Connie Willis - Zwarte winter

‘Er is iets aan de hand,’ zei Dunworthy, die zich naar Mary omdraaide. ‘Ze is gewond.’

Kivrin praatte weer in haar handen. Gilchrist knikte. Dunworthy zag dat ze naar hem keek en verrukt glimlachte. Ook op haar slaap zat bloed. Haar lange haren kleefden aan elkaar onder de hoofdband. Gilchrist keek op, zag Dunworthy en haastte zich met een geërgerde uitdrukking naar de glazen afscheiding.

‘Ze is nog niet eens vertrokken en ze hebben haar nu al een ongeluk laten krijgen!’ Dunworthy bonkte tegen de wand.

Gilchrist ging naar het muurpaneel en drukte op een knop, waarna hij tegenover Dunworthy ging staan. ‘Meneer Dunworthy,’ zei hij. Hij knikte naar Mary. ‘Dokter Ahrens. Ik ben erg blij dat u hebt besloten Kivrin uit te zwaaien.’ Hij legde een lichte nadruk op de drie laatste woorden, waardoor ze als een dreigement klonken.

‘Wat is er met Kivrin gebeurd?’ zei Dunworthy.

‘Gebeurd?’ zei Gilchrist op verbaasde toon. ‘Ik weet niet wat u bedoelt.’

Kivrin kwam in de richting van de afscheiding, met haar bebloede hand haar rokken ophoudend. Er zat een rode schaafplek op haar wang.

‘Ik wil met haar praten,’ zei Dunworthy.

‘Ik vrees dat daar geen tijd voor is,’ zei Gilchrist. ‘We moeten ons aan het schema houden.’

‘Ik eis dat ik haar kan spreken.’

Gilchrist kneep zijn lippen op elkaar en aan weerskanten van zijn neus verschenen twee witte groeven. ‘Mag ik u eraan herinneren, meneer Dunworthy,’ zei hij koel, ‘dat deze reis onder de verantwoordelijkheid van Brasenose valt, niet van Balliol. Ik waardeer uiteraard dat u ons uw ingenieur ter beschikking hebt gesteld en ik heb respect voor uw jarenlange ervaring als historicus, maar ik verzeker u dat ik alles heel goed in de hand heb.’

‘En waarom is uw historica dan gewond voordat ze zelfs maar op weg is?’

‘O, meneer Dunworthy, wat ben ik blij dat u er bent,’ zei Kivrin, die bij het glas kwam staan. ‘Ik was bang dat ik geen afscheid van u kon nemen. Is het niet spannend?’

Spannend. ‘Je bloedt,’ zei Dunworthy. ‘Wat is er gebeurd?’

‘Niets,’ zei Kivrin, die behoedzaam haar slaap beroerde en naar haar vingers keek. ‘Dat hoort bij het kostuum.’ Ze keek langs hem heen naar Mary. ‘U bent er ook, zie ik. Dat is fijn.’

Mary was opgestaan zonder haar boodschappentas neer te zetten. ‘Laat me je arm eens zien. Is er nog een andere reactie op de injectie geweest dan zwelling? Heb je geen jeuk?’

‘Niets aan de hand, dokter,’ zei Kivrin. Ze schoof haar mouw iets terug, maar liet hem weer zakken voordat Mary een onderzoekende blik op haar onderarm had kunnen werpen. Ook op haar arm had ze een schaafplek die al blauw begon te kleuren.

‘Het lijkt me meer ter zake om te vragen waarom ze bloedt,’ zei Dunworthy.

‘Dat hoort bij de vermomming. U weet toch dat ik Isabel de Beauvrier ben, die zogenaamd door struikrovers is overvallen,’ zei Kivrin. ‘Mijn bezittingen zijn gestolen en ik ben voor dood achtergelaten. U heeft me zelf op het idee gebracht, meneer Dunworthy,’ zei ze verwijtend.

‘Ik heb beslist nooit gesuggereerd dat je bloedend en wel op weg moest gaan,’ zei Dunworthy.

‘Ketchup was niet afdoende,’ zei Gilchrist. ‘Volgens de waarschijnlijkheidsrekening is het niet aan te nemen dat niemand haar wonden zal verzorgen.’

‘En u kon geen realistische wond nabootsen? U gaf haar gewoon een klap voor haar hoofd?’ zei Dunworthy boos.

‘Meneer Dunworthy, mag ik u eraan herinneren…’

‘Dat dit een project van Brasenose is en niet van Balliol? U heeft groot gelijk. Als Twintigste Eeuw het voor het zeggen had, zouden we onze historicus proberen te beschermen in plaats van zelf een aanslag te plegen. Ik wil Badri spreken. Ik wil weten of hij de berekeningen van de stagiair heeft nagetrokken.’

Gilchrist tuitte zijn lippen. ‘Meneer Dunworthy, Badri mag dan uw ingenieur zijn, maar dit is míjn reis. Ik verzeker u dat we met elke mogelijke noodsituatie rekening hebben gehouden.’

‘Het is maar een klein sneetje,’ zei Kivrin. ‘Het doet helemaal geen pijn. Echt, ik maak het prima. Trek het u alstublieft niet aan, meneer Dunworthy. Het was mijn eigen idee. Ik moest denken aan wat u had verteld over vrouwen in de middeleeuwen en het leek me een goed idee om er hulpelozer uit te zien dan ik ben.’

Dat is een onmogelijke opgave, dacht Dunworthy.

‘Als ik me bewusteloos hou kan ik horen wat anderen over mij zeggen en bovendien kunnen ze dan niet allemaal vragen aan me stellen.’

‘Het wordt tijd dat je je positie inneemt,’ zei Gilchrist, die dreigend naar het muurpaneel liep.

‘Ik kom,’ zei Kivrin, zonder zich te verroeren.

‘Alles is klaar.’

‘Ik weet het,’ zei Kivrin op besliste toon. ‘Ik wil alleen afscheid nemen van meneer Dunworthy en dokter Ahrens.’

Gilchrist knikte kortaf en ging terug naar de omgevallen kar. Latimer stelde hem een vraag en hij gaf snauwend antwoord.

‘Wat betekent je positie innemen?’ vroeg Dunworthy. ‘Dat hij je met een ploertendoder afrost omdat het anders statistisch onwaarschijnlijk is dat iemand gelooft dat je bewusteloos bent?’

‘Ik moet gaan liggen en mijn ogen dichtdoen,’ zei Kivrin grinnikend. ‘Maak u toch geen zorgen.’

‘Er is geen reden waarom je niet tot morgen zou wachten zodat Badri de laatste controles kan uitvoeren,’ zei Dunworthy.

‘Ik wil je arm nog een keer zien,’ zei Mary.

‘Wilt u nu eindelijk ophouden?’ zei Kivrin. ‘Mijn arm jeukt niet, mijn hoofd doet geen pijn, Badri heeft de hele ochtend controles uitgevoerd. Ik weet dat u zich zorgen om mij maakt, maar dat hoeft echt niet. Ik kom op de grote weg van Oxford naar Bath terecht, niet meer dan vier kilometer van Skendgate. Als er niemand langskomt loop ik naar het dorp en zeg dat ik door struikrovers ben overvallen. Nadat ik mijn locatie heb vastgesteld zodat ik het rendez-vous kan terugvinden.’ Ze legde een hand tegen het glas. ‘Ik wil jullie bedanken voor alles wat jullie hebben gedaan. Meer dan wat ook wilde ik naar de middeleeuwen en nu gaat het echt gebeuren.’

‘Je zult in het begin wel last hebben van hoofdpijn en vermoeidheid,’ zei Mary. ‘Dat zijn normale verschijnselen bij zo’n tijdsverschil.’

Gilchrist kwam weer naar de afscheiding. ‘Het is tijd dat je je positie inneemt,’ zei hij.

‘Ik moet gaan.’ Ze nam haar zware rokken bijeen. ‘Hartelijk bedankt, allebei. Zonder jullie hulp zou ik het niet hebben gered.’

‘Tot ziens,’ zei Mary.

‘Wees voorzichtig,’ zei Dunworthy.

‘Afgesproken,’ zei Kivrin, maar Gilchrist had de microfoon al uitgeschakeld en Dunworthy hoorde haar niet. Ze glimlachte, zwaaide even met haar hand en ging naar de gebroken wagen.

Mary ging weer zitten en begon in de boodschappentas naar een zakdoek te zoeken. Gilchrist las hardop de checklist voor. Kivrin knikte bij elk onderdeel en hij streepte de punten aan met de lichtpen.

‘Als ze maar geen bloedvergiftiging van die wond krijgt,’ zei Dunworthy, die nog steeds bij de wand stond.

‘Ze krijgt geen bloedvergiftiging,’ zei Mary. ‘Ik heb haar afweersysteem versterkt.’ Ze snoot haar neus.

Kivrin en Gilchrist hadden ergens ruzie over. De witte lijnen bij haar neus waren scherp afgetekend. Ze schudde haar hoofd en even later streepte Gilchrist het volgend punt aan met een abrupt boos gebaar.

Gilchrist en de overige stafleden van Middeleeuwen mochten dan incompetent zijn, Kivrin was dat niet. Ze had Middelengels en kerklatijn en Angelsaksisch geleerd. Ze had de Latijnse missen in haar hoofd gestampt en zichzelf geleerd te borduren en een koe te melken. Ze had zelf een identiteit verzonnen en een reden bedacht voor haar aanwezigheid op de weg tussen Oxford en Bath, en ze had de vertaalhulp en een versterkt afweersysteem en geen blindedarm.