Alastair Reynolds - Migotliwa wstęga. Tom 2 - Odwet

— Jeżdżę na górę sześć czy siedem razy do roku, by ją odświeżyć. To jak małe święto, wizyta w Azylu. To taki habitat, wysoko, powyżej Pasa Złomu, bezpieczny od wszystkich sporów zarazy. A potem skanuję się i moje ostatnie dwa czy trzy miesiące są asymilowane przez moją symulację, która już działa. Nie myślę już o niej jako o mojej kopii. Jest jak starsza i mądrzejsza siostra, która wie wszystko o wszystkim, co mi się kiedykolwiek przytrafiło. Tak jakby przez całe życie patrzyła mi przez ramię.

— To musi bardzo dodawać otuchy — powiedziałem. — Ta wiedza, że nawet kiedy umierasz, wcale nie umierasz naprawdę. Po prostu wyłączasz jeden tryb istnienia. Z wyjątkiem tego, że żaden z was nigdy nie umiera fizycznie, prawda?

— To mogło być prawdą przed zarazą. Teraz już nie jest.

Wspomniałem to, co opowiadała mi Zebra.

— A ty? Widać, że nie jesteś hermetykiem. Czy byłaś jedną z nieśmiertelnych, urodzoną z genami pozwalającymi na wyjątkowo długie życie?

— Mam geny nie najgorsze, jakie można odziedziczyć, jeśli to masz na myśli.

— Ale też nie najlepsze — zauważyłem. — Co oznacza, że nadal jesteś zależna od maszyn w twojej krwi i komórkach, które wciąż poprawiają drobne pomyłki natury. Mam rację?

— Wniosek nie wymaga zbytniego wysiłku umysłowego.

— A co się stało z maszynami po zarazie? — Spojrzałem w dół: mijaliśmy zawieszoną przezroczystą rurę linii kolejowej. Jedna z lokomotyw parowych o poczwórnej symetrii, ciągnąc sznurek wagonów, zmierzała przez noc, dążąc do którejś z oddalonych dzielnic miasta. — Czy kazałaś im się zniszczyć, zanim dosięgły je spory zarazy? Wnioskuję, że tak właśnie postąpiła większość osób waszego rodzaju.

— Co cię to obchodzi?

— Po prostu się zastanawiam, czy używasz Paliwa Snów, to wszystko.

Chanterelle jednak nie odpowiedziała mi bezpośrednio.

— Urodziłam się w 2339 roku. Mam sto siedemdziesiąt osiem lat standardowych. Widziałam cuda, których nawet sobie nie wyobrażasz, okropności, przed którymi kurczyłbyś się ze strachu. Grałam w Boga, zbadałam parametry tej gry, a potem wyszłam poza jej granice, jak dziecko, odrzucające zbyt prostą już dla siebie zabawkę. Widziałam, jak to miasto tysiące razy przesuwało się i zmieniało, piękniało z każdą transformacją, a nawet bardziej olśniewało, i widziałam, jak zamienia się w coś złego, ciemnego i zatrutego, i będę tu nadal, kiedy wydrapie ono sobie drogę z powrotem do światła, bez względu na to, czy potrwa to wiek, czy tysiąclecie. Sądzisz, że tak łatwo odrzuciłabym nie śmiertelność albo zamknęła się w śmiesznym metalowym pudle jak tchórzliwe dziecko? — Za kocią maską jej własne oczy o pionowych źrenicach ekstatycznie zapłonęły. — Nie, na Boga. Już piłam ten ogień, a tego pragnienia nie można zaspokoić nigdy.

— Czy rozumiesz podniecenie, kiedy bez ochrony spacerujesz sobie po Mierzwie, w tej obcości, i wiesz, że w środku nadal masz maszyny? To dzika podnieta. Jak chodzenie po ogniu lub pływanie z rekinami.

— Czy dlatego uczestniczysz w Grze? Ponieważ to jeszcze jedna dzika podnieta?

— A jak ci się wydaje?

— Wydaje mi się, że byłaś bardzo znudzona. Dlatego grasz, prawda? Tego dowiedziałem się od Waverly’ego. Nim zaatakowała zaraza, ty i twoi przyjaciele wypróbowaliście wszelkie dozwolone rozrywki, jakie oferowało wam społeczeństwo, przygody, które można by wyreżyserować lub zasymulowac, każdą grę czy wyzwanie intelektualne. — Spojrzałem na nią, oczekując zaprzeczenia. — Ale wam to nie wystarczało, prawda? Nigdy nie testowaliście swej własnej śmiertelności. Nigdy nie wystawialiście jej na próbę. Moglibyście oczywiście opuścić układ — jest tam mnóstwo niebezpieczeństw, rzeczy podniecających, okazji do zdobycia chwały — ale gdybyście to zrobili, zostawilibyście za sobą układy znajomych. Kulturę, w której dorastaliście.

— Nie tylko o to chodzi — rzekła Chanterelle. Widocznie chciała dobrowolnie dostarczyć informacji, myśląc, że źle osądzam jej środowisko. — Niektórzy z nas opuścili układ, ale wiedzieli, co odrzucają. Nigdy już nie będą skanowani. Ich symulacje nie będą mogły zostać zaktualizowane. W końcu tak odejdą od żyjącej kopii, że przestaną być kompatybilne.

— Skinąłem głową.

— Potrzebowali czegoś blisko domu. Czegoś w rodzaju Gry.

Sprawdzić się, dojść do krawędzi i sprowokować niebezpieczeństwo, ale w sposób kontrolowany.

— I to było dobre. Kiedy nadeszła zaraza i mogliśmy robić, co nam się podoba, zaczęliśmy wspominać, jak to jest, gdy się żyje.

— Ale w tym celu musieliście zabijać. Nawet nie mrugnęła.

— Nikogo, kto by na to nie zasłużył. Wierzyła w to.

— Podczas naszego lotu przez miasto zadawałem kolejne pytania, próbując wybadać, co Chanterelle wie o Paliwie Snów.

Obiecałem Zebrze, że pomogę jej pomścić śmierć siostry, więc musiałem uzyskać informacje o tej substancji i jej dostarczycielu, tajemniczym Gideonie. Jasne było, że Chanterelle używa Paliwa Snów, ale nie wiedziała o narkotyku nic więcej, niż inni, z którymi rozmawiałem na ten temat.

— Niech ułożę sobie pewne rzeczy w głowie. Czy przed zarazą ktoś kiedykolwiek wspominał o Paliwie Snów? — spytałem.

— Nie — odparła Chanterelle. — Nie zawsze się pamięta, jak to było przedtem, ale jestem pewna, że Paliwo Snów pojawiło się dopiero w ostatnich siedmiu latach.

— Czyli może mieć jakiś związek z zarazą, nie wydaje ci się?

— Nie rozumiem.

— To Paliwo Snów chroni cię przed zarazą i pozwala ci spacerować w Mierzwie z tymi wszystkimi pływającymi w tobie maszynami. To sugeruje, że te dwie rzeczy są ściśle związane. Że Paliwo rozpoznaje zarazę i potrafi ją zneutralizować, nie czyniąc szkody nosicielowi. To nie może być sprawa przypadku.

Chanterelle wzruszyła ramionami.

— Więc ktoś to musiał zaprojektować.

— W takim razie byłby to jeszcze jeden rodzaj nanomaszynerii, prawda? — Pokręciłem głową. — Niestety, nie wierzę, by ktoś mógł zaprojektować coś tak użytecznego. Nie tu i nie teraz.

— Skąd wiesz, jakie środki posiada Gideon.

— Nie wiem, ale ty mi dostarczysz informacji i od tego zaczniemy.

— Dlaczego tak cię to interesuje?

— Dałem komuś obietnicę.

— Więc muszę cię rozczarować. Nie wiem nic o Gideonie, nie znam osób, które by cokolwiek wiedziały. Musisz porozmawiać z kimś znajdującym się bliżej linii zaopatrzenia.

— Gdzie on działa, gdzie są jego laboratoria produkcyjne?

— Gdzieś w mieście, to wszystko.

— Jesteś tego pewna? Pierwszy raz spotkałem Paliwo Snów na… — urwałem, nie chcąc zdradzać, jak ożywiono mnie w Hospicjum Idlewild. — Nie na Yellowstone.

— Słyszałam, że nie wytwarza się go w Baldachimie.

— Więc w Mierzwie?

— Tak przypuszczam. — Zmrużyła oczy, pionowe źrenice stały się cienkie jak drzazgi. — A ty kim jesteś?

— Długo by wyjaśniać. Chyba jednak odgadłaś sprawy podstawowe.

Wskazała głową kontrolki.

— Nie możemy krążyć całą wieczność.

— Więc prowadź do Baldachimu. W jakieś miejsce publiczne, niezbyt daleko od Escherowskich Turni.

— Gdzie?

Pokazałem Chanterelle nazwę miejsca, którą dała mi Dominika, mając nadzieję, że choć nie wiem, czy to jakaś siedziba, czy cała dzielnica, moja ignorancja nie rzuca się zbytnio w oczy.

— Chyba nie znam tego miejsca.

— Mój palec się napina. Pogrzeb w pamięci, Chanterelle. A jeśli nie znajdziesz, to tutaj musi być gdzieś jakaś mapa. Może byś do niej zajrzała?