Arthur Clarke: Rama île buluşma

Rodrigo kontrol etmeden zamanın farkında olmasına rağmen tekrar saatine baktı. Artık şimdi Merkür’de onun kasıtlı olarak bombaya doğru ilerlediğini ve iki kilometreden daha yakına gelmiş olduğunu görüyorlardı. Kuşkusuz, niyetini de anlamışlar ve bunu bomba üstünde de uygulayıp uygulamayacağını merak etmeye başlamışlardı, ikinci kablo kümesini de birincisi kadar kolay halletti. Her iyi işçi gibi Rodrigo da kullanacağı aletleri iyi seçmişti. Bomba artık zararsız hale getirilmişti. Daha doğrusu uzaktan kumanda ile patlatılamazdı.

Fakat gerçekleşmesi mümkün başka bir nokta daha vardı ve Rodrigo bunu da gözönüne almadan geçemezdi. Ortada dış bağlantı sigortalarına benzer bir şeyler görülmüyordu. Fakat içerde çarpma etkisiyle çalışabilecek sigortalar bulunabilirdi. Merkürlüler hâlâ araçlarının hareketlerini kontrol altında tutabiliyorlardı ve istedikleri an onu Rama’nın üstüne sevkederek çarpmayı sağlayabilirlerdi. Rodrigo’nun işi henüz tam anlamıyla bitmemişti.

Bu andan itibaren Merkür’ün bir yerindeki kontrol odasında onun elinde basit bir tel kesici pense ile merminin dışında dolaşarak insanlığın yaptığı en müthiş silahı etkisiz hale getirdiğini seyredeceklerdi. İçinden kameraya el sallamak geldi, fakat bunun pek ağırbaşlı bir davranış olmayacağını düşündü. Ne de olsa burada tarihi değiştiriyordu ve ilerdeki yıllarda milyonlarca insan bu sahneleri izleyecekti. Elbette, eğer Merkürlüler kayıtları kızgınlıkla yok etmezlerse… Kaldı ki etseler de onları pek haksız bulmazdı.

Uzun menzilli antenin takıldığı desteğe uzandı, eliyle yavaş yavaş antenin ucundaki büyük tabağı kendine eğdi, sadık penseleri tek kanalla bir sürü iş gören bu iletim aracıyla yanındaki laser alıcısına benzeyen bir parçanın tellerini büküp parçalayarak kısa ve temiz bir iş gördüler. Son parçayı da kestikten sonra anten yavaş yavaş sallanmaya başladı. Bu beklemediği durum, aracın Merkür’le olan bağlantısını yok ettiğini anlayıncaya kadar onu çok şaşırttı. Artık beş dakika sonra Merkürlüler uşakları ile olan bütün teması kaybedeceklerdi. Şimdi mermi yalnız güçsüz değil, aynı zamanda kör ve sağırdı.

Rodrigo yavaşça tekrar motosikletine tırmandı, kelepçeleri serbest bıraktı, hareket ederek ufak bir tur attı, sonra tamponları merminin ortasına yavaşça dokunacak şekilde yaklaştı, dokundu… sonra motosikleti tam hızla yirmi saniye çalıştırdı…

Defalarca itmesine rağmen motosiklet ancak çok yavaş ve tembelce biraz kımıldadı. Rodrigo itiş gücünü sıfıra getirdikten sonra dikkatle bombanın yeni yönünü ve hızını ölçtü.

Bomba artık Rama’nın oldukça uzağından geçecekti… ayrıca ilerde yeri kesin olarak saptanabilecekti… ne de olsa çok değerli bir malzemeydi.

Teğmen Rodrigo hastalık derecesinde namuslu bir insandı. Merkürlülerin onu mallarının kaybına yol açtığı gibi bir nedenle suçlamalarını istemezdi.

„Sevgilim” diye başladı Norton. „Bu saçmalık bizim bir günden fazla zaman kaybetmemize neden oldu. fakat hiç olmazsa bana seninle dertleşme fırsatını verdi…” „Hâlâ gemideyim ve kutup eksenindeki yerimizi bozmadık. Bir saat önce sanki normal gözetleme görevinden dönüyormuş gibi sakin görünen Rodrigo’yu gemiye aldık. Bir daha hiçbirimizin Merkür’ü ziyaret edebileceğini sanmıyorum. Kafamı kurcalayan nokta; acaba Dünya’ya döndüğümüz zaman bir kahraman olarak mı yoksa bir hain olarak mı karşılanacağız? Fakat benim vicdanım rahat. Doğru olan şeyi yaptığımıza eminim. Romalılar bir „teşekkür ederiz” diyecekler mi merak ediyorum…” „Burada ancak iki gün daha kalabiliriz. Rama gibi bizi Güneş’ ten koruyan bir kilometreye yakın kalınlıkta örtümüz yok. Endeavour’un gövdesinde şimdiden tehlikeli sıcak noktalar belirmeye başladı ve içerden bazı perdeler koymak zorunda kaldık. Üzgünüm… seni kendi dertlerimle sıkmak istemezdim..” „Şimdi Rama’yı son bir kez ziyaret edebilecek süremiz var ve bundan mümkün olduğunca fazla yararlanmak istiyorum. Merak etme… riske girmeye de hiç niyetim yok.” Norton kaydı durdurdu. Son sözleri pek gerçeği yansıtmıyordu. Rama’nın içinde geçen her anda tehlike ve belirsizlik vardı. Hiç kimse anlayışının dışındaki güçlerin hüküm sürdüğü o ortamda kendini gerçekten rahat hissedemezdi. Ve Norton bir daha geri dönülüp başka araştırmalara girişilemeyeceğini bildiği için bu son yolculukta şansını biraz daha fazla zorlamak istiyordu.

„Kırk sekiz saat içinde bu görevi tamamlamış olacağız. Sonra ne olacak, bu hâlâ belirsiz. Bildiğin gibi bu yörüngeye girebilmek için hemen hemen yakıtımızın tümünü bitirdik. Dunya’ya zamanında dönmemizi sağlayacak yakıt tankerinin bizimle buluşmak üzere hareket ettiği haberini hâlâ bekliyorum. Yoksa Merih’e doğru yavaş yavaş düşmek zorunda kalacağız. Her iki halde de yılbaşında evde olacağımızı sanıyorum. Oğlana söyle ona bir bebek biot getiremediğim için çok üzgünüm, çünkü burada öyle küçük hayvan yok…” „Hepimiz çok iyi, fakat çok yorgunuz. Bütün bunlardan sonra uzun bir tatili hak ettim, böylece kaybettiğimiz günlerin acısını çıkartırız. Hakkımda ne derlerse desinler, bir kahramanla evlendiğini iddia edebilirsin. Bir dünya kurtaran adamla kaç kadın evlidir ki?” Her zamanki gibi kopyesini çıkartmadan önce her iki ailesine de gönderebileceğine emin olmak için teypi dikkatle dinledi. Hangi eşini daha önce görebileceğini bilememesi ona çok garip geliyordu. Fakat Norton’un programı gezegenlerin amansız yörüngeleri yüzünden en az bir yıl önceden kararlaştırılmıştı.

Fakat bütün bunlar Rama’dan önceki günlere aitti. Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı.

„Eğer bunu denemeye kalkarsak” dedi Kari Mercer, „biotlar bizi durdurmaz mı dersiniz?” „Olabilir, aslında öğrenmek istediğim şeylerden biri de bu… neden hepiniz bana öyle bakıyorsunuz?” Mercer dudağındaki hafif gülümsemeyi artık gizlemeye gerek görmüyordu. Kaptanına takılmak hususundaki tereddüdünü yenerek: „Düşünüyordum da Kaptan” dedi. „Siz sanki Rama’ nm sahibiymiş gibi davranıp şu ana kadar binaların içine girmek için yaptığımız her öneriyi reddediyordunuz. Bu ani dönüş neden? Yoksa Merkürlülerin davranışları mı sizi etkiledi?” Norton gülmeye başladı. Bu çok zekice sorulmuş bir soruydu ve verebileceği cevabın da doğru olduğuna pek emin değildi.

„Evet” dedi, „belki fazlasıyla tedbirliydim… ortaya çıkması mümkün tehlikelerden kaçınmak istedim. Fakat bu son şansımız. Geri çekilmeye zorlansak bile kaybedecek fazla şeyimiz yok.” „Kazasız belasız çekilebilirsek eğer…” „Elbette, fakat biotlar şu ana kadar bize hiçbir düşmanlık göstermediler ve örümceklerin dışında burada bizi yakalayabilecek hızda bir şey olduğunu sanmıyorum… eğer kaçmak zorunda kalırsak tabii.”

„Bence fazla korkmamamız gerekiyor kaptan, çünkü bir rastlantı sonucu olarak biotların bize neden böyle kibar davrandıklarını buldum.” „Yeni bir teori için oldukça geç kalmadın mı?” „Gene de anlatacağım. Bunlar bizi Romalılar sanıyorlar, bir oksijen yiyiciyi diğerinden ayıramıyorlar.” „Bu kadar aptal olduklarını sanmıyorum.” „Bu aptallık değil. Onlar belirli işler için programlanmışlar, biz de onların ilgi çerçevesinin içinde değiliz.” „Belki de haklısın… Bunu yakında öğreneceğiz… Londra’da işe başlar başlamaz.” Joe Calvert o eski banka soygunu filimlerinden her zaman haşlanmıştı fakat hiçbir zaman bir soyguna karışacağını düşünmemişti… Evet… esas olarak şu anda yaptığı buydu.