Margaret Weis - De beproeving van de tweeling

‘Kijk, Caramon!’ De stem van de kender bereikte hem door een waas en hij schudde wanhopig zijn hoofd om de mist in zijn hersens te verdrijven.

En hij besefte dat hij kon zien. Het was licht – maanlicht! Knipperend met zijn ogen, keek hij om zich heen. ‘Het Bos?’

‘Achter ons,’ fluisterde Tas, alsof hardop praten het zomaar weer terug kon brengen. ‘Het heeft ons in elk geval ergens gebracht. Ik weet alleen niet precies waar. Kijk eens om je heen. Herinner je je dit?’

Caramon keek. De schaduw van het Bos was verdwenen. Hij en Tas stonden op een ontgonnen stuk grond. Snel en angstig nam hij zijn omgeving in zich op.

Aan zijn voeten gaapte een donkere afgrond.

Achter hen wachtte het Bos. Caramon hoefde zich niet eens om te draaien om het te zien, net zo goed als hij wist dat ze het nooit meer zouden betreden en het er levend af zouden brengen. Het had hen tot zo ver geleid om hier verder afscheid van hen te nemen. Maar waar was hier? De bomen stonden achter hen, maar voor hen was er niets – slechts een onmetelijke, donkere leegte. Ze stonden misschien wel aan de uiterste rand van een klif, zoals Tas al had geopperd.

Stormwolken werden donkerder aan de horizon, maar leken – vooralsnog – niet dichterbij te komen. Hij kon de manen en de sterren aan de hemel zien. Lunitari scheen met een vurig rood licht; Solinari’s zilveren licht straalde zo helder als Caramon nog nooit had gezien. En nu, misschien door het sterke contrast tussen donker en licht, kon hij Nuitari zien – de zwarte maan, de maan die alleen zichtbaar was geweest voor zijn broer. Rond de manen schenen de sterren vurig, maar geen enkele scheen helderder dan het vreemde zandlopersterrenbeeld.

De enige geluiden die hij hoorde, waren het gemopper van het Bos achter hem en, voor hem, die schrille, afschuwelijke kreet.

Ze hadden geen keuze, dacht Caramon vermoeid. Er was geen weg terug. Het Bos zou dat niet toestaan. En wat stelde de dood nou eigenlijk meer voor dan slechts het einde van zijn pijn, deze dorst en de bittere pijn in zijn hart.

‘Blijf hier, Tas,’ begon hij, trachtend de kleine hand van de kender los te laten terwijl hij zich voornam een stap voorwaarts in het zwarte niets te zetten. ‘Ik ga vast een stukje vooruit om de omgeving te verkennen.’

‘O, nee!’ riep Tas. ‘Jij gaat helemaal nergens heen zonder mij!’ De hand van de kender greep hem zelfs nog vaster beet dan zoëven. ‘Kijk naar alle moeilijkheden waarin je door je eigen toedoen verzeild bent geraakt tijdens de dwergenoorlogen!’ Hij probeerde een vervelend verstikkend gevoel in zijn keel kwijt te raken. ‘Toen ik daar terechtkwam, moest ik je leven redden.’ Tas staarde in het donker aan hun voeten, knarste met zijn tanden en keek de man toen recht in zijn ogen. ‘Ik -ik denk dat het afschuwelijk eenzaam zal zijn in – in het Hiernamaals zonder jou en, trouwens, ik kan Flint nu al horen: “Zo, herrieschopper, waar ben je nu weer geweest en wat heb je dit keer weer uitgevreten? Is het je eindelijk gelukt om die grote vleesklomp kwijt te raken? En dan zal ik wel weer van mijn lekkere plek onder deze boom moeten opstaan om die spierbundel op te gaan zoeken. Je wordt bedankt; dat mik je weer lekker uit...”’

‘Goed dan, Tas,’ onderbrak Caramon hem lachend, die plotseling ook een visioen kreeg van de knorrige, oude dwerg. ‘Laten we vooral niets doen wat Flint verstoort. Dat zal hij me vast mijn hele leven lang blijven verwijten.’

‘Trouwens,’ vervolgde Tas, een stuk opgeruimder alweer, ‘waarom zouden ze ons helemaal hierheen leiden om ons vervolgens weer in een afgrond te dumpen?’

‘Inderdaad, waarom?’ zei Caramon peinzend. Iets zekerder van zichzelf, pakte hij zijn kruk en stapte de duisternis in, met Tas op zijn hielen.

‘Tenzij,’ voegde de kender er aarzelend aan toe, ‘Par-Salian nog steeds kwaad op me is...’

De Toren van de Hoge Magie doemde voor hen op als een silhouet tegen het licht van de maan en de sterren. Hij zag eruit alsof hij uit de nacht zelf was gecreëerd. Eeuwenlang stond hij er al, een bastion van magie, de schatkamer der boeken en voorwerpen van de Kunst die in de loop der jaren waren verzameld.

Hier waren de magiërs gekomen toen ze verdreven waren uit de Toren van de Hoge Magie in Palanthas door de Priesterkoning, en hierheen hadden ze de meest waardevolle voorwerpen meegenomen die ze hadden kunnen redden uit de handen van de roofzuchtige bendes. Hier woonden ze in vrede, bewaakt door het Bos van Wayreth. Jonge leerling-magiërs legden hier de Proeve af die de onverbiddelijke dood betekende voor hen die faalden.

Hier was Raistlin gekomen en had hij zijn ziel aan Fistandantilus verloren. Hier werd Caramon gedwongen toe te kijken terwijl Raistlin een illusie van zijn tweelingbroer vermoordde.

En hierheen waren Caramon en Tas teruggekeerd met de greppeldwerg Boepoe, samen met het comateuze lichaam van Vrouwe Crysania. Hier hadden ze een conclaaf bijgewoond van de Drie Mantels - Zwart, Rood en Wit. Hier hadden ze Raistlins ambitie leren kennen - het uitdagen en trotseren van de Koningin van de Duisternis. Hier hadden ze zijn leerling en spion voor het Conclaaf ontmoet – Dalamar.

Hier was het dat de grote aartsmagiër Par-Salian een tijdreisspreuk had uitgeroepen over Caramon en Vrouwe Crysania om hen terug te sturen naar Istar voor de berg viel.

Hier was Tasselhof zo onachtzaam geweest om die spreuk te verstoren door plots tevoorschijn te springen om met Caramon mee te gaan. Aldus had de aanwezigheid van de kender – verboden door alle wetten der magie – ervoor gezorgd dat de tijdlijn werd gewijzigd.

Nu waren Caramon en Tas teruggekeerd – maar wat zouden ze aantreffen?

Caramon staarde naar de Toren met een door voorgevoelens en angst bezwaard hart. Zijn moed liet hem in de steek. Hij kon niet naar binnen gaan, niet met het geluid van dat jammerlijke, doordringende geschreeuw in zijn oren. Het zou beter zijn om terug te gaan en een snelle dood onder ogen te zien in het Bos. Trouwens, hij was de poorten helemaal vergeten. Opgetrokken uit zilver en goud, stonden ze er nog steeds en blokkeerden meedogenloos zijn weg naar de Toren. Ze leken zo dun als een spinnenweb, alsof ze met zwarte verfstreken waren geschilderd tegen een door sterren verlichte hemel. Een aanraking van de hand van een kender zou ze misschien hebben kunnen openen. Toch waren ze omgeven door magische spreuken die zo krachtig waren dat een leger van ogers zich zonder enig effect tegen die fragiel lijkende poorten had kunnen werpen.

Het geschreeuw werd nog luider en kwam steeds dichterbij. Zo dichtbij, feitelijk, dat het zou kunnen komen van...

Caramon deed nog een stap vooruit en fronste zijn wenkbrauwen. De poorten werden nu duidelijker zichtbaar.

En onthulden de bron van het gekrijs...

De poorten waren niet dicht en ook niet afgesloten. Een poort stond stil, alsof hij nog steeds was betoverd. Maar de andere was gebroken en zwaaide heen en weer aan één hengsel, van achter naar voren in de hete, niet aflatende wind. Heen en weer gaand in de wind, produceerde de poort een schrille toon, als een jammerende kreet.

‘Hij is niet afgesloten,’ zei Tas teleurgesteld. Zijn kleine hand was al op zoek naar zijn gereedschap om sloten open te breken.

‘Nee,’ zei Caramon, die omhoogkeek naar het krijsende scharnier. ‘En daar heb je de stem die we hoorden – niets meer dan het geluid van verroest metaal.’ Hij veronderstelde dat hij opgelucht zou moeten zijn, maar het maakte het mysterie alleen maar groter. ‘Als het niet Par-Salian was, of iemand anders daarboven,’ – hij keek weer naar de Toren die zwart en blijkbaar leeg boven hen uitrees – ‘wie heeft ons dan door het Bos geleid, wie was dat dan?’

‘Misschien niemand,’ zei Tas hoopvol. ‘En als hier niemand is, Caramon, kunnen we dan gaan, alsjeblieft?’