Margaret Weis - De beproeving van de tweeling

‘Dus we gaan naar Par-Salian?’ zei hij terloops en veegde zijn gezicht droog met zijn haarknot. ‘Volgens mij is dat helemaal geen goed idee. Jij bent niet in staat dat hele eind te lopen. We hebben geen water en voedsel en...’

‘Ik ga helemaal niet lopen.’ Caramon haalde de hanger uit zijn zak en begon met het transformatieproces waardoor hij het ding zou veranderen in een prachtige, met juwelen versierde scepter.

Naar adem snakkend, sprak Tas steeds sneller. ‘Ik weet zeker dat Par-Salian – eh -het... druk heeft. Druk!’ Hij grijnsde akelig. ‘Veel te druk om ons nu te ontvangen. Hij heeft waarschijnlijk heel veel dingen te doen, met al die chaos om hem heen. Laten we dit dus maar vergeten en ergens terug in de tijd gaan waar we tenminste nog lol hadden. Wat dacht je van het moment dat Raistlin die betovering over Boepoe uitsprak en zij verliefd op hem werd? Dat was echt heel grappig! Die walgelijke greppeldwerg die hem overal volgde...’

Caramon gaf geen antwoord. Tas draaide het einde van zijn haarknot om zijn vinger.

‘Dood,’ zei hij plotseling met een droevige zucht. ‘Arme Par-Salian. Waarschijnlijk zo dood als een pier. Per slot van rekening,’ benadrukte de kender opgeruimd, ‘was hij al oud toen we hem in 356 zagen. Hij zag er toen toch al niet zo best uit. Dit moet een flinke schok voor hem zijn geweest – dat Raistlin een god werd en zo. Hij is waarschijnlijk steil achterovergevallen.’

Tas keek op naar Caramon. Er lag een vage glimlach op ’s mans lippen, maar hij zei niets en bleef rustig de stukken van de hanger heen en weer draaien. Een heldere lichtflits deed hem opschrikken. Hij tuurde naar de storm en zijn glimlach verdween.

‘Ik wed zelfs dat de Toren van de Hoge Magie er niet meer staat!’ riep Tas wanhopig. ‘Als jij gelijk hebt en de hele wereld is... zoals dit hier’ – hij wuifde met zijn kleine hand in het rond terwijl de smerig ruikende regen begon te vallen – ‘dan moet de Toren een van de eerste plekken zijn geweest die verdween! Geraakt door de bliksem! De Toren is namelijk veel hoger dan de meeste bomen die ik heb gezien...’

‘De Toren zal er nog wel staan,’ zei Caramon grimmig terwijl hij het magische apparaat zijn definitieve vorm gaf. Hij hield het omhoog. De juwelen vingen het licht van Solinari op en glinsterden even heel fel. Toen gleden de stormwolken weer langs de maan en was het licht verdwenen. De duisternis was nu heel intens en werd slechts uiteengespleten door de heldere, prachtige bliksem.

Met zijn tanden stevig op elkaar geklemd tegen de pijn, pakte Caramon zijn kruk en worstelde zich overeind. Tas volgde hem langzaam en keek Caramon uiterst ongelukkig aan.

‘Weet je, Tas, ik heb Raistlin goed leren kennen,’ ging Caramon verder, de treurige blik van de kender negerend. ‘Te laat misschien, maar ik ken hem nu. Hij haat die Toren. Net zoals die magiërs, om wat ze hem daar hebben aangedaan. Maar net zoals hij hem haat, houdt hij er tegelijkertijd ook van – omdat hij deel uitmaakt van zijn Kunst, Tas. En zijn Kunst, zijn magie, betekent meer voor hem dan het leven zelf. Nee, de Toren staat er nog wel.’

Terwijl hij het apparaat omhooghield, begon Caramon met de bezwering. ‘De tijd is nu van u. Erdoorheen reist u...’

Maar hij werd onderbroken.

‘O, Caramon!’ jammerde Tas en greep hem vast. ‘Neem me niet mee terug naar Par-Salian! Hij zal me iets vreselijks aandoen! Dat weet ik! Hij verandert me misschien wel in een – een vleermuis en ik weet niet zeker of ik er wel aan zou kunnen wennen ondersteboven te slapen, hangend aan mijn voeten. En ik ben nogal gesteld op het feit dat ik een kender ben, nu ik er zo eens over nadenk, en...’

‘Waar heb je het over?’ Caramon staarde hem aan en keek daarna bezorgd naar de stormwolken. De regen werd heftiger en de bliksemflitsen kwamen steeds dichterbij.

‘Par-Salian!’ riep Tas vertwijfeld. ‘Ik – ik heb destijds zijn magische tijdreisspreuk verpest! Ik was ergens waar ik niet verondersteld werd te zijn. En daarna stal... vond ik een magische ring die iemand rond had laten slingeren en die veranderde me in een muis! Ik weet zeker dat hij zich daar zeer aan geërgerd heeft. Vervolgens maakte ik het magische toestel kapot, Caramon. Weet je nog? Nou, dat was niet helemaal mijn fout, want Raistlin zorgde ervoor dat ik het stuk maakte! Maar een heel nauwgezet persoon zou misschien zeggen dat het als ik het sowieso met rust had gelaten – en ik wist dat ik dat ook had moeten doen – nooit was gebeurd. En Par-Salian lijkt me een bijzonder nauwgezet persoon, vind je ook niet? En toen ik het Gnimsh liet repareren, deed hij dat niet echt goed, weet je...’

‘Tasselhof,’ zei Caramon vermoeid, ‘houd je mond.’

‘Ja, Caramon,’ antwoordde Tas gedwee.

Caramon keek de kleine, neerslachtige kender aan. ‘Luister, Tas, ik laat Par-Salian jou helemaal niets aandoen. Dat beloof ik. Hij zal eerst mij in een vleermuis moeten veranderen.’

‘Echt waar?’ vroeg Tas bezorgd.

‘Op mijn erewoord,’ zei Caramon, met zijn ogen op de storm gericht. ‘Geef me nu je hand, dan gaan we hier weg.’

‘Natuurlijk,’ zei Tas opgeruimd en legde zijn kleine hand in Caramons grote hand.

‘En Tas...’

‘Ja, Caramon?’

‘Denk dit keer aan de Toren van de Hoge Magie in Wayreth! En niet aan verafgelegen manen!’

‘Ja, Caramon,’ sprak Tas met een plechtige zucht. Vervolgens lachte hij alweer. ‘Weet je,’ zei hij tegen zichzelf terwijl Caramon de bezwering vervolgde, ‘ik durf te wedden dat Caramon een reusachtige vleermuis zou zijn...’

Ze vonden zichzelf terug aan de rand van een bos.

‘Het is niet mijn schuld, Caramon!’ zei Tas snel. ‘Ik dacht met hart en ziel aan de Toren. Ik weet zeker dat ik niet één keer aan een bos heb gedacht.’

Caramon keek ingespannen om zich heen. Het was nog steeds nacht, maar de hemel was helder, hoewel er aan de horizon stormwolken te zien waren. Lunitari scheen met een dof rood licht. Solinari verschool zich achter de stormwolken. En boven hen stond het sterrenbeeld zandloper.

‘Nou, we zitten in elk geval in de juiste tijd. Maar waar in de naam van de goden zijn we beland?’ mompelde Caramon die uiterst geïrriteerd naar het magische apparaat keek. Zijn blik richtte zich weer op de schaduwrijke bomen waarbij alle afzonderlijke stammen duidelijk zichtbaar waren in het maanlicht. Plotseling verscheen er een opgeluchte blik op zijn gezicht. ‘Het is in orde, Tas,’ zei hij met een zucht van verlichting. ‘Herken je dit niet? Dit is het Wayreth Bos – het magische bos dat de wacht houdt rond de Toren van de Hoge Magie!’

‘Weet je dat zeker?’ vroeg Tas vertwijfeld. ‘Het ziet er in elk geval niet hetzelfde uit als de laatste keer dat ik het zag. Toen was het heel lelijk, vol dode takken die me aanstaarden en toen ik het bos wilde betreden, liet het me niet binnen en toen ik er weer uit wilde, wilde het me niet laten gaan en...’

‘Toch is dit het,’ mompelde Caramon die de scepter ondertussen weer terugbracht in de vorm van een non-descripte hanger.

‘Wat is er dan gebeurd?’

‘Hetzelfde wat er met de rest van de wereld is gebeurd, Tas,’ antwoordde Caramon terwijl hij de hanger voorzichtig weer opborg in de leren buidel.

Tas’ gedachten gingen terug naar de laatste keer dat hij het magische Wayreth Bos had gezien. Bedoeld om de Toren van de Hoge Magie te bewaken tegen onwelkome indringers, was het Bos een vreemde en griezelige plek. Zo kon een persoon het magische bos niet zelf vinden – het Bos vond jou. En de eerste keer dat het Tas en Caramon had gevonden was vlak nadat Heer Soth de doodsbezwering had uitgesproken over Vrouwe Crysania. Tas was ontwaakt uit een vaste slaap en zag ineens dat er een Bos stond dat er de vorige avond nog niet was geweest.