Hal Clement - Een zaak van gewicht

“Juist,” beaamde Barlennan. “De moeilijkheid van een zee die je niet kent is waar het land zich bevindt. Misschien kun je ons de ligging van het land in deze gebieden vertellen? Of heb je misschien kaarten die we kunnen kopen? Ik had er eerder aan moeten denken daar naar te vragen.”

“Onze kaarten van deze eilanden zijn natuurlijk geheim,” antwoordde de tolk. “Maar over een dag of vijftig ben je deze groep uit en dan is er enkele duizenden dagen zeilen naar het zuiden geen land meer. Ik weet niet hoe snel je schip is en ik kan dus niet precies schatten wanneer je daar aankomt. Aanvankelijk zijn het alleen maar eilanden; dan buigt de kust naar het oosten, en als je recht naar het zuiden blijft varen bereik je het op ongeveer —” Hij gaf een positie op die verband hield met de waarden die de veerbalans aangaf, en die overeenkwam met een breedte waar de zwaartekracht vijfenveertig g was. “Ik zou je over veel van de landen langs die kust kunnen vertellen, maar dat vergt teveel tijd. Samengevat kan ik zeggen dat ze liever handelen dan vechten — hoewel sommigen ongetwijfeld hun best zullen doen om niet te betalen voor wat ze krijgen.”

“Zullen zij aannemen dat wij spionnen zijn?” vroeg Barlennan vriendelijk.

Dat risico loop je natuurlijk, hoewel weinigen van hen geheimen bezitten die het stelen waard zijn. Waarschijnlijk, zullen zij juist proberen jullie geheimen te stelen als ze weten dat jullie geheimen hebben. Ik raad je aan het onderwerp vliegen niet aan te roeren als je daar bent.”

“Dat waren we ook niet van plan,” verzekerde Barlennan hem met leedvermaak, dat hij wist te verbergen. “Wij danken je voor je raad en informatie.”

Hij gaf bevel het anker, te lichten en voor het eerst merkte Reejaaren de kano op die nu weer aan het eind van zijn sleepkabel dreef en beladen was met voedsel.

“Die had ik eerder moeten zien,” zei de tolk, “Dan zou ik er nooit aan getwijfeld hebben dat jullie uit het zuiden komen. Hoe heb je die van de inboorlingen losgekregen?” Zijn antwoord op deze vraag was Barlennans eerste ernstige fout.

“O, die hebben we meegenomen; wij gebruiken ze vaak om extra voorraden te vervoeren. Je ziet dat zijn vorm hem makkelijk te slepen maakt.” Het begrip van stroomlijn had hij van Lackland, niet lang nadat hij de kano in zijn bezit had gekregen.

“O, hebben jullie dit vaartuig ook in jullie land ontwikkeld?” vroeg de tolk nieuwsgierig. “Dat is interessant; ik heb er in het zuiden nooit een gezien. Mag ik hem eens bekijken óf heb je geen tijd? Wij hebben nooit moeite gedaan ze zelf te maken.” Barlennan aarzelde: hij beschouwde deze laatste opmerking als precies zo’n handigheidje als hij zelf wel toepaste; maar hij zag er geen kwaad in dat de eilander keek, want Reejaaren zou niets meer lerén van een onderzoek van dichtbij dan wanneer hij van de wal af keek. Tenslotte was de vorm van de kano belangrijk, dat kon iedereen zien. Hij. liet de Bree dichter naar de wal drijven, trok de kano aan zijn kabel naar zich toe en gaf hem een duw naar de wal. Reejaaren sprong in de baai en zwom naar het vaartuig toen dit aan de grond liep. Het voorste deel van zijn lichaam krulde omhoog om in de kano te kijken; zijn sterke, van scharen voorziene armen duwden tegen de zijkanten. Deze waren van gewoon hout en veerden sterk mee; toen hij dat merkte stootte de eilander een kreet van alarm uit: de vier vliegtuigen in de lucht doken naar de Bree en de mannen op het strand richtten hun aandacht op het schip.

“Spionnen!“ schreeuwde hij. “Zet je schip onmiddellijk aan de grond, Barlennan — als dat je ware naam is. Je bent een goede leugenaar, maar deze keer heb je jezelf de gevangenis in gelogen.”

Men had Barlennan gedurende zijn ontwikkelingsjaren diverse malen verteld dat hij zich op een goede dag al pratend zulke moeilijkheden op de hals zou halen dat hij zich er niet meer uit zou kunnen praten. Op verschillende tijdstippen in zijn latere loopbaan was deze voorspelling wel heel dicht bij vervulling gekomen, en telkens had hij zich voorgenomen in de toekomst beter op zijn tong te passen. Zo dacht hij ook nu, terwijl hij zich tegelijk verongelijkt voelde omdat hij niet wist wat hij nu precies had gezegd dat zijn leugenachtigheid aan de eilander had verraden. Hij had ook geen tijd om hierover na te denken: er moest iets gebeuren, en hoe sneller hoe beter. Reejaaren had al bevelen geschreeuwd naar de vliegtuigen om de Bree aan de grond te nagelen als hij het waagde zich naar open zee te begeven, en de katapulten op het strand schoten meteen extra machines de lucht in ter versterking van het aantal dat al vloog. De wind kwam van zee onder zo’n hoek dat hij omhoog boog tegen de verre wand van de fjord, en de vliegers konden dus net zo lang boven blijven als ze wilden. Barlennan had van de mensen geleerd dat ze waarschijnlijk niet erg hoog konden komen — maar wel hoog genoeg om nauwkeurig met projectielen te smijten — omdat ze aangewezen waren op de opwaartse stromingen die de oceaangolven veroorzaakten; maar het schip was nog ver van de zee vandaan waar ze van dergelijke stromingen afhankelijk zouden zijn. Hij had al eens aan den lijve ondervonden hoe nauwkeurig ze konden speerwerpen, en hij zette dadelijk het idee uit zijn hoofd dat hij op zijn laveertalent kon vertrouwen om zijn schip te redden.

Zoals zo vaak gebeurde nam een lid van de bemanning het initiatief terwijl hij nog bij zichzelf overlegde wat hij het best kon doen, Dondragmer pakte de kruisboog die ze van Reejaaren hadden gekregen, legde er een pijl op, en had het wapen schietklaar met zo’n snelheid dat hij zich onmogelijk alleen met het hijsproject had kunnen bezighouden. Hij draaide het wapen naar het land toe, liet het op zijn enige poot rusten, en richtte op de tolk.

“Stop, Reejaaren, je gaat de verkeerde kant uit.” De eilander bleef staan. De vloeistof druppelde van zijn lange lichaam toen hij zijn voorstuk omdraaide naar het schip om te kijken wat de stuurman bedoelde. Diens plannen waren duidelijk genoeg, maar een ogenblik lang scheen hij niet geheel zeker van de juiste handelwijze.

“Als Je wilt gokken dat ik waarschijnlijk zal missen omdat ik nog nooit een van deze dingen heb gehanteerd, ga dan je gang maar. Ik wil het zelf ook wel eens weten. Als je niet razendsnel deze kant op komt reageer ik alsof je een poging doet om te ontsnappen. Vooruit!“ Het laatste woord was een brullende snauw die de tolk zijn besluiteloosheid deed vergeten. Hij was blijkbaar niet geheel overtuigd van de incompetentie van de stuurman; hij draaide zich weer om, ging de baai weer in, en zwom naar de Bree . Als hij er al aan dacht zich te verbergen door onder water te duiken, dan miste hij kennelijk de moed om het te proberen. Bovendien was het methaan hier maar een paar centimeter diep, zelfs daar waar het schip lag, zodat het hem niet zou beschermen tegen een pijl die werd afgeschoten met voldoende kracht om acht centimeter diep in hout te dringen, na het afleggen van een weg van veertig meter onder zeven g. Hij dacht natuurlijk niet in getallen, maar hij wist heel goed wat die projectielen vermochten.

Hij klom aan boord, trillend van woede en angst. “Denk je dat dit je zal redden?” vroeg hij. “Je hebt het alleen maar erger voor jezelf gemaakt. De vliegers laten in ieder geval hun speren vallen als je probeert weg te varen, of ik aan boord ben of niet.”

“Jij gaat ze bevelen dat ze dat niet doen.”

“Ze zullen mijn bevelen niet gehoorzamen als ze zien dat ik in jullie macht ben; dat zou je moeten weten als je ook maar iets van legers afwist.”

“Ik heb nooit veel met soldaten opgehad,” antwoordde Barlennan. Hij had het initiatief hernomen, zoals hij gewoonlijk deed als de zaken. eenmaal een bepaalde wending hadden genomen. “Maar voorlopig zal ik je geloven. We zullen je hier gewoon moeten vasthouden tot die dwaasheid dat wij aan land moeten gaan is afgelopen — tenzij wij in de tussentijd kunnen afrekenen met die vlieger van je. Het is jammer. dat we geen modernere bewapening hebben meegenomen naar deze onderontwikkelde streken.”