Mary Balogh: Niebezpieczny Krok

Przekład Anna Palmowska

Christine, masz niezdrowo zarumienione policzki. – Matka opuściła robótkę na kolana, żeby lepiej przyjrzeć się córce. – I oczy bardzo ci błyszczą. Mam nadzieję, że nie masz gorączki. Christine się roześmiała.

– Byłam na plebanii i bawiłam się z dziećmi – wyjaśniła. – Alexander chciał grać w krykieta, ale już po kilku minutach stało się jasne, że Marianne nie potrafi złapać piłki, a Robin w nią trafić. Bawiliśmy się więc w chowanego, choć Alexander uważał, że teraz, gdy ma już dziewięć lat, to zabawa nieco poniżej jego godności. Zapytałam go, co w takim razie ma powiedzieć jego biedna ciotka, która skończyła dwadzieścia dziewięć lat. Oczywiście to ja cały czas musiałam szukać. Świetnie się bawiliśmy, dopóki Charles nie wystawił głowy przez okno i nie zapytał, chyba retorycznie, jak ma skończyć swoje kazanie w tym potwornym hałasie. Hazel dała nam zatem po szklance lemoniady i wysłała dzieci do bawialni, żeby tam sobie, biedactwa, w ciszy poczytały. A ja wróciłam do domu.

– Jestem pewna, że podczas zabawy z dziećmi nie miałaś kapelusza – odezwała się Eleanor, jej najstarsza siostra. Uniosła głowę znad książki i spojrzała na Christine sponad okularów. – To nie tylko rumieniec. To opalenizna.

– A jak można zajrzeć do małych kryjówek w wielkim kapeluszu na głowie? – spytała Christine rezolutnie i zaczęła układać w wazonie kwiaty zebrane w ogrodzie.

– Twoje uczesanie wygląda jak ptasie gniazdo – dodała Eleanor.

– To da się łatwo naprawić. – Christine przegarnęła palcami krótkie loki i roześmiała się. – Czy tak lepiej?

Eleanor pokręciła głową i z powrotem zajęła się książką. Przedtem jednak się uśmiechnęła.

W pokoju zaległa kojąca cisza, słychać było tylko świergot ptaków i brzęczenie owadów, dochodzące przez otwarte okno. Po kilku minutach spokój przerwał jednak stukot końskich kopyt i turkot kół pojazdu, który zbliżał się ulicą do Hyacinth Cottage. Odgłosy wskazywały na to, że jest duży i ciągnie go cały zaprzęg. Musiał to być powóz z Schofield Park, odległej o trzy kilometry wiejskiej rezydencji barona Renable'a.

Żadna z dam nie zwróciła uwagi na zbliżający się powóz. Lady Renable często z niego korzystała, gdy wybierała się gdzieś z wizytą, choć na ogół wystarczyłaby dwukółka albo po prostu jej własne nogi. Eleanor mówiła, że lady Renable jest pusta i pretensjonalna, co nie było dalekie od prawdy. A mimo to Christine się z nią przyjaźniła.

Wkrótce stało się oczywiste, że powóz zwalnia. Koła zaskrzypiały głośno. Wszystkie trzy damy zdziwione uniosły głowy.

– Zdaje się, że lady Renable przybywa do nas z wizytą. – Eleanor wyjrzała przez okno. – Ciekawa jestem, czemu zawdzięczamy ten honor. Christine, spodziewałaś się jej?

– Wiedziałam, że powinnam była zmienić czepek zaraz po drugim śniadaniu – powiedziała matka. – Christine, bądź tak miła i poślij panią Skinner na górę, żeby przyniosła mi nowy.

– Mamo, ten, który masz, jest całkiem przyzwoity – zapewniła ją Christine, kończąc układać kwiaty. Podeszła do matki i pocałowała ją w czoło. – To tylko Melanie.

– Oczywiście, że to tylko lady Renable. W tym cała rzecz – odparła matka z irytacją. Ale nie powtórzyła prośby.

Nie trzeba było wielkiego geniuszu, żeby odgadnąć, po co przybyła Melanie.

– Chyba przyjechała, żeby spytać, dlaczego nie przyjęłaś jej zaproszenia – rzuciła Eleanor, jakby czytając w myślach siostry. – A skoro już zjawiła się tu osobiście, pewnie nie pogodzi się tak łatwo z twoją odmową. Biedna Christine. Chcesz pobiec na górę do swojego pokoju? Powiem jej, że nagle dopadł cię atak lekkiej ospy.

Christine roześmiała się, natomiast matka uniosła ręce ze zgrozy.

Melanie istotnie słynęła z tego, że niełatwo przyjmowała do wiadomości odmowną odpowiedź.

Christine miała sporo zajęć. Kilka razy w tygodniu uczyła dzieci w wiejskiej szkole, odwiedzała chorych i zniedołężniałych, matki w połogu i przyjaciół. Często bywała na plebanii, by pobawić się z siostrzeńcami, gdyż jej zdaniem Charles i ich siostra Hazel zaniedbywali je; twierdzili, że dzieci nie potrzebują dorosłych do zabawy, skoro mają siebie. Jednak bez względu na to, co Christine robiła, Melanie zawsze uważała, iż jej przyjaciółka po prostu się nudzi i czeka z nadzieją, aż ktoś dostarczy jej ciekawej rozrywki.

Christine lubiła spędzać czas z Melanie i z jej dziećmi. Ale wszystko miało swoje granice. Melanie na pewno przybyła, by ponowić zaproszenie, które wczoraj przyniósł służący. Christine w liście grzecznie, ale stanowczo odmówiła. Równie zdecydowanie odmówiła miesiąc temu, gdy Melanie poprosiła po raz pierwszy.

Powóz z hałasem zatrzymał się przed furtką ogrodu. Niewątpliwie wszyscy mieszkańcy wsi mogli usłyszeć, że oto baronowa łaskawie składa wizytę pani Thompson i jej córkom w Hyacinth Cottage. Rozległ się trzask otwieranych i zamykanych drzwiczek. Potem ktoś, zapewne stangret, bo bez wątpienia nie Melanie, zapukał do drzwi.

Christine westchnęła i usiadła przy stole. Matka odłożyła tam – borek i poprawiła czepek. Eleanor z krzywym uśmieszkiem pochyliła się nad książką.

Kilka chwil później pani Skinner otworzyła drzwi, by zapowiedzieć lady Renable. Melanie wpadła do pokoju, jak zwykle ubrana z przesadną elegancją. Jakby nie była na wsi, tylko wybierała się na spacer do londyńskiego Hyde Parku. Kapturek z dużym rondem ozdabiały kolorowe pióra, dodając Melanie wzrostu. W dłoni w rękawiczce ściskała lorgnon. Wydawało się, że wraz z jej wejściem pokój zrobił się ciasny.

Christine uśmiechnęła się serdecznie.

– A, tutaj jesteś, Christine – odezwała się Melanie, skinąwszy głową na powitanie wszystkim damom.

– Właśnie tu – przyznała Christine. – Jak się masz, Melanie? Proszę, usiądź na krześle naprzeciw mamy.

Lady Renable skwitowała propozycję machnięciem lorgnon.

– Nie mam chwili do stracenia – odparła. – Czuję, że pod koniec dnia dopadnie mnie okropna migrena. Christine, przykro mi, że musiałam się do ciebie fatygować. Moje pisemne zaproszenie powinno ci wystarczyć. Nie mogę zrozumieć, dlaczego odpisałaś odmownie. Bertie uważa, że się ze mną droczysz i nie powinnam przyjeżdżać, by zapraszać cię osobiście. Miałabyś się wtedy z pyszna. Ale on często mówi niemądre rzeczy. Wiem, dlaczego odmówiłaś. Przyjechałam ci powiedzieć, że ty też czasami zachowujesz się niemądrze. To dlatego, że przyjeżdża Basil z Hermione, a ty z jakiegoś powodu pokłóciłaś się z nimi po śmierci Oscara. To było jednak tak dawno. Masz takie samo prawo jak oni wziąć udział w przyjęciu. W końcu Oscar był bratem Basila, a choć już nie żyje, ty poprzez małżeństwo jesteś i zawsze będziesz skoligacona z naszą rodziną. Christine, nie powinnaś się upierać. Ani wstydzić. Nie zapominaj, że jesteś wdową po bracie wicehrabiego.

Christine nie mogła o tym zapomnieć, choć czasami bardzo tego pragnęła. Przez siedem lat była żoną Oscara Derricka, brata Basila, wicehrabiego Elricka i kuzyna lady Renable. Poznali się w Schofield Park na pierwszym przyjęciu wydanym przez Melanie po jej ślubie z Bertiem, baronem Renable'em. Oscar był wspaniałą partią dla Christine, córki dżentelmena o tak skromnych dochodach, że musiał je podreperować, obejmując posadę wiejskiego nauczyciela.