Arthur Clarke: Rama île buluşma

Bomba yaklaşık on metre uzunluğunda ve üç metre çapında bir silindirdi — garip bir rastlantıyla Rama’nın ölçüleriyle aynı oranda yapılmıştı. Taşıyıcı bir aracın iskeletine kafes şeklinde kısa l kirişleriyle birleştirilmişti. Bir nedenle… belki orta ağırlığın yerine iyi oturması için bomba, taşıyıcının ekseni üzerine dik açı yapacak şekilde yerleştirilmişti. Bu haliyle uğursuz bir çekiç başı izlenimi veriyordu. Aslında gerçekten de bir dünyayı ezebilecek güçte bir çekiçti.

Bombanın her iki ucundan bantlarla sarılmış iki kablo kümesi, silindirik yüzeyin yanından geçip kafesin içine giriyor ve taşıyıcının içinde kayboluyordu. Demek bütün bağlantı ve kontrol buradaydı. Bombanın üstünde antene benzer bir şey görülmüyordu. Rodrigo sadece bir-iki kablo kümesini kesmek zorundaydı. Sonra geriye zararsız ve hareketsiz bir maden yığınından başka bir şey kalmayacaktı.

Bununla karşılaşmayı beklemesine rağmen, bu iş ona gerekenden daha kolay görünmeye başlamıştı. Saatine göz attı. Eğer Merkürlüler Rama’nın çevresinden çıktığı andan beri gemiyi gözlüyor olsalar bile, onun varlığını fark etmeleri için daha otuz saniye vardı. Hiç rahatsız edilmeden, rahatça çalışabileceği tarn beş dakikası — ve bundan daha uzun süre kazanması için de yüzde doksan olasılık vardı.

Motosiklet tümüyle duruncaya kadar sürüklendikten sonra Rodrigo bombanın çatısını kancayla yakaladı. İki aracı sağlam şekilde birbirine yapışacak biçimde kancalarla bağladı. Bu iş sadece saniyelerini almıştı. Aletlerini zaten yolda seçmişti. Hemen pilot yerini terk etti. Ağır uzay giysilerinin sertliği onu biraz sendeletti.

Az sonra kendini ufak bir madeni levhayı incelerken buldu: ENERJİ MÜHENDİSLİĞİ BÖLÜMÜ D kısmı 47. Sunset Bulvarı Vulkanopolis 17464 BİLGİ ICIN MR. HENRY K. JONES’E BAŞVURUN Rodrigo birkaç dakika sonra Mr. Jones’in çok meşgul olacağını düşündü. Güçlü kablo kesicileri kablolar üzerinde kısa bir çalışma yaptılar, ilk teller koptuğu anda Rodrigo birkaç santimetre ötesindeki cehennem ateşini düşündü, eğer yaptığı iş o ateşin tetiğini çekmişse bunu hiç bilemeyecekti.

Saatine tekrar baktı, yaptığı iş bir dakikadan az sürmüştü, yani programı içinde yürüyordu. Şimdi sıra arka kablolardaydı — Sonra; çaresiz ve kızgın Merkürlülerin gözü önünde eve doğru yol alabilirdi.

İkinci kablo kümesi üzerinde tam çalışmaya başlamışken dokunduğu madende hafif bir titreşim hissetti, Şaşkınlıkta merminin gövdesi boyunca geriye baktı.

Araç, tipik mavi-menekşe plazma alevleri püskürterek durum kontrol jetlerinden birinin çevresinde dönmekteydi. Bomba harekete hazırlanıyordu.

Rodrigo’nun Rama’nın arkasında kaybolmasından iki dakika sonra Merkür’den gelen mesaj kısa ve kahrediciydi. „Endeavour Kaptan’ına Merkür Uzay Kontrol Irferno VVest’ten. Bu mesajı aldıktan sonra Rama’nın çevresinden uzaklaşmak için bir saatiniz var. En yüksek hızla dönüş ekseni yönünde uzaklaşmanızı öğütleriz, Mesajı aldığınızı bildirin, mesaj bitmiştir.” Norton bunu inanamayan bir hayretle, sonra hiddetle okudu. Bir an bütün mürettebatının Rama’nın içinde olduğunu ve hepsini çıkarmak için saatler gerektiğini onlara bildirmek gibi çocukça bir arzuya kapıldı. Fakat bu yararsızdı — Merkürlülerin sinirlerini ve kararlılıklarını sınamak dışında.

Fakat neden!. Güneş’e en yakın noktaya varmadan birkaç gün önce harekete geçmeye neden karar vermişlerdi? Kamuoyunun büyük ölçüde artan baskısının onları bu yola ittiğini ve işi bir oldubittiye getirerek sonuçlandırmak istediklerini düşündü. Bu pek inanılacak bir açıklama olmamıştı. Bu tür duygusallık Merkürlülere özgü değildi.

Rodrigo’yu geri çağırabilecek hiçbir yol yoktu, çünkü motosiklet Rama’nın radyo bağlantısını engelleyen gölgesi içindeydi ve tekrar görüş çizgisine gelinceye kadar bağlantı kuramayacaklardı. Bu da görevin başarılması — veya başarısızlıkla sonuçlanmasından önce olamazdı.

Bunun sonucunu beklemek zorundaydı. Şimdilik bol vakti vardı — tam elli dakika. Bundan sonra da Merkür’e en etkileyici cevabı vermeye karar vermişti.

Gelen mesajı görmezlikten gelecek ve Merkürlülerin ne yapacaklarını bekleyecekti.

Mermi hareket etmeye başlayınca Rodrigo’nun ilk hissettiği şey fiziksel bir korkudan çok, yıkıcı bir duygu olmuştu.

O, evrenin kesin kanunlara; Tanrfnın bile — ve elbette Merkürlülerin bile — dışına çıkamayacağı kanunlara göre yönetildiğine inanıyordu. Hiçbir mesaj ışıktan hızlı yol almazdı ve kendisi de Merkür’ün bir şey yapabilmesinden beş dakika önde olmalıydı.

Bombanın bu hareketi sadece bir rastlantı olabilirdi. Fantastik, belki öldürücü, fakat bunun dışında bir şey olmayan bir rastlantı. Şans eseri olarak o Endeavour’u terk ettiği anda bir kontrol sinyali bombaya gönderilmiş olmalıydı. Kendisi elli kilometre yol alırken bu sinyal seksen milyon kilometre yol almıştı.

Belki de bu, aracın içindeki bir yerde aşırı ısınmayı önlemek için, sadece otomatik olarak yapılan bir ayarlamaydı. Yüzey ısısının bin beş yüz dereceye yaklaştığı bölgeler vardı. Bu nedenle de Rodrigo mümkün olduğu kadar gölgede kalmaya çalışıyordu.

İkinci bir jet, birincinin verdiği dönüşü kontrol altına almak için çalışmaya başladı. Hayır… bu sadece bir ısı ayarlaması değildi. Bomba kendisine Rama’yı hedef alacak şekilde dönmeye başlamıştı.

Bütün bunların neden şu anda olduğunu düşünmenin bir yararı yoktu, Bombanın yavaş hızlanan bir araç oluşu lehine bir unsurdu. Merminin en yüksek başlangıç hızı onda bir G olabilirdi, bu hızda da Rodrigo bombaya yapışık kalabilirdi.

Motosikleti bombanın çevresine bağlayan kancaları ve elbisesindeki emniyet kordonunu kontrol etti. Kararlılığına ek olarak soğuk bir öfke kafasında gittikçe büyü-yordu. Bu manevra Merkürlülerin hiçbir uyarıda bulunmadan ve Endeavour’a kaçma fırsatı vermeden bombayı patlatmak üzere oldukları anlamına mı jgeliyordu? Bu çok inanılmaz… vahşice ve Güneş Sisteminin bütün gezegenlerini kendi karşılarına almayı hesaplayacak kadar aptalca bir davranıştı. Kendi elçilerinin o heybetli söz verişini unutturacak ne olmuştu? Planlan ne olursa olsun, onlardan bunun hesabını soracaktı.

Merkür’den gelen ikinci mesaj birincinin aynıy-di ve on dakika sonra gelmişti. Demek süreyi uzatmışlardı… Norton’un hâlâ bir saati vardı. Merkürlülerin Endea-vour’dan kendilerine gönderilecek bir mesajın yolda geçireceği süreyi bekledikten sonra tekrar onu arayacakları belliydi.

Şimdi ortaya başka bir faktör daha çıkmıştı. Şu ana kadar artık Rodrigo’yu görmüş ve birkaç dakika önce de harekete geçmiş olmaları lazımdı. Bu konuda gönderdikleri talimat yolda olmalıydı ve her an Endeavour’a ulaşması beklenebilirdi.

Aslında Endeavour Rama’dan ayrılmaya hazır olmalıydı. Rama’nın gökyüzünü dolduran kütlesi her an akkor hale gelerek çok kısa bir süre için de olsa gökyüzünde geçici bir zaferle Güneş’i gölgede bırakabilirdi.

Ana itiş geldiği zaman Rodrigo merminin üstüne güvenli bir şekilde yerleşmişti. Yirmi saniye sonra jetler yeniden durdu. Rodrigo aklından çabuk bir hesap yaptı. Bu jetlerle aracın en yüksek hızı saatte on beş kilometreden fazla olamazdL Yani bombanın Rama’ya ulaşması bir ‘ saate yakın bir süre alacaktı. Belki de bomba, daha çabuk harekete geçebilmek için Rama’ya yaklaşıp tekrar duracaktı. Eğer niyet bu ise akıllı bir önlemdi, fakat, Merkürlüler bu işte çok geç kalmışlardı.