Margaret Weis - De beproeving van de tweeling

Met uitgestoken hand raakte Caramon de stevige boomstammen rechts en links van hem aan. Hij voelde dat de bomen zich achter hem groepeerden. Er kwam een idee bij hem op. Hij reikte met uitgestrekte arm naar voren in de duisternis. Hij voelde niets.

‘Blijf dicht bij me, Tas,’ gelastte hij en voor één keer gaf de kender eens geen commentaar. Samen liepen ze voorwaarts door de opening die de bomen hadden gemaakt.

In eerste instantie liepen ze voorzichtig, bang om te struikelen over een boomwortel of een gevallen tak, of om verstrikt te raken in kreupelhout of in een gat te vallen. Maar gaandeweg realiseerden ze zich dat de bodem zacht en droog was, en vrij van allerlei obstakels en lage begroeiing. Ze hadden echter geen idee waar ze heen gingen. Ze liepen in absolute duisternis, over het dwingende pad dat de bomen voor hen baanden en weer afsloten. Elke afwijking van het pad stuitte direct op een muur van bomen, verstrengelde takken en dode, fluisterende bladeren.

De hitte was drukkend. Er was geen zuchtje wind of regen te bekennen. Hun dorst, die tijdelijk verdrongen was door hun angst, begon hen weer te kwellen. Terwijl hij het zweet van zijn gezicht veegde, verwonderde Caramon zich over de vreemde, intense hitte, want die was hier veel erger dan buiten het Bos. Het leek alsof de hitte voortkwam uit het Bos zelf. Het Bos was ook absoluut levendiger dan hij de vorige keer had opgemerkt. Het was in elk geval een stuk levendiger dan de wereld erbuiten. Tussen de ruisende geluiden van de bomen door, meende hij de bewegingen van dieren of vleugelgeluiden te horen. Soms ving hij een glimp op van ogen die in het donker oplichtten. Helaas schonk het hernieuwde gezelschap van levende wezens Caramon niet echt een troostend gevoel. Hij voelde hun haat en woede, maar hij besefte tegelijkertijd dat die niet tegen hm was gericht; het was tegen henzelf gericht.

Toen hoorde hij het lied van de vogels weer, zoals hij het ook de laatste keer had gehoord toen hij deze griezelige plek had betreden. Hoog, zoet en puur, oprijzend boven dood, duisternis en vernietiging, klonk het lied van een leeuwerik. Caramon stopte even om goed te luisteren.

Door de schoonheid van het lied prikten de tranen in zijn ogen en werd de pijn in zijn hart verlicht.

Maar terwijl het lied van de leeuwerik met alle zoetheid zijn hart diep raakte, deed een ruw gekakel hem weer ineenkrimpen. Zwarte vleugels fladderden om hem heen en zijn ziel werd gevuld met schaduwen.

‘Wat betekent het, Caramon?’ vroeg Tas bevreesd terwijl ze hun weg voortzetten door het Bos, nog steeds begeleid door de kwade bomen. Het antwoord op zijn vraag kwam niet van Caramon, maar van andere stemmen, rijp, diep en droevig met de eeuwenoude wijsheid van de uil.

‘Het betekent dat de magie geen controle meer heeft,’ zei Caramon zacht. ‘Wat dit Bos ook onder controle heeft, het stelt niet veel meer voor.’ Hij huiverde. ‘Ik vraag me af wat we in de Toren zullen aantreffen.’

‘Als we de Toren al bereiken,’ mompelde Tas. ‘Hoe weten we of deze vreselijke, oude bomen ons niet domweg naar de rand van een klif leiden?’

Caramon stopte en haalde diep adem in de verschrikkelijke hitte. De geïmproviseerde kruk drukte pijnlijk in zijn oksel. Omdat er niet veel gewicht meer op zijn knie drukte, was die inmiddels stijf aan het worden. Zijn been was ontstoken en gezwollen en hij wist dat hij zo niet veel langer verder kon gaan. Hij had inmiddels ook flink overgegeven, en daarmee zijn ingewanden gereinigd van het gif, waardoor hij zich nu wel iets beter voelde. Maar de dorst was nog steeds een kwelling. En, zoals Tas hem fijntjes had helpen herinneren; hij had geen idee waarheen deze bomen hen leidden.

Plotseling, met een volkomen uitgedroogde keel, riep Caramon dan ook op luide toon: ‘Par-Salian! Geef antwoord of ik ga niet verder! Antwoord me!’

De bomen leken te protesteren door met hun takken te schudden en te draaien alsof ze een stevige wind trotseerden, hoewel geen enkel briesje Caramons koortsachtig gloeiende gezicht verkoelde. De stemmen van de vogels veranderden in een vreselijke kakofonie, dwars door elkaar heen, elkaar overlappend zodat hun liedjes overgingen in afschuwelijke melodieën die de geest vulden met verschrikkelijke voorgevoelens.

Zelfs Tas schrok hier een beetje van en ging wat dichter bij Caramon staan (voor het geval dat de man troost nodig had, uiteraard). Maar Caramon bleef vastberaden staan, staarde de eindeloze nacht in en negeerde de beroering om zich heen.

‘Par-Salian!’ riep hij nog eens.

Toen hoorde hij zijn antwoord – een dunne, hoge schreeuw. Caramon kreeg bijna kippenvel van dat verschrikkelijke geluid. De schreeuw drong moeiteloos door de duisternis en de hitte heen. Hij steeg uit boven het vreemde gezang van de vogels en verdrong het rumoer van de bomen. Het scheen Caramon toe dat alle verschrikkingen en verdriet van de stervende wereld samengebald werden om vrijgelaten te worden in die ene afschuwelijke kreet.

‘In naam van de goden!’ hijgde Tas en pakte Caramons hand vast (voor het geval dat de man bang zou worden, uiteraard). ‘Wat gebeurt er?’

Caramon gaf geen antwoord. Hij voelde dat de woede in het Bos nog steeds toenam, maar nu vermengd werd met een overweldigende angst en droefheid. Het leek wel alsof de bomen hen vooruit porden en prikten. De schreeuw duurde even lang als het uitstoten van een ademtocht, daarna vulde hij zijn longen weer en begon opnieuw. Caramon voelde het zweet op zijn lichaam langzaam verkillen.

Hij bleef doorlopen met Tas dicht aan zijn zijde. Ze kwamen langzaam vooruit, ook al omdat ze geen flauw idee hadden of ze überhaupt vooruitkwamen omdat ze hun bestemming niet konden zien en de juiste richting niet kenden. De enige gids naar de Toren was die schrille, onmenselijke kreet.

Verder en verder strompelden ze en hoewel Tas zo veel mogelijk hielp, was elke stap een kwelling voor Caramon. De pijn nam nu bezit van hem en al snel verloor hij alle besef van tijd. Gaandeweg vergat hij waarom ze hierheen waren gekomen of waar ze eigenlijk heen gingen. Domweg vooruit zien te komen, stap voor stap door de duisternis van de geest en de ziel, was Caramons enige gedachte geworden...

Hij bleef lopen -

en lopen -

en lopen -

een stap, een stap, een stap...

En al die tijd klonk schril in zijn oren die verschrikkelijke, niet wegstervende kreet...

‘Caramon!’

De stem doorboorde zijn vermoeide, van pijn verdoofde hersens. Hij had het idee dat hij hem al enige tijd hoorde, boven de schreeuw uit, maar – als dat al zo was – dan nog drong het niet door tot de zwarte mist die hem omhulde.

‘Wat?’ mompelde hij en nu werd hij zich ervan bewust dat hij werd vastgepakt door handen die hem heen en weer schudden. Hij wist met veel moeite om zich heen te kijken. ‘Wat is er?’ vroeg hij, worstelend om weer grip op de realiteit te krijgen. ‘Tas?’