Arthur Clarke - Rama île buluşma

Rama hız kazanıyordu… hem de en kötü yönde.

Rama her saniye daha artan bir hızla Güneş’e doğru düşüyordu.

Yeni yörüngesinin hatları daha belirgin şekilde ortaya çıktıkça, Rama’nın kendisini yaklaşan felaketten kurtarabileceğini düşünmek artık imkânsızdı. Erimiş ve kaynayan hidrojen cehenneminin yarım milyon kilometreden daha yakınından geçen bir yörüngeden ancak birkaç kuyrukluyıldız sıyrılabilmişti. Böyle bir yaklaşmaya hiçbir katı madde dayanamazdı. Rama’nın dış kabuğunu oluşturan sert karışım daha bu uzaklığın on katında erimeye başlardı.

Endeavour artık kendisi için tehlikeli olan sınırı geçerek herkesi rahata kavuşturmuştu. Güneş’le arasındaki uzaklığı da gittikçe açıyordu. Rama ise Güneş’e yaklaşabileceğinden çok daha yakın bir yörünge izliyordu. Artık Korona’nın en dış saçaklarının içindeydi. Endeavour’ dakiler bu dramın son perdesini tribünden izlemeye hazırlanıyorlardı.

Sonra, Güneş’ten beş milyon kilometre uzakta ve gittikçe hızlanırken Rama kozasını örmeye başladı. O ana kadar Endeavour’un teleskoplarının en son gücü ile küçük, parlak bir çubuk gibi gözüküyordu. Birden tıpkı ufukta sisler içinden görülen bir yıldız gibi, ışıklar saçarak parıldamaya başladı. Bu haliyle sanki parçalandığı etkisi uyandırıyordu. Görüntünün dağıldığını gördüğü an Norton böyle harikulade bir şeyin yok oluşundan büyük bir üzüntü duydu. Sonra birden Rama’nın hâlâ orada olduğunu, fakat çevresinin titreyen sisli bir ışıkla kaplanmış bulunduğunu anladı.

Ve birden bu da kayboldu. Bu kez parlak, yıldıza benzer ve belirgin bir disk vermeyen bir cisim ortaya çıkmıştı… sanki Rama birden büzülerek küçük bir top halini alıvermişti.

Onlar ne olduğunu anlayıncaya kadar uzun bir süre geçti. Rama gerçekten kaybolmuştu. Şimdi yüz kilometre çapında, mükemmel bir yansıtıcı küre ile çevrilmişti. Bütün görebildikleri; Güneş’in, bu kürenin onlara o; dönük yüzeyindeki yansımasıydı. Bu koruyucu köpüğün j ortasında Rama, Güneş cehenneminden tümüyle korunuyordu.

Saatler geçtikçe köpük şekil değiştirmeye, Güneş’in o bölgedeki görüntüsü de uzamaya, bozulmaya başladı. Küre gittikçe bir elips şekline dönüşüyor ve uzun ekseni de Rama’nın uçuş yönünü gösteriyordu. Bu andan itibaren iki yüz yıldan beri devamlı olarak Güneş’i izleyen çeşitli robot rasathanelerden normal dışı durum bildiren ilk raporlar gelmeye başladı.

Rama’nın çevresindeki bölgede Güneş’in manyetik alanında bir şeyler oluyordu. Korona’yı bir ağ gibi ören ve korkunç sıcak iyonize gaz kütlelerini bazen Güneş’in ezici çekim gücünü bile tanımayan bir hızla bir milyon kilometreye kadar fırlatan güç çizgileri, bu parlak elipsin çevresinde şekillenmeye başlamışlardı. Henüz gözle bir şey görülemiyordu, fakat yörüngedeki araçlar manyetik akımdaki ve ultra violet radyasyondaki her değişimi anında haber veriyorlardı.

Şimdi artık göz bile Korona’daki değişikliği görebiliyordu. Güneş’in dış atmosferinin yukarılarında, yüz bin kilometre kadar uzunlukta, hafifçe parıldayan bir boru veya tünel belirmişti. Bu tünel Rama’nın izlediği yörüngeye eğilmişti ve Rama… veya onu çevreleyen koruyucu köpük… parıldayan bir baş gibi, her an gittikçe hızlanarak, peşinde bu hayalet tünelle birlikte Korona’nm için — do ilerliyordu.

Roma harekete başladığı ilk anlarda yalnız hız kazanıyordu, şimdi ise saniyede iki yüz bin kilometreden fazla hıza ulaşmıştı. Artık Güneş’in esiri olması gibi bir problem kalmamıştı. Sonunda Rama’nın taktiği ortaya çıkmıştı; Güneş’e o kadar yaklaşmasının sebebi, onun enerjisini kaynağında çalmak ve son ve bilinmeyen hedefine giden yolda daha hızlı olabilmek için bu yoldan hız ve enerji kazanmaktı.

Anlaşıldığına göre enerjiden de fazla şeyler alıyordu. Kimse bunun ne olduğundan emin olamazdı, çünkü en yakın gözlem araçları otuz milyon kilometre uzaktaydı. Fakat Güneş’ten Rama’ya doğru bir madde akımı olduğuna dair belirtiler vardı. Sanki Rama uzayda geçen on bin asrın sızıntılarını ve eksiklerini tamamlıyordu.

Hızlanarak… daha da hızlanarak Rama, şimdiye kadar hiçbir cismin ulaşamadığı kadar büyük bir hızla Güneş’in çevresinde döndü, iki saatten az bir sürede hareket yönü doksan dereceden fazla sapmıştı. Bu da; barışçı bir niyet taşıdığının ve son derece rahatsız ettiği dünyalara hiçbir ilgi duymadığının son ve kesin kanıtıydı. Artık Güneş’in çevresinden, bütün gezegenlerin içinde dolaştığı bölgenin dışına, güney göklerine düşmeye başlamıştı.

Son hedefi olup olmadığı hakkında kesin bir şey söylenemezdi, ama Rama, Büyük Macellan Bulutu’nun tam ortasına ve Samanyolu’nun ötesindeki yalnız uçurumlara gidiyordu.

Kapısındaki hafif tıkırtıyı duyan Norton dalgın şekilde seslendi. „Girin.” „Sana bir haberim var Bili. Mürettebat harekete geçmeden önce ilk ben davranayım dedim. Hem ne de olsa haber benim bölümle ilgili…” Norton hâlâ çok uzaklardaydı. Ellerini başının altına koymuş, gözleri yarı kapalı, ışığı zayıflatılmış kabininde yatıyordu… Aslında uyuklamıyordu fakat son günlerin olayları gözünün önünden silinmiyordu.

Birkaç kez gözlerini kırpıştırdı… kendini toparlamaya çalıştı: „Üzgünüm Laura. Anlayamadım. Neden bahsediyorsun?” „Sakın unuttuğunu söyleme!..” „Alay etme. Son zamanlarda aklımda o kadar çok şey vardı ki…” Dr. Ernst bir iskemleyi yuvalarından çıkartarak onun yanına çekti ve oturdu. „Gezegenlerarası krizler gelir geçer, fakat Merih bürokrasisinin çarkı hâlâ dönüyor. Buna Rama’nın da yardımı olduğunu sanıyorum. Şanslısın ki Merkürlüierden izin almana gerek yoktu.” Anlamaya başlamıştı: „Oh… Port Lovvell izin verdi mi?”

„Bundan fazlasını da yaptılar… harekete geçtiler bile.” Laura elindeki kâğıda bir göz attıktan sonra „derhal” dedi, „belki de şu anda karın yeni oğluna hamile kalmıştır… tebrikler.” Hizmete alındığı zaman, uzayda geçireceği yıllarda karşılaşacağı radyasyon göz önüne alınarak Norton üreme yönünden kısırlaştırılmıştı. Radyasyon karışmış bir üreme göze alınamazdı, iki yüz milyon kilometre uzaktaki Merih’te şu anda görevini yapmakta olan sperm, otuz yıl önce ondan alınıp muhafaza edilen kümedendi.

Norton doğuma kadar evde olup olamayacağını düşündü, izini, dinlenmeyi, bir astronotun hiç bilemeyeceği normal aile hayatını hak etmişti. Şimdi görevleri esas olarak bitmişti. Gevşemeye, kendinin ve ailelerinin geleceğini bir kez daha düşünmeye ihtiyacı vardı. Evet, bir sürçevde olmak ve kaybolan zamanın yerini doldurmak iyi olacaktı… her bakımdan…

Laura hafifçe itiraz etti: „Buraya gelişim tümüyle iş nedeniyle idi.” „Bunca yıldan sonra,” dedi Norton, „Birbirimizi daha iyi tanıyoruz. Hem şu anda görevde değilsin.”

Çok sonra Laura sordu: „Şimdi ne düşünüyorsun? Duygusal olmaya başlamadığını umarım.” „Bizi değil, Rama’yı düşünüyordum. Onu özleyeceğim.” „İltifatına teşekkür ederim.” Norton onu kollarında sıktı. Bütün gece boyunca kart dolaşımı kesilmeden birbirine sarılıp yatmanın, ağırlıksızlığın en iyi yönlerinden biri olduğunu sık sık düşünürdü. Bir G de sevişmenin son derece sıkıcı ve ağır olması nedeniyle Dünya’da artık böyle şeylerden zevk almadığını iddia edenler vardı.