Arkadij Strugacki: Hotel pod poległym alpinistą

(Otel „U Pogibszego Alpinista”)

Przekład: Irena Lewandowska

Zatrzymałem samochód, wysiadłem i zdjąłem ciemne okulary. Wszystko wyglądało tak, jak opowiadał Segut. Hotel był jednopiętrowy, żółtawozielony, a nad wejściem pięknie prezentował się szyld-nekrolog Pod Poległym Alpinistą. W wysokich, gąbczastych zaspach po obu stronach werandy sterczały różnokolorowe narty — naliczyłem siedem sztuk, w jednej siedział but. Z dachu zwisały faliste, zmętniałe sople grubości ręki. Z ostatniego okna po prawej stronie parteru wyjrzała czyjaś pobladła twarz, jednocześnie otworzyły się frontowe drzwi i na werandzie pojawił się łysy, krępy człowiek w rudej futrzanej kamizelce na śnieżnobiałej nylonowej koszuli. Podszedł ciężkim, powolnym krokiem i zatrzymał się przede mną. Miał grubo ciosaną twarz i kark zapaśnika wagi ciężkiej. Nie patrzył na mnie. Jego melancholijne spojrzenie wypełnione dostojnym smutkiem błądziło gdzieś poza mną. Niewątpliwie był to sam Alec Cenevert, właściciel hotelu i doliny Wilcza Gardziel.

— Tam… — powiedział nienaturalnie niskim i głuchym głosem. — Tam właśnie to wszystko się stało. — Wskazał dłonią, w której trzymał korkociąg. — Na tej grani…

Odwróciłem się i mrużąc oczy, spojrzałem na siwą, przerażającą i prawie pionową skałę zamykającą dolinę od zachodu, na białawe języki śniegu, na grzebieniastą turnię, wyraźną, jakby narysowaną na soczystoniebieskiej powierzchni nieba.

— Pękł karabinek — wciąż tym samym głuchym głosem ciągnął właściciel — dwieście metrów w linii prostopadłej spadał w dół, ku śmierci, i nie miał się o co zaczepić na gładkiej skale. Być może krzyczał. Nie słyszał go nikt. Być może się modlił. Słyszał go tylko Bóg. Potem dosięgnął zbocza i usłyszeliśmy huk lawiny, ryk obudzonej bestii, głodnej i żarłocznej i ziemia zadrżała, kiedy runął na nią wraz z czterdziestoma dwoma tysiącami ton krystalicznego śniegu…

— Po cholerę go tam poniosło? — zapytałem, patrząc na złowieszczą skałę.

— Niech mi pan pozwoli powrócić w przeszłość — powiedział właściciel, skłonił głowę i pięść z korkociągiem przyłożył do łysego czoła.

Wszystko wyglądało dokładnie tak, jak opowiadał Segut. Tylko psa nigdzie nie było widać, choć zauważyłem mnóstwo jego śladów i obok ganku, i wokół nart. Wróciłem do samochodu i wyciągnąłem koszyk z butelkami.

— Pozdrowienia od inspektora Seguta — powiedziałem i właściciel natychmiast z ochotą powrócił w teraźniejszość.

— Zacności człowiek — powiedział zadziwiająco normalnym głosem. — Co u niego słychać?

— Wszystko w najlepszym porządku — powiedziałem, wręczając mu koszyk.

— Jak widzę, nie zapomniał naszych wieczorów przy kominku.

— O niczym innym nie mówi — powiedziałem i chciałem zawrócić do samochodu, ale gospodarz złapał mnie za rękę.

— Ani kroku w tył! — oświadczył surowo. — Tym zajmie się Kaisa. Kaisa! — zagrzmiał niczym trąba.

Na werandę wybiegł pies — wspaniały bernardyn wielkości cielaka, biały w żółte łaty. Jak już wiedziałem skądinąd, pies ten był wszystkim, co pozostało po Poległym Alpiniście, jeżeli nie liczyć niektórych drobiazgów eksponowanych w pokoju muzeum. Nie byłem daleki od tego, żeby sobie obejrzeć, jak ten pies o damskim imieniu będzie wyładowywał mój bagaż, ale właściciel mocarną dłonią popchnął mnie w kierunku domu.

Przeszliśmy przez mroczny hol, w którym trwał jeszcze ciepły zapach zagasłego kominka i słabo lśniły lakierem modne niskie stoliki, skręciliśmy korytarzem na lewo i Cenevert pchnął ramieniem drzwi z napisem Biuro. Zostałem posadzony w wygodnym fotelu, a dźwięcznie bulgoczący koszyk znalazł przytulne schronienie w kącie. Właściciel otworzył leżącą na biurku ogromną księgę.

— Przede wszystkim pozwoli pan, że się przedstawię — powie — dział, w skupieniu oczyszczając paznokciem stalówkę wieczne — go pióra. — Jestem Alec Cenevert, właściciel hotelu i mechanik z zawodu. Zauważył pan oczywiście wiatraki przy wyjeździe z Wilczej Gardzieli?

— Ach, więc to były wiatraki?

— Tak. Silniki napędzane wiatrem. Sam je skonstruowałem i sam zbudowałem. Tymi oto rękoma.

— Co pan powie… — wymamrotałem.

— A tak. Sam. I jeszcze wiele innych rzeczy.

— Gdzie mam to zanieść? — zapytał za moimi plecami przeraźliwie cienki kobiecy głos.

Odwróciłem się. W drzwiach, z moją walizką w ręku, stała pulchniutka, różowiutka baryłeczka, mniej więcej dwudziestopięcioletnia, rumiana, o szeroko rozstawionych i szeroko otwartych błękitnych oczach.

— To jest Kaisa — oznajmił właściciel. — Kaisa! Ten pan przywiózł nam pozdrowienia od inspektora Seguta. Pamiętasz pana Seguta, Kaisa? Ty powinnaś go pamiętać.

Kaisa natychmiast zaczerwieniła się i zasłoniła twarz dłonią.

— Pamięta — wyjaśnił mi gospodarz. — Zapamiętała go… T-tak… Zatem umieszczę pana pod numerem 4. To najlepszy pokój w całym hotelu. Kaisa, zanieś walizkę pana m-mm…

— Glebsky — powiedziałem.

— Zanieś walizkę pana Glebsky’ego pod czwórkę… Wyjątkowa idiotka — zawiadomił mnie nawet z niejaką dumą, kiedy pulpecik zniknął. — Swego rodzaju fenomen… A więc, panie Glebsky? — spojrzał na mnie wyczekująco.

— Peter Glebsky — podyktowałem. — Inspektor policji. Urlop. Dwutygodniowy. Sam.

Właściciel starannie notował te wszystkie informacje ogromnymi, koślawymi literami. W czasie kiedy pisał, do biura, stukając pazurami po linoleum, wszedł bernardyn. Spojrzał na mnie, mrugnął jednym okiem i nagle z hałasem, jaki wydaje rzucona na podłogę wiązka drzewa, klapnął koło sejfu i położył pysk na łapie.

— To Lelle — zakręcając pióro, powiedział właściciel. — Sapiens. Wszystko rozumie, w trzech europejskich językach. Pcheł nie ma, ale linieje.

Lelle westchnął i przeniósł pysk na drugą łapę.

— Chodźmy — powiedział właściciel, wstając. — Zaprowadzę pana do pokoju.

Ponownie minęliśmy hol i poszliśmy schodami na górę.

— Obiad jest o szóstej — opowiadał właściciel. — Ale coś przekąsić można o każdej porze, a i wypić coś orzeźwiającego. O dziesiątej wieczorem lekka kolacja. Tańce, bilard, karty, pogawędki przy kominku.

Weszliśmy na pierwsze piętro i z korytarza skręciliśmy na lewo. Od razu przy pierwszych drzwiach Cenevert się zatrzymał.

— To tu — powiedział dawnym, głuchym głosem. — Proszę.

Otworzył przede mną drzwi, wszedłem do środka.

— Od tego właśnie pamiętnego i strasznego dnia… — zaczął i nagle zamilkł.

Pokój był przyzwoity, chociaż może nieco ciemny. Story zaciągnięte, na łóżku nie wiadomo dlaczego — ciupaga. Pachniało świeżym dymem tytoniowym. Na oparciu krzesła, stojącego pośrodku pokoju, wisiała czyjaś brezentowa kurtka, a na podłodze obok krzesła leżała gazeta.

— Hm… — powiedziałem nieco zaskoczony. — Wydaje mi się, że ktoś tu już mieszka.

Właściciel milczał. Jego uwagę przykuł stół. Na stole nie było niczego szczególnego, stała na nim tylko popielniczka z brązu, a w popielniczce leżała fajka z prostym ustnikiem. Chyba Dunhil. Z fajki unosił się dymek.

— Mieszka… — odezwał się wreszcie właściciel. — Czy naprawdę mieszka?… Zresztą dlaczego by nie?

Do głowy nie przychodziła mi żadna odpowiedź, czekałem, co będzie dalej. Mojej walizki nigdzie nie było widać, ale za to w kącie stał kraciasty sakwojaż z nalepkami niezliczonych hoteli. Nie mój sakwojaż.