Arthur Clarke: Rama île buluşma

„Bu, Rama’nm yolculuk ettiği hızla Galaksi’nin merkezindeki birbirine yakın yıldızlar arasında geçiş için yeterli olabilir. Fakat burada, spiral kolların dağınık yıldız nüfusu arasında değil. Rama hedefine erişemeden bütün kaynaklarını tüketmiş bir gemi, yıldızlar arasında sürüklenen bir harabedir.” „Bu teoriye bir tek ciddi bir ftiraz vardır ve bunu da içimizden biri ileri sürmeden ortaya koyacağım. Rama’nm yörüngesi Güneş Sistemi’ne o derece muntazam ayarlanmış ki, bir rastlantı olasılığını ortadan kaldırıyor. Aslında, şu anda Güneş’e doğru rahatsız edici şekilde yaklaşıyor. Endeavour fazla ısınmayı önlemek için Rama Güneş’e en yakın noktaya gelmeden çok önce ondan ayrılacak.” „Rama’nm bu durumunu anlamakta epeyce zorluk çekiyorum. Belki de Rama’nm içinde, onu inşa edenler öldükten binlerce yıl sonra bile hâlâ işleyen ve onu en yakın yıldıza yönelten bir çeşit otomatik termal idare merkezi vardır.” „Ve onlar öldüler. Buna bütün ünümü ortaya koyarım. İçerden aldığımız bütün örnekler tam anlamıyla steril — bir tek mikro organizma bile bulamadık. Yaşamın geçici olarak durdurulması hakkındaki konuşmalara kulak asmayın. Hibernasyon tekniklerinin yalnız birkaç asır yararlı olabildiğine ait temel nedenler vardır — Biz ise burada bin kez daha fazla zaman süresi için konuşuyoruz.” „Böylece Pandoracıların ve onların sempatizanlarının korkmalarına neden kalmıyor. Bana gelince… üzgünüm. Başka bir zeki örnekle karşılaşmak kimbilir ne-kadar harikulade olurdu.” „Fakat, sonunda çok eski bir sorunun cevabını verebiliyoruz. Yalnız değiliz. Yıldızlar artık bize hiçbir zaman eskisi gibi gözükmeyecek.”

Kumandan Norton bu işi aslında kendisi yapmayı şiddetle arzu ediyordu — Fakat kaptan olarak ilk görevi gemisini düşünmekti. Bu ilk incelemede çok kötü giden bir durum olursa gemiyi kurtarmaya koşmak zorunda kalabilirdi.

O zaman ikinci kaptanlardan Kari Mercer tek seçeneği oluyordu. Norton içinden Karl’m bu görev için daha uygun olduğunu düşündü.

Yaşam destek sistemleri üzerinde bir uzman olan Mercer bu konudaki standart ders kitaplarının çoğunu yazmıştı. Sayısız tip malzemeyi en tehlikeli şartlar altında sık sık şahsen incelemişti ve onun biyolojik geri itilim kontrolü çok ünlüydü. Bir saniye içinde nabız atışlarının sayısını yüzde elli düşürebilir, ve solunumunu on dakikalık bir süre için durdurabilirdi. Bu faydalı küçük hileler onun hayatını birkaç kez kurtarmıştı.

Bütün bu yetenek ve bilgisine rağmen Mercer düş gücünden yoksundu. Ona göre en tehlikeli deneyler ve görevler yalnız yapılması gereken işlerdi. Hiçbir zaman gereksiz risklere girmez, ve cesaret denilen bir şeyin varlığını düşünmezdi.

Masasının üzerinde duran iki vecize onun hayat hakkındaki felsefesini çok güzel açıklıyordu. Bir tanesi „Ne Unuttun?” diye soruyor, diğeri ise „Cesareti Yok Et” öğüdünü veriyordu. Aslında Mercer filodaki en cesur insan olarak tanınırdı ve bu da onu sinirlendiren tek şeydi.

Mercer onunla gelecek ikinci adamı düşünmeden seçti. Ayrılmaz arkadaşı Teğmen Joe Calvert. Bu iki adamın ortak yönferinin ne olduğunu anlamak zordu. Narin yapılı, oldukça uzun ve sıska bir insan olan Uçuş Subayı Calvert, eski sinema sanatına karşı büyük ilgisini paylaşmayan, temkinli ve kolay heyecanlanmayan arkadaşından on yaş gençti.

Fakat şimşeğin nerede çakacağını kimse bilemez. Yıllar önce Mercer ve Calvert çok sağlam bir dostluk kurmuşlardı. Bu herzaman rastlanan bir şeydi. Az rastlanan şey, onların dünyada ikisine de birer çocuk doğurmuş olan aynı eşi paylaşmakta oluşlarıydı. Kumandan Norton bu olağanüstü kadınla bir gün tanışmayı ümidediyordu. Üçgen en az beş yıldır gayet uyumlu bir şekilde devam etmekteydi ve bozulacağa da benzemiyordu.

Bir keşif takımı için iki kişi yeterli değildi; uzun deneyler üç kişinin en uygun ekip olduğunu göstermişti. Bir kişi kaybedilse bile geriye kalan iki kişinin tehlikeden kaçma şansları olabilirdi. Halbuki kalan bir kişi olursa panik onu da yok edebilirdi. Uzun süre düşündükten sonra Norton teknik çavuş VVillard Myron’u seçti. Herşeyi işlete-bilen — işlemiyor ise daha iyisini yapabilen — bir mekanik dahi. Myron yabancı bir malzemenin parçalarını tanıyabilecek en iyi adamdı. Astrotek’teki doçentlik görevinden aldığı uzun bir izinden sonra çavuş tekrar yeryüzünde bir görev almak istememiş, gerekçe olarak da daha yetenekli meslektaşlarına engel olmak istemediğini ileri sürmüştü. Hiç kimse bu açıklamayı ciddiye almamıştı, genel kanı VVill’ de hırs diye birşey bulunmadığı yolundaydı. Uzayda çavuş olmayı seviyordu, fakat Profesör Myron olamazdı. Önündeki sayısız çavuş gibi o da güç ve sorumluluk arasındaki ideal uzlaşmayı seçmişti.

Son hava deliğinden süzülüp Rama’nın ağırlıksız ekseninde yüzmeye başladıkları zaman Teğmen Calvert kendini, sık sık olduğu gibi, bir film sahnesinin içinde buldu. Bu alışkanlığını tedavi ettirmesi gerektiğini arasıra düşünürdü, fakat hayale dalmanın ona bir zarar vermediği gerçekti, hatta bazen çok kötü ve sıkıcı durumları ilginç hale getirmeye bile yarıyordu — kim bilir? — Belki de bir gün hayatını kurtarmaya da yarıyabilirdi. Fairbanks, Connery veya Hiroshi’nin benzer durumlarda neler yaptıklarını hatırlayabilirdi…

„Bu kez yirminci yüzyılın birinci yarısındaki savaşlardan birinin içine girmek üzereydi; Mercer üç kişilik keşif heyetini bilnmeyen topraklara götüren çavuştu. Kendilerini çok büyük bir bomba çukurunun dibinde farzetmek zor değildi. Sanki bombanın şiddeti çukurun etrafında birtakım setler oluşturmuştu.” Krater aralıklı bir şekilde yerleştirilmiş üç tane plazma ışıldağı ile aydınlatılmıştı. Bunlar Rama’nın giriş bölümünü hemen hemen hiçbir gölgeye yol açmayacak şekilde aydınlatıyordu. Fakat bu aydınlığın arkasında — en uzak terasın kenarından itibaren. karanlık ve sır vardı.

Zihninden Calvert orada neler bulunduğunu biliyordu. Önce bir kilometre genişliğinde daire bir düzlük vardı. Burayı tıpkı geniş demiryoluna benzeyen üç ayrı merdiven sanki üç simetrik parçaya ayırıyordu. Merdivenlerin basamakları dairenin yüzeyine hiçbir çıkıntı meydana getirmeyecek şekilde birleştirilmişti. Düzenleme o derece simetrikti ki, merdivenlerden herhangi biri seçilebilirdi. İçeri girdikleri hava deliğine en yakın olan Alfa, iniş için seçilmiş, hava deliğine de Alfa hava deliği adı verilmişti.

Merdivenlerin basamaklarının birbirinden oldukça aralıklı olması onlar için problem teşkil etmiyordu. Eksenden yarım kilometre uzaklaştıkları halde çekim hâlâ Dünyanın on üçte biri kadardı. Herbiri en az yüzkilo kadar ağırlıkta teçhizat ve yaşam destek cihazı taşıdıkları halde inişte hiç bir güçlük çekmiyorlardı.

Kumandan Norton ve destek takımı Alfa hava deliğinden kraterin dibine kadar uzatılmış emniyet ipleri boyunca onlarla birlikte geldiler. Buradan sonra, ışıldakların aydınlatabildiği alanın dışında, Rama’nın karanlığı önlerinde uzanıyordu. Başlıklarının oynaşan ışıkları altında görülebilen tek şey merdivenin ilk birkaç yüz metresiydi. Daha ötede herşey yavaş yavaş şekilsizleşerek kayboluyordu.

„Ve şimdi” Kari Mercer kendi kendine söylendi „ilk kararımı vermek zorundayım. Bu merdivenleri yukarı mı çıkacağım yoksa aşağı mı ineceğim?” Bu soru önemsiz değildi. Esas olarak hâlâ sıfır çekim gücü içindeydiler ve bir insan bu durumda her iki fikri de kabul edebilirdi. Biraz gayretle Mercer kendini, yatay bir düzlük üstünde olduğuna veya dikey bir duvarla karşı karşıya bulunduğuna veya bir uçurumun kenarında durmakta olduğuna inandırabilirdi. Karmaşık bir görev almış bir sürü astronotun yanlış koordinatlar seçiş nedeniyle ciddi psikolojik problemlerle karşılaştıkları bilinen bir şeydi.