Margaret Weis - De Draken van de Winternacht

Op de avond na Sturms ridderslag liepen hij en Flint achter de borstwering heen en weer.

‘Een bron van zuiver zilver, glanzend als een edelsteen, in het hart van de Drakenberg,’ zei Flint vol ontzag. ‘En van dat zilver heeft Theros de drakenlansen gesmeed.’

‘Bovenal zou ik heel graag Huma’s graftombe hebben gezien,’ zei Sturm zachtjes. Starend naar de kampvuren in de verte bleef hij staan, met zijn hand op de eeuwenoude stenen muur. Het licht van een toorts achter een raam vlakbij bescheen zijn magere gezicht.

‘Dat komt nog wel,’ zei de dwerg. ‘Als dit achter de rug is, gaan we terug. Tas heeft een kaart getekend, niet dat we daar veel aan zullen hebben...’

Terwijl hij mopperde over Tas, nam Flint zijn andere oude vriend bezorgd op. Het gezicht van de ridder stond ernstig en melancholiek, niet ongebruikelijk in Sturms geval. Maar er was ook iets nieuws, een zekere kalmte die niet was ontsproten aan serene rust, maar aan wanhoop.

‘We gaan er samen naartoe,’ ging hij verder terwijl hij zijn honger probeerde te vergeten. ‘Tanis, jij en ik. En de kender, lijkt me, en Caramon en Raistlin. Ik had nooit verwacht dat ik die magere magiër zou gaan missen, maar een magiegebruiker zou nu best handig zijn. Maar goed dat Caramon er niet is. Kun je je voorstellen hoe hij ons aan de kop zou zeuren om een paar overgeslagen maaltijden?’

Sturm glimlachte afwezig. Hij was heel ergens anders met zijn gedachten. Toen hij sprak, werd meteen duidelijk dat hij geen woord had gehoord van wat de dwerg had gezegd.

‘Flint,’ zei hij met zachte, ingetogen stem, ‘we hebben maaréén warme dag nodig, dan wordt de weg weer begaanbaar. Als het zover is, ga dan weg, en neem Laurana en Tas mee. Beloof het me.’

‘We zouden allemaal weg moeten als je het mij vraagt!’ snauwde de dwerg. ‘Laat de ridders zich terugtrekken in Palanthas. Ik durf te wedden dat we die stad zelfs tegen draken met succes zouden kunnen verdedigen. De gebouwen zijn van goede, stevige steen. Heel anders dan dit gedrocht!’ Minachtend keek de dwerg om zich heen naar de door mensenhanden gebouwde toren. ‘Palanthas is verdedigbaar.’

Sturm schudde zijn hoofd. ‘De stedelingen staan het niet toe. Zij geven alleen maar om hun mooie stad. Zolang ze denken dat die gered kan worden, zullen ze niet vechten. Nee, we moeten hier onze stellingen innemen.’

‘Jullie hebben geen schijn van kans,’ wierp Flint tegen.

‘Jawel,’ antwoordde Sturm, ‘vooropgesteld dat we kunnen standhouden tot de bevoorradingsroutes kunnen worden veiliggesteld. We hebben genoeg manschappen. Daarom heeft het drakenleger de aanval nog niet ingezet...’

‘Er is nog een manier,’ zei iemand.

Sturm en Flint draaiden zich om. Het toortslicht viel op een uitgemergeld gezicht, en Sturms gezicht verstrakte.

‘En die is, heer Derek?’ vroeg Sturm geforceerd beleefd.

‘Jij en Gunthar denken dat jullie me hebben verslagen,’ zei Derek, alsof hij de vraag niet had gehoord. Zijn zachte stem beefde van haat toen hij Sturm aankeek. ‘Maar dat is niet zo! Metéén heldendaad zal ik de ridders voor me winnen,’ — Derek stak zijn in een maliehandschoen gestoken hand uit, zodat het metaal glansde in het licht — ‘en dan is het afgelopen met jou en Gunthar!’ Langzaam balde hij zijn vuist.

‘Ik had de indruk dat de strijd zich buiten deze toren diende af te spelen, tegen het drakenleger,’ zei Sturm.

‘Hou op met dat zelfgenoegzame gewauwel!’ grauwde Derek. ‘Geniet maar van het ridderschap, Zwaardglans. Je hebt er genoeg voor betaald. Wat heb je die elfenvrouw beloofd in ruil voor haar leugens? Een huwelijk? Zodat je een deugdzame vrouw van haar kunt maken?’

‘Ik kan je volgens de Maatstaf niet voor een duel uitdagen, maar ik hoef niet te luisteren terwijl jij een vrouw beledigt die niet alleen dapper, maar ook de goedheid zelve is,’ zei Sturm. Hij wilde zich op zijn hakken omdraaien en weglopen.

‘Waag het niet om me de rug toe te keren!’ schreeuwde Derek. Hij sprong op Sturm af en greep hem bij zijn schouder. Woedend draaide Sturm zich om, zijn hand al op zijn zwaard. Ook Derek reikte naar zijn wapen, en even leek het erop dat de Maatstaf zou worden vergeten. Maar Flint legde een hand op de arm van zijn vriend om hem tegen te houden. Met een diepe zucht haalde Sturm zijn hand van het gevest.

‘Zeg wat je te zeggen hebt, Derek,’ zei hij met bevende stem.

‘Het is afgelopen met je, Zwaardglans. Morgen leid ik de ridders het slagveld op. Ik weiger me nog langer in deze ellendige stenen gevangenis schuil te houden. Nog voor de avond valt zal mijn naam legendarisch zijn!’

Flint keek geschrokken op naar Sturm. Al het bloed was uit het gezicht van de ridder weggetrokken. ‘Derek,’ zei Sturm zachtjes, ‘je bent niet goed bij je hoofd! Ze zijn met duizenden. Ze verslinden je met huid en haar!’

‘Ja, dat zou jij graag willen meemaken, hè?’ sneerde Derek. ‘Zorg dat je bij het aanbreken van de dag klaarstaat, Zwaardglans.’

Die nacht besloot een koude, hongerige en verveelde Tasselhof dat zijn omgeving verkennen de beste manier was om zijn knorrende maag te vergeten. Er zijn hier meer dan genoeg plekken waar je iets zou kunnen verstoppen, dacht Tas. Dit is een van de vreemdste gebouwen die ik ooit heb gezien.

De Toren van de Hogepriester was tegen de westelijke wand van de Westpoortpas gebouwd, de enige pas door de Habbakukbergen die Oost-Solamnië van Palanthas scheidde. Zoals de Drakenheer wist, moest iedereen die via een andere route naar Palanthas wilde een omweg van honderden mijlen maken om de bergen heen, via de woestijn of over zee. En schepen die de Poort van Paladijn binnenvoeren, vormden een gemakkelijk doelwit voor de vuurslingerende katapulten van de gnomen.

De Toren van de Hogepriester was tijdens de Machtstijd gebouwd. Flint wist veel over Machtstijdarchitectuur, aangezien de dwergen een sleutelrol hadden gespeeld bij het ontwerpen en creëren van de meeste bouwwerken uit die tijd. Deze toren hadden ze echter niet ontworpen en gebouwd. Sterker nog, Flint vroeg zich af wie ervoor verantwoordelijk was, want diegene moest óf dronken, óf knettergek zijn geweest.

Een buitenste courtine van steen vormde de achthoekige basis van de toren. Op elke hoek daarvan stond een toren. Tussen de torens liep een borstwering over de courtine. Een binnenmuur, ook achthoekig, vormde het fundament van een reeks torens en contrefortes die sierlijk omhoog staken naar de centrale toren zelf.

Die had een vrij gangbaar ontwerp, maar waar de dwerg niets van begreep was het gebrek aan defensieve maatregelen aldaar. In de buitenmuur zaten drie grote stalen deuren in plaats vanéén. Dat was handiger geweest, aangezien je een ongelooflijk aantal manschappen nodig had om drie deuren te verdedigen. Elke deur kwam uit op een smalle binnenplaats, met aan het eind een valhek dat rechtstreeks naar een brede gang leidde. En die drie gangen kwamen in het hart van de toren zelf samen.

‘We kunnen de vijand net zo goed meteen uitnodigen voor een kopje thee,’ had de dwerg gemopperd. ‘Zo’n belachelijk fortontwerp heb ik nog nooit gezien.’

Niemand betrad de toren. Voor de ridders was hij onschendbaar. Alleen de Hogepriester zelf mocht in de toren komen, en aangezien er geen Hogepriester was, zouden de ridders de torenmuren met hun leven verdedigen, hoewel ze geen van allen voet konden zetten in de gewijde vertrekken.

Oorspronkelijk had de toren de pas alleen maar bewaakt, maar hem niet afgesloten. Later hadden de Palanthijnen echter een stuk aan het hoofdgebouw gebouwd om de pas te verzegelen. In die aanbouw hadden de ridders en soldaten zich gevestigd. Niemand overwoog zelfs maar de toren zelf binnen te gaan. Niemand, behalve Tasselhof