Connie Willis: Przewodnik stada

— Biologia jest po drugiej stronie gmachu — odparła oburzona. — Ale i tak wątpię, czy on tam jest. Gdy wychodziłam z zebrania, rozmawiał z doktor Turnbull. Jak zawsze. Założę się, że żałuje, że nie miał jej za partnera podczas uścisku.

— Flip, naprawdę jestem zajęta. — Chcąc to udowodnić, zaczęłam stukać w klawisze.

Flip. To wszystko wina Flip. Zgubiła formularze Bennetta i ukradła moje ogłoszenia osobiste, i dlatego znalazłam się w kopiami, gdy Bennett tam wszedł.

— Czy wie pani, że doktor Patton się zaręczyła? — nawiązała ponownie konwersację Flip. — Z tym facetem, który nie chciał się żenić.

— Tak.

— Założę się, że doktor O’Reilly i doktor Turnbull wkrótce się pobiorą.

Nadal zajadle stukałam w klawiaturę, po chwili Flip się znudziła i poczłapała gdzieś dalej. Stukałam w dalszym ciągu. Poważnie myślałam, że cały ten bałagan to wina Flip. Nie tylko zgubiła formularze finansowe i ukradła ogłoszenia osobiste — ona to wszystko zaczęła. Przede wszystkim gdyby nie doręczyła mi wtedy paczki przeznaczonej dla doktor Turnbull, nigdy nie spotkałabym Bena. Nigdy nawet nie zeszłabym na Biologię i podczas tego pierwszego zebrania siedziałby daleko, w drugim końcu sali.

Dodawałam linie, śledziłam powiązane ze sobą wydarzenia. Flip wyrzuciła wyniki sześciotygodniowych badań i ukradła mój zszywacz. I gubiła stronice formularzy finansowych. Musiałam zanieść brakujące strony Benowi. Zostawiła ślady butów i sabotów wszędzie, we wszystkich intrygach.

Była jak jakiś Jagon. Lub może zły anioł stróż. „Zawsze na miejscu, tuż przy tobie, dokądkolwiek byś się udał” — tak twierdziła książka Anioły, anioły wszędzie. To prawda. Była wszędzie. Jak jakaś okropna anty-Pippa, wędrowała pod oknami niczego nie podejrzewających ludzi, siejąc ziarna chaosu i zniszczenia.

Dodałam kolejne linie. Flip podnosi dłoń i przydzielają jej asystentkę, Flip prowadzi kampanię antynikotynową, w efekcie proponuję Shirl palenie na wybiegu, a ona z kolei opowiada nam o perednicy. Flip wpędza mnie w depresję tamtego dnia w Boulder. Gdyby nie opowiadała o swym świądzie, nigdy nie poszłabym na kolację z Billym Rayem, nie wiedziałabym, że targheesy to owce i nigdy nie wpadłby mi do głowy pomysł, by je pożyczyć.

A Ben byłby teraz gdzieś we Francji i studiował teorię chaosu, pomyślałam ponuro. To wszystko nie jest winą Flip. To ja wynajdywałam preteksty, by spotykać się z Benem. Od tamtego pierwszego dnia, gdy rozmawiałam z nim na ganku.

Flip nie była źródłem. Mogła przyśpieszać bieg spraw, lecz za wynik odpowiadałam ja sama. Podążałam za najstarszym na świecie trendem. Prosto w przepaść.

Flip wróciła, stanęła za mną i z zainteresowaniem patrzyła mi przez ramię.

— Nadal jestem zajęta — oznajmiłam. Odrzuciła nie istniejący pukiel.

— Doktor O’Reilly poszedł sobie. Założę się, że na randkę z doktor Turnbull.

Diabelnie trudno się pozbyć tego anioła stróża.

— Nie masz gdzieś czegoś do załatwienia? — zapytałam.

— Właśnie chcę pani powiedzieć cześć.

I wyszła. Dumałam nad ekranem, zastanawiając się, gdzie Umieścić na schemacie to małe spotkanie, lecz ona już była z powrotem.

— Czy w Teksasie noszą kapelusze? — spytała.

— Stulitrowe — odpowiedziałam.

Znowu znikła, tym razem na dobre. Dodałam do wykresu następne linie, a potem tylko siedziałam i patrzyłam na krzyżujące się krzywe, na starannie wykreślone regresje.

— Siódma. — Gina wsadziła głowę w drzwi. Miała na sobie płaszcz. — Możesz już skończyć pauzę. Uśmiechnęłam się.

— Dzięki, mamusiu.

Poczekałam, aż miałam pewność, że wszyscy sobie poszli, a potem zeszłam na dół i stałam przy furtce wybiegu obserwując owce. Dreptały, pasły się i znowu dreptały. Niekiedy beczały, niekiedy gubiły się, zmuszane do działania przez przewodników, których nie rozpoznawały, i przez instynkty, z których posiadania nie zdawały sobie sprawy.

Laleczki Kewpie(1909 – 15)

Mania zainspirowana ilustrowanymi wierszami w „Ladie’s Home Journal”. Laleczki Kewpie wyglądały jak różowolice cherubiny o okrągłych brzuszkach, z żółtym lokiem na czubku głowy. Szalenie popularne wśród dorosłych i dziewczynek, występowały w postaci papierowych figurek, solniczek, dekorowały weselne torty, pojawiały się na pocztówkach i jako nagrody na prowincjonalnych jarmarkach.

Przez następne dwa dni nie zachodziłam do laboratorium Bena. Porządkowałam swoją pracownię oraz wprowadzałam kilometry danych na temat mah-dżonga i przelotu Lindbergha nad Atlantykiem.

Nie bądź śmieszna, powiedziałam sobie w czwartek. Nie zachowuj się jak Peyton. Dorośnij. Musisz go od czasu do czasu widywać.

Kiedy wreszcie zeszłam na dół do laboratorium, zastałam tam Alicję. Ben trzymał perednicę za postmodernistycznie różową kokardkę i wygłaszał wykład na temat struktury dominacji i charyzmy. Miał niebieski krawat.

— To otwiera prawdziwe możliwości — mówiła Alicja, opierając się o furtkę. — Trzydzieści jeden procent odbiorców Gran-tu Niebnitza pracowało w projektach międzydyscyplinarnych.

Ważny jest odpowiedni profil współpracy. Komitet wyraźnie kieruje się kryterium równowagi płci, co w waszym wypadku jest w porządku, lecz zarówno teoria chaosu, jak i statystyka to dziedziny matematyki. Potrzebujecie biologa.

— Jestem wam potrzebna? — spytałam.

Obydwoje podnieśli wzrok.

— Jeśli nie, pójdę coś sprawdzić w bibliotece.

— Możesz iść. Perednica nie okazuje dziś ochoty do nauki.

— Ben potarł kolano. — Już dwa razy mnie ubodła. Gdy będziesz w bibliotece, sprawdź, czy mają coś o tym, jak kierować kierownikiem.

— Dobrze — powiedziałam i ruszyłam korytarzem.

Ben dogonił mnie.

— Poczekaj. Chciałbym z tobą pomówić. Czy odkryłaś coś dzięki tym maratonom tanecznym?

Tak, pomyślałam, patrząc na niego rozpaczliwie. Odkryłam.

— Nie — oświadczyłam. — Myślałam, że istnieje związek, ale nie istniał.

Po czym pojechałam do Boulder szukać Barbie Romantycz-nej Panny Młodej.

Gina dała mi listę sklepów z zabawkami. Skreśliła te, któ-re już odwiedziła, więc nie pozostało ich zbyt wiele. Zaczęłam od góry. Postanowiłam sprawdzić wszystkie, aż do końca listy. Tylko mi się wydawało, że rozumiem manię Barbie. Nawet przyjęcie urodzinowe Brittany nie przygotowało mnie do tego, co zobaczyłam.

Była Barbie Odblaskowa, Barbie Maskaradowa, Barbie Pie-nisty Anioł, Barbie Słonecznikowa, a nawet Barbie — etui, któ-rej plastikowa pierś otwierała się, ukazując błyszczek do warg i pudełeczko różu. Istniały Barbie wielokulturowe, Barbie, któ-re się zapalały, Barbie zdalnie sterowane i takie, które można było strzyc na pazia.

Barbie miała porsche, jaguara, corvette, mustanga, moto-rówkę, przyczepę kempingową i konia. Także wannę z masażami wodnymi, Zabawną Lodówkę, uzdrowisko i bar McDonalda. Ponadto szkatułki z biżuterią, pudła śniadaniowe, taśmy z ćwiczeniami gimnastycznymi, taśmy z muzyką, taśmy wideo i różowy lakier do paznokci.

Ale ani śladu Barbie Romantycznej Panny Młodej. „Pałac Zabawek” miał Barbie Wiejską Pannę Młodą z bawełnianą szarfą w różową krateczkę i z bukietem stokrotek. „Zabawki To My” miały Barbie Wesele jak Marzenie i Barbie Weselną Fantazję. Poważnie zastanawiałam się nad ich zakupem, mimo zakazów Giny.

W „Pacynce” stały cztery regały pełne Barbie, a sprzedawczyni miała czoło ostemplowane literą „n”.