Robert Silverberg: Królestwa ściany

Zniszczyliśmy wszystkich. Na koniec poszliśmy do ich jaskiń, by się upewnić, że żaden się w nich nie ukrywa. Nawet nie będę próbował opisać zastanego tam przez nas brudu i plugastwa. Znaleźliśmy dwie ostatnie małpie istoty. Trzęsły się i beczały. Bez wahania wyciągnęliśmy je stamtąd i popędziliśmy nad przepaść. I tak panowanie bogów na szczycie Kosa Saag zakończyło się rozlewem krwi.

Potem nie mogliśmy wydobyć z siebie słowa.

Staliśmy zbici z gromadkę, drżąc w lodowatym powietrzu, oszołomieni ostatnimi wydarzeniami. Rozumieliśmy, że to, co się stało, było koniecznością, że oczyściliśmy nie tylko nasze dusze, lecz całą rasę i że uwolniliśmy ziemskich osadników od przekleństwa, które na nich ciążyło. Mimo to zabijanie okazało się trudną rzeczą. Wstrząśnięci, nie wiedzieliśmy co myśleć lub mówić.

W tym momencie ze statku wynurzyło się troje Ziemian.

Zeszli po drabince i stanęli przed nim niepewnie, trzymając w pogotowiu broń, jakby spodziewali się, że zaatakujemy ich z taką samą ślepą furią jak tamtych. Nie mieliśmy jednak powodu, by to zrobić. Zresztą opuściła nas cała wściekłość.

Ruszyłem przed siebie, zmęczony i nieprzytomny, i ukląkłem przed nimi. Moi towarzysze dołączyli do mnie i po chwili wszyscy klęczeliśmy ze zwieszonymi głowami.

Ziemianka o złotych włosach wzięła do ręki mówiące pudełko i odezwała się cichym głosem, jakby ona również opadła z sił po tym, co się wydarzyło.

— Nic nas już nie trzyma na tym świecie. Odlatujemy. Musicie się cofnąć na drugą stronę płaskowyżu i zaczekać, dopóki nie wystartujemy. Rozumiecie? Ze statku buchnie ogień. Gdybyście stali za blisko, poparzyłby was.

Zapewniłem ją, że rozumiemy.

Wtedy powiedziała, że życzy nam dobrze, i ma nadzieję, że przez resztę naszych dni będziemy pogłębiali wiedzę. Zapewniła, że nie musimy się obawiać najazdu Ziemian.

Wrócili do statku, a my wycofaliśmy się na drugi koniec Wierzchołka.

Przez długi czas nic się nie działo. Najpierw zobaczyliśmy kurz wokół statku. Chwilę później pojawił się pod nim słup ognia i uniósł go w górę. Przez sekundę lub dwie lśniący pojazd tkwił nad nami nieruchomo na ognistym ogonie. Potem odleciał. Zniknął nam z oczu, jakby nigdy nie istniał.

— To byli prawdziwi bogowie. A teraz nas opuścili — stwierdziłem.

Po tych słowach, gdyż inne nie były potrzebne, zaczęliśmy przygotowywać się do wymarszu.

Przed odejściem wykopaliśmy grób dla Thissy i zbudowaliśmy nad nim kopiec. Zawsze będzie spoczywała w chwale na dachu Świata. Wznieśliśmy również kopiec na pamiątkę Thrance’a, bo pomimo swoich grzechów był Pielgrzymem i człowiekiem z naszej wioski, więc mu się to należało. Potem przez dłuższy czas staliśmy nad nimi w ciasnym kręgu, szukając w sobie nawzajem otuchy. To był koniec naszej Pielgrzymki i koniec wszystkich Pielgrzymek. Osiągnęliśmy coś wielkiego, choć jeszcze nie byliśmy pewni co. Usłyszałem obok siebie płacz, najpierw Malti, potem Gryncindil, Naxy i Katha. A później ja również się rozpłakałem i Traiben, i Galii. Wszyscy płakaliśmy. Nigdy nie czułem takiej miłości jak wobec tych ludzi, z którymi przeżyłem tak wiele. Podczas długiej podróży stworzyliśmy coś nowego, staliśmy się dla siebie Domem. Wszyscy to rozumieli, więc nikt o tym nie mówił. Nie mieliśmy nawet odwagi spojrzeć na siebie. Chwila była zbyt uroczysta. Wpatrywaliśmy się w ziemię, wciągaliśmy powietrze głęboko w płuca, trzymaliśmy się mocno za ręce i pozwalaliśmy sobie na płacz. Gdy w końcu podnieśliśmy wzrok, nasze oczy lśniły, a twarze były rozpłomienione nowo nabytą mądrością, której nie potrafiliśmy wyrazić słowami.

Zebraliśmy cały dobytek, jaki nam został, i w milczeniu ruszyliśmy w dół tą samą drogą, którą tu przyszliśmy. Zostawiliśmy Wierzchołek za sobą, schodząc w chłód strefy mgieł i dalej przez krainę wiatrów i burz do leżących niżej królestw, a potem jeszcze niżej i niżej do miejsca, z którego zaczęliśmy podróż. Hendy szła obok mnie. Teraz też kroczy przy mnie.

Nic ważnego nie spotkało nas podczas drogi w dół, więc pominę ją milczeniem. Liczy się tylko to, że weszliśmy na Kosa Saag, pokonując wszelkie przeszkody. Na Wierzchołku zobaczyliśmy rzeczy, które zobaczyliśmy, dowiedzieliśmy się tego, czego się dowiedzieliśmy, i wróciliśmy z tą wiedzą do domu. A teraz przekazuję ją wam w tej księdze, żebyście się nad tym wszystkim zastanowili.

Bogowie odeszli. Zostaliśmy sami.

Wiemy teraz, że zmian, które przytrafiają się nam na Ścianie, nie zsyłają bogowie, bo ci, których uważaliśmy za bogów, ulegli im tak samo jak wielu Pielgrzymów. Transformacji nie powoduje moc bogów promieniująca z Wierzchołka, lecz skład tamtejszego powietrza, intensywne światło słoneczne oraz żar ognia zmian wydobywającego się ze skał, który rozpala i wzmacnia nasze naturalne zdolności do metamorfozy. Wiem, że to brzmi jak herezja, ale tak powiedzieli Ziemianie i ja im uwierzyłem, więc niech tak będzie. Kiedyś na górze mieszkały istoty wyższe — może bogowie lub prawie bogowie — lecz nie rzucały czarów na wspinaczy.

A Królestwa? Czym są?

Są miejscami odpoczynku dla tych, którzy nie nauczyli się niczego w Ścianie. Wielu Pielgrzymów zmarło w drodze na Kosa Saag, niektórym się udało, ale utracili rozum podczas wspinaczki, natomiast większość po prostu zawiodła. To oni właśnie założyli Królestwa w połowie drogi między dżunglą i chmurami. Nie ma dla nich powrotu do domu ani drogi w górę.

Nie widzę w tym nic nagannego. Trzeba być po trosze szaleńcem, żeby piąć się na sam Wierzchołek. Takim jak Traiben, Hendy albo nawet Thrance. Jak ja. Inni ludzie są mniej skomplikowani i spokojniejsi niż my, więc odpadają w trakcie podróży. Dla nich są Królestwa. My jesteśmy jedynymi, którzy przetrwali tak długą i daleką drogę.

A teraz wróciłem i przyniosłem ze sobą prawdę o Wierzchołku. Dzielę się nią z wami, a wy patrzycie na mnie z podziwem i strachem, widząc na moim ciele ślady wędrówki.

Muszę wam coś powiedzieć.

Nie możemy liczyć na wiedze i pomoc mieszkańców szczytu. Czas włożyć to miedzy bajki. Tych, których braliśmy za bogów, już nie ma. Musimy sami odkrywać nowe rzeczy i nauczyć się je wykorzystywać. Dane było mnie i moim towarzyszom przynieść te naukę do domu. Nikt inny przed nami tego nie uczynił. Mam w żyłach krew Pierwszego Wspinacza i może Jego duch mną kierował, kiedy prowadziłem swoją Czterdziestkę na Wierzchołek.

Musimy wytyczyć ścieżkę do źródła, z którego wypływa mądrość. Zbudujemy pojazdy, a one będą nas woziły miedzy wioskami, potem po niebie, a potem miedzy gwiazdami. Znowu spotkamy bogów, lecz tym razem będziemy im równi.

To nie jest niemożliwe. Ziemianie to osiągnęli. Dawno temu byli tacy jak skalne małpy, a uczynili siebie bogami. My też możemy.

My też możemy.

Możemy być jak bogowie. Tę prawdę przekazuje wam Poilar Kuternoga. Nie ma innych w naszym zasięgu i jeśli siebie nie uczynimy bogami, będziemy musieli żyć bez nich, co jest straszną perspektywą. Oto mądrość, którą Poilar Kuternoga przyniósł z Wierzchołka Kosa Saag, lekcja, którą wyciągnął ze swoich cierpień. Ta księga opowiada o wszystkim, co przydarzyło się jemu i jego towarzyszom, o tym, co widzieli i przeżyli. Tej wiedzy nie zdobyłem łatwo. Jednak przekazuję ją chętnie dla dobra waszych dusz. Jeśli tylko ją przyjmiecie, da wam wolność. Czytajcie więc. Czytajcie i zapamiętajcie.