Анджей Пилипюк - Trucizna

powątpiewała w legendę o złotych jajkach. Teraz zdumieni wpatrywali się w jajo leżące na sianku. Skorupka była ewidentnie złotego koloru.

– Bracia Bardacy – odezwał się Izydor z patosem – oto historyczna chwila. Dzień zwycięstwa i wielkiej chwały naszego rodu. Nie tylko straszliwie upokorzyliśmy tego wieprza Wędrowycza i jego głównego przydupasa, ale jednocześnie zapewniliśmy naszej rodzinie ekonomiczne podstawy bytu na długie lata.

– Ja w kwestii formalnej – odezwał się młody. – Po pierwsze gryzie mnie pytanie o wymiar finansowy tych ekonomicznych podstaw.

– Że co? – nastroszył się Izydor. – Jest nas z żonami i dzieciakami czterdzieścioro troje. Kupimy wagę

i dzielimy kruszec po równo...

– Tego nie neguję. Po prostu zastanawiam się nad problemem, czy jajo to jest z litego złota, czy też ma na przykład tylko złotą skorupkę i jakiej jest ona grubości. Zawsze to różnica, bo co innego dwa kilo kruszcu, a co innego kilka albo kilkanaście gramów! I jakiej próby jest to złoto? Jak dwadzieścia cztery karaty, to dobrze. A jeśli tylko osiem? Boję się, że zważywszy na nader umiarkowaną cenę, jaką

zapłaciliśmy za ptaszydło, to złote jest tylko po wierzchu...

– Słusznie, sprawdźmy! – Izydor wziął jajko. – Ciężkie jak piorun! – pochwalił. – Z pół kilo będzie. Postukał nim w stół, ale nie zdołał rozbić ani nawet wgnieść skorupki.

– Lite! – orzekł. – Po ile teraz złoto stoi?

Młody zatańczył palcami po klawiaturze laptopa.

– Sto osiemdziesiąt tysięcy za kilogram.

– Kura znosi jedno jajko dziennie! – zapalił się Wojciech. – Za kilka sztuk kupimy sobie traktory!

– I nowiutką półciężarówkę Mercedesa prosto z komisu! – dodał Eustachy. – Wyobrażacie sobie miny sąsiadów, jak podjedziemy takim bardakowozem w niedzielę przed kościół?

Tymczasem kura nadal dreptała i gdakała, a potem przysiadła i zniosła kolejne jajko. Tym razem zwykłe. Całe plemię wgapiało się w nie ze zdumieniem.

– Co jest grane? – bąknął młody.

– Weterynarza, kura się zepsuła! – zaskowyczał jego ojciec.

– No jak weterynarza, podkabluje...

– Marek Bardak jest weterynarzem – zauważył Eustachy. – Ale wyklęliśmy go i wydziedziczyliśmy nawet...

– Przeprosić, zrehabilitować i sprowadzić do chaty, migiem! – ryknął Izydor. Doktor przybył po kwadransie. Obejrzał ptaka, zajrzał mu pod ogon, wreszcie obejrzał też złote jajko, pokropił jakimś środkiem ze swojej torby i westchnął ciężko.

– Ktoś zrobił was, drodzy krewniacy, totalnie nomen omen w jajo – powiedział. – Kura miała wetknięte do środka tylko jedno jajko z tombaku... Wyskoczyło i tyle. Następne będą już normalne.

– Ale to ginący gatunek, prawda? Kurak Filaretowa... – jęknął Izydor.

– To zwykła kura zielononóżka, na północy kraju się takie hoduje.

Jednostajny łomot przedwojennej maszyny do pisania wypełnił kuchnię. Semen w natchnieniu walił

w klawisze. Jakub siedział nad miską pełną wody i w zadumie bełtał w niej kijem.

– No i gdzie ta dupa? – mruczał pod nosem jakby rozczarowany.

– Co robisz? – zaciekawił się kozak, przerywając pisanie.

– Syntetyzuję... Tylko, cholera, jakoś nie wychodzi. Może trza coś dolać albo na ten przykład dosypać?

Na butelce nie było instrukcji...

Ponownie zabełtał wodę kijem. Semen podniósł z podłogi porzuconą flaszkę po mineralnej.

– „Woda z życiodajnego źródła” – odcyfrował. – Nic dziwnego, że ci nie wychodzi. „Rzyć”

w znaczeniu „dupa” pisze się przez „rz”.

– Znaczy oni się pomylili na etykietce czy jak? Analfabeci kopani... – nie zrozumiał Wędrowycz.

– A tak właściwie po co ci ludzki zad wystający z miednicy? – zainteresował się jego kumpel. – Mało masz śmieci w domu?

– Po prostu zobaczyłem butelkę w sklepiku i ciekawość naukowa mnie ogarnęła... Skoro ty robisz badania, to i mnie wolno!

– ... obserwacja uczestnicząca, wsparta drobną prowokacją, wykazała jednoznacznie, że nawet kompletnie idiotyczna legenda, skompromitowana już w okresie średniowiecza, umiejętnie wypromowana może spowodować nader żywą reakcję zupełnie współczesnego społeczeństwa – Semen odczytał fragment pisanego właśnie tekstu. – Wiara w magię, połączona z pazernością, zwycięsko oparła się zarówno wielowiekowym naukom Kościoła, jak i niemal półwiecznej tresurze przeprowadzonej przez ateistów-racjonalistów.

– I co to będzie? – zaciekawił się Jakub.

– Artykuł do pisma popularno-naukowego – wyjaśnił Semen. – Dają pięć dych za stronę!

W tym momencie szyby zadrżały.

– Ubijemy, nadziejemy nasze hasło brzmi ... – ponura pieśń wypełniła podwórze. Przyjaciele wyjrzeli oknem. Tłum Bardaków wyłamał bramę i teraz darł z Jakubowego płotu sztachety.

– Zastanawiam się, czy nie przesadziłeś trochę z tymi badaniami... – mruknął egzorcysta. – Rozumiem potrzebę prowokacji, to było fajne, ale dalsze uczestniczenie w obserwacji wydaje mi się, ogólnie rzecz biorąc, zbędne...

Kroczący na przedzie watahy Izydor niósł zwłoki nieszczęsnej kury, zatknięte na przedwojenną lancę

kawaleryjską.

– To pogwałcenie ustawy o humanitarnym uboju! Towarzystwo opieki nad zwierzętami powinno się

o tym dowiedzieć! – Semen nie posiadał się z oburzenia.

– A co będziemy fatygować jakichś urzędasów – mruknął Jakub, montując magazynek do pepeszy. Z cebrzyka wyciągnął moczącą się nahajkę. – Sami wymierzymy karę.

===aFBjUmZQ

Sztanga

Jakub, biorąc poprawkę na anomalie grawitacyjne, skorygował tor ruchu i o milimetry ominął framugę drzwi. Kopnięte chwilę wcześniej drzwi usiłowały kontratakować, ale wystarczył jeden sierpowy, by umknęły z podkuloną klamką. Knajpa nie chciała jednak łatwo wypuścić swego łupu. Trzy podstępne schodki zatańczyły pod nogami egzorcysty.

„Sukinsyny, znowu się ruszają” – pomyślał pobłażliwie. „Coś by z tym trzeba wreszcie zrobić. Ale jak niby mam przebić beton osikowym kołkiem?”

Właśnie łapał równowagę na huśtającym się i falującym chodniku, gdy Semen – kolejna ofiara schodków – zwalił mu się na plecy.

– Hasta la wiśta, babo... – zaklął Wędrowycz.

– Że się ktoś czasem potknie, to nie znaczy, że baba – obraził się kozak. – Z knajpy wyszliśmy, każdemu mogło się przytrafić!

Przez chwilę bitka wisiała w powietrzu, ale piwo nastroiło ich tym razem przyjacielsko do świata, więc się pogodzili. Ruszyli chwiejnym krokiem przez rynek. Grawitacja stopniowo przestała pulsować. Najwidoczniej jądro planety spostrzegło, że znowu przegrało starcie z potęgą ludzkiego ducha. Zapadał

ciepły sierpniowy wieczór. Nieoczekiwanie Jakub przyhamował w pół kroku.

– Co, do diabła? – syknął. – Co to jest?!

Na jednej z pożydowskich chałup powieszono nowy błyszczący szyld.

– Si-łow-nia – przesylabizował egzorcysta. – A... Musi co prundu w kablach zbrakło i...

– Uch, ty durny. To nie taka siłownia, gdzie się moc agregatem wytwarza, tylko nowa pakernia dla dresiarzy. – Kozak w zadumie kontemplował obrazek fantastycznie umięśnionego bysia umieszczony nad drzwiami.

– Dresiarzy! – ucieszył się jego przyjaciel. – To rozumiem. Dawno już żadnego nie sflekowałem, a tu jak miło. Ktoś o mnie pomyślał znaczy. Rozrywka będzie.

– No! – Semen zatarł dłonie. – Zwierzyna łowna z dostawą do wiochy!