Rafał Ziemkiewicz: Czerwone dywany, Odmierzony krok

– Myślę, że nie będziemy już dłużej czekać – odezwał się Drugi Szef.

Komputer wyświetlił przed Dougiem informację, z której wynikało, że kobieta w błękicie i zieleni, Lana Schuyskyj, jest upełnomocnioną przedstawicielką nowojorskiej spółki prawniczej VanderOve. Doug oczywiście doskonale znał tę firmę. Pełniła ona rolę amerykańskiego eksponenta interesów porozumienia głównych rosyjskich mafii i nie sposób było jej nie znać, załatwiając jakiekolwiek interesy ze Wschodem i Europą Środkową. Na Lane Schuyskyj nigdy się jednak dotąd nie natknął.

– Wszyscy wiedzą już z grubsza, o co chodzi, więc nie będziemy tracić czasu – ciągnął Drugi. – Doug, wyjaśnij z łaski swojej, jaki jest udział naszej Grupy w tej transakcji.

Nie pozwolił sobie ani na jedną chwilę zwłoki. Miał już na bocznym ekranie wszystkie zapisy ze swego prywatnego obszaru pamięci, ale na razie nie musiał do nich sięgać.

– Występujemy w kontrakcie jako pełnomocnik… hm, nazwijmy go prostu Klientem. Osoba ta pragnie zachować pełną anonimowość, co zresztą wydaje się zrozumiałe, zważywszy, iż mogłyby zostać naruszone jej dobra osobiste. W największym skrócie, nasz klient potrzebuje dawcy do przeszczepu tkanki nerwowej i komórek podwzgórza dla ciężko chorego dziecka. Operacja taka, pozwalająca na całkowite wyleczenie porażenia mózgowego, jest już wprawdzie wykonywana z bardzo dobrymi rokowaniami, istnieje jednak duża trudność z pozyskiwaniem materiału do transplantacji. Warunkiem pomyślnego leczenia jest bowiem znalezienie dawcy o niemal identycznej charakterystyce neuroprzekaźników. Nawet minimalna niezgodność grozi tutaj odrzuceniem przeszczepu ze skutkiem letalnym. Przy tradycyjnych procedurach pozyskiwania materiałów do transplantacji czyni to leczenie praktycznie niemożliwym. Przepraszam za te medyczne szczegóły, ale wydają mi się one niezbędne do wyjaśnienia, skąd tak duża wartość kontraktu.

Nie była to prawda. Podawał je przede wszystkim po to, by popisać się przed Drugim. Chyba z dobrym skutkiem, gdyż ten skinął przyzwalająco głową.

– Poszukiwanie odpowiedniego dawcy i przygotowanie go do operacji zleciłem ostatecznie koncernowi Laboratoires d`Yvelines, jest to francuska agencja z przewagą kapitału rządowego. Oni wytypowali szpital na terenie Rosji, to jest, przepraszam, na Ukrainie, prawdopodobnie zadecydowały o tym ich kontakty ministerialne. Szpital ten, w naszych archiwach funkcjonujący pod nazwą Santa Claus, jest właścicielem dziesięciu procent transakcji, z czego trzy procent otrzymał tytułem zadatkowania poszukiwań dawcy. Dalszych dwadzieścia procent należy do Europejskiej Rady Charytatywnej, która przyjęła na siebie zorganizowanie transportu i zabezpieczenie strony medycznej aż do chwili dostarczenia dawcy do kliniki wskazanej przez Klienta. Stosunkowo niska prowizja ERG wynika z dwóch rzeczy. Po pierwsze, jako instytucja afiliowana przy centralnych władzach Unii Europejskiej, funkcjonuje ona na nieco odmiennych zasadach prawnych. Nie taję, że w tej sytuacji byliśmy wręcz zmuszeni skorzystać z jej usług. Po drugie, obniżenie tej prowizji stanowiło element kompromisu, jaki zawarliśmy. Część ich strategicznych partnerów jest powiązana ze stacją telewizyjną DCI 6, ta zaś z kolei jest głównym sponsorem Gingko Foundation. Mniejsza prowizja była ceną za naszą zgodę na takie właśnie rozegranie transportu, z wykorzystaniem go w mediach.

Pominę tu, dla oszczędności czasu, kilku drobniejszych kontrahentów, których łączny udział w przedsięwzięciu nie przekracza dziesięciu procent. Tym samym, odpowiadając już bezpośrednio na pytanie prezesa, nasz udział w kontrakcie wynosi sześćdziesiąt procent jego wartości, a zatem pozostajemy bezsprzecznie jedynym reprezentantem interesów Klienta, wyłącznie uprawnionym do podejmowania strategicznych decyzji.

Drugi ponownie skinął z aprobatą głową. – Następne pytanie – oznajmił – które powinniśmy sobie teraz zadać, brzmi: do jakiej sumy może być opłacalne ponoszenie dalszych kosztów związanych z tym kontraktem. Kto z państwa…?

Głos zabrał jeden ze stałych ekspertów Grupy, wyliczając szacunkowe koszty powtórzenia całej operacji. Doug mniej tego słuchał. Wyciągnął w bocznym panelu obraz i komentarz z NewsNetu, gdzie na gorąco omawiano przebieg wypadków na drodze. Był gotów założyć się, że suma, jaką ostatecznie wyliczy ekspert, będzie nieco mniejsza od tego, czego w pierwszej chwili zażądają terroryści. Znacząco mniejsza, ale zarazem na tyle zbliżona, by się chciało negocjować.

Wszystko zmierzało dokładnie w tym kierunku i pozostawało tylko czekać na ofertę.

Została ona przedstawiona w piętnastej minucie narady.

– Drodzy państwo – oznajmił Drugi, poprawiając się przy swoim pulpicie. – Teraz, skoro już orientujemy się w całokształcie spraw, pozwalam sobie poprosić do głosu panią Schuyskyj. Firma, którą reprezentuje, zwróciła się do nas z ofertą, która, jakkolwiek niebezpośrednio, wiąże się z obecnym kryzysem. Pani Schuyskyj, proszę bardzo.

– Dziękuję. Proszę państwa, klient, którego tutaj reprezentuję, również pragnie zachować anonimowość, przynajmniej do momentu zawarcia zobowiązującego dla obu stron kontraktu. Mogę jednak powiedzieć, że chodzi o poważne konsorcjum, mające doświadczenie w interesach na Wschodzie i dysponujące niezbędnymi stosunkami oraz odpowiednim kapitałem, czego zresztą gwarancją jest reprezentowanie go przez nas. Konsorcjum, o którym mówię, dysponuje pewnymi środkami perswazji, które mogłyby skutecznie powstrzymać terrorystów i skłonić ich do zadowolenia się rozsądną sumą. Nasz klient jednak, używając tych form nacisku, sam naraziłby się na straty. Mimo to jest gotów zaoferować swą pomoc.

– Rozumiem – Drugi skinął głową. Doug nigdy nie rozumiał, dlaczego Rosjanie zawsze musieli tak owijać w bawełnę. – Proszę kontynuować.

– Pozwolę sobie zauważyć, że przy organizacji konwoju Gingko Foundation wasz francuski kontrahent dokonał kilku fatalnych błędów w dziedzinie zapewnienia bezpieczeństwa operacji. Powierzono to ośrodkom, które nie są w stanie takiemu zadaniu podołać. Trudno o lepszy dowód niż ostatnie wydarzenia. Niestety, Europejska Rada Charytatywna wykazuje tu niezwykłą sztywność stanowiska. Być może nie byłoby to tak istotne, gdyby nie fakt, iż wasz francuski partner przygotowuje się do znacznie szerszego programu charytatywnego, obejmującego między innymi przesiedlania dzieci z terenów o szczególnie trudnej sytuacji do krajów zachodnich. Programu, wobec którego ten konwój ma charakter pilotażowy.

Pani Lana Schuyskyj zawiesiła na chwilę głos, aby sens jej słów miał szansę dotrzeć do wszystkich.

– Nasz klient uznałby za dostateczną rekompensatę swoich starań – podjęła – gdyby NFG wpłynęła na europejskiego partnera, aby to właśnie on został w tym programie głównym partnerem miejscowym.

Zapadła cisza.

„Opinia?” – pojawił się napis w jednym z bocznych paneli, przeznaczonym do bezpośrednich konsultacji.

Doug przysunął się do kamery, tak aby jej pole widzenia nie mogło objąć palców na klawiaturze. Zawsze uważał, że dla osiągnięcia w życiu sukcesu najważniejsza jest zdolność do podejmowania szybkich decyzji.

„Wysokie ryzyko, duży zysk, interesujące – pisał. – Rynek o wysokim stopniu kryminalizacji. Nie wyrażałbym zgody przed starannym sprawdzeniem, kogo reprezentują. Warunek transakcji: pozytywna opinia Wschodnich Sił Pokojowych, bez ich zgody ryzyko nadmierne, lepiej nawet stracić konwój. Doug Schlaf.

Oparł się wygodnie o fotel i czekał, aż Drugi zapozna się ze wszystkimi opiniami i odpowie pani Schuyskyj. Kątem oka śledził w bocznym panelu relację z konwoju.