Alastair Reynolds - Migotliwa wstęga. Tom 2 - Odwet

— Myśleliście, że jestem o kilka przecznic stąd, więc nie podejrzewaliście zasadzki. Nie spodziewaliście się także, że będę uzbrojony, ale oto niekiedy wpadasz na niedźwiedzia. — Spojrzałem na jej niedźwiedziowatego przyjaciela. — Nie, przepraszam, pomyłka. Dzisiaj to ja dostałem niedźwiedzia.

Mężczyzna rzucił się w wodzie, zaciskając dłonie wokół uda. Zaczął coś mówić, ale uciszyłem go kopniakiem.

Chanterelle prawie dotarła do czarnego klina linówki. Powodzenie mojego planu zależało w dużej mierze od tego, czy wagonik tam będzie, ale dopiero teraz poczułem pewność, że ryzyko się opłacało i że w środku nikt się nie chowa.

— Wsiadaj — powiedziałem. — I nie próbuj żadnych sztuczek. Poczucie humoru nie jest moją najmocniejszą stroną.

Wagonik miał bogaty wystrój, cztery luksusowe kasztanowe fotele, połyskujący panel sterowniczy i dobrze zaopatrzony barek w ścianie, obok stojaka ze lśniącą bronią i trofeami. Trzymając pistolet wycelowany w kark Chanterelle, zmusiłem ją, by podniosła pojazd.

— Spodziewam się, że masz na myśli jakiś konkretny cel podróży — powiedziała.

— Tak, ale na razie chcę, żebyś nabrała pięknej wysokości i krążyła. Możesz pokazać mi miasto, jeśli chcesz. Wymarzona noc na takie wycieczki.

— Masz rację — oznajmiła Chanterelle. — Poczucie humoru nie jest twoją najmocniejszą stroną. W gruncie rzeczy jesteś tak dowcipny jak Parchowa Zaraza. — To powiedziawszy, z irytacją wyznaczyła kurs i wprowadziła wagonik w kołysanie. Po czym powoli obróciła się ku mnie. — Kim naprawdę jesteś i czego ode mnie chcesz?

— Powiedziałem, kim jestem — kimś, kogo wciągnięto do waszej gierki, by ją uatrakcyjnić, nieco wyrównując szanse.

Ręka szybko dotknęła mojej skroni — dowód albo zuchowatości, albo znacznej głupoty, zważywszy, że tuż przy jej czaszce dymałem pistolet gotowy do strzału.

Potarła miejsce, gdzie Dominika wycięła implant myśliwski.

— Nie ma go tam — zauważyła. — Jeśli był kiedykolwiek.

— Więc Waverly okłamał również mnie. — Obserwowałem jej twarz w oczekiwaniu nietypowej reakcji, ale przywołanie przeze mnie nazwiska mężczyzny nie wywołało u niej zaskoczenia. — Może nigdy nie włożył tam żadnego urządzenia.

— Więc kogo ścigaliśmy?

— Skąd mam wiedzieć? Nie używacie przecież implantów do śledzenia ofiary, prawda? Czy też może nastąpiła jakaś modyfikacja, o której nie miałem pojęcia?

Wagonik zanurkował teraz, przeskakując między kablami, które znajdowały się troszeczkę za daleko. Poczułem mdłości, ale Chanterelle nawet nie drgnęła.

— Czy masz coś przeciwko temu, bym wezwała pomoc dla przyjaciół?

— Czuj się jak u siebie — odpowiedziałem.

Telefonując, zachowywała się bardziej nerwowo niż wcześniej. Opowiedziała bajkę, jakoby zeszli do Mierzwy, by zrobić zdjęcia do filmu dokumentalnego, i wtedy ją i jej przyjaciół napadła z zasadzki banda złych młodocianych świń. Mówiła to z takim przekonaniem, że prawie sam w to uwierzyłem.

— Nie mam zamiaru cię krzywdzić — oznajmiłem, ale czy zabrzmiało to wiarygodnie? — Potrzebuję tylko od ciebie pewnych informacji. Informacji natury bardzo ogólnej, których dostarczenie nic ci nie zaszkodzi. A potem chcę, byś mnie zabrała w pewne miejsce Baldachimu.

— Nie ufam ci.

— Czemu miałabyś mi ufać? I nie proszę cię, byś mi ufała. Nie stawiam cię w sytuacji, w której zaufanie do mnie jest choćby w najmniejszym stopniu istotne. Ja tylko celuję pistoletem w twoją głowę i wydaję ci rozkazy. — Oblizałem wargi, spragnione i suche. — Albo to zrobisz, albo twój mózg przyozdobi wnętrze tego wagonika. Więc masz łatwy wybór.

— Co chcesz wiedzieć?

— Opowiedz mi o Grze, Chanterelle. Słyszałem wersję Waverly’ego, a to, co mówił, brzmiało rozsądnie, chcę być jednak pewien, że ogarniam całość.

— Okazało się, że Chanterelle jest elokwentna. Część tej elokwencji przypisałem naturalnej skłonności do współpracy, właściwej ludziom z przystawionym do głowy pistoletem. Ale chyba wynikało to raczej z faktu, że Chanterelle lubiła dźwięk własnego głosu; był to bardzo miły głos wychodzący z bardzo ładnych ust.

— Pochodziła z rodu Sammartinich, którzy, jak się dowiedziałem, stanowili jeden z większych klanów w przedzarazowej strukturze władzy. Genealogią sięgali aż do epoki Amerikano. Rodziny, które mogły prześledzić swoje dziedzictwo tak daleko w przeszłość, cieszyły się wielkim poważaniem; stanowiły odpowiednik rodziny królewskiej w społeczeństwie Belle Epoąue.

— Jej rodzina miała powiązania z najsłynniejszym klanem: z Sylveste’ami. Wspomniałem, co Sybilline powiedziała mi o Calvinie, człowieku, który wskrzesił zapomniane i zdyskredytowane techniki skanowania neuralnego, które pozwalały żywym na translacje — w efekcie zabójcze — w nieśmiertelne symulacje komputerowe samych siebie.

— Oczywiście, Transmigranci nie przejmowali się naprawdę, że podczas skanowania ich ciała ulegają zniszczeniu. Ale kiedy same symulacje zaczynały zawodzić, nikt nie był już taki szczęśliwy. W pierwszej fali Transmigrantów było siedemdziesięciu dziewięciu ochotników — osiemdziesięciu, jeśli wliczyć w to samego Calvina — i większość tych symulacji przestała funkcjonować znacznie wcześniej, nim zaraza zaatakowała logiczne substraty, na których bazowały procesy obliczeniowe. By upamiętnić zmarłych, zbudowano rozległy i ponury Pomnik Osiemdziesiątki w centrum miasta, gdzie kapliczki tych, którzy odeszli, pielęgnowali ci krewni, którzy zachowali cielesną powłokę. Po nadejściu zarazy pomnik stoi nadal.

— Rodzina Chanterelle Sammartini była wśród upamiętnionych.

— Ale mieliśmy szczęście — powiedziała tonem niemal gawędziarskim. — Skany Sammartinich były wśród tych pięciu procent, które się nie zepsuły, a ponieważ moja babka i ojciec mieli wcześniej dzieci, nasza linia przetrwała w postaci cielesnej.

— A więc jej rodzina rozgałęziła się — jedna jej nić rozprzestrzeniała się w symulacji, a druga w tym, co śmiesznie nazywamy realnością. I dla Chanterelle Sammartini było to coś normalnego, jak posiadanie rodziny w dalekim kraju czy innej części układu.

— Ponieważ nie było śladów choroby — mówiła — nasza rodzina wspierała dalsze badania, podjąwszy je tam, gdzie Calvin skończył. Nasze związki z domem Sylveste’ów zawsze były bliskie i mieliśmy dostęp do większości ich danych badawczych. Wkrótce potem nastąpiły przełomowe odkrycia. Pojawiły się nie-zabójcze tryby skanowania. — Ton jej głosu zmienił się na kłótliwy. — Po co ta wiedza? Jeśli nie jesteś Mierzwowcem, musisz być Baldachimowcem. W takim razie wiesz wszystko, co ci mówię.

— — Dlaczego zakładasz, że nie jestem Mierzwowcem?

— — Jesteś sprytny, a przynajmniej nie beznadziejnie głupi. Nawiasem mówiąc, to nie komplement. Jedynie obserwacja.

— Widocznie myśl, że mogę być spoza układu, tak nie zgadzała się z akceptowanymi standardami Chanterelle, że w ogóle nie wzięła tego pod uwagę.

— Zabawiaj mnie po prostu rozmową. Czy kiedyś cię przeskanowano, Chanterelle?

— Teraz naprawdę popatrzyła na mnie jak na idiotę.

— Oczywiście.

— Interaktywne skany… jak je nazywacie?

— Symulacje poziomu alfa.

— Więc jakaś twoja symulacja działa obecnie gdzieś w mieście?

— Na orbicie, durniu. Technika, która umożliwiła skany, nigdy by nie przeżyła zarazy, gdyby jej nie odizolować.

— Oczywiście, jak głupio z mojej strony.