Margaret Weis - De Draken van de Winternacht

Het nieuws van Sturms vindicatie sloeg in als een bliksemschicht in een uitgedroogd bos. Zoals Gunthar al had voorzien, werd al Dereks hoop in de grond geboord. Wat Gunthar niet had voorzien, was dat dit de genadeslag zou betekenen voor Dereks precaire greep op de werkelijkheid.

Op de ochtend na de storm wendden de wachters hun waakzame blik even af van het drakenleger om naar de binnenplaats van de Toren van de Hogepriester te kijken. De zon vulde de grijze lucht met een bleek licht dat werd gereflecteerd door de kil glanzende harnassen van de ridders van Solamnië, die zich verzamelden voor de plechtige ceremonie van de ridderslag.

De vlaggen met het wapen van de ridders boven hen leken wel bevroren, zo slap hingen ze erbij in de koude, windstille lucht. Toen werd de stilte verscheurd door de zuivere, opwekkende klanken van een trompet. Bij het horen van dat klaroengeschal hieven de ridders trots het hoofd en marcheerden ze de binnenplaats op.

Heer Alfred stond in het midden van een kring van ridders. Hij was gekleed in zijn oorlogsharnas en een rode cape die om zijn schouders hing, en in zijn handen had hij een antiek zwaard in een oude, versleten schede, waarop de ijsvogel, de roos en de kroon, de klassieke symbolen van de ridders, waren afgebeeld. De heer keek snel en hoopvol om zich heen naar de verzamelde ridders, maar keek toen weer hoofdschuddend naar de grond.

De grootste angst van heer Alfred was werkelijkheid geworden. Tegen beter weten in had hij gehoopt dat deze ceremonie tot een verzoening tussen de ridders zou leiden, maar hij had eerder het tegenovergestelde effect. Er waren grote gaten te zien in de Heilige Kring, gaten waar de ridders die wel aanwezig waren ongemakkelijk naar keken. Derek en al zijn onderbevelhebbers lieten verstek gaan.

Nog twee keer schalde de trompet, waarna er een diepe stilte viel. Gekleed in een lang, wit gewaad trad Sturm Zwaardglans uit de Kapel van de Hogepriester, waar hij de nacht in gebed en meditatie verzonken had doorgebracht, zoals voorgeschreven in de Maatstaf. Hij werd begeleid door een ongebruikelijke Erewacht.

Naast Sturm liep een elfenvrouw, wier schoonheid de sombere dag verlichtte als de opkomende zon in de lente. Achter haar liep een oude dwerg met wit haar en een witte baard die leken te stralen in het zonlicht. Naast de dwerg liep een kender in een felblauwe maillot.

De ridderkring opende zich om Sturm en zijn escorte door te laten. Voor heer Alfred bleven ze staan. Laurana stond rechts van Sturm met diens helm in haar handen. Links van hem stond Flint met zijn schild, en nadat de dwerg hem een por in zijn ribben had gegeven, kwam Tasselhof haastig naar voren met de sporen van de ridder.

Sturm boog het hoofd. Zijn lange haar, reeds doorspekt met grijs ook al was hij nog maar in de dertig, hing om zijn schouders. Even bleef hij staan om in stilte een gebed op te zeggen, waarna hij zich op een teken van heer Alfred op zijn knieën liet zakken.

‘Sturm Zwaardglans,’ zei heer Alfred plechtig terwijl hij een vel papier openvouwde, ‘na het aanhoren van de getuigenis van Lauralanthalasa van de koninklijke familie van Qualinesti en de getuigenis van Flint Smidsvuur, heuveldwerg uit het dorp Soelaas, heeft de Ridderraad besloten je een Vindicatie te schenken, waarmee de feiten die je ten laste zijn gelegd komen te vervallen. Wegens betoonde heldenmoed, bevestigd door voornoemde getuigen, word je hierbij tot ridder van Solamnië geslagen.’ De stem van heer Alfred verzachtte toen hij op de ridder neerkeek. Tranen stroomden ongeremd over Sturms ingevallen wangen. ‘Je hebt de nacht biddend doorgebracht, Sturm Zwaardglans,’ zei Alfred zachtjes. ‘Acht je jezelf deze grote eer waardig?’

‘Nee, mijn heer,’ antwoordde Sturm volgens het eeuwenoude ritueel, ‘maar ik aanvaard hem in nederigheid en zweer dat ik mijn leven eraan zal wijden om deze eer te verdienen.’ De ridder richtte zijn blik op de hemel. ‘Met Paladijns hulp,’ zei hij zachtjes, ‘zal ik daarin slagen.’

Heer Alfred had heel wat van deze ceremonies meegemaakt, maar hij kon zich niet herinneren ooit zo’n vurige toewijding op het gezicht van een man te hebben gezien.

‘Was Tanis er maar bij,’ mompelde Flint op barse toon tegen Laurana, die alleen maar kort knikte.

Met haar rug recht en haar kin geheven stond ze daar, gehuld in een wapenrusting die in Palanthas op bevel van heer Gunthar speciaal voor haar was vervaardigd. Haar honingkleurige haar golfde onder een zilveren helm uit. Haar borstkuras was met glanzend goud bewerkt, en haar rok van zacht zwart leer, met splitten aan de zijkant om haar bewegingsvrijheid te vergroten, kwam tot aan de punt van haar laarzen. Haar bleke gezicht stond grimmig, want de situatie in Palanthas en de toren zelf was duister en op het eerste gezicht hopeloos.

Ze had kunnen terugkeren naar Sancrist. Sterker nog, dat was haar bevolen. Heer Gunthar had een geheime boodschap van heer Alfred ontvangen. Daarin had hij de precaire situatie uiteengezet waarin de ridders zich bevonden, waarop hij Laurana had bevolen haar bezoek zo kort mogelijk te houden.

Ze had er echter voor gekozen om te blijven, in elk geval voorlopig. De inwoners van Palanthas hadden haar beleefd ontvangen; ze was immers van koninklijken bloede en bovendien betoverend mooi. Ze waren erg geïnteresseerd in de drakenlans en vroegen of ze er een in hun museum mochten tentoonstellen. Maar wanneer Laurana over het drakenleger begon, haalden ze glimlachend hun schouders op.

Toen hoorde Laurana van een boodschapper wat er in de Toren van de Hogepriester gaande was. De ridders werden belegerd. Een drakenleger bestaande ut duizenden soldaten had op een veld het kamp opgeslagen. De ridders hadden de drakenlansen nodig, besloot Laurana, en zij was de enige die ze naar de ridders toe kon brengen en hun kon leren hoe ze ze moesten gebruiken. Daarom negeerde ze het bevel van heer Gunthar om terug te keren naar Sancrist.

De reis van Palanthas naar de toren was een nachtmerrie. Laurana was op weg gegaan met twee wagens met daarin een schamele hoeveelheid proviand en de kostbare drakenlansen. De eerste wagen liep slechts een paar mijl buiten de stad al vast in de sneeuw. De inhoud werd verdeeld over Laurana, haar kameraden, de paar ridders die hen begeleidden en de tweede wagen. Ook die liep vast. Keer op keer groeven ze hem uit de sneeuwhop en, tot hij uiteindelijk muurvast kwam te zitten. De ridders, Laurana, Flint en Tas laadden het voedsel en de lansen op hun paarden en liepen zelf het laatste stuk. Zij waren de laatste groep die erdoorheen wist te komen. Na de storm van de afgelopen nacht zouden er geen voorraden meer komen, dat wist Laurana net zo goed als alle anderen in de toren. De weg naar Palanthas was nu onbegaanbaar.

Zelfs als ze de rantsoenen zo klein mogelijk hielden, hadden de ridders en hun soldaten slechts genoeg voor een paar dagen. Het drakenleger leek bereid de hele winter te wachten.

De drakenlansen werden van de rug van de vermoeide paarden geladen en op Dereks bevel op de binnenplaats opgestapeld. Een paar ridders bekeken ze nieuwsgierig, maar verder besteedde niemand er aandacht aan. De lansen zagen eruit als onhandige, moeilijk te hanteren wapens.

Toen Laurana timide aanbood de ridders te onderwijzen in het gebruik van de lansen, snoof Derek minachtend. Heer Alfred staarde door het raam naar de kampvuren aan de horizon. Toen Laurana zich naar Sturm omdraaide, werden haar bange vermoedens bevestigd.

‘Laurana,’ zei hij vriendelijk terwijl hij haar koude hand vastpakte, ‘ik denk dat de Drakenheer niet eens de moeite zal nemen om draken op ons af te sturen. Als we de bevoorradingsroutes niet snel weer kunnen openen, zal de toren vallen omdat er geen levende ziel meer over is om hem te verdedigen.’

Zo kwam het dat de glanzend zilveren drakenlansen ongebruikt en vergeten op de binnenplaats bleven liggen, waar ze al snel door een dikke laag sneeuw bedekt raakten.