Connie Willis - Zwarte winter

‘Goed,’ zei Colin afwezig. Hij drukte op de knop van zijn groene jack en trok het uit. ‘Nou, hoe zie ik eruit?’

Hij had betere spullen gevonden dan Finch. De laarzen leken weliswaar eerder geschikt voor een tuinier, maar met zijn kiel van bruin jute en vormeloze grijsbruine broek zag hij eruit als een echte middeleeuwse boerenjongen.

‘Er zit kleefband in de broek,’ zei Colin, ‘maar dat zie je niet als ik mijn hemd eroverheen draag. Ik heb het afgekeken uit het boek. Ik ben uw schildknaap.’

Hij had het kunnen voorzien. ‘Colin,’ zei hij, ‘je kunt niet met me mee.’

‘Waarom niet? Ik kan u helpen haar te vinden, daar ben ik heel goed in.’

‘Uitgesloten. Het is…’

‘O, nu gaat u zeker vertellen hoe gevaarlijk het in de middeleeuwen is? Wat zegt u dan van deze epidemie? Tante Mary had misschien nog geleefd als ze in de middeleeuwen was geweest. En ik heb al een heleboel gevaarlijke dingen gedaan. Ik heb medicijnen uitgedeeld en bordjes opgehangen in het ziekenhuis. En toen u ziek was heb ik dingen moeten doen die nog veel erger waren.’

‘Colin…’

‘U bent te oud om alleen te gaan. En tante Mary zei dat ik op u moest passen. Als u nou eens een terugval krijgt?’

‘Colin…’

‘Van mijn moeder mag ik best mee.’

‘Maar van mij niet. Ik kan je niet meenemen.’

‘Dus ik moet hier duimen zitten draaien zonder dat iemand me iets vertelt?’ vroeg de jongen bitter. ‘Zonder dat ik weet of u nog wel leeft?’ Hij pakte zijn jack. ‘Het is niet eerlijk.’

‘Dat weet ik wel.’

‘Mag ik dan wel mee naar het laboratorium?’

‘Ja.’

‘Toch vind ik dat u me mee moet nemen.’ Hij begon de maillot op te rollen. ‘Zal ik uw kleren hier laten?’

‘Doe maar niet. Straks neemt de zuster ze nog in beslag.’

‘Waar is dat voor, meneer Dunworthy?’ vroeg Gaddson.

Ze verstijfden allebei van de schrik. De vrouw kwam met haar bijbel de kamer in.

‘Colin zamelt kleding in,’ zei Dunworthy, die samen met Colin het pak weer dichtvouwde. ‘Voor de gestrande reizigers.’

‘Gebruikte kleding is een zeer gevaarlijke bron van besmetting,’ zei ze tegen Dunworthy.

Colin nam het pak onder zijn arm en verdween uit de kamer.

‘En hoe durft u zo’n jong kind hier toe te laten! Gisteren bood hij aan me van het hospitaal naar huis te brengen, maar ik heb gezegd dat hij voor mij zijn gezondheid niet op het spel hoefde te zetten!’

Ze ging bij het bed zitten en sloeg haar bijbel open. ‘Het is gewoon onachtzaamheid dat u die jongen op bezoek laat komen. Maar ik kan niet anders verwachten als ik zie hoe uw college wordt bestuurd. Meneer Finch is in uw afwezigheid bepaald een tiran geworden. Zoals hij gisteren tegen me tekeerging toen ik om een extra rol wc-papier verzocht…’

‘Ik moet William spreken,’ zei Dunworthy.

‘Hier?’ riep ze uit. ‘In het ziekenhuis?’ Ze sloeg de bijbel met een klap dicht. ‘Dat sta ik in geen geval toe. Er zijn nog heel wat besmettelijke patiënten en mijn arme Willy…’

Zit met mijn verpleegster in de linnenkamer, dacht hij. ‘Zegt u hem dat ik hem zo snel mogelijk wil zien,’ zei hij.

Ze zwaaide met de bijbel als Mozes met de Stenen Tafelen. ‘Ik zal de rector informeren over uw verregaande nalatigheid als het op de gezondheid van uw studenten aankomt,’ zei ze en stormde naar buiten.

Hij hoorde haar op de gang luidkeels haar beklag doen, vermoedelijk bij de blonde zuster, want William kwam bijna onmiddellijk de kamer in en streek zijn verwarde haar glad.

‘Ik moet ingeënt worden tegen de pest,’ zei Dunworthy. ‘En ik moet uit het ziekenhuis ontslagen worden, net als Badri Chaudhuri.’

William knikte. ‘Ik weet het. Colin zei dat u Kivrin wilt terughalen.’ Hij dacht een ogenblik na. ‘Ik ken een verpleegster…’

‘Die kan me zonder toestemming van een arts geen injectie geven of naar huis laten gaan.’

‘Een kennis van me zit op de administratie. Wanneer moet het gebeurd zijn?’

‘Zo snel mogelijk.’

‘Ik zal er meteen achteraan gaan. Het kan wel twee of drie dagen duren.’ Hij ging op weg naar de deur. ‘Ik heb Kivrin een keer ontmoet, toen ze naar Balliol kwam om u te spreken. Ze is erg knap, geloof ik.’

Ik moet niet vergeten haar voor hem te waarschuwen, dacht Dunworthy. Hij besefte dat hij zelf begon te geloven dat het hem ondanks alles nog zou lukken ook. Hou vol, Kivrin, dacht hij, ik kom eraan. Nog twee of drie dagen.

Die middag liep hij geruime tijd over de gang om nieuwe krachten op te doen. Op alle deuren van Badri’s afdeling hingen bordjes TOEGANG TEN STRENGSTE VERBODEN. De oude zuster volgde hem met haar waterige blauwe ogen zodra hij maar in de buurt kwam.

Colin kwam hem, nat en buiten adem, een paar laarzen brengen. ‘Ze heeft overal een uitkijk neergezet,’ zei hij. ‘Ik moest van Finch zeggen dat het net klaar is, maar hij heeft nog geen verpleegkundige kunnen vinden.’

‘Laat William die maar zoeken,’ zei Dunworthy. ‘Hij regelt ook het ontslag en de inentingen.’

‘Weet ik. Ik moet een briefje van hem doorgeven aan Badri. Daarna kom ik terug.’

Hij kwam niet terug, net zomin als William. Dunworthy ging op weg naar de telefoon om Balliol te bellen, maar de zuster betrapte hem halverwege en bracht hem terug naar zijn kamer. Mevrouw Gaddson mocht blijkbaar ook niet meer op bezoek komen, of anders was ze nog boos op hem over William, want zij liet zich de hele middag niet meer zien.

Net na de thee kwam er een aantrekkelijke verpleegster, die hij nog niet eerder had gezien, binnen met een injectiespuit in haar hand. ‘De hoofdzuster is weggeroepen voor een noodgeval,’ zei ze.

‘Wat is dat?’ vroeg hij, naar de spuit wijzend.

Met een vinger van haar vrije hand tikte ze iets in. Ze keek naar een van de monitoren en deed nog een paar aanslagen voordat ze naar hem toe kwam. ‘Streptomycine,’ zei ze.

Ze maakte geen zenuwachtige of steelse indruk, wat betekende dat William kennelijk toestemming had gekregen. Ze stak de tamelijk grote naald in de canule, glimlachte naar hem en ging naar buiten. Hij stapte uit bed en ging naar de computer om op het scherm te kijken.

Het was de kaart met zijn medische gegevens, even onbegrijpelijk als de kaart die hij van Badri had gezien. Op de laatste regel stond: ‘ICU15802691 14-1-55 1805 150/RPT 1800 CRS IMSTMC 4ML/q6h NHS40-211-7 M AHRENS.’

Hij liet zich op het bed zakken. Ach, Mary.

William had haar toegangscode achterhaald, misschien via zijn kennis op de administratie, en die ingevoerd. Door alle drukte rond de epidemie waren de gegevens natuurlijk nog niet bijgewerkt en Mary’s dood was nog niet geregistreerd. Op een dag zouden ze de vergissing moeten merken, maar William was inventief genoeg om ervoor te zorgen dat haar naam tegen die tijd was gewist.

Hij bekeek zijn eerdere gegevens. Hij kwam Mary’s naam tegen tot aan de achtste januari, toen ze was overleden. Ze had hem behandeld tot ze niet meer op haar benen kon staan. Geen wonder dat haar hart het had begeven.

Hij zette de oorspronkelijke kaart weer op het scherm en ging in bed liggen. Hij vroeg zich af of William van plan was Mary’s naam ook te gebruiken om hem en Badri naar huis te sturen. Hij hoopte van wel. Mary zou hen graag hebben geholpen.

Er kwam de hele avond geen bezoek. De hoofdzuster kwam om acht uur met zijn koortspil en voelde zijn pols. Ze werkte de kaart bij, maar scheen niets bijzonders op te merken. Om tien uur kwam er weer een andere verpleegster, even knap als de eerste, om hem streptomycine en gammaglobuline toe te dienen.

Dunworthy ging liggen met zijn gezicht naar het scherm, zodat hij Mary’s naam kon zien. Hij had geen slaap, maar toch dommelde hij in. Hij droomde over Egypte en over het Dal der Koningen.