Hal Clement - Een zaak van gewicht

De lading van de kano werd op het dek opgeslagen en de reis voortgezet. Barlennan kon het niet over zijn hart krijgen afstand te doen van het thans onbruikbare vaartuigje, ofschoon het behoorlijk veel ruimte in beslag nam. Hij probeerde de nutteloosheid van het ding te verbergen door het vol te stapelen met voedsel: zonder de hoge boorden van de kano zou het niet zo hoog opgetast kunnen worden. Dondragmer wees erop dat het de buigbaarheid van het schip verminderde omdat het twee vlotten in beslag nam, maar de kapitein trok zich er niets van aan.

De tijd verstreek; eerst honderden en toen duizenden dagen.

Voor de Mesklinieten die van nature een lang leven hadden betekende dit weinig; voor de Aardbewoners werd de reis geleidelijk een saaie affaire, een deel van de dagelijkse sleur. Ze keken toe en praatten met de kapitein, terwijl de lijn op de wereldbol langzaam maar zeker langer werd; ze maten en rekenden om posities en koersen te bepalen als de kapitein erom vroeg; ze onderwezen Engels en probeerden een Mesklinietische taal te leren van matrozen die zich soms ook verveelden; kortom, ze wachtten, ze werkten wanneer dat mogelijk was, en ze doodden de tijd terwijl er vier Aardse maanden — negenduizendvierhonderd en nog wat Mesklinietische dagen — voorbij gingen. De zwaartekracht nam toe van de honderdnegentig waar de kano gezonken was tot vierhonderd en toen tot zeshonderd, zoals de houten veerbalans die als breedtemeter van de Bree fungeerde aangaf. De dagen werden langer en de nachten korter, totdat de zon zich tenslotte helemaal rond de hemel bewoog zonder ooit de horizon te raken, hoewel hij er in het zuiden wel dichtbij kwam. De zon leek gekrompen te zijn voor de matrozen, die tijdens de korte tijd dat de baan van Mesklin door het perihelium voerde gewend waren geraakt aan een grotere zon. De horizon, zoals die vanaf het dek van de Bree en door de kijkradio’s te zien was bevond zich steeds boven het schip, zoals Barlennan maanden geleden al zo geduldig aan Lackland had uitgelegd; hij luisterde toegeeflijk naar de verzekering dat het gezichtsbedrog was.

Het land dat eindelijk voor hen opdoemde lag klaarblijkelijk ook boven hen; en hoe kon een illusie tenslotte juist blijken te zijn? Het land lag er echt. Dit werd bewezen toen ze het bereikten, aan de uitmonding van een enorme baai die zich ongeveer drieduizend kilometer naar het zuiden uitstrekte, de helft van de resterende afstand tot de gestrande raket. Ze zeilden de baai in, langzamer naarmate hij versmalde tot een wijde riviermond, en ze moesten laveren in plaats van dat ze met hulp van de Vlieger gunstige winden konden opzoeken; eindelijk zeilden ze de rivier op die in de baai uitmondde. Zeilen deden ze hier niet meer, behalve tijdens de zeldzame gunstige perioden; de stroom tegen de stompe voorzijde van de vlotten was gewoonlijk te sterk voor de zeilen, hoe breed de rivier ook nog was. In plaats van zeilen trokken ze, waarbij één wacht tegelijk zich aan land begaf met touwen; bij deze zwaartekracht bezat zelfs één enkele Meskliniet een respectabele trekkracht. Een aantal weken verstreek, waarin de mensen van de Aarde hun verveling verloren en de spanning in het station op Toorey groeide. Het doel was bijna in zicht, en de hoop werd weer levendig.

Die hoop werd de bodem ingeslagen, net als maanden geleden toen Lacklands tank de reis moest staken. De reden was vrijwel dezelfde: maar deze keer stonden ze aan de voet van een klif en niet aan de top. De klif was honderd meter hoog, niet twintig, en bij zevenhonderd g waren klimmen, springen, en andere snelle methoden van voortbeweging, waarin ze zich bij de verre Rand zo vrolijk hadden uitgeleefd, totaal onmogelijk voor de sterke kleine monsters die liet schip bemanden.

De raket lag tachtig kilometer verder, in horizontale richting; in verticale richting betekende het voor een menselijk wezen het equivalent van een klim van vijfenvijftig kilometer tegen een loodrechte rotswand op.

De verandering die over de opvarenden van de Bree was gekomen was niet tijdelijk. De onberedeneerde, geconditioneerde angst voor hoogten die hen van hun geboorte af aan was bijgebracht was verdwenen. Hun normale gezonde verstand hadden ze nog wel; en op dit deel van de planeet was een val van een halve lichaamslengte bijna zeker dodelijk; ondanks hun taaie organisme. Ook al waren ze veranderd, de meesten voelden zich ongerust toen ze de Bree afmeerden aan de oever van de rivier op maar een paar meter van de steil oprijzende klif die hen van de gestrande raket scheidde.

De in stilte toekijkende Aardbewoners probeerden vergeefs een manier te bedenken om de barrière te overwinnen. Geen enkele raket die de expeditie bezat kon opstijgen onder zelfs maar een fractie van de polaire zwaartekracht van Mesklin; de enige die ooit voor dat doel was geconstrueerd stond onbeweeglijk op de planeet. En al kon het ding bemand opstijgen, dan nog was er geen menselijke of niet-menselijke piloot die op die plaats zou kunnen leven; de enige wezens

die dat wel konden, konden evenmin onderwezen worden hoe ze een raket moesten besturen als een Bosjesman die zo uit de wildernis wordt geplukt.

“De reis is gewoon nog niet bijna voorbij, zoals we eerst dachten.” Rosten die naar de projectiekamer was geroepen analyseerde de situatie vlot. “Er moet een weg zijn naar het plateau of de helling aan de andere kant van de klif — wat het ook mag zijn. Ik geef toe dat er geen manier schijnt te zijn om op de klif te komen; maar ik zie niets dat ze belet er omheen te gaan.” Lackland gaf dit door aan de kleine kapitein.

“Dat is waar,” antwoordde de Meskliniet. “Maar er zijn wat moeilijkheden. Het wordt steeds moeilijker om voedsel uit de rivier te halen; we zijn al heel ver weg van de oceaan. Bovendien hebben we geen idee hoe ver we misschien nog moeten reizen, en dat maakt het bijna onmogelijk om plannen te maken voor voedsel en andere benodigdheden. Hebben jullie een kaart of kunnen jullie er een maken met voldoende details om een intelligente koers uit te kunnen zetten?”

“Een goed idee. Ik zal zien wat we kunnen doen.” Lackland keerde zich af van de microfoon en zag verscheidene bezorgde gezichten. “Wat is er aan de hand? Kunnen we geen fotografische kaart maken zoals we van de gebieden om de evenaar hebben gemaakt?”

“Zeker,” antwoordde Rosten. “Er kan een kaart worden gemaakt, waarschijnlijk met een massa details; maar het wordt wel moeilijk. Bij de evenaar kon een raket in een cirkelbaan op duizend kilometer van het oppervlak elk punt bestrijken — net bij de binnenste grens van de ring. Maar hier is een cirkelbaan niet goed genoeg. We zouden een of andere hyperbolische baan moeten nemen om zonder buitensporig brandstofverbruik foto’s te kunnen maken; en dat betekent een snelheid van een paar honderd kilometer per seconde ten opzichte van het oppervlak. Je begrijpt wat voor foto’s dat worden. Ik denk dat we van zeer grote hoogte zullen moeten fotograferen met lenzen met een grote brandpuntsafstand; en dan maar hopen dat er genoeg details op komen om Barlennan tevreden te stellen.”

“Daar had ik niet aan gedacht,” bekende Lackland. “Maar we kunnen het doen; en bovendien zie ik geen andere mogelijkheid. Barlennan zou wel zonder kaart op stap kunnen gaan, maar dat zou teveel gevraagd zijn.”

“Precies. We zullen een van de raketten lanceren en aan het werk gaan.” Lackland bracht de strekking van dit gesprek over aan Barlennan, die antwoordde dat hij bleef waar hij was tot de nodige gegevens verzameld waren.

“Ik kan de rivier opgaan en rechts langs de klif gaan, of ik kan het schip en de rivier verlaten en naar links lopen. Aangezien ik niet weet wat het gunstigst is met het oog op de afstand zullen we hier wachten. Ik ga natuurlijk het liefst de rivier op; het voedsel en de radio’s op een wandeltocht meenemen is geen pretje.”