Margaret Weis - De beproeving van de tweeling

‘Misschien is de strijd nog gaande,’ peinsde Caramon. ‘Misschien is dat de oorzaak van die stormen.’ Hij was even stil en staarde naar de glinsterende vorm van de zandloper. In zijn gedachten zag hij de ogen van zijn broer zoals die eruit hadden gezien toen hij eindelijk tevoorschijn was gekomen – zo lang geleden – uit de verschrikkelijke proeve in de Toren van de Hoge Magie. Zijn pupillen hadden de vorm aangenomen van zandlopers.

‘Dus, Raistlin, je zult zien dat de tijd een fenomeen is dat alles verandert,’ had Par-Salian hem verteld. ‘Dus zul je, hopelijk, ooit mededogen krijgen met iedereen om je heen.’

Maar het had niet gewerkt.

‘Raistlin heeft gewonnen,’ zei Caramon met een zucht. ‘Hij is wat hij wilde zijn – een god. En nu heerst hij over een dode wereld.’

‘Een dode wereld?’ zei Tas ongerust. ‘B-bedoel je dat de hele wereld is zoals hier? Alles in Krynn – Palanthas en Haven en Qualinesti? Kenderheem? Alles?’

‘Kijk om je heen,’ zei Caramon somber. ‘Heb je enig ander levend wezen gezien sinds we hier zijn?’ Hij wuifde met een hand die nauwelijks zichtbaar was in het bleke licht van Solinari, de maan die goed te zien was nu de wolken waren verdwenen en die nu scheen als een starend oog aan de hemel. ‘Je hebt het vuur gezien dat van de berghelling kwam. Ik zie nu de bliksem, aan de horizon.’ Hij wees naar het oosten. ‘En daar komt nog een storm aan. Nee, Tas. Niets kan hier leven. Het zal niet lang duren voor we dood zijn – of aan stukken geblazen, of...’

‘Of... iets anders...’ zei Tas ongelukkig. ‘Ik voel me niet echt goed, Caramon. Het is of het water, of ik lijd weer aan de pest.’ Zijn gezicht was van pijn verwrongen en hij legde een hand op zijn maag. ‘Ik begin me vanbinnen weer heel gek te voelen, alsof ik een slang heb ingeslikt.’

‘Het water,’ zei Caramon met een grimas. ‘Ik voel het ook. Waarschijnlijk een of ander vergif uit die wolken.’

‘Zullen we hier dan domweg sterven, Caramon?’ vroeg Tas na een kort moment van contemplatie. ‘Want, als dat zo is, denk ik dat ik liever naast Tika kom te liggen, als je er geen bezwaar tegen hebt. Het – het zou me een stuk meer thuis doen voelen. Tenzij ik nog bij Flint en zijn boom terechtkom.’ Zuchtend liet hij zijn hoofd rusten tegen Caramons sterke arm. ‘Ik zal Flint zeker heel veel te vertellen hebben, nietwaar, Caramon? Alles over de Catastrofe en de brandende bergen en dat ik jouw leven redde en dat Raistlin een god is geworden. Ik wed trouwens dat hij dat gedeelte niet gelooft. Maar misschien ben jij dan wel bij me, Caramon, en dan kun jij hem vertellen dat ik deze keer niet, nou ja – overdrijf.’

‘Sterven zou zeker gemakkelijk zijn,’ mompelde Caramon die dromerig in de richting van de obelisk keek.

Lunitari kwam nu op en mengde zijn bloedrode licht met het dodelijk witte licht van Solinari en wierp zo een griezelig paarse schijn over het met as bedekte land. De stenen obelisk, nat van de regen, glansde in het maanlicht. Zijn ruw uitgesneden zwarte letters staken goed zichtbaar af tegen het bleke oppervlak.

‘Het zou gemakkelijk zijn om te sterven,’ herhaalde Caramon, meer tegen zichzelf dan tegen Tas. ‘Om te gaan liggen en me te laten omsluiten door de duisternis.’ Toen kwam hij knarsetandend overeind. ‘Grappig,’ ging hij verder terwijl hij zijn zwaard trok om een tak af te hakken van de gevelde vallenboom die ze hadden gebruikt om achter te schuilen. ‘Raist vroeg me dat ooit eens. “Zou je me volgen naar de duisternis?” zei hij.’

‘Wat ben je aan het doen?’ vroeg Tas die nieuwsgierig toekeek.

Maar Caramon gaf geen antwoord. Hij bleef gewoon op de tak inhakken.

‘Je maakt een kruk!’ zei Tas. ‘Caramon! Daar mag je niet aan denken! Dat – dat is krankzinnig! Ik herinner het me dat Raistlin je die vraag stelde en ik weet ook zijn antwoord nog toen je “ja” zei! Hij zei dat het je dood zou worden, Caramon! Zo sterk als je bent, het zou je dood worden!’

Caramon gaf nog steeds geen antwoord. Nat hout vloog in het rond terwijl hij inhakte op de boomtak. Af en toe keek hij achterom naar de nieuwe stormwolken die naderden en die de sterrenbeelden langzaam uitwisten en steeds dichter naar de manen toe kropen.

‘Caramon!’ Tas greep de arm van de man vast. ‘Zelfs als je... daarheen bent gegaan...’ – de kender stelde vast dat hij de naam niet kon uitspreken – ‘wat zou je dan doen?’

‘Iets wat ik al heel lang geleden had moeten doen,’ zei Caramon vastbesloten.

‘Je gaat achter hem aan, hè?’ riep Tas terwijl hij uit het hol klauterde – waardoor hij, min of meer, op ooghoogte met Caramon kwam, die nog steeds de tak aan het bewerken was. ‘Dat is krankzinnig, idioot gewoon! Hoe moet je daar komen?’ Maar een plotselinge gedachte overviel hem. ‘Trouwens, waar is daar eigenlijk? Je weet niet eens waar je heen moet. Of waar hij is!’

‘Ik heb een manier om er te komen,’ zei Caramon koeltjes en stopte zijn zwaard terug in de schede. Hij nam de tak in zijn sterke handen, boog en draaide die alle kanten op en uiteindelijk brak hij af. ‘Geef me je mes eens,’ mompelde hij tegen Tas.

De kender overhandigde het mes met een zucht en protesteerde verder, terwijl Caramon kleine twijgen van de tak afsneed, maar de man onderbrak hem.

‘Ik heb het magische apparaat. En wat betreft waar daar is’ – hij keek Tas streng aan – ‘jij weet dat!’

‘De – de Afgrond?’ stotterde Tas.

Een doffe donderslag deed hen beiden bezorgd naar de naderende storm kijken. Daarna zette Caramon zijn werk voort met hernieuwde energie terwijl Tas zijn betoog voortzette. ‘Dat magische apparaat heeft Gnimsh en mij daaruit gekregen, Caramon, maar ik ben ervan overtuigd dat het jou er niet heen kan brengen. Je wilt er trouwens toch niet heen,’ voegde de kender er resoluut aan toe. ‘Het is geen prettige plek.’

‘Misschien brengt het er mij niet heen, nee,’ zei Caramon en wenkte Tas dichterbij. ‘Laten we eens kijken of de kruk die ik heb gemaakt werkt, voor er weer een nieuwe storm opsteekt. We lopen naar Tika’s – naar de obelisk.’

Met zijn zwaard sneed hij een stuk af van zijn natte, modderige mantel en wikkelde dat om de bovenkant van de tak, stopte die onder zijn arm en leunde er met zijn gewicht op. De geïmproviseerde kruk zakte enkele centimeters in de modder. Caramon rukte hem eruit en zette opnieuw een stap. Weer zakte hij in de modder, maar hij slaagde er tenminste in enigszins vooruit te komen en zijn gewonde knie te ontlasten. Tas hielp hem met lopen en langzaam voort hobbelend baanden zij zich stukje bij beetje een weg over de natte, glibberige grond.

Waar gaan we heen? wilde Tas vragen, maar hij was bang voor het antwoord. Voor één keer vond hij het niet erg om zich stil te houden. Helaas leek Caramon zijn gedachten te horen, want hij beantwoordde de onuitgesproken vraag.

‘Misschien kan dat toestel me niet naar de Afgrond brengen,’ herhaalde Caramon zwaar ademend, ‘maar ik ken iemand die dat wel kan. Het toestel zal ons naar hem toe brengen.’

‘Wie?’ vroeg de kender wantrouwig.

‘Par-Salian. Hij kan ons vertellen wat er is gebeurd. Hij kan mij sturen... naar de plek waar ik heen moet.’

‘Par-Salian?’ Tas keek geschrokken alsof Caramon de naam van de Koningin van de Duisternis had genoemd. ‘Dat is zo mogelijk nog idioter!’ sprak hij, terwijl hij zich plotseling hevig misselijk voelde. Caramon, die er zelf ook bleek en ziek uitzag in het maanlicht, hield even halt om op hem te wachten.

Ervan overtuigd dat hij nu alles wel had uitgebraakt, voelde Tas zich ietsjes beter en hij knikte Caramon toe. Hij was te moe om te praten, maar hij slaagde erin verder te strompelen.

Ploeterend door het slijk en de modder, bereikten ze de obelisk. Beiden zakten ineen op de grond en leunden ertegenaan, uitgeput door de inspanning die zelfs dat korte stukje van nog geen twintig passen hun had gekost. De hete wind was weer opgestoken en het geluid van de donder kwam naderbij. Tas’ gezicht was bedekt met zweet en hij had een groene tint rondom zijn lippen, maar het lukte hem niettemin om Caramon toe te lachen met, naar hij hoopte, een onschuldige lach.