm en Flint achter de borstwering staan.

Een bediende kwam haar een stukje wormstekig brood en wat gedroogd vlees brengen, haar rantsoen voor die dag. Kennelijk was het pas halverwege de middag, besefte ze. Toen werd haar aandacht getrokken door beweging op de muur. Ze zag een man in met modderspatten bedekte leren kleding, die op Sturm afliep. Een boodschapper, dacht ze. Haastig begon ze haar harnas om te gespen.

‘Ga je mee?’ vroeg ze aan Tas. Opeens drong tot haar door dat de kender ongewoon stilletjes was. ‘Er is een boodschapper uit Palanthas gekomen.’

‘Ja, goed,’ zei Tas zonder veel belangstelling.

Laurana fronste. Ze hoopte maar dat hij niet verzwakt raakte door het voedselgebrek. Maar Tas schudde zijn hoofd toen hij haar bezorgde blik zag.

‘Niks aan de hand,’ mompelde hij. ‘Alleen die stomme, grauwe lucht...’

Laurana was hem bijna meteen vergeten toen ze de trap afrende. ‘Nieuws?’ vroeg ze aan Sturm, die over de borstwering leunde in een vergeefse poging iets van het slagveld te zien. ‘Ik zag de boodschapper...’

‘O, ja.’ Hij glimlachte vermoeid. ‘Goed nieuws, eigenlijk. De weg naar Palanthas is weer open. Er is genoeg sneeuw gesmolten om hem begaanbaar te maken. Er staat een ruiter klaar om een bericht naar Palanthas te brengen voor het geval we worden ver...’ Hij kapte zijn zin af en haalde toen diep adem. ‘Ik wil dat jij klaarstaat om met hem mee terug te gaan naar Palanthas.’

Dat had Laurana al verwacht, en ze had haar antwoord klaar, maar nu het zover was, kon ze geen woord uitbrengen. De bittere lucht maakte haar mond droog en haar tong voelde dik aan. Nee, dat was het niet, berispte ze zichzelf. Ze was bang. Dat kon ze net zo goed toegeven. Ze wilde graag terug naar Palanthas. Ze wilde weg uit dit grimmige oord waar de dood in iedere schaduw op de loer lag. In een poging moed te verzamelen balde ze haar gehandschoende hand tot een vuist en sloeg nerveus op het steen.

‘Ik blijf hier, Sturm,’ zei ze. Ze zweeg even om haar stem beter onder controle te krijgen voor ze verderging. ‘Ik weet wat je wilt zeggen, maar luister even naar me. Je zult alle vaardige krijgers nodig hebben die je kunt krijgen. Je weet wat ik waard ben.’

Sturm knikte. Het was waar wat ze zei. Onder zijn mannen waren er maar weinig die zo goed met een boog konden omgaan. Ze was een getraind zwaardvechter bovendien. Ook had ze ervaring in de strijd, iets wat hij van veel jonge ridders onder zijn commando niet kon zeggen. Dus knikte hij instemmend. Maar toch was hij van plan haar weg te sturen.

‘Ik ben de enige die heeft geleerd de drakenlans te gebruiken...’

‘Flint heeft het ook geleerd,’ viel Sturm haar zachtjes in de rede.

Laurana keek de dwerg indringend aan.

Flint voelde zich heen en weer geslingerd tussen twee mensen die hij liefhad en bewonderde. Blozend schraapte hij zijn keel. ‘Dat is wel zo,’ zei hij hees, ‘maar eh... ik moet toegeven, eh... Sturm, dat ik wel een beetje aan de kleine kant ben.’

‘We hebben nog geen draak gezien,’ zei Sturm toen Laurana hem een triomfantelijke blik toewierp. ‘Volgens de berichten zijn ze ten zuiden van ons, verwikkeld in de strijd om Thelgaard.’

‘Maar je gelooft dat de draken onderweg zijn, nietwaar?’ pareerde Laurana.

Sturm schoof ongemakkelijk heen en weer. ‘Misschien,’ mompelde hij.

‘Je kunt niet liegen, Sturm, dus hou er maar mee op. Ik blijf. Dat zou Tanis ook hebben gedaan...’

‘Verdorie, Laurana!’ zei Sturm met een rood hoofd. ‘Leef je eigen leven! Jij bent Tanis niet. Ik ben Tanis niet. Hij is er niet. Dat moeten we accepteren!’ Opeens wendde de ridder zich af. ‘Hij is er niet,’ herhaalde hij bars.

Flint zuchtte en wierp een bedroefde blik op Laurana. Niemand schonk enige aandacht aan Tasselhof, die diep ongelukkig ineengedoken in een hoekje zat.

Laurana sloeg haar arm om Sturm heen. ‘Ik weet dat ik niet de vriend kan zijn die Tanis voor je is, Sturm. Ik kan zijn plaats niet innemen. Maar ik zal mijn best doen om je te helpen. Dat bedoelde ik. Je hoeft mij niet anders te behandelen dan je ridders...’

‘Dat weet ik, Laurana,’ zei Sturm. Hij sloeg zijn arm om haar heen en trok haar tegen zich aan. ‘Het spijt me dat ik je zo afsnauwde.’ Hij slaakte een zucht. ‘En je weet waarom ik je moet wegsturen. Tanis zou het me nooit vergeven als jou iets overkwam.’

‘Jawel,’ antwoordde Laurana zachtjes. ‘Hij zou het wel degelijk begrijpen. Hij heeft een keer tegen me gezegd dat er een moment aanbreekt waarop je je leven op het spel moet zetten voor iets wat belangrijker is dan je eigen leven. Snap je het dan niet, Sturm? Als ik nu naar een veilige haven vlucht en mijn vrienden in de steek liet, zou hij zeggen dat hij het begreep, maar diep in zijn hart zou hij weten dat hij loog. Omdat het lijnrecht ingaat tegen wat hij zelf zou doen. En trouwens,’ — ze glimlachte — ‘zelfs als Tanis niet bestond zou ik mijn vrienden niet in de steek kunnen laten.’

Sturm keek haar recht in de ogen en zag dat niets wat hij zei haar van gedachten kon laten veranderen. Zwijgend hield hij haar vast. Met zijn andere arm trok hij Flint naar zich toe.

Tasselhof barstte in tranen uit, stond op en stortte zich wild snikkend in hun armen. Ze staarden hem verbijsterd aan.

‘Tas, wat is er?’ vroeg Laurana geschrokken.

‘Het is allemaal mijn schuld! Ik heb er een kapot gegooid! Ben ik dan gedoemd om de wereld af te reizen en al die dingen te breken?’ jammerde Tas onsamenhangend.

‘Doe eens rustig,’ zei Sturm streng. Hij schudde de kender ferm heen en weer. ‘Waar heb je het over?’

‘Ik heb er nog een gevonden,’ snotterde Tas. ‘Beneden, in een grote, lege kamer.’

‘Hoezo, nog een, stomkop die je bent?’ vroeg Flint geërgerd.

‘Nog een drakenbol!’ jammerde Tas.

De nacht daalde neer over de toren als een dichtere, drukkender mist. De ridders staken toortsen aan, maar in de vlammen leek de duisternis bevolkt door geesten. Zwijgend hielden de ridders de wacht op de borstwering, zich inspannend om iets te zien of te horen, wat dan ook...

Het was al bijna middernacht toen ze tot hun schrik niet het triomfantelijke geschreeuw van hun kameraden of het vlakke geschetter van vijandelijke trompetten hoorden, maar het gerinkel van een harnas en het zachte gehinnik van paarden die het fort naderden.

De ridders renden naar de rand van de borstwering en probeerden met toortsen de mist te verlichten. Ze hoorden de hoefslagen langzaam stil vallen. Sturm stond boven de poort.

‘Wie rijdt er naar de Toren van de Hogepriester?’ riep hij.

In de diepte flakkerdeéén toorts op. Laurana, die in de mistige duisternis stond te staren, voelde haar knieën knikken en moest zich aan de stenen muur vastgrijpen om niet te vallen. De ridders slaakten kreten van ontzetting.

De ruiter die de brandende toorts vasthield, was gekleed in de glanzende wapenrusting van een officier in het drakenleger. Hij was blond en had een knap, maar kil en wreed gezicht. Naast hem stond een tweede paard waar twee lichamen overheen waren geslingerd. Een ervan was onthoofd, en beiden waren bebloed en verminkt.

‘Ik kom jullie officiers terugbrengen,’ zei de man met ruwe, schelle stem. ‘Een van hen is morsdood, zoals je ziet. De ander leeft geloof ik nog. Tenminste, toen ik op weg ging nog wel. Ik hoop dat hij nog niet dood is, want dan kan hij jullie vertellen over de slag die zich vandaag heeft afgespeeld. Als je het tenminste een slag kunt noemen.’